สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 697

ไม่มีใครเคยพูดแบบนี้กับเจียงชูหนิง เธอโมโหจนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "น้าชายประสาอะไรของคุณ คุณ... ทำตัวไม่น่าเคารพ!"

"คุณเห็นผมเป็นน้าตั้งแต่เมื่อไหร่"

"คุณ..."

ในที่สุดหร่วนซิงหว่านก็ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอจับมือเจียงชูหนิง "เอาล่ะ ที่นี่น่าเบื่อ ออกไปเดินเล่นกับฉันดีกว่า"

เจียงชูหนิงจึงลากเธอออกไปจากที่นี่

หลังจากที่พวกเธอออกไปแล้ว เจียงหยุนจู๋ก็พูดช้าๆ "ผมไม่เคยคิดว่าเราสามคนจะได้เจอกันแบบนี้ที่นี่ จะว่าไปแล้วก็รู้สึกผิด"

โจวฉือเซินพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน "นี่คือสิ่งที่คุณอยากเห็นไม่ใช่เหรอ?"

เจียงหยุนจู๋ยิ้มแต่ก็ไม่พูดอะไร เขามองไปข้างหน้า

โจวจู้นเหนียนมาแล้ว

ผู้ช่วยเข็นรถเข็นเข้ามายืนอยู่หน้าพวกเขา

โจวจู้นเหนียนพูด "ฉือเซิน ประธานเจียงครับ"

พูดจบ เขาก็มองไปที่เจียงซ่างหานแล้วถามว่า "คนนี้คือ?"

เจียงหยุนจู๋ไม่ได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขา แต่กลับพูดว่า "เขาคือน้องชายของผมครับ"

โจวจู้นเหนียนยิ้มอย่างอ่อนโยน "ตระกูลของประธานเจียงมีแต่คนมีความสามารถจริงๆ"

ในขณะที่พูด เขาก็พูดกับโจวฉือเซิน "ซิงหว่านไม่มาเหรอ?"

"มา พึ่งออกไปเมื่อกี้"

โจวจู้นเหนียนพูด "ตอนที่มา ฉันได้ยินประธานเจียงบอกว่า แหวนในงานประมูลครั้งนี้เป็นแหวนของพ่อแม่ซิงหว่าน เดี๋ยวฉันให้คนประมูลแหวนวงนั้นมา นายเอาไปให้ซิงหว่านเถอะ"

โจวฉือเซินพูด "ไม่เป็นไร ผมประมูลเอง"

โจวจู้นเหนียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ "งั้นก็ได้ มันเป็นน้ำใจของนาย"

จากนั้นก็พูดอีกว่า "ยังมีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนงานเลี้ยงเพื่อการกุศลเริ่ม ที่นี่เอะอะโวยวาย ฉือเซิน ประธานเจียง แล้วยังมีคุณ...คุณเจียง เราไปนั่งที่ห้องพักผ่อนกันเถอะครับ"

เจียงหยุนจู๋พยักหน้า "ขอบคุณครับ"

ผู้ช่วยเข็นรถเข็นโจวจู้นเหนียนออกไปข้างหน้า เจียงหยุนจู๋เดินอยู่ข้างๆเขา

โจวฉือเซินและเจียงซ่างหานก็เดินตามไปข้างหลัง

โจวฉือเซินพูด "เห็นอะไรรึยัง?"

เจียงซ่างหาน "คุณหมายถึงใคร?"

โจวฉือเซินเม้มปากแล้วไม่พูดอะไร

เจียงซ่างหานพูด "ตั้งแต่เจียงหยุนจู๋ออกไปจากเมืองเจียงโจว สองสามปีนี้เขาอยู่ที่ลู่เฉิง ไม่ได้ติดต่อกับตระกูลเจียงอีกเลย"

"ทำไมตอนนั้นเขาถึงออกไปจากตระกูลเจียง?"

......

ออกมาจากห้องโถง เจียงชูหนิงก็ถามต่อว่า "พี่ซิงหว่านคะ พี่ซานซานเป็นยังไงบ้างคะ?"

หร่วนซิงหว่านเงียบไปพักหนึ่ง มองดูดวงตาที่สดใสของเธอ จู่ๆเธอก็ไม่รู้จะตอบยังไง

เห็นเธอไม่พูด รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงชูหนิงก็ค่อยๆหายไป เธอเริ่มมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี เธอถาม "พี่ซานซาน เป็นอะไร...เหรอคะ?"

ในตอนนี้เอง ก็มีคนเดินผ่านมา

หร่วนซิงหว่านพูด "รอกลับไปแล้วฉันค่อยบอกเธอดีกว่า"

สายตาที่สดใสของเจียงชูหนิงก็มืดมนลงทันที

พี่ซานซานต้องเป็นอะไรแน่นอน

เธอมักจะถูกแฟนคลับสะกดรอยตามอยู่แล้ว ช่วงนี้ฉินหยู่ฮุยก็มาหาเธออยู่บ่อยๆ

ทำให้เธอต้องระมัดระวังและป้องกันตัวเองเอาไว้

ในความมืด ได้ยินเสียงฝีเท้า คนที่มาน่าจะยังไม่เห็นใคร

เขาหัวเราะเยาะ "คุณคิดว่า คุณยังจะหนีได้งั้นเหรอ?"

สวี่วานหลบอยู่หลังราวแขวน เธอหายใจเบาๆ

ฉินหยู่ฮุยพูด "ผมเคยให้โอกาสคุณแล้ว แค่คุณกลับมาคบกับผม ผมสามารถให้ทุกอยากที่คุณอย่างได้ แต่ว่าคุณกลับไม่รู้จักชั่วดี ทำให้ความอดทนของผมลดลงครั้งแล้วครั้งเล่า"

"คุณคิดว่า เด็กคนนั้นจะปกป้องคุณได้ทุกครั้งงั้นเหรอ? ผมจะบอกคุณให้ วันนี้ผมจะรอเขา ถ้าเขากล้ามาก็อย่าคิดว่าจะมีชีวิตกลับไป"

สวี่วานกัดฟันเบาๆ

ฉินหยู่ฮุยจัดคอเสื้อตัวเอง "ผมไม่อยากบังคับคุณ แบบนี้ละกัน ถ้าคุณให้ความร่วมมือ กลับมาคบกับผม ทำให้ผมมีความสุข ผมก็จะไว้ชีวิตเขา ไม่อย่างนั้น ผมไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่นอน"

ในตอนนี้เอง ไฟในห้องก็สว่างขึ้นมา สวี่วานปรากฏตัวขึ้นมาหน้าฉินหยู่ฮุย

สวี่วานมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา "ความแค้นของเราสองคน คุณจะดึกคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องทำไม?"

ฉินหยู่ฮุยยิ้มอย่างดูถูก เขาชี้ไปที่หน้าของตัวเอง "นี่เป็นความแค้นของเราสองคนเหรอ? แค่แผลพวกนี้ เขาตายไปร้อยครั้งก็ยังชดใช้ไม่พอ"

มือที่อยู่ข้างๆของสวี่วานก็กำหมัดแน่น "คุณกล้าแตะต้องเขาเหรอ"

"ผมจะกลัวอะไร เขาก็แค่มีพี่เขยเป็นโจวฉือเซินไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้โจวฉือเซินยังปกป้องตัวเองไม่ได้ แล้วถ้าผมอยากจะแตะต้องเขามันก็ไม่ใช่เรื่องยาก คุณอาจจะไม่รู้ เขาเคยขายหนังสือตอบรับของตัวเองเพื่อเงินหนึ่งล้าน ถ้าผมเอาเรื่องนี้ไปบอกทางมหาลัย แล้วก็รายงานเรื่องนี้กับสื่อ คุณเชื่อไหมว่า เขาจะต้องโดนไล่ออก?"

สวี่วานหัวเราะ "ดีเหมือนกัน คุณไปสิ ฉันจะรอดู"

ฉินหยู่ฮุยมองไปที่เธอ เขาหรี่ตาลงด้วยสีหน้าที่เย็นชา

สวี่วานเดินเข้างหน้า "ถ้าเรื่องนี้คือจุดอ่อนที่อยู่ในมือคุณ คุณคงจะทำไปนานแล้ว คงไม่มาขู่ฉันที่นี่"