สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 622

หลังจากวางสาย หร่วนซิงหว่านก็อยู่ที่ระเบียงอยู่นาน

ฝนข้างนอกเทลงอย่างหนักแล้ว ถนนหนทางที่อยู่ไกลออกไปไร้ผู้คนสัญจร มีเพียงเสาไฟที่ยืนอยู่เพียงลำพังท่ามกลางสายฝน

ผ่านไปนาน เธอพ่นลมหายใจออกมา เดินไปปิดเตาที่ห้องครัว นำโจ๊กเทใส่ชาม วางบนถาด ก่อนจะเข้าไปยังห้องนอน

ในห้องนอนไม่ได้เปิดไฟ เงีบยเสียจนได้ยินเสียงฝนที่กระทบสาดใส่กระจก

หร่วนซิงหว่านนำถาดวางไว้บนโต๊ะเล็ก เปิดโคมไฟติดผนังอัน ก่อนจะเดินไปข้างกายโจวฉือเซิน เมื่อเห็นเขาปิดตา หายใจเป็นจังหวะมั่นคง คล้ายกับว่ากำลังหลับอยู่

หร่วนซิงหว่านแตะหน้าผากวัดไข้เขา ไม่มีไข้

เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เข้ามานอนนานขนาดนี้ ทำไมตัวยังเย็น

หร่วนซิงหว่านสอดมือของเธอเข้าไปใต้ผ้าห่มอีกครั้ง เพื่อดูว่ามือของเขาเย็นหรือไม่

แต่เมื่อเธอแตะโดนมือของเขา ข้อมือก็ถูกเขาจับเอาไว้

ในพริบตาเดียว หร่วนซิงหว่านก็ได้ลงไปนอนบนเตียงแล้ว

โจวฉือเซินอยู่บนตัวของเธอ มือใหญ่จับข้อมือเธอเอาไว้ ดวงตาดำขลับจ้องไปที่เธอ ก่อนที่น้ำเสียงแหบต่ำจะพูด "คุณคิดจะจับตรงไหน?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอหันศีรษะ สามารถรู้สึกได้ว่ามือของเขาที่จับเธออยู่ ก็เย็นเช่นกัน

หร่วนซิงหว่านเงยหน้ามองเขา "ฉันต้มโจ๊ก กินหน่อยสิ"

โจวฉือเซินใช้นิ้วมือลูบเส้นเลือดบนมือของเธอเบาๆ ก่อนจะพูดอย่างสงบว่า "ผมไม่อยากอาหาร"

"ไม่อยากก็ต้องกินค่ะ จะได้กินยาแก้หวัดแล้วก็นอน ไม่อย่างนั้นคุณป่วยขึ้น......ไม่สิ ตอนนี้คุณก็เป็นนิดหน่อยแล้ว รีบกินยาเร็วเข้า?"

"ป่วยแล้วไม่ดีเหรอ?"

เมื่อหร่วนซิงหว่านจะพูด ก็ได้ยินเขาพูดต่อ "ป่วยแล้วก็จะไม่มีคนคอยกวนคุณ คุณก็สามารถไปทำสิ่งที่ตัวเองชอบได้"

ระหว่างที่พูด เขาก็ปล่อยเธอ ก่อนจะพลิกตัวไปนั่งบนเตียง

ทั่วทั้งตัวปรากฏ ความเฉยชาและความรู้สึกบาดหมางอย่างยิ่งใหญ่

หร่วนซิงหว่านลงจากเตียง "คุณไม่ต้องการเห็นฉันก็ได้ ตอนนี้ฉันจะไป ยังไงคุณก็ไม่ต้องการแต่งงานกับฉันแต่ทีแรก แต่งงานแล้วก็ไม่กลับบ้าน ถึงแม้จะกลับก็ทำตัวเย็นชากับฉัน ฉันควรจะรู้นานแล้วว่าคุณเกลียดฉันมากแค่ไหน"

เธอพูดพลาง สูดลมหายใจเข้าลึก เสียงมีความคล้ายกับสั่นเครือเล็กน้อย "คุณสบายใจเถอะ ฉันสัญญาว่ายิ่งเดินไปไกลเท่าไหร่ก็จะยิ่งดีเท่านั้น จะไม่ให้คุณเห็น จะได้ไม่นึกถึงกัน สาวๆที่ชอบคุณก็มีมากมาย คุณก็จะได้มีความสุขด้วยกันกับพวกเธอ ฉันรู้ ว่าคุณรอวันนี้มานานแล้ว"

โจวฉือเซิน "......"

เขาหันไปเรียกเธอ "นี่คุณกำลังพูดอะไรอยู่? ผมหมายความว่าอย่างนี้เหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างมั่นใจ "แล้วไม่ใช่หรือไงล่ะ ไม่สบายจะให้คุณกินยาคุณก็ไม่กิน แล้วยังจะไล่ฉันไปอีก คุณไม่ใช่ว่าเพิ่งบอกให้ทราบถึงความคิดนี้หรือไง?"

โจวฉือเซินเงียบไปพักหนึ่ง รู้ว่าตัวเองเหตุผลไม่เพียงพอ จึงลุกขึ้นนั่งลงตรงโซฟา หยิบโจ๊กที่วางอยู่ด้านหน้าขึ้นมา

"ถือเสียว่าผมไม่เคยพูด"

เมื่อหร่วนซิงหว่านเห็นสถานการณ์ น้ำตาที่กำลังจะหลั่งไหลออกมาจากดวงตาก็หายวับไปทันที

ไม้นี้ได้ผลดีทีเดียว

เธอก็เป็นแค่ ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่เชี่ยวชาญในการต่อกรกับคนเอาแต่ใจ

หนามยอกก็ต้องเอาหนามบ่ง

โจวฉือเซินกินโจ๊กเกือบจะหมด หร่วนซิงหว่านออกไปรินน้ำให้ ก่อนจะนำยาแก้หวัดเข้ามาด้วย

โจวฉือเซินนั่งพิงโซฟา ยกมือขึ้นนวดขมับ

หร่วนซิงหว่านนำน้ำและยาวางไว้บนโต๊ะตัวเล็ก "ปวดหัวเหรอคะ?"

โจวฉือเซินส่งเสียงตอบรับ "นิดหน่อย"

"ตากฝน แล้วยังอาบน้ำเย็นอีก จะไม่ให้ปวดได้ยังไง?"

แม้ว่าเธอจะพูดอะไร แต่เธอก็ยังเดินไปข้างหลังโจวฉือเซิน และนวดขมับให้เขาเบาๆ

ไม่มีใครพูดอะไร ทั่วทั้งห้องเงียบลงอีกครั้ง

"คุณยืนอยู่ตรงนั้นแหละ!"

เมื่อโจวฉือเซินกำลังจะเดินออกจากประตู เสียงของหร่วนซิงหว่านก็ดังขึ้นมา เธอพูดว่า "นี่คุณพูดอะไรเละเทะตุ้มเป๊ะขนาดนี้คะ ให้คุณกินยาทำไมมันถึงยากขนาดนี้ หาข้ออ้างมาใหญ่โต คุณเป็นเด็กเหรอ? ต้องให้ฉันกล่อมให้กินยา"

โจวฉือเซิน "......"

เขาหันไปมองเธอ กรามของเขาเกร็งเล็กน้อย ริมฝีปากบางเม้มขึ้นมา

หร่วนซิงหว่านเดินไปนั่งลงตรงโซฟา ฉีกยาแก้หวัด ก่อนจะพูด "เร็วเข้า น้ำเย็นหมดแล้ว"

โจวฉือเซินยืนที่เดิมสองสามวินาที ก่อนที่ขายาวจะก้าวเดินไปหา

หร่วนซิงหว่านวางแคปซูลที่แกะออกมาแล้วบนมือเขา ก่อนจะจับมือเขา

คาดว่าเพราะโจ๊กที่เพิ่งกินไปเมื่อตะกี้ ในที่สุดตัวเขาก็มีอุณหภูมิเล็กน้อยแล้ว

หร่วนซิงหว่านไปหยิบน้ำมาอีก และส่งให้เขา "มองฉันทำไม กินสิ"

โจวฉือเซินดึงสายตากลับมา โยนยาเข้าไปในปาก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นและดื่มน้ำ

หร่วนซิงหว่านเก็บกวาดขยะ ลุกขึ้นพร้อมกับถาด "โอเค คุณไปนอนได้"

โจวฉือเซินดึงจับเธอไว้ ไม่พูดอะไร

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างขบขันว่า "นี่คุณต้องการให้ฉันไป หรือไม่อยากให้ฉันไปกันแน่? ฉันจะไปล้างจาน"

"ที่ผมเพิ่งพูดไป คุณฟังเข้าใจบ้างไหม?"

"เข้าใจสิคะ ฉันไม่ใช่คนโง่นะ" หร่วนซิงหว่านพูด "แต่ฉันคิดว่าความคิดของคุณมีปัญหา โอเค อุบัติเหตุรถยนต์ของโจวจู้นเหนียน สุดท้ายแล้วมันจะเกี่ยวข้องกับใคร ฉันไม่ใช่คู่กรณี ฉันไม่ตัดสิน แต่เรื่องของตระกูลหลิน ทำไมถึงเป็นความผิดของคุณ?"

"ผม......"

หร่วนซิงหว่านพูดขัดเขา "หรือไม่มีคุณ หลินจื้ออานจะล้มเลิกความคิดที่จะแย่งชิงตระกูลหลินไหมคะ? ถึงแม้จะไม่มีเหตุการณ์ระเบิดนั่น ตามความทะเยอทะยานของเขาแล้ว และ......"

เธอหยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "สำหรับความเชื่อถือของเขาแล้ว ไม่ช้าก็เร็วต้องยึดหลินซื่อแน่นอน สิ่งเหล่านี้เกี่ยวอะไรกับคุณไหม? ไม่มีคุณ หลินจื้ออานต้องทำทุกอย่างนี้ตามเดิม แต่ถ้าไม่มีหลินจื้ออาน เรื่องทุกอย่างจะไม่เกิดขึ้น ฉันไม่เข้าใจ ว่าทำไมคุณต้องรับผิดแทนเขาด้วย"