สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 739

ตั้งแต่เจียงชูหนิงกลับมาจากโรงพยาบาล เธอก็ขังตัวเองเอาไว้ในห้อง ไม่ทานอาหารสักคำเดียว

เจียงจิ้งเหยามาเรียกเธอสองครั้ง แต่ท่าทางของเจียงชูหนิงก็มุ่งมั่นมากอย่างไม่เคยมีมาก่อน บวกกับหลังจากท่านทวดเจียงเสียชีวิต ยังมีเรื่องอีกมากมายรอให้เขาจัดการ เลยยิ่งไม่มีเวลามาดูแลความโศกเศร้าระทมของเธอ

มันจะดีหลังจากผ่านช่วงนี้ไป

เจียงชูหนิงนอนฟุบอยู่บนเตียงตลอด ตื่นมาก็ร้อง ร้องจนเหนื่อยก็ผล็อยหลับ

อารมณ์ซึมเซา ไม่มีความกระปรี้กระเปร่าเลยสักนิด

ถ้าหากเธอไม่หัวแข็งหนีไปเมืองหนานเฉิง พี่ซานซานก็จะไม่ถูกติดร่างแหไปกับเธอ จนต้องเสียลูกน้อยไป

คุณปู่ทวดดีกับเธอและรักเธอมาก แต่เธอกลับมาไม่ทันได้อยู่กับเขา กระทั่งไม่ทันได้พูดคุยกับเขาด้วยซ้ำไป เขาก็มาไปสบายเสียแล้ว

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เสียงเคาะประตูจากข้างนอกก็ดังขึ้น เธอใช้แรงฮึดสุดท้าย ในการลากเสียง "ฉันไม่กิน ไม่ต้องมา......"

ยังพูดไม่ทันจบ เสียงเย็นชาของชายหนุ่มก็ดังมาจากอีกฟากหนึ่งของประตู "ฉันให้เวลาเธอเปิดประตู1นาที"

เจียงชูหนิงตัวแข็งทื่อ ลุกขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่เพราะไม่ได้กินอะไรมาเกือบสองวัน จึงไม่มีแรงและล้มลงทันที

พอเธอคิดอีกที ก็คิดได้ว่า ก็กลับบ้านมาแล้ว ทำไมเธอต้องถูกเขาข่มขู่ด้วย

นี่มันในบ้านของเธอ ถ้าเธอไม่เชื่อ แล้วเขาจะทำอะไรเธอได้

เจียงชูหนิงหลับตาลง ใช้ผ้าห่มคลุมศีรษะ หลับตาพลางสะอื้นให้

ไม่นานนัก เธอก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวดังมาจากด้านนอก

เจียงชูหนิงดึงผ้าห่มออก มองไปด้วยน้ำตาที่ขมุกขมัวเต็มดวงตา จู่ๆ แสงที่ส่องเข้ามาก็ทำให้เธอไม่สามารถลืมตาได้ครู่หนึ่ง

ผ่านไปสักพัก เธอถึงมองเห็น

ประตูของเธอล่ะ

ตอนนี้เอง ที่คนรับใช้ยกอาหารเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน ก่อนจะพูดอย่างอาดูรว่า "คุณหนูขา ทานอะไรหน่อยนะคะ"

เจียงชูหนิงยังคงลงโทษตัวเอง ก่อนจะพูดอย่างดื้อรั้น "ฉันไม่กิน"

"เธอไม่กินก็ยัดลงไป กินได้แค่ไหนก็แค่นั้น"

เจียงชูหนิง "......"

เธอมองไปที่ประตูอีกครั้ง กลับเห็นว่าร่างที่อยู่ข้างนอกได้หายไปแล้ว

คนรับใช้ประคองเจียงชูหนิงขึ้นมา "คุณหนูขา กินอะไรหน่อยเถอะค่ะ ตอนบ่ายเป็นงานศพของท่านทวดนะคะ ด้วยร่างกายอย่างนี้ กระทั่งจะออกจากประตูไป เกรงว่าก็ทำไม่ได้นะคะ"

เจียงชูหนิงพึมพำอย่างรู้สึกตัว "วันนี้คืองานศพของปู่ทวด?"

"ใช่ค่ะ เพราะเรื่องนี้ท่านใหญ่ก็เลยยุ่งมาโดยตลอด ไม่อย่างนั้นประมุขเจียงก็คงไม่มารับคุณหนูแทนหรอกค่ะ"

เจียงชูหนิงเงียบไป ก่อนจะก้มหน้าลง

คนรับใช้ยกโจ๊กขึ้นมา พลางพูดโน้มน้าว "คุณหนูขา มองในแง่ดีหน่อยนะคะ ท่านทวดก็อายุมากแล้ว ตอนท่านไปท่านก็ไม่ได้เจ็บปวดอะไร คุณหนูควรจะดีใจกับท่านสิคะถึงจะถูก"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ น้ำตาของเจียงชูหนิงก็ไหลหลากลงมา "แต่......แต่ฉัน......"

"ชีวิตของคน เกิดแก่เจ็บตาย เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้หรอกค่ะคุณหนู คุณหนูเองก็อย่าเศร้าจนเกินไป ท่านทวดคงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณหนูจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไร้กังวลเหมือนเมื่อก่อนนะคะ"

ไม่รู้ว่าเจียงชูหนิงได้ยินคำโน้มน้าวนี้หรือไม่ เธอกินโจ๊กพลางน้ำตาไหลเป็นสายไปพลาง

หลังจากทานอาหารเสร็จ เธอก็เข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นชุดสีดำที่ไว้ใช้เข้าร่วมในงานศพที่คนรับใช้นำมาให้

เจียงชูหนิงขยี้ตาบวมแดงช้ำของเธอ ก่อนจะลงไปข้างล่าง

เจียงซ่างหานนั่งอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นเธอลงมา เขาก็ไม่พูดอะไร ก่อนจะลุกขึ้นก่อนจะก้าวขายาวออกไป

เมื่อเจียงชูหนิงเห็น จึงรีบเดินตามเขาไป

เมื่อมาถึงข้างนอก เธอเดินไปยังที่นั่งข้างคนขับตามความเคยชิน เมื่อเปิดประตู กลับเห็นเจียงซ่างหานเปิดประตูด้านคนขับ

เจียงชูหนิง "......"

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดรถก็จอดลง

เจียงชูหนิงปลดเข็มขัดนิรภัย ก้มหัวลงก่อนจะก้าวลงจากรถ

นอกประตู นอกจากคนในตระกูลเจียงที่มาร่วมงานศพแล้ว ยังมีสื่อมวลชน รวมไปถึงคนที่มาไว้อาลัยให้กับท่านทวดเจียงมากมาย

เมื่อเจียงชูหนิงปรากฏตัว เธอก็ถูกห้อมล้อมจนแน่น ทุกคนต่างทยอยพากันมาปลอบใจเธอ

เมื่อเผชิญหน้ากับกล้อง เห็นได้ชัดว่าเจียงชูหนิงมึนงงเล็กน้อย ตาของเธอแดงก่ำ ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

ในตอนนี้เอง ก็ได้มีมือหนึ่งดึงเธอออกมา ให้ห่างจากฝูงชน

มีคนถามว่า "คนเมื่อตะกี้ คือใคร เป็นคนในตระกูลเจียงเหรอ?"

"ไม่เคยเห็นคนคนนี้ ในตระกูลเจียงมาก่อนเลย เขา......"

"เดี๋ยวนะ นั่นใช่ประมุขเจียงไหมน่ะ? เหมือนฉันเคยเห็นเขาจากไกลๆครั้งหนึ่ง......"

"อะไรนะ!!!"

แต่ไหนแต่ไรมาเจียงซ่างหานไม่เคยเปิดเผยใบหน้าของเขาสู่สาธารณชนมาก่อน นอกจากคนในตระกูลเจียงแล้ว ก็แทบไม่รู้ว่ารูปร่างหน้าตาของเขาเป็นอย่างไร

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ประมุขเจียงที่เคยได้ยินมาจากแค่ข่าวลือ จะเพิ่งเดินเฉียดไหล่พวกเขาไป

หลังจากเข้ามาในประตูแล้ว คนที่ไม่เกี่ยวข้องค่อนข้างบางตา

ทันใดนั้น เจียงชูหนิงก็เห็นรูปร่างที่คุ้นเคยท่ามกลางฝูงชน ดวงตาของเธอเป็นประกาย ก่อนจะวิ่งไปกอดคนคนนั้น "พี่!"

หร่วนซิงหว่านซวนเซไปข้างหลังเพราะแรงปะทะ เธอตบหลังของเจียงชูหนิงเบาๆ "เธอ ไม่เป็นไรนะ"

เจียงชูหนิงพูดพลางสะอื้น "ฉันไม่เป็นไรค่ะ......ฉันนึกว่าหลังจากนี้ จะไม่ได้เจอพี่อีก......"

ก่อนที่น้ำตาของเธอจะไหลลงมา เสียงเย็นชาของชายหนุ่มก็ดังมาจากข้างๆ "ไม่เป็นไรก็ปล่อย ยืนให้ตรงแล้วพูดดีๆ"