สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 649

หร่วนซิงหว่านมองไปทางร้านสะดวกซื้อที่อยู่ไม่ไกล "ฉันจะไปซื้อน้ำ คุณจะเอาอะไรไหม?"

"ไม่ ผมจะรออยู่ข้างนอก"

"ได้ เดี๋ยวฉันมา"

พูดจบ หร่วนซิงหว่านก็วิ่งเหยาะๆไปทางร้านสะดวกซื้อ

เมื่อเธอซื้อน้ำเสร็จ ก็เห็นว่าโจวฉือเซินยืนรออยู่ข้างถนน กำลังมองตรงไปข้างหน้าไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ เห็นแค่แผ่นหลังก็ให้ความรู้สึกเย็นชาและหยิ่งยโส

หร่วนซิงหว่านมองอยู่สักพัก ถึงได้เดินเข้าไปหาช้าๆ

เมื่อรับรู้ได้ถึงการมาถึงของเธอ โจวฉือเซินก็เก็บความคิดกลับมา "ไปกันเถอะ"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยถามว่า "คุณง่วงไหม?"

ไม่รอให้โจวฉือเซินได้ตอบอะไร เธอก็พูดต่อว่า "ถ้าคุณยังไม่ง่วง เราเดินเล่นๆแถวนี้กันก่อนไหม เมื่อกี้กินเยอะไปหน่อย มันไม่ย่อย"

โจวฉือเซินตอบอืมในลำคอ ก้าวเท้าเดินออกไปข้างหน้า อย่างไม่เร็วไม่ช้า

หร่วนซิงหว่านเดินอยู่ข้างๆเขา "ครั้งก่อนที่คุณบอกว่า ถ้าทำงานเดือนนี้เสร็จ จะไปเที่ยวกับฉัน จริงหรือเปล่า?"

"จริง"

"ฉันคิดๆดูแล้ว เวลาค่อนข้างกระชั้นชิดแบบนี้ คุณอยากไปที่ไหนเหรอ?"

ริมฝีปากบางของโจวฉือเซินกระตุกขึ้น "ผมได้หมด คุณจัดการเลย"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูด "ให้ฉันเลือกเองนะ? ถึงตอนนี้คุณอย่ามาบอกว่าไม่ชอบนั่นไม่ชอบนี่ล่ะ"

"ผมเคยไม่ชอบคุณตอนไหน?"

เมื่อหร่วนซิงหว่านได้ยินคำนี้ ก็รู้สึกแปลกๆ

ดวงตาดำขลับของโจวฉือเซินแฝงไปด้วยแววขำขัน เขากอบกุมมือของเธอเอาไว้ในฝ่ามือ "ขอแค่เป็นที่ที่คุณอยากไป ผมก็ไปได้หมดแหละ"

"งั้น......อีกนานแค่ไหนงานคุณจะเสร็จ?"

"ประมาณหนึ่งอาทิตย์"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเบาๆ "ฉันรู้แล้ว"

รถราในเวลาเช้ามืดบนท้องถนนแทบจะไม่มีเหลือแล้ว ทั้งสองจึงเดินจูงมือกันภายใต้ไฟถนน สะท้อนเงาของคนสองคน

ผ่านไปสักพัก จู่ๆหร่วนซิงหว่านก็หยุดเดิน "โจวฉือเซิน"

"หืม?"

"พรุ่งนี้เราไปจดทะเบียนกันเถอะ"

ร่างกายของโจวฉือเซินชะงักเล็กน้อย หยุดนิ่งอยู่กับที่ ไม่ได้ตอบออกมาทันที

หร่วนซิงหว่านเอ่ยขึ้นมาว่า "จดทะเบียนแค่แป๊บเดียว คุณเจียดเวลาออกมาให้ได้ก็พอแล้ว"

โจวฉือเซินหันไปมองเธอ นัยน์ตาทอแววดำขลับ "ทำไมจู่ๆอยากจดทะเบียนล่ะ?"

หร่วนซิงหว่านหลบตา ดึงมือออกมาจากอุ้งมือของเขา แล้วเดินไปข้างหน้าต่อ "ไม่ทำไม ก็แค่วันนี้ได้ยินคนพูดมา ว่าฉันเป็นภรรยาของคุณ แต่ไม่ถูกต้องตามกฎหมาย ฉันไม่ยอมเสียเปรียบไปเปล่าๆหรอกนะ แต่ถ้าคุณไม่อยากจดก็ไม่เป็นไร"

โจวฉือเซินเดินตามเธอไป เอ่ยอธิบายว่า "ไม่ใช่ไม่อยากจด ก็แค่คิดว่าช่วงนี้ไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ ให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนได้ไหม"

"แล้วต้องอีกนานเท่าไหร่ล่ะ? หนึ่งเดือน? สามเดือน? หรือว่าหนึ่งปี?" หร่วนซิงหว่านหันหน้าไปมองเขา "ไม่งั้นคุณบอกได้ไหม ว่าทำไมช่วงนี้ไม่ได้?"

โจวฉือเซินเงียบ

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูดอย่างจริงจัง "พูดมาตามตรง คุณปิดบังอะไรฉันอยู่ใช่ไหม?"

ผ่านไปชั่วครู่ โจวฉือเซินถึงได้เอ่ยขึ้นมาว่า "ไม่ได้ปิดบัง แค่อยากบอกคุณอีกทีหลังเรื่องจบ"

หร่วนซิงหว่านเงียบไป ไม่ได้ถามอะไรต่อ "เอาอย่างนี้ก็ได้ แต่ว่าครั้งนี้คุณปฏิเสธฉันเองนะ ครั้งหน้าคงต้องขึ้นอยู่กับอารมณ์ฉันแล้วแหละ"

โจวฉือเซิน "?"

เขาเอ่ยขึ้น "หนึ่งเดือน? สามเดือน? หรือว่าหนึ่งปี?"

หร่วนซิงหว่านยักคิ้ว "ไม่แน่นอน อาจจะยืดเวลาออกไปเป็นสามปีห้าปีก็ได้"

โจวฉือเซิน "......."

หร่วนซิงหว่านเอ่ยขึ้น "เอาล่ะ ฉันง่วงละ กลับกันเถอะ"

จนกระทั่งเดินมาถึงประตู โจวฉือเซินก็ยังไม่ถอดใจ "ไม่เหลือช่องว่างให้ต่อรองเลยเหรอ?"

"ไม่"

"ได้ งั้นก็ไปกันพรุ่งนี้เลย"

"ก่อนหน้านี้คุณเคยบอกว่า คุณดูออกตั้งนานแล้วว่าเสี่ยวเฉินชอบสวี่วานใช่ไหม?"

"ใช่"

"ปกติผู้ชายวัยยี่สิบต้นๆ เวลาชอบใครสักคน ไม่คิดที่จะทำอะไรให้อีกฝ่ายรู้เลยเหรอ? ไม่มีแบบ......อยากคบกับเธออะไรประมาณนี้?"

โจวฉือเซินเอ่ยพูด "คุณไปเอาข้อสรุปนี้มาจากไหน?"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยขึ้น "ฉันคิดว่าเสี่ยวเฉินชอบสวี่วานก็จริง แต่มีบางครั้งการกระทำของเขาก็ทำให้ฉันสับสน มันเหมือนแบบ......ก็ชอบนั่นแหละ แต่มันก็อยู่ในขอบเขตของคำว่าชอบแค่นั้น ไม่มีทีท่าว่าอยากจะเลื่อนขั้นกับสวี่วานเลย"

"คุณหมายถึงเลื่อนขั้นแบบไหนเหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอเอ่ยอย่างหงุดหงิดว่า "คุณช่วยจริงจังหน่อยได้ไหม?"

มือของโจวฉือเซินหยุดชะงัก แสดงให้เห็นว่าตัวเองกำลังตั้งใจฟังที่เธอพูด

หร่วนซิงหว่านพูดต่อ "ฉันเลยอยากถามว่า ผู้ชายวัยประมาณนี้เป็นอย่างนี้กันหมดหรือเปล่า แบบเจอคนที่ชอบ แต่ไม่กล้าลุยอะไรแบบนี้"

"ความเป็นไปได้นี้ไม่มีทางเกิดขึ้นกับผมหรอก"

"แต่ว่า......"

"คุณจะบอกว่า ตอนจี้หวยเจี้ยนอายุยี่สิบ ก็ไม่ได้สารภาพกับคุณเหมือนกันเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านเหลืออดเหลือทน จึงกระทืบเท้าเขา "ไปให้พ้นเลยคุณน่ะ"

โจวฉือเซินเอ่ยพูดขึ้นมาว่า "ผมกำลังวิเคราะห์เรื่องนี้ตามข้อเท็จจริงกับคุณอยู่นะ ที่จี้หวยเจี้ยนไม่ได้สารภาพรักคุณ เป็นเพราะว่าเขารู้ว่าคุณเองก็ชอบเขาเหมือนกัน และเขาอยากมีอนาคตที่สวยงามและสดใสร่วมกันกับคุณ แต่ที่หร่วนเฉินไม่สารภาพ นั่นก็เพราะว่าเขารู้ ว่าเขากับสวี่วานมีอนาคตร่วมกันไม่ได้"

หร่วนซิงหว่านที่ตอนแรกหัวยังเดือดปุดๆ เมื่อได้ยินเขาพูดออกมาแบบนี้ ก็ชะงักไปนานแล้วเอ่ยพูดขึ้นมาว่า "ทำไมล่ะ?"

"คุณคิดว่า คนที่เกลียดหร่วนจุนมีแค่คนเดียวเหรอ?"

ได้ยินแบบนั้น หร่วนซิงหว่านก็นิ่งค้างกับที่ ราวกับถูกคนตีหัว

ชั่วขณะนั้นก็ทำให้เธอกระจ่าง

เสี่ยวเฉินไม่ได้เกลียดแค่หร่วนจุนอย่างเดียว แต่เขายังรู้สึกอัปยศเพราะมีหร่วนจุนเป็นพ่อแท้ๆอีก

หลังจากที่หร่วนจุนก่อเรื่องมามากมาย ถึงแม้เขาจะตายไปแล้ว แต่เรื่องที่เขาเคยทำเอาไว้ ก็ยังคงตามหลอกหลอนเสี่ยวเฉินเหมือนเป็นคำสาป ทำให้เสี่ยวเฉินไม่อาจหลุดพ้นมันไปได้ตลอดชีวิต