สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 665

ณ สตูดิโอ หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน มือข้างหนึ่งเท้าคาง เธอมองไปยังแสงอาทิตย์ที่แยงตาด้านนอก ความคิดหลุดลอยไปนิดหน่อย

ไม่รู้ว่าทางโจวฉือเซินจะเป็นยังไงบ้าง และก็ไม่รู้ว่าการประชุมบอร์ดบริหารเป็นไปอย่างราบรื่นหรือไม่

เวลาผ่านไปจากวินาทีเป็นนาที พระอาทิตย์ลอยอยู่กลางนภา ไอร้อนอบอ้าวปกคลุมทั่วทั้งเมือง

เมื่อหร่วนซิงหว่านลุกขึ้น เตรียมตัวไปชงกาแฟ ขณะที่ก้าวขาออกจากประตูสตูดิโอ ก็ได้ยินเสียงกลุ่มคนภายในสตูดิโอ ที่ล้อมตัวกันอย่างช้าๆ ได้พูดคุยกันอย่างดุเดือด

เหล่าหญิงสาวในที่ทำงานต่างก็ถูกดึงดูดด้วยความรู้สึกตื่นเต้น พวกเธอยืดคอเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก

หร่วนซิงหว่านวางแก้วน้ำลง ไม่รู้เป็นเพราะเหตุอะไร เธอก้าวเดินออกไปข้างนอกอย่างช้าๆ

เธอเดินผ่านฝูงชนที่พลุกพล่าน ภาพที่เห็นคือชายสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงขายาวสีดำ ยืนพิงด้านข้างของรถสีดำ ถือช่อกุหลาบสีแดงเพลิงอยู่ในมือข้างหนึ่ง

ภายใต้แสงพระอาทิตย์ ท่าทางและการแสดงออกของเขาดูไม่เป็นระเบียบและเกียจคร้านเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านเมื่อเห็นเข้า ก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

โจวฉือเซินสบตาเข้ากับเธอ หัวคิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อย ลุกขึ้นและเดินไปอยู่ตรงหน้าเธออย่างช้าๆ แล้วยื่นดอกไม้ส่งให้เธอ "คุณผู้หญิงผู้งดงามท่านนี้ ผมจะได้รับเกียรติเชิญคุณไปร่วมทานมื้อกลางวันด้วยกันหรือไม่ครับ"

บริเวณรอบเกิดเสียงฮือฮาดังขึ้นทันใด คาดเดากันไปต่างๆ นานาว่านี่คือท่านประธานผู้เคร่งขรึมจากบริษัทไหนกัน ที่ขณะนี้กำลังไล่ตามภรรยาสาวสวยของตนอยู่

ใบหน้าของหร่วนซิงหว่านสามารถมองได้ด้วยตาเปล่าว่าเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแสงแดดแผดเผา หรือเป็นเพราะความเขินอายกันแน่

เธอรับดอกไม้อย่างรวดเร็ว ลากแขนของโจวฉือเซินเข้าไปภายในสตูดิโอ

ริมฝีปากบางของโจวฉือเซินแย้มยิ้ม เขาเปลี่ยนมาจับมือเธอและพาก้าวเดินไปข้างหน้า

เมื่อเหล่าหญิงสาวภายในสตูดิโอเห็นเข้า พวกเธอต่างก็ก้มหัวลงแสดงท่าทีทำเป็นว่ามองไม่เห็น

ทว่าด้านนอก กลุ่มคนดูที่ยืนมุงตัวละครหลักที่เดินหายกันไปแล้ว ต่างก็ค่อยๆ แยกย้ายกันออกไป

เมื่อเข้าไปในสตูดิโอแล้ว หร่วนซิงหว่านวางช่อดอกไม้ไว้ด้านข้าง หันตัวไปปิดประตู และหันศีรษะกลับมาพูดว่า "คุณ......"

เธอพูดไม่ทันจบ ก็ถูกคนโอบกอดรอบเอวของเธอเอาไว้ โจวฉือเซินกดเธอแนบชิดกับบานประตู นิ้วมือลูบไล้สันกรามของเธออย่างช้าๆ "คุณผู้หญิงผู้งดงามท่านนี้ คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของผมเลย"

หร่วนซิงหว่านหน้าแดง ผลักเขาออกแล้วผลักเขาออกอีก "คุณเลิกเล่นได้แล้วค่ะ"

โจวฉือเซินพูดว่า "ถ้างั้นผมจะถือซะว่าคุณตอบคำถามผมแล้ว"

มุมปากของหร่วนซิงหว่านยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว แล้วเงยหน้าขึ้นถามว่า "คุณบอกเองไม่ใช่เหรอคะว่าจะกลับมาตอนเย็น?"

"ผมจะบอกคุณให้นะ ที่คุณถามผมน่ะคือมื้อเย็นอยากทานอะไร"

หร่วนซิงหว่าน: "......"

อิตาหมานี่ช่างเลือกคำเก่งเสียจริง

เธอเงียบไม่กี่วินาทีแล้วพูดว่า "ถ้าอย่างนั้น การประชุมบอร์ดผู้บริหารสิ้นสุดลงแล้วเหรอคะ ？"

โจวฉือเซินทัดผมไว้ที่หลังใบหูของเธอ ส่งเสียงอือด้วยเสียงต่ำ "เรื่องทุกอย่างจบลงแล้ว"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้พูดอะไรอีก เธอยกมือขึ้นมากอดเอวของเขาเอาไว้ เอาหน้าซุกเข้าที่อกของเขา

โจวฉือเซินหรี่ตาลง และยิ้มอย่างเงียบๆ "ทำอะไรน่ะ？ถึงผมจะชอบให้คุณเริ่มก่อนแบบนี้ แต่......"

หร่วนซิงหว่านขัดเขา "ไม่มีอะไร อย่าพูดจาไร้สาระนะ"

สายตาของโจวฉือเซินค่อยๆ อบอุ่นขึ้น ยกมือขึ้นโอบกอดเธอเอาไว้

ผ่านไปสักพัก จึงพูดอีกครั้งว่า "ทุกอย่างจบลงแล้ว"

หร่วนซิงหว่านหลับตาลง "อืม ฉันรู้ค่ะ"

เรื่องราวทุกอย่างจบสิ้นลงแล้ว ในตอนนี้เหลือเพียงแค่รอให้อาการป่วยของเจ้าตัวน้อยหายเป็นปกติ พวกเขาก็จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปแล้ว ต่อไปนี้จะไม่มีความขัดแย้ง และความวุ่นวายใดๆ อีก

ในเวลากลางวัน ออกไปทานข้าวแล้วกลับมาเป็นที่เรียบร้อย ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังเขียนแบบภาพอยู่ที่โต๊ะทำงาน โจวฉือเซินก็อ่านหนังสืออยู่ข้างๆ

บรรยากาศกลมกลืนและเงียบสงบ

เมื่อถึงเวลาบ่ายสามโมง เสียงเคาะประตูสตูดิโอก็ดังขึ้น

มีหญิงสาวจากสตูดิโอคนหนึ่งโผล่ศีรษะเข้ามา แล้วบอกเสียงเบาว่า "พี่ซิงหว่านค่ะ มีคนมาหาประธานโจวค่ะ"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้ตอบกลับไปในทันที "ไปไหนคะ？"

"คุณไม่ได้เห็นสถานที่นั้นเรียบร้อยแล้วเหรอ เซมปอร์นา"

พอดีรถติดไฟแดง หร่วนซิงหว่านจึงหยุดรถ แล้วหันหัวไปโดยที่ไม่รู้ตัว "แต่ว่าก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าจะไปวันสุดสัปดาห์เหรอคะ ？"

"ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน " โจวฉือเซินกล่าว

"ฉันยังไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย......"

"กลับไปเก็บของที่คุณคิดว่าจำเป็นต้องเอาไป ส่วนของผมและอื่น ๆ ผมจะจัดการเอง"

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "แต่ว่า......"

"เพียงแค่พวกเราไม่อยู่ คนพวกนั้นก็จะไม่สามารถไปที่สตูดิโอ และรบกวนการทำงานอันปกติของคุณได้"

หร่วนซิงหว่านคิดไปคิดมาก็รู้สึกว่ามีเหตุผล จึงพยักหน้าตอบตกลงว่า "ก็ได้ค่ะ"

หลังจากที่กลับไป หร่วนซิงหว่านเริ่มเก็บของ

ขณะที่เธอกำลังตู้เสื้อผ้าอยู่นั้น สายตาก็พลันไปเห็นเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินลายทางสีขาวที่เธอซื้อให้เมื่อครั้งที่โจวฉือเซินเดินทางไปทำธุรกิจที่มาเลเซีย

การหย่าร้างในตอนนั้น เธอนึกว่าโจวฉือเซินคงทิ้งเสื้อผ้าชิ้นนี้ไปแล้ว

ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม หร่วนซิงหว่านหยิบเสื้อเชิ้ตใส่ลงในกระเป๋าเดินทาง

ผ่านไปไม่นาน โจวฉือเซินก็เข้ามา "เรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ？"

"ใกล้แล้วค่ะ เหลือเวลาไม่มากแล้วเหรอคะ？" หร่วนซิงหว่านถาม

"ไม่เป็นไร คุณค่อยๆทำไปเถอะ เสร็จเมื่อไหร่ก็ได้ครับ" โจวฉือเซินเดินไปด้านข้างของเธอ หยิบเสื้อผ้าที่อยู่ในมือของเธอมาไว้ "นอกจากของสิ่งนี้ ยังมีอะไรที่จำเป็นต้องเอาไปด้วยอีกไหม"

หร่วนซิงหว่านนึกบางสิ่งบางอย่างได้ เธอวิ่งเข้าไปยังห้องนอน

หลังจากที่เก็บกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว ขณะที่กำลังออกเดินทาง หร่วนซิงหว่านโทรศัพท์หาเพ้ยซานซานและเจียงชูหนิง บอกว่าเธอจะต้องไปแล้ว ประมาณอาทิตย์หนึ่งหลังจากนี้จึงจะกลับ