สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 650

เมื่อเห็นหร่วนซิงหว่านแน่นิ่งไป โจวฉือเซินก็ก้มลงจูบหน้าผากของเธอ "เอาล่ะ คุณไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอก มันเป็นเรื่องของเขา และเขาก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว สิ่งเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นอุปสรรคในใจที่เขาต้องฝ่าฟันมันไปด้วยตัวเองให้ได้"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้าเบาๆ "มันไม่ใช่อุปสรรคในใจเสียหน่อย"

"หร่วนจุนคือหร่วนจุน ส่วนเขาก็คือเขา หร่วนจุนกับเรื่องที่เขาทำ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันเลยด้วยซ้ำ เขาข้ามด่านในใจนั้นไปไม่ได้ เพราะฉะนั้นถึงคิดว่าตัวเองติดค้างคุณ คิดว่าการมีอยู่ของตัวเองคือความผิดพลาด และก็เพราะว่าในร่างกายมีสายเลือดของหร่วนจุนไหลเวียนอยู่ เขาถึงได้รู้สึกว่าตัวเองสกปรก ซึ่งสิ่งนี้มันเป็นสิ่งที่เขาต้องเอาชนะให้ได้"

หร่วนซิงหว่านมองมาที่เขา เงียบไปเป็นเวลานานถึงได้พูดขึ้นมาว่า "แล้วถ้าเอาชนะไม่ได้ล่ะ"

โจวฉือเซินเอ่ยพูด "ถ้าเอาชนะไม่ได้ ชีวิตนี้ทั้งชีวิตเขาก็จะติดอยู่ที่เดิม ไม่มีทางเดินต่อไปข้างหน้าได้"

"แปลว่าตอนนี้เขาเอาเรื่องเหล่านั้นที่เคยเกิดขึ้นในอดีต รวมไปถึงเรื่องที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับเขาโยนใส่ตัวเองทั้งหมด และพยายามที่จะชดเชยด้วยการเสียสละทุกอย่างของตัวเองไป อย่างนั้นใช่ไหม?"

โจวฉือเซินสบตากับเธอเนิ่นนาน ถึงได้ตอบในลำคอเบาๆว่าอืม

"คุณคิดว่า หลังจากเขาทำทุกอย่างนี้สำเร็จ จะเดินออกมาจากเรื่องนี้ได้ไหม"

"ก็คงจะได้มั้ง"

เงียบอยู่ครู่ใหญ่ หร่วนซิงหว่านก็พูดต่อว่า "ฉันรู้แล้ว ฉันจะหาเวลาคุยกับเสี่ยวเฉินเอง"

โจวฉือเซินเอ่ยอย่างเนิบนาบว่า "ความคิดเหล่านี้มันฝังรากลึกอยู่ในใจของเขาแล้ว คุยไปก็ใช่ว่าจะได้ผล"

"ก็ต้องลองดูก่อน"

โจวฉือเซินดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด "เอาล่ะ คำถามของคุณหมดเวลาตอบแล้ว นอนซะ"

ศีรษะของหร่วนซิงหว่านพิงอยู่กับแผ่นอกของเขา ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก

คนเราก็แบบนี้ ถ้าเป็นเรื่องของคนอื่น ก็สามารถมองได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

พอเป็นเรื่องของตัวเอง กลับไม่สามารถเอาชนะมันได้

ใครจะไปคิดล่ะว่า ตัวเองจะได้เป็นผู้ดำเนินเรื่องแบบนี้

......

หร่วนเฉินมาส่งสวี่วานถึงบ้าน สวี่วานลงจากรถแล้วพูดว่า "นายรีบกลับไปเถอะ เสียเวลานายมามากแล้ว"

หร่วนเฉินจับพวงมาลัย หันไปมองเธอแล้วถามว่า "คนขับรถของพี่ พรุ่งนี้จะกลับมาทันหรือเปล่า"

สวี่วานไม่เข้าใจความหมายของเขาเท่าไหร่ พยักหน้าแล้วพูดว่า "ทันสิ"

หร่วนเฉินไม่ได้พูดอะไรอีก แค่เอ่ยขึ้นมาว่า "เจอกันพรุ่งนี้"

สวี่วานโบกมือให้เขา "เจอกัน ขับรถกลับดีๆล่ะ"

พูดจบ เธอก็หันหลังเดินเข้าไปในตึก

หร่วนเฉินมองตามแผ่นหลังของเธอ ผ่านไปเนิ่นนาน ถึงได้ขับรถออกไป

สวี่วานเดินออกจากลิฟต์มาได้ไม่ทันไร ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนรออยู่หน้าประตู พลันขมวดคิ้วขึ้นมาทันที "มาทำไมอีก"

ชายหนุ่มดับบุหรี่ในมือ "ผมถามหน่อย คุณถ่ายเสร็จตั้งนานแล้ว แต่ทำไมกลับมาช้าขนาดนี้ล่ะ?"

"ยุ่งอะไรด้วย"

สวี่วานพูดพร้อมกับเตรียมแสกนลายนิ้วมือปลดล็อกประตู

ชายหนุ่มจับแขนของเธอเอาไว้ "วานวาน ให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะนะ ผมหย่ากับเธอแล้ว เรื่องในตอนนั้นผมไม่ได้เต็มใจ ผมไม่รู้ว่าเธอจะบ้าขนาดนี้......"

สวี่วานมองมาที่เขาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ "ฉันไม่ได้สนใจเรื่องราวในครอบครัวของคุณเลยสักนิด เชิญคุณกลับไปได้แล้ว ถ้ายังไม่ไปฉันจะแจ้งตำรวจ"

ชายหนุ่มยิ้มเยาะออกมา "ก็ถ้าคุณอยากให้ข่าวคุณกับผมไปโรงพักด้วยกันดึกดื่นๆขึ้นฮอตเสิร์ช ผมก็ไม่ขัดนะ"

สวี่วานขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม "คุณป่วยหรือไง?"

"ใช่ คุณรู้ไหมว่าหลายปีที่ผ่านมาผมใช้ชีวิตยังไง ผมเอาแต่คิดถึงคุณอยู่ทุกวัน ผมเองยังคิดว่าตัวเองป่วยเลย"

สวี่วานเอ่ยพูดเสียงเย็น "ไม่เกี่ยวกับคุณ ไสหัวไปได้แล้ว"

ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ จัดคอเสื้อตัวเองแล้วหันหลังเดินเข้าไปในลิฟต์

รอจนเขาเดินออกไป สวี่วานก็รีบยัดลิปสติกใส่กระเป๋าอย่างทุลักทุเล พร้อมกันนั้นก็เอ่ยพูดกับหร่วนเฉินว่า "ดึกมากแล้ว ขับรถระวังๆนะ"

หร่วนเฉินพยักหน้า

สวี่วานแสกนนิ้วปลดล็อกประตูอีกครั้ง แล้วเดินเข้าไปข้างในพร้อมปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว

หร่วนเฉินละสายตากลับมา ไม่ได้ยืนอยู่ต่อ ก้าวเดินยาวๆออกไป

ใต้ตึก ผู้ชายคนนั้นกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างรถ เมื่อเห็นหร่วนเฉินเดินออกมา ก็เอ่ยพูดอย่างนึกสนุกว่า "นายคือนักแสดงหน้าใหม่ที่เซ็นสัญญากับบริษัทของสวี่วาน? ดึกดื่นค่อนคืน ถ่อเอาลิปสติกมาให้เธอถึงที่ขนาดนี้ นายกำลังคิดอะไรอยู่?"

หร่วนเฉินไม่ตอบ เพียงเดินก้าวยาวๆเข้าไปใกล้เขา

ผู้ชายคนนั้นจิ๊ปาก "สวี่วานน่ะ หน้าตาสวยจริงๆนั่นแหละ หุ่นก็ดี ได้จับเล่นทีก็แทบขายวิญญาณ ไม่แปลกใจที่ล่อลวงหนุ่มน้อยไม่รู้ประสาอย่างนายได้......"

เขาพูดได้ไม่ทันไร หมัดหนักๆก็ซัดลงที่หน้า

ชายหนุ่มไม่ทันได้ตั้งตัว จึงถูกกดตัวกับพื้น และหมัดหลุนๆก็ซัดลงบนหน้าติดต่อกันหลายครั้ง

เมื่อถูกโจมตีอย่างเป็นเอาตายอย่างนี้ เขาก็แทบจะต้านไม่ได้เลย ทำได้เพียงส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

สุดท้ายก็เป็นรปภ.เข้ามาเห็นเหตุการณ์เบื้องหน้า จึงพาคนอื่นๆวิ่งเข้ามาห้ามพวกเขาออกจากกัน

ชายหนุ่มกอบกุมใบหน้า หยิบโทรศัพท์มากดโทรออกอย่างเดือดดาล

ส่วนหร่วนเฉินยังยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้ามืดครึ้ม ดวงตาเยือกเย็นจ้องมองมาที่เขา "ลองเข้าใกล้เธออีกสิ คุณได้เจอดีแน่"

"นายคิดว่านายเป็นใคร? กล้ามาพูดกับฉันอย่างนี้เหรอ！"

"ผมไม่ได้เป็นใครทั้งนั้นแหละ ผมไม่รักตัวกลัวตายหรอก แต่คุณน่าจะไม่นะ"