สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 653

วันเสาร์ เวลาหกโมงเย็น

หร่วนซิงหว่านมาถึงหน้าทางเข้าศูนย์นิทรรศการตามที่อยู่ที่ระบุไว้ในบัตรเชิญ

เป็นอย่างที่หร่วนซิงหว่านคิดเอาไว้ นักออกแบบอีกหลายคนเองก็ได้รับบัตรเชิญนี้ ลงจากรถมาได้ไม่ทันไร ก็เห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตาเต็มไปหมด

นอกจากนี้แล้ว ยังมีดาราผู้หญิงมาอีกหลายคน หนึ่งในนั้นรวมไปถึงอานหญ่าถิงด้วย

เมื่ออานหญ่าถิงลงมาจากรถ ก็ถูกบอดี้การ์ดล้อมพาเดินเข้าไปในงาน อีกฝ่ายไม่มีแม้แต่ชายตามองรอบๆ จึงมองไม่เห็นพวกหร่วนซิงหว่านเป็นธรรมดา

เจียงชูหนิงเห็นแบบนั้น ก็เอ่ยขึ้นอย่างสงสัยว่า "เธอโดนแดดไม่ได้เหรอ ทำไมพวกเขาต้องล้อมเธอเอาไว้ขนาดนั้น"

หร่วนซิงหว่านขำออกมา "คงจะใช่มั้ง"

เจียงชูหนิงเอ่ยพูดอย่างสงสาร "น่าสงสารเธอเนอะ"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูด "เราเข้าไปกันเถอะ"

เนื่องจากศูนย์นิทรรศการแห่งนี้เป็นพื้นที่ส่วนบุคคล พื้นที่โดยรอบจะว่าใหญ่ก็ไม่ใช่ จะว่าเล็กก็ไม่เชิง แต่กระนั้นก็ยังมีพื้นที่เหลือว่างให้คนเดินได้อย่างสบายๆ

ภายในนิทรรศการ แสงไฟเป็นโทนสีเข้มจึงให้บรรยากาศครึ้มๆ อัญมณีทุกชิ้น จัดวางอยู่ในตู้กระจก มีไฟคอยส่องจากฐานล่างของตู้

และข้างๆตู้กระจกก็จะมีพนักงานคอยยืนแนะนำและตอบคำถามของนักออกแบบที่ถูกเชิญมา

อัญมณีที่นี่ หร่วนซิงหว่านรู้ประวัติที่มาเกือบทั้งหมด แต่ก็มีบางอันที่เธอเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก

เจียงชูหนิงหยุดยืนอยู่หน้าตู้กระจกตู้หนึ่ง จ้องไปยังอัญมณีข้างใน แล้วเอ่ยพูดกับหร่วนซิงหว่านว่า "พี่ อันนี้สวยมาก"

หร่วนซิงหว่านได้ยินแบบนั้นก็เดินเข้าไป จึงเห็นแหวนวงหนึ่งวางอยู่ในตู้โชว์ ความอลังการและความสวยหรูแตกต่างจากอัญมณีชิ้นอื่น แม้ว่าแหวนวงนี้มองเผินๆแล้วอาจจะดูธรรมดา นอกจากจี้สีชมพูที่อยู่ตรงกลาง ก็ไม่มีสิ่งประดับประดาอื่นใด แต่การออกแบบล้วนแล้วแต่อยู่บนฐานของความละเอียดและ

ประณีต ในระดับที่คนนอกสายงานละสายตาไม่ได้ คนในสายงานก็แทบจะถูกดึงดูดโดยไม่รู้ตัว

พนักงานข้างๆเห็นพวกเธอสนใจ ก็เอ่ยแนะนำว่า "ทั้งสองท่านตาดีจริงๆเลยค่ะ นี่เป็นแหวนที่นายหญิงใหญ่โปรดปรานมากที่สุดก่อนที่จะจากไป แทบจะไม่ยอมถอดออกจากนิ้วเลยล่ะค่ะ"

หร่วนซิงหว่านทอดสายตามองแหวนวงนั้น "เล่าที่มาให้ฟังได้ไหมคะ"

"ได้ค่ะ" พนักงานเอ่ยขึ้น "แต่ว่าที่มาของแหวน นายหญิงใหญ่เล่าเอาไว้ก่อนที่ท่านจะจากไป อาจจะไม่ละเอียดเท่าไหร่ แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นข้อมูลที่ถูกต้องค่ะ"

"โอเคค่ะ"

พนักงานเอ่ยพูดว่า "นายหญิงใหญ่เล่าว่า แหวนวงนี้มีที่มาประมาณสามสิบปีก่อน มีชายหนุ่มบ้านรวยผู้หนึ่ง ขอแฟนสาวแต่งงาน และใช้เวลาสั่งทำแวนขึ้นมาพิเศษอยู่นานสองนาน ซึ่งสิ่งที่สลักอยู่บนแหวนคืออัญมณีสีชมพูที่หายาก มีความหมายแฝงว่า "ฉันอยากให้ความโรแมนติกทั้งชีวิตนี้กับเธอ" ทำเอาหลายๆคนพากันอิจฉากันถ้วนหน้าเลยล่ะค่ะ"

"ต่อมา มีงานประมูลการกุศลครั้งหนึ่ง เหล่าคุณชายคุณหนูตระกูลไฮโซ ต่างก็ไม่มีใครยอมเอาของมีค่าออกมาประมูล เป็นเหตุให้กิจกรรมดำเนินต่อไปไม่ได้ หลังจากที่หญิงสาวที่ถูกขอแต่งงานกับสามีของเธอปรึกษากัน ก็ตัดสินใจเอาแหวนวงนี้ออกมาประมูล"

"หญิงสาวคนนั้นกล่าวว่า ตอนนี้เธอกับสามีความสุขแล้ว แหวนวงนี้ควรที่ได้เอาไปช่วยเหลือคนที่มีความจำเป็นมากกว่าเธอ"

"ทุกคนแทบจะไม่มีใครคาดคิดว่า เธอจะยอมเอาแหวนที่แทบจะเป็นของคู่บ้านคู่เมืองออกมาประมูลเพื่อการกุศล เหล่าคุณชายคุณหญิงต่างก็รู้สึกละอายที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้แสดงความจริงใจต่อกิจกรรมการกุศล และก็เพราะว่าเหตุนี้กิจกรรมการกุศลจึงสามารถดำเนินต่อไปได้"

"และสุดท้ายแหวนวงนี้ ก็ถูกนายหญิงใหญ่ของพวกเราประมูลมาได้ ท่านมักจะพูดบ่อยๆว่าแหวนวงนี้ไม่ได้เป็นแค่แหวนอย่างเดียว แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของความรักอีกด้วย ชีวิตคนคนหนึ่งใช่ว่าจะเจอความรักแบบนี้ในชีวิตง่ายๆ"

เจียงชูหนิงตั้งใจฟัง หลังจากพนักงานพูดจบ เธอก็พูดออกมาอย่างอิจฉาว่า "ตอนนี้พวกเขาต้องมีความสุขมากแน่ๆ ตั้งสามสิบปีก่อน......ป่านนี้ลูกชายลูกสาวคงโตจนแต่งงานกันไปหมดแล้วล่ะมั้ง"

พนักงานเอ่ยพูดอย่างเสียดายว่า "อาจเป็นเพราะความรักแบบนี้ แม้แต่พระเจ้าเองก็ยังอิจฉา ยี่สิบปีก่อน ครอบครัวของพวกเขาถึงได้เกิดเหตุไม่คาดฝัน ต้องมาตายยกครัวในเหตุการณ์ระเบิด"

หร่วนซิงหว่านได้ยินแบบนั้นก็ยืนอึ้งอยู่กับที่

ใบหน้าของเจียงชูหนิงเต็มไปด้วยความช็อก "ทำไมเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นได้?"

พนักงานส่ายหน้า "รายละเอียดปลีกย่อยฉันเองก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ อันนี้ได้ยินนายหญิงใหญ่เล่ามาอีกที"

เจียงชูหนิงกำลังจะพูดต่อ แต่เสียงของผู้ชายด้านหลังกลับดังขึ้นมาเสียก่อน "หนิงหนิง คุณหร่วน?"

เจียงชูหนิงหันไปมอง "อารอง......"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "งั้นฉันขอตัวออกไปก่อนนะคะ ฝากคุณดูแลหนิงหนิงด้วย"

"คุณหร่วนไม่ต้องฝากหรอกครับ เรื่องดูแลหนิงหนิงมันเป็นเรื่องที่ผมควรทำอยู่แล้ว"

หร่วนซิงหว่านรีบพยักหน้า จากนั้นก็หันไปบอกเจียงชูหนิง แล้วก้าวยาวๆออกมาจากนิทรรศการ

เมื่อออกมาข้างนอก แสงแดดจ้าๆก็ทำเอาลืมตาแทบไม่ขึ้น

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่กับที่สักพัก กำลังจะหาที่ซื้อน้ำ แต่กลับพบว่าแถวนี้ไม่มีร้านสะดวกซื่อหรือซูเปอร์มาร์เก็ตเลย คงต้องขับรถออกไปซื้อ

หร่วนซิงหว่านมองเวลา จึงเลือกรอเจียงชูหนิงออกมาแล้วค่อยไปซื้อ

เธอหาที่นั่งได้ไม่ทันไร เจียงหยุนจู๋ก็เดินออกมาข้างนอก พร้อมเดินตรงมาที่เธอ

ข้างหลังเขา มีพนักงานในนิทรรศการคนหนึ่งเดินตามมาด้วย

เจียงหยุนจู๋เอ่ยพูด "คุณหร่วน ดีขึ้นแล้วหรือยังครับ"

หร่วนซิงหว่านตอบกลับ "ดีขึ้นแล้วค่ะ"

เจียงหยุนจู๋เอ่ยขึ้นมาอีกว่า "ผมให้พนักงานข้างในหาน้ำอุ่นมาให้คุณ"

ขณะที่พูด พนักงานที่ตามมาข้างหลังเจียงหยุนจู๋ก็เดินเข้ามาหา แล้ววางถาดลงตรงหน้าของหร่วนซิงหว่าน

หร่วนซิงหว่านลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะหยิบขึ้นมาถือ "ขอบคุณค่ะ"

หลังจากที่พนักงานเดินออกไป หร่วนซิงหว่านก็จิบน้ำ "แล้วหนิงหนิง......."

"หนิงหนิงไม่ใช่เด็กแล้วครับ คุณหร่วนไม่ต้องเป็นห่วงเธอหรอก"