สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 725

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่สวี่วานกลับไป ก็ได้รับสายจากเสิ่นจื่อซี เขาบอกว่าพรุ่งนี้จะพาเธอไปโจวซื่อกรุ๊ป จัดการเรื่องรายละเอียดการยกเลิกสัญญาให้เรียบร้อย ตอนนี้ตารางงานมากมายของเธอยังอยู่ที่โจวซื่อกรุ๊ป จำเป็นต้องติดต่อและทำตามขั้นตอนอย่างรอบคอบ

หลังจากวางสาย สวี่วานนอนอยู่บนโซฟาสักพัก จู่ๆก็คิดอะไรขึ้นมาได้ ลุกขึ้นใส่หน้ากาก แล้วลงมาข้างล่าง

มาถึงทางเข้าหมู่บ้านคอนโดแล้ว เธอเดินไปเคาะประตูห้องรปภ. "ขอโทษนะคะ ฉันอยากถามอะไรหน่อย......"

"ผมจำคุณได้ คุณเป็นแฟนของเสี่ยวหร่วนสินะ?"

สวี่วาน: "......"

รปภ.คนนั้นพูดต่อ: "คุณอยากถามถึงเสี่ยวหร่วนสินะครับ บ่ายวันนี้เขาเข้ามาที่นี่ มาถามพวกผมเรื่องที่ต้องการวิดีโอกล้องวงจรปิดช่วงหนึ่ง แล้วก็ไปครับ"

สวี่วานงุนงง ตามหลักเหตุผลแล้ว วิดีโอจากกล้องวงจรปิดช่วงนั้นที่ฉินหยู่ฮุยบังคับพาตัวเธอเดินไป ต้องโดนจัดการแล้วสิ หร่วนเฉินอยากได้วิดีโอกล้องวงจรปิดอะไรกันแน่?

รปภ.หวนนึกถึงแล้วพูดขึ้น: "เหมือนจะเป็นวันนั้นที่ไอ้ชั่วนั่นมันรังแกคุณนะครับ แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทั้งๆที่วิดีโอจากกล้องวงจรปิดช่วงนั้นไม่มีแล้ว แต่เสี่ยวหร่วนกลับอยากได้วิดีโอช่วงก่อนหน้านั้นเล็กน้อย"

"ฉันขอ......ดูได้ไหมคะ?"

รปภ.ยื่นหัวออกไปนอกหน้าต่าง หลังจากมองไปรอบๆด้านแล้ว ถึงได้พูดกับสวี่วาน: "ได้ครับ แต่ทว่าที่ผมเอาวิดีโอจากกล้องวงจรปิดให้เสี่ยวหร่วนไป มันผิดกฎระเบียบ อย่าลืมว่าคุณต้องช่วยผมปิดเป็นความลับด้วยนะครับ"

สวี่วานพยักหน้า: "ได้ค่ะ"

รปภ.เอาวิดีโอช่วงนั้นที่หร่วนเฉินต้องการให้สวี่วานดู

สวี่วานยืนอยู่ตรงนั้น สายตาจ้องอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ตลอด

นี่น่าจะเป็นช่วงก่อนที่เธอจะออกไปจากหมู่บ้านคอนโดไม่กี่นาที ทางเข้าหมู่บ้านคอนโดนอกจากกลุ่มคนที่เดินไปเดินมาแล้ว ก็มีแค่รถที่จอดอยู่

เป็นฉากนี้ต่อเนื่องไปอีกสักพัก แล้วจู่ๆก็ขาดหายไป กระโดดข้ามไปหลังจากนั้นอีกครึ่งชั่วโมงเลย

รปภ.พูดขึ้น: "มีแค่นี้แหละครับ ช่วงตรงกลางของวิดีโอไม่มีแล้ว"

สวี่วาน: "ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณนะคะ"

"ไม่ต้องเกรงใจไม่ต้องเกรงใจครับ เสี่ยวหร่วนเจ้าเด็กคนนี้น่ะไม่เลวเลยจริงๆ ยังไงซะ ต่อไปถ้าคุณต้องการความช่วยเหลืออะไร ก็บอกพวกผมได้เลยนะครับ ผมจะให้เบอร์คุณไว้ ถ้ามีคนน่าสงสัยเดินวนเวียนอยู่ใกล้ๆบ้าน ก็โทรมาหาพวกผมได้เลยครับ"

สวี่วานรับเบอร์โทรศัพท์ไป แล้วพูดขึ้นอีก: "ขอบคุณนะคะ"

หลังออกมาจากห้องรปภ. เธอก้มหน้า เดินเตร็ดเตร่เรื่อยเปื่อยอยู่ในหมู่บ้านคอนโด

วิดีโอกล้องวงจรปิดช่วงนั้นที่เพิ่งได้ดูเมื่อกี้ หร่วนเฉินคงไปตามหาเจ้าของรถของรถพวกนั้นที่จอดอยู่ข้างถนน ผ่านทางวิดีโอกล้องวงจรปิดสินะ ถึงได้วิดีโอจากกล้องติดรถยนต์มา ทำให้มีวิดีโอที่กระจ่างแจ้งจากหนานเฉิงNews

ถ้าไม่ใช่หร่วนเฉิน เธอก็คิดไม่ถึงวิธีนี้หรอก ในทางกลับกันตอนนี้อาจจะยังโดนด่าอยู่ก็ได้

ไม่รู้ว่าเดินมานานเท่าไหร่ สวี่วานถอดหน้ากากเป่าลมหายใจออกมา เงยหน้ามองท้องฟ้า

ท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดมิด พระจันทร์เสี้ยวที่ทั้งสว่างไสวทั้งเปล่งประกาย ยังมีดวงดาวหลายๆดวง ที่ราวกับประดับตกแต่งเอาไว้ อยู่ข้างๆพระจันทร์อย่างเงียบๆ

เธอเดินอยู่บนเส้นทางนี้มานานเหลือเกิน หลังจากเรื่องของฉินหยู่ฮุยเมื่อหลายปีก่อน ก็เห็นความรู้สึกของมนุษย์ที่เปลี่ยนไปตามสถานภาพตัวตนของอีกฝ่ายจนคุ้นเคยเป็นอย่างดี หัวใจจึงด้านชาไปตั้งนานแล้ว แต่ยังไงเธอก็คิดไม่ถึง ว่าจะมีวันหนึ่งที่หัวใจดวงนี้โดนใครบางคนมอบความอบอุ่นมาให้

ทั้งยังเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่เด็กกว่าเธอหกปี ฉลาด จริงใจ มีความรับผิดชอบ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน มันคงเป็นเรื่องที่เธอไม่กล้านึกถึงเลย

แล้วเธอจะไม่หวั่นไหวได้ยังไงล่ะ

วันนี้หร่วนเฉินถามเธอ ว่าชอบผู้ชายแบบไหน เธอเกือบจะหลุดปากออกไปแล้วว่า ก็คนแบบนายไง

แต่ไม่ได้

หร่วนเฉินเพิ่งจะยี่สิบ อนาคตที่สดใสของเขา ก็คือเขตแดนที่เธอเอื้อมไปไม่ถึงตลอดกาล

เหมือนคนอย่างเธอ มีสิทธิ์อะไรล่ะ?

......

โจวจู้นเหนียนชำเลืองมองผ้าปูที่นอนในมือของเธอ: "ลงไปเถอะ"

คนรับใช้ขานรับ หมุนตัวเดินไป

โจวจู้นเหนียนควบคุมรถเข็นด้วยตนเอง เข้าไปในห้องของท่านใหญ่โจว

ภายในห้องยังคงดึงผ้าม่านหนาๆปิดเอาไว้ ไม่มีแสงสว่างเล็ดลอดเข้ามาเพียงสักนิด มีแค่เสียงน้ำหยด ทีละหยดทีละหยด อยู่ในห้องนอนที่กว้างโล่ง ทำให้ได้ยินอย่างชัดเจน

โจวจู้นเหนียนเปิดโคมไฟที่อยู่หัวเตียง มองไปรอบๆ พูดขึ้นอย่างเมินเฉย: "คุณได้กลิ่นหรือเปล่า ในห้องนี้มีกลิ่นอับๆนะ"

แค่พูดออกไป ท่านใหญ่โจวที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงราวกับตายไปแล้วครึ่งหนึ่งก็เหมือนโดนอะไรบางอย่างไปกระตุ้น เริ่มพยายามดิ้นรน

แต่เขาลืมไปว่า ทั่วร่างกายของเขา มีแค่ดวงตาคู่เดียวเท่านั้นที่ขยับได้ ในปากส่งเสียงฮึมๆฮัมๆออกมา เสียงที่ทั้งอึดอัดทั้งแหบแห้ง ไม่น่าฟังสุดๆ

โจวจู้นเหนียนพูดต่อ: "แต่ทว่าก็ดี นานขนาดนี้แล้ว คุณน่าจะได้กลิ่นจนชินไปแล้วสินะ"

ท่ามกลางแสงสลัวๆ ดวงตาขุ่นมัวคู่นั้นของท่านใหญ่โจวกำลังจ้องเขม็งไปที่เขา ทั้งเบ้าตาและแก้มเว้าลึกลงไป แสดงให้เห็นถึงสีดำที่เกิดจากโรค ริมฝีปากแห้งแตก ไม่มีอำนาจที่หยิ่งยโสโอหังอย่างแต่ก่อนอีกแล้ว

สารอาหารที่เขาได้รับในแต่ละวัน ก็มีแค่ขวดสารละลายกลูโคสที่แขวนเอาไว้บนหัวเตียง

นอกจากนั้น แม้กระทั่งน้ำสักหยดก็ไม่เคยได้ดื่มเลย

โจวจู้นเหนียนมองเขา: "คุณคงเบื่อหน่ายวันเวลาอย่างนี้แล้วใช่ไหม? เริ่มรู้สึกเสียใจแล้วใช่หรือเปล่า เริ่มแรกคุณเลือกคนผิดแล้ว ถ้าเป็นฉือเซิน อย่างมากที่สุดเขาก็จะฆ่าคุณ จะไม่ทรมานคุณอย่างนี้"

ในปากของท่านใหญ่โจวส่งเสียงที่ไม่ชัดเจนออกมา ราวกับกำลังด่าเขาอยู่

โจวจู้นเหนียนยิ้ม: "ในเมื่อยี่สิบปีก่อน คุณก็เลือกฉือเซินไปแล้ว ทำไมถึงไม่ยืนหยัดต่อไปล่ะ จะได้ไม่มีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้น คุณรู้หรือเปล่าว่าก้าวไหนที่คุณทำพลาดไป"

โจวจู้นเหนียนพูดต่อ: "คุณผิดที่ อะไรๆคุณก็ต้องการ คุณต้องการโจวซื่อกรุ๊ป ต้องการควบคุมฉือเซิน ต้องการกำระเบิดเวลาที่พร้อมจะระเบิดได้ตลอดเวลาอย่างเขาเอาไว้ในมือแน่นๆ ด้วยเหตุนี้จึงมายื่นข้อเสนอกับตระกูลเจียง ต้องการให้ทุกอย่างเติบโตอยู่ภายใต้แผนการของคุณ"

"แต่น่าเสียดาย ที่ความสามารถของคุณมันใส่ความทะเยอทะยานของคุณเอาไว้ไม่ได้ ดังนั้น ถึงได้มีสภาพอย่างวันนี้ไง"