สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 723

ผ่านไปสักพัก หร่วนเฉินบี้ก้นบุหรี่ในมือ พูดเรียบๆ: "ควรกลับไปได้แล้ว"

โจวฉือเซินหยิบมือถือออกมา: "นายเข้าไปก่อน ฉันจะโทรศัพท์หน่อย"

หร่วนเฉินอืมออกมา หมุนตัวเดินไปทางห้องน้ำ

เขาเพิ่งกลับมาถึงหน้าห้องส่วนตัว ก็เห็นสวี่วานที่ออกมาจากด้านใน จึงหยุดฝีเท้าลง

สวี่วานเงียบไปเล็กน้อย แล้วโบกมือทักทายเขา: "Hi"

หร่วนเฉิน: "จะไปไหนเหรอ?"

เดิมทีสวี่วานจะไปเข้าห้องน้ำ แต่ด้วยสถานการณ์อย่างนี้ ดูไม่เหมาะที่จะตอบกลับไปเท่าไหร่ จึงหาข้ออ้าง: "ข้างในมันอึดอัดน่ะ เลยออกมาเดินเล่น"

หร่วนเฉินเม้มปากเบาๆ: "งั้นไปด้วยกันเถอะ"

สวี่วานทำได้เพียงฝืนพยักหน้า

ใต้อาคาร มีภูเขาเทียมที่จัดวางอย่างสะเปะสะปะแต่กลับดูมีสไตล์และศาลาริมทางที่มีกลิ่นอายของความโบราณ เสียงน้ำพุไหลที่ช่วยให้อารมณ์หุนหันพลันแล่นของผู้คนสงบลงได้มากโดยไม่รู้ตัว

ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกัน อย่างพอเหมาะ

ผ่านไปสักพัก หร่วนเฉินจึงถามขึ้น: "ต่อไปวางแผนจะทำอะไรเหรอ?"

สวี่วานเป่าลมหายใจออกมา: "พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ถึงยังไงข้างหน้าก็ต้องมีหนทางเสมอแหละ"

หร่วนเฉินก้มหน้า ไม่ได้พูดอะไร

สวี่วานหันไปมองเขา มือที่ตกอยู่ข้างลำตัวค่อยๆจับเข้าด้วยกัน เอ่ยปากขึ้นเบาๆ: "ขอบคุณนายนะ"

หร่วนเฉินเงยหน้า: "ขอบคุณผมทำไม?"

สวี่วานยิ้มบางๆ มองไปข้างหน้าอีกครั้ง: "ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากขอบคุณนายเฉยๆ"

ฝีเท้าของหร่วนเฉินจึงหยุดลง มองด้านหลังของเธอ

สวี่วานเดินไปหลายก้าวแล้ว ถึงรู้สึกว่าหร่วนเฉินไม่ได้เดินตามมา เธอจึงหันกลับมาถาม: "เป็นอะไรไป?"

หร่วนเฉินยืนอยู่ตรงนั้น เอ่ยปากอย่างสบายๆ: "แต่ก่อนพี่เคยถามผมว่า ชอบผู้หญิงแบบไหนนี่นา"

ได้ฟัง สวี่วานจึงอดไม่ได้ที่จะชะงัก คำพูดที่อยู่ข้างปาก กลับไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี ตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกัก: "ชะ......ใช่"

"ตามมารยาทแล้ว พี่ก็ควรจะบอกผมเช่นกันไม่ใช่เหรอ ว่าพี่ชอบผู้ชายแบบไหน"

สวี่วานแทบจะคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะถามอย่างนี้ ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่พูดไม่จา

หร่วนเฉินจึงก้าวเท้า เดินเข้าไปใกล้ๆเธอ

ตอนที่เขาหยุดฝีเท้าลง สวี่วานรีบเคลื่อนสายตาไปที่ด้านข้าง หัวเราะฮ่าๆออกมา: "พี่ก็ไม่ใช่เด็กสาวๆซะหน่อย มันเลยช่วงวัยที่จะชอบผู้ชายแบบไหนแล้ว เรื่องนี้ก็ไม่ได้มีสเปคหรอก นายนั่นแหละ ช่วงวัยตอนนี้กำลังพอดีเลย การมีแฟนในมหาวิทยาลัย เป็นเรื่องที่มีความสุขมากๆเรื่องหนึ่งเลยนะ นายต้องคว้า......โอกาสเอาไว้ถ้าพลาดไปก็จะไม่มีอีกแล้ว"

หร่วนเฉินเพิกเฉยประโยคหลังของเธอไปทันที พูดขึ้นมา: "งั้นพี่คิดว่า ผมเป็นยังไง"

สวี่วานพยายามฝืนยิ้ม: "นายก็ดีนี่ ผลการเรียนดี ฉลาด หน้าตาหล่อ สาวๆชอบนายเยอะแยะ นาย......"

หร่วนเฉินตัดบทเธอ: "ผมไม่ได้ถามเรื่องนี้"

สวี่วานไม่รู้จะเอาสายตาไปมองตรงไหน ตอนที่เธอกอดอกมองไปรอบๆ หันกลับมาก็สบเข้ากับสายตาที่สงบนิ่งของหร่วนเฉินพอดี ราวกับกำลังรอคำตอบของเธออยู่

สวี่วานรู้สึกว่าลมหายใจของตนเองติดขัดขึ้นมาทันที หัวใจก็เต้นเร็วขึ้นอย่างต่อเนื่อง

แล้วตอนนี้ ก็มีผู้หญิงสองคนผ่านมาทางด้านข้าง กำลังคุยเรื่องสวี่วานกับฉินหยู่ฮุยกันอยู่ พอจะฟังออกว่า พวกเธอน่าจะเป็นแฟนคลับของสวี่วาน

หร่วนเฉินตัวสูง หน้าตาก็ดูดี แม้จะยืนอยู่ตรงนั้นเฉยๆ ก็ดึงดูดสายตาของคนที่ผ่านไปผ่านมาอย่างเงียบๆ

ตอนที่พวกเธอมองมา จู่ๆสวี่วานก็รู้สึกว่าข้อมือโดนคว้าเอาไว้

ในทันที เธอก็พุ่งถลาเข้าไปในอ้อมอกของชายหนุ่ม

เขาสวมเสื้อแขนสั้นกางเกงขายาวที่สะอาดสะอ้าน กลิ่นฮอร์โมนบนร่างกายที่เป็นเอกลักษณ์ของวัยรุ่น ช่างเร่าร้อนรุนแรง

หญิงสาวสองคนนั้นเห็นแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะกรี๊ดออกมาเบาๆ

"เธอเห็นไหมเห็นหรือยัง? ผู้ชายคนนั้นหล่อจัง!"

"ฉันเห็นแล้วๆ! เขาเป็นดาราหรือเปล่า ทำไมฉันรู้สึกเหมือนเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อน?"

"ฉันก็รู้สึกว่าเขาค่อนข้างคุ้นตา แต่หน้าตาอย่างเขานี่ถ้าเป็นดาราขึ้นมาคงดังระเบิดแน่ๆ เป็นเน็ตไอดอลหรือเปล่านะ?"

"จำไม่ได้เลย......อีกอย่าง รู้สึกว่าแฟนของเขาก็คงสวยมากแน่ๆ ด้านหลังเหมือนสวี่วานอยู่นะ"

เจียงชูหนิงพยักหน้าอย่างจริงจัง: "หล่อค่ะ"

ถึงจะมีข้อแม้ยังไง แต่เขาก็ไม่ขาดตกบกพร่องจริงๆ

ดวงตาของเพ้ยซานซานเป็นประกายขึ้นมา: "หุ่นดีไหม?"

เจียงชูหนิงคิดๆ แล้วพยักหน้าต่อ: "ดีค่ะ"

แม้เธอจะไม่เคยเห็น แต่น่าจะไม่เลวนะ

เพ้ยซานซาน: "แนะนำให้ฉันด้วย!"

เธอเพิ่งพูดจบ น้ำเสียงเรียบๆของโจวฉือเซินก็ลอยเข้ามาจากที่ไม่ไกล: "ทำไมคุณถึงไม่ถามว่าเขาชื่ออะไรล่ะ"

เพ้ยซานซานรู้สึกว่าก็มีเหตุผล จึงถามเจียงชูหนิงอีกครั้ง: "น้าของเธอชื่ออะไรเหรอ"

เจียงชูหนิง: "เจียงซ่างหานค่ะ"

เพ้ยซานซาน: "............"

ความฮึกเหิมที่เพิ่งลุกโชนขึ้นมาของเธอ จู่ๆก็ยุติลงในทันที

ยัยเด็กโชคร้ายนี่ จงใจแกล้งเธอสินะ

เจียงชูหนิง: "เขาดุอยู่บ้าง แต่ช่วงนี้ฉันรู้สึกว่า เหมือนเขาจะค่อนข้างดุแค่กับฉัน ส่วนเวลาอื่นๆ ถึงจะหน้าตาเย็นชาไม่พูดไม่จา แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นนะคะ"

เพ้ยซานซาน: "ช่างเถอะ ฉันคงไม่โชคดีอย่างนั้นหรอก"

หร่วนซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ลูบๆหัวของเจียงชูหนิง: "กินข้าวเถอะ"

รอให้หร่วนเฉินกับสวี่วานกลับมา พวกเขาก็กินกันไปพอประมาณแล้ว

ออกมาจากร้านอาหาร สวี่วานพูดขึ้น: "คนขับรถฉันยังรออยู่ ฉันไปก่อนนะ"

พูดจบ ยังไม่ทันหันกลับมามองก็วิ่งไปเลย

หร่วนซิงหว่านมองแผ่นหลังที่รีบร้อนลนลานของเธอ จึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหร่วนเฉิน แล้วถามขึ้น: "นายได้ทำอะไรหรือเปล่า?"

หร่วนเฉินมองไปทางอื่น: "ไม่ได้ทำอะไรเลย"