สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 696

หลังจากลิฟต์หยุด มองดูโจวฉือเซินพาหร่วนซิงหว่านออกไป พวกเขาสองคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้แต่แผ่นหลังก็เปียกไปด้วยเหงื่อ

ดูเหมือนว่างานเลี้ยงครบรอบคืนนี้ คงจะนองเลือดจริงๆ

เดินเข้ามาในห้องโถง หร่วนซิงหว่านควงแขนโจวฉือเซินแล้วยิ้มอย่างแผ่วเบา

เขาเป็นแบบนี้ตลอด น่ากลัวตลอด

สองคนเมื่อกี้นี้ เกรงว่าต่อไปถ้าได้ยินคำว่า "โจว" ก็คงจะกลัวจนตัวสั่น

เพราะว่าคนที่มาร่วมงานเลี้ยงครบรอบวันนี้เยอะมากจริงๆ ห้องโถงที่ใหญ่ที่สุดของโรงแรมก็ยังรองรับไม่พอ จึงต้องแบ่งเป็นสองชั้น

ชั้นหนึ่งคือพนักงานของโจวซื่อกรุ๊ปและบริษัทในเครือ อีกชั้นหนึ่งคนที่มีชื่อเสียงในแวดวงธุรกิจและเหล่าดารา

ในห้องโถง ผู้คนมากันพอสมควรแล้ว พากันถือแก้วไวน์แล้วทักทายกัน

เมื่อพวกเขาเห็นหร่วนซิงหว่านควงแขนโจวฉือเซินเดินเข้ามา พวกเขาก็เงียบแล้วมองไปที่เธอด้วยสายตาที่แตกต่างกันไป

นี่เป็นครั้งแรกที่โจวฉือเซินปรากฏตัวหลังจากที่ลาออกจากโจวซื่อกรุ๊ปไปหนึ่งเดือน

โจวฉือเซินเหลือบมองอย่างแผ่วเบา พวกเขาก็หันหน้าหนี แสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หร่วนซิงหว่านมองไปรอบๆ ท่ามกลางฝูงชน เธอมองเห็นฉินหยู่ฮุยที่กำลังพูดคุยกับใครบางคน

เธอเลิกคิ้วด้วยความตกใจ

โจวฉือเซินมองออกไปตามสายตาของเธอ "ทำไมเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูด "เขาออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่?"

"สองสามวันที่แล้ว"

"ผ่านมาเดือนกว่าแล้ว ตามหลักแล้วแผลก็น่าจะหายดีแล้ว แต่...ทำไม ยังมีแผลตกสะเก็ดบนใบหน้าของเขา?"

โจวฉือเซินพูด "น่าจะโดนค่อยอีกครั้งมั้ง"

หร่วนซิงหว่าน "..."

เธอหันหน้ากลับมาสบตากับโจวฉือเซินแล้วเอียงหัวถามเงียบๆ

โจวฉือเซินพูดช้าๆ "คุณเดาถูกแล้ว นอกจากน้องชายของคุณ ก็ไม่มีใครมีความสามารถนั้น"

"เขาไปหาเรื่องสวี่วานอีกแล้วเหรอ?"

"คุณไม่เคยได้ยินประโยคที่ว่า ผู้ชายจะนิ่งได้ก็ต่อเมื่อตายไปแขวนรูปไว้บนผนังเหรอ?" เขาหยุดชะงักไปพักหนึ่งแล้วพูดอีกว่า "แน่นอนว่ายกเว้นผม"

"ไม่ต้องยกเว้นคุณ คุณนั่นแหละตัวดี"

โจวฉือเซิน "?"

ในตอนนี้เอง ฉินหยู่ฮุยน่าจะสังเกตเห็นสายตาของพวกเขา เขาหันหน้ามา จากนั้นรอยยิ้มก็แข็งทื่อ สีหน้าของเขาเย็นชาแล้วยังผสมกับความเกลียดชัง จากนั้นเขาก็หันหน้ากลับไปคุยกับคนที่อยู่ตรงข้ามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

หร่วนซิงหว่านพูด "งานเลี้ยงเพื่อการกุศลเริ่มกี่โมงคะ?"

"สามทุ่ม"

"งั้นก็คงต้องรอ"

เมื่อพวกเขากำลังจะไปหาที่นั่ง เจียงหยุนจู๋ก็ถือแก้วไวน์เดินเข้ามา "ประธานโจว คุณหร่วนครับ"

โจวฉือเซินไม่มีปฏิกิริยาอะไร แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาทำให้เขาหน้าแตก หร่วนซิงหว่านจึงพยักหน้าตอบกลับอย่างมีมารยาท

สำหรับท่าทีของโจวฉือเซิน เจียงหยุนจู๋ไม่ได้แปลกใจอะไร เขาพูดกับหร่วนซิงหว่าน "มีเรื่องหนึ่ง ที่ผมต้องขอโทษคุณหร่วนครับ"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน "คุณเจียงเกรงใจเกินไปแล้วค่ะ"

เจียงหยุนจู๋พูดต่อว่า "แหวนที่ผมซื้อมาจากประธานฉินก่อนหน้านี้ เดิมทีผมอยากจะเอาไปให้คุณหร่วน แต่คุณหร่วนปฏิเสธ ช่วงก่อนผมได้ข่าวว่างานเลี้ยงครบรอบขอโจวซื่อกรุ๊ปครั้งนี้จะมีการจัดงานเลี้ยงเพื่อการกุศล ผมเก็บแหวนวงนั้นไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร จึงคิดว่า ให้มันได้ไปช่วยคนที่ต้องการความช่วยเหลือดีกว่า จะได้ทำตามเจตนาเดิมของเจ้าของแหวนวงนั้นด้วย"

หร่วนซิงหว่านตอบกลับไปส่งๆ "วิธีของคุณเจียงน่าชื่นชมจริงๆค่ะ"

"ก็แค่เลียนแบบคนรุ่นก่อนครับ"

พูดคุยกับเขาสองสามประโยค หร่วนซิงหว่านกำลังจะขอตัวออกไป ก็ได้ยินเสียงความโกลาหลดังมาจากทางประตู

ได้ยินเสียงของเขา เจียงชูหนิงก็หันหน้าไปมองด้วยสีหน้าที่ดีใจกว่าเดิม "คุณลุง ทำไมคุณลุงถึงอยู่ที่นี่! ไม่ใช่สิ... คุณลุงไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ? พวกเขาทำให้คุณลุงลำบากใจรึเปล่า?"

เจียงซ่างหานยิ้มแล้วส่ายหน้า "ไม่เป็นไร เป็นความผิดของลุงเอง ที่ช่วยหนูไว้ไม่ได้"

"คุณลุงอย่าพูดแบบนี้ค่ะ หนูเองที่ดื้อ ถ้าไม่ใช่... เอ่อใช่ พี่ซานซานเป็นยังไงบ้างคะ คุณลุงพาเธอไปโรงพยาบาลรึเปล่าคะ... ?"

เจียงชูหนิงยังพูดไม่จบ ก็ถูกคนจับแขนลากออกไปยืนอยู่ข้างๆ

เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยความไม่พอใจ แล้วก็ขยับออกไปด้วยท่าทีอ่อนแอ

เจียงซ่างหานยืนนิ่งแล้วมองไปที่เจียงหยุนจู๋ด้วยสายตาไม่สะทกสะท้าน

เจียงหยุนจู๋หัวเราะ "ไม่เจอกันนานเลยนะครับ"

"นานพอสมควร"

เจียงหยุนจู๋พูดอีกว่า "หนิงหนิงยังเด็ก ทำอะไรผิดพลาดเป็นเรื่องธรรมดา คุณอย่าถือสาเธอเลย"

เจียงซ่างหานเหลือบมองเจียงชูหนิงที่แอบขยับเข้าไปหาหร่วนซิงหว่านเงียบๆแล้วพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน "คุณดูไม่แปลกใจที่เห็นเธออยู่กับผมเลยนะครับ"

เจียงหยุนจู๋พูด "สองสามวันนี้ผมส่งคนไปตามหาหนิงหนิงตลอด ได้ยินว่ามีคนช่วยเธอไปแล้ว ผมก็เลยเดาว่าน่าจะเป็นคุณ"

"เหรอครับ?"

เจียงหยุนจู๋ยิ้ม

เจียงซ่างหานพูด "ในเมื่อคุณเดาแม่นขนาดนี้ ไหนคุณลองเดาสิว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น"

เจียงหยุนจู๋พูด "คืนนี้เป็นงานเลี้ยงครบรอบของโจวซื่อกรุ๊ป ต่อไปก็ต้องเป็นการเฉลิมฉลอง แล้วก็งานเลี้ยงเพื่อการกุศล"

พวกเขาสองคนไม่พูดอะไรอีก แต่ดูออกว่า บรรยากาศเยือกเย็นและตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ

เจียงชูหนิงกัดฟันยื่นมือออกมาดึงแขนเสื้อเจียงซ่างหานแล้วพูดเบาๆ "คุณจะทำอะไร ถ้าคุณอยากจะด่าฉันก็ด่าสิ อย่าโจมตีคุณลุง!"

เจียงซ่างหานมองไปที่เธอแล้วพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน "ด่าคุณก็ทำให้สมองที่ขึ้นสนิมของคุณฉลาดขึ้นไม่ได้"