สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 646

พักไปประมาณครึ่งชั่วโมง การถ่ายทำก็ดำเนินต่อ

พวกหร่วนซิงหวานเองก็รออยู่ที่นั่นมาทั้งช่วงบ่าย รอพวกเขาเลิกงาน แล้วค่อยไปทานข้าวด้วยกัน ถือเป็นการเลี้ยงฉลองที่หร่วนเฉินถ่ายรายการวันแรกไปในตัว

ซึ่งการรอคอยนี้ กินเวลานานถึงค่อนคืน

จนเจียงชูหนิงหลับซบไหล่ของหร่วนซิงหว่าน

เพ้ยซานซานเองก็หาวออกมาหลายครั้ง กระนั้นก็ยังจ้องมองหน้าจออย่างใจจดใจจ่อ

จนเวลาล่วงเลยมาถึงตีหนึ่ง ในที่สุดการถ่ายทำก็เสร็จสิ้นลง

อานหญ่าถิงเดินออกมาคนแรก ดูออกไม่ยาก ว่ากำลังหงุดหงิดสุดขีด

ผู้กำกับพูดขึ้นมาว่า "ทุกคนคงเหนื่อยแย่แล้ว งั้นเราสั่งอาหารมากิน แล้วค่อยเลิกกองดีไหม?"

อานหญ่าถิงไม่ตอบ แต่หันไปมองผู้ช่วยที่ยืนอยู่ข้างๆ "มัวยืนบื้ออะไรอยู่ ไม่เคยกินข้าวหรือไง ยังไม่รีบไปอีก"

ผู้ช่วยเก็บข้าวของ แล้วเดินเข้าไปเอาเสื้อคลุมไหล่ให้เธอ

อานหญ่าถิงจับเสื้อคลุมเอาไว้ ย่ำรองเท้าส้นสูงเดินออกไปอย่างผ่าเผย

ผู้กำกับเองก็ขี้เกียจจะสนใจเธอ จึงหันมามองสวี่วาน "พี่สวี่ ไปทานข้าวด้วยกันไหม?"

สวี่วานยิ้มออกมาเล็กน้อย "ขอบคุณ แต่ไม่เอาดีกว่าค่ะ เพื่อนฉันรออยู่ เอาไว้ครั้งหน้าแล้วกันนะคะ"

"ได้ๆ งั้นไม่รบกวนเวลาคุณแล้ว"

สวี่วานโค้งให้เขา จากนั้นก็หันไปพูดกับหร่วนเฉินว่า "ฝากบอกพวกพี่นายหน่อย ฉันไปล้างเครื่องสำอางเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดี๋ยวมา ไปรอฉันข้างนอกได้เลย"

หร่วนเฉินเอ่ยขึ้น "ครับ"

เมื่สวี่วานเดินออกไป หร่วนเฉินก็เตรียมหันหลังกลับ แต่ผู้กำกับก็จับแขนของเขาเอาไว้ "เสี่ยวเฉิน นั่นพี่สาวนายเหรอ?"

"ใช่ครับ"

"หน้าตาสวยดีนี่ ไม่สนใจเข้าวงการบันเทิงหน่อยเหรอ"

หร่วนเฉินหลุดขำออกมา "น่าจะไม่สนใจนะครับ"

ผู้กำกับคร่ำครวญออกมาอย่างเสียดาย "น่าเสียดาย นายไม่ลองถามพี่สาวนายดูล่ะ?"

"ไม่ต้องถามหรอกครับ เธอต้องเลี้ยงลูก งานประจำก็เป็นนักออกแบบ ไม่มีเวลาว่างมาทำอะไรแบบนี้หรอกครับ"

ผู้กำกับทำหน้าตกใจ "เธอแต่งงานแล้วเหรอ?"

หร่วนเฉินนิ่งเงียบไปสักพักก็พูดว่า "ครับ แต่งแล้ว"

"งั้นเอาเถอะ"

หร่วนเฉินเอ่ยพูดขึ้นมาว่า "ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"

ผู้กำกับตบไหล่เขาแล้วพูดว่า "วันนี้ทำได้ดีเลย หวังว่าในอนาคตเราจะมีโอกาสร่วมงานกันอีกนะ"

หร่วนเฉินโค้งศีรษะเล็กน้อย

จากนั้นเขาก็เดินมาหาพวกหร่วนซิงหว่าน เอ่ยขึ้นว่า "เสร็จแล้ว ไปเถอะ"

เมื่อได้ยินเสียงของเขา เจียงชูหนิงก็ดีดหัวขึ้นมาจากไหล่ของหร่วนซิงหว่านทันที เอ่ยพูดด้วยท่าทางง่วงๆว่า "ห๊ะ? ได้เวลาทานข้าวเช้าแล้วเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านตบหัวเธอเบาๆพร้อมยิ้มขำออกมา แล้วเอาของที่วางอยู่บนตักออก จากนั้นก็ลุกขึ้น "ไปทานมื้อดึกกัน"

ช่วงบ่าย ทางกองถ่ายเตรียมมื้อเย็นไว้ให้พวกเธอ ซึ่งพวกเธอกินหมดแล้ว

เพ้ยซานซานขยับแข้งขยับขา พร้อมกันนั้นก็เอ่ยถามว่า "สวี่วานล่ะ?"

"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า บอกให้เราไปรอที่หน้าประตูได้เลย"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยขึ้นมา "งั้นเราออกไปกันเถอะ เดินสูดอากาศสักหน่อย จะได้ตื่น"

เจียงชูหนิงขยี้ตาไปพลาง อ้าปากหาวไปพลาง

เมื่อเดินออกมาข้างนอก ไอความร้อนก็ปะทะพุ่งใส่หน้า

ช่วงหน้าร้อน ถึงจะเป็นตอนกลางคืน ลมก็ยังคงพัดพาความอบอ้าวเข้ามาอยู่ดี

เมื่อมายืนรออยู่ข้างนอก หร่วนซิงหว่านก็เอ่ยพูดขึ้นมาว่า "ฉันกับพวกเธอไปก่อนแล้วกัน ส่วนนายก็นั่งรถของสวี่วานตามไปทีหลังนะ"

หร่วนเฉินไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ตอบอืมเสียงเบา

ผ่านไปยี่สิบนาที สวี่วานก็เดินออกมา เอ่ยถามว่า "พวกนั้นล่ะ?"

"อย่าบอกเธอล่ะ"

"ไม่ต้องห่วง ฉันไม่......"

หร่วนเฉินเอ่ยขัดว่า "เรื่องวันนี้ก็อย่าบอกเธอนะ"

สวี่วานรู้ในทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร

เธอเอ่ยขึ้นมาว่า "นายเริ่มสูบตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"นานแล้ว จำไม่ได้"

สวี่วานพยักหน้าช้าๆ "ได้ ฉันจะไม่บอก ไม่ว่าจะยังไง การที่นายมาระบายกับฉัน นั่นก็เท่ากับว่านายเชื่อใจฉันเหมือนพี่สาวคนหนึ่ง ฉันจะไม่ขายนายแน่นอน"

หร่วนเฉิน "......"

เขาหยุดเดิน

สวี่วานหันไปมองเขา "เป็นอะไรไป?"

หร่วนเฉินมองมาที่เธอ "คิดว่าอยากเป็นพี่สาวของผมนักเหรอ"

สวี่วานคาดคิดไม่ถึงว่าเขาจะถามแบบนี้ นิ่งไปสักพักก็หัวเราะฮ่าๆออกมา "ฉันเป็นเพื่อนของพี่สาวนายนะ แล้วฉันก็เห็นนายเป็นน้องชายมาตลอด ถ้านายไม่ชอบ ครั้งหน้าฉันไม่พูดแบบนี้แล้วก็ได้"

"ไม่ใช่ไม่ชอบ" หร่วนเฉินเอ่ยพูดต่อทีละคำ "แต่ผมไม่เคยมองพี่เป็นพี่สาว"

ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อได้ยินเขาพูดมาแบบนี้ ในใจของสวี่วานถึงได้วูบโหวงไปหมด เธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกไปดี จึงก้มหน้าลงมองเงาบนพื้น พยักหน้าแล้วพูดว่า "อ่อ"ออกมา

หร่วนเฉินเอ่ยพูดขึ้นมาอีกว่า "ต่อไปนี้ พี่ห้ามมองผมเป็นแค่น้องชาย ให้มองผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งได้ไหม"

หัวคิ้วของสวี่วานขยับ รู้สึกว่าประโยคหลังดูทะแม่งแปลกๆ

แปลกจนลบล้างความวูบโหวงในใจก่อนหน้านี้ไปได้

สวี่วานกระแอมไอออกมา แล้วเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนา "เอ่อ เรารีบเดินเถอะ พี่นายน่าจะรอเรานานแล้ว"

พูดจบ เธอก็ก้าวเดินยาวๆไปข้างหน้า เร็วจนเหมือนจะวิ่ง

หร่วนฉินมองตามแผ่นหลังของเธอ แล้วเดินตามไปอย่างช้าๆ