สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 740

เจียงชูหนิงปล่อยหร่วนซิงหว่านอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะก้าวถอยหลัง แต่ยังจับมือของหร่วนซิงหว่านไว้แน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความน้อยใจ

หร่วนซิงหว่านลูบหัวของเธอ ก่อนจะมองไปยังดวงตาที่แดงก่ำของเธอ พลางพูดเสียงกระซิบ "ผอมลงไปมากเลย สองสามวันนี้ไม่ได้กินข้าวเหรอ?"

"กินไม่ลงค่ะ......แต่ก่อนออกมา กินไปนิดเดียว"

หร่วนซิงหว่านลอบถอนหายใจ ไม่รู้ว่าควรปลอบเธออย่างไรดี กุมมือเธอไว้ก่อนจะพูด "ไปกันเถอะ"

เจียงชูหนิงเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเห็นว่าเจียงซ่างหานไม่ได้อยู่ในบริเวณที่ใกล้เคียงแล้ว

เมื่อมาถึงห้องโถงใหญ่ ภาพของท่านทวดเจียงจัดวางไว้อยู่ตรงกลาง ดูเป็นมิตร

เจียงชูหนิงมองไปยังภาพนั้น อดไม่ได้ที่จะแสบจมูก หลังจากตามหร่วนซิงหว่านกับโจวฉือเซินไปจุดธูปเคารพแล้ว ก็พูดเสียงเบาว่า "ท่านทวดคะ ต่อจากนี้ไปหนูจะเชื่อฟังคุณพ่อ จะไม่ทำให้เขาโกรธอีก"

พูดจบ เธอก็โค้งคำนับให้กับรูปของเขา

หลังจากจุดธูปเคารพเสร็จ ขณะที่พวกเขากำลังจะไปยังห้องโถงด้านข้าง ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากนอกประตู

หร่วนซิงหว่านหันไปมอง ก่อนจะเห็นร่างหนึ่งเดินผ่านฝูงชนเข้ามาช้าๆ

เจียงหยุนจู๋

คนตระกูลเจียงนอกจากจะตกใจและแปลกใจกับการปรากฏตัวของเขาแล้ว ยังมีอีกไม่น้อยที่หวาดกลัว

เมื่อสิบปีที่แล้ว ทุกคนต่างก็พากันคิดว่า เขาตายไปแล้ว

เจียงหยุนจู๋ไม่สนใจสายตาของคนรอบข้าง เขาเพียงแค่ยิ้มจางๆ เดินมายืนอยู่ตรงหน้าเจียงชูหนิง ก่อนจะเรียก "หนิงหนิง"

เจียงชูหนิงมองไปที่เขา ก่อนจะรู้สึกหนาวยะเยือกมาจากข้างใน เธออดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลังไปหลบอยู่หลังของหร่วนซิงหว่าน

เจียงหยุนจู๋ดันแว่นตรงจมูก ก่อนจะหันไปมองหร่วนซิงหว่าน พลางยิ้มกว้าง "คุณหร่วนกับประธานโจวเองก็มาด้วย"

โจวฉือเซินพูดอย่างสงบ "เทียบกับพวกเราแล้ว คุณดูไม่เป็นที่ต้อนรับสักเท่าไหร่"

เจียงหยุนจู๋พูด "โอกาสอย่างนี้ ใครเขาถูกเชิญมากันล่ะครับ"

พูดจบ เขาก็หยิบธูปขึ้นมา หลังจากจุดไฟแล้ว ก็ปักธูปลงในกระถางตามอำเภอใจ

การกระทำนี้ ถือว่าไม่เคารพอย่างแรง

เมื่อคนรุ่นก่อนของตระกูลเจียงเห็น จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว "แกทำไมถึง......"

เจียงหยุนจู๋ไม่สนใจ ล้วงผ้าไหมออกมาเช็ดมือ หมุนกายก่อนพูด "ตอนยังมีชีวิตอยู่มีคนกฎเกณฑ์เสียมากมาย ตายไปแล้วใครยังจะสนล่ะ"

คำพูดนั่นทำให้ผู้อาวุโสโกรธมาก ไม้ค้ำที่ใช้ยันสั่นไหวไปทั่วร่าง เจียงชูหนิงรีบรุดหน้ามาพยุงเขาไว้ ก่อนจะหันไปมองเจียงหยุนจู๋ และโพล่งออกมาว่า "อารอง อาทำเกินไปแล้ว!"

เจียงหยุนจู๋หัวเราะ "หนิงหนิง เธอยังเด็ก รอให้เธอโตอีกหน่อยเธอจะเข้าใจ ว่าที่อาพูดน่ะมันถูกทุกอย่าง"

หร่วนซิงหว่านพูด "ในเมื่อคุณเจียงคิดว่ากฎเกณฑ์มันเยอะ ไม่เคารพผู้วายชนม์เลยสักนิด แล้วจะมาร่วมงานศพทำไมละคะ"

เจียงหยุนจู๋มองไปยังเธอ "คุณหร่วนถามได้ดี วันนี้ผมก็ไม่ได้มาร่วมงานศพเสียทีเดียวหรอกครับ ก็แค่จากเมืองเจียงโจวไปนาน มันถึงเวลาที่ต้องกลับมาแล้ว"

"ทุกท่าต่างก็รู้กันดี ประมุขคนเก่าของตระกูลเจียง เจียงเยว่ลูกสาวของท่านใหญ่เจียง ถอนตัวออกจากวงศ์ตระกูลด้วยความสมัครใจเพราะความรัก และไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลเจียงอีกต่อไป ในฐานะที่ท่านใหญ่เจียงเป็นประมุขของตระกูล ควรทำตัวให้เป็นแบบอย่างที่ดี แต่เขาทำอะไรล่ะ?"

"หลังจากที่เขาส่งคนไปเมืองหนานเฉิงถึงค่อยรู้ว่า ความรักที่บุกบั่นของลูกสาวนั่น ในความเป็นจริงแล้วคือไปเป็นเมียน้อยคนอื่น แถมยังให้กำเนิดลูกนอกสมรสมาด้วยอีกหนึ่งคน เพื่อให้ตระกูลโจวรับลูกชายนอกสมรสเข้าตระกูล เขาไม่รีรอเลยที่จะทำให้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์กับลูกชายคนโตของตระกูลโจว ซึ่งเป็นทายาทดั้งเดิมของตระกูลโจว ที่ต่อจากนี้ไปจะทำได้เพียงแค่นั่งรถเข็น"

หร่วนซิงหว่านจับมือของโจวฉือเซินช้าๆ ไม่พูดอะไร

เจียงหยุนจู๋พูดต่อ "เพียงเพราะกิเลสของตัวเขาเอง ทำเพื่อคนที่ควรถูกถอดออกจากลำดับวงศ์ตระกูล ตระกูลเจียงฝ่าฝืนคำสอนของบรรพบุรุษ ทำร้ายคนที่ไม่มีความผิด ทำลายชื่อเสียงของตระกูลเจียง ขอถามหน่อย คนอย่างนี้ มีสิทธิ์อะไรถึงสามารถเป็นประมุขของตระกูลเจียงได้ครับ?"

มีเสียงหนึ่งพูดขึ้นในฝูงชนว่า "แต่ว่า......ท่านใหญ่เจียงเสียไปแล้วนี่ ประมุขของตระกูลเจียงตอนนี้ก็คือ......"

เสียงที่เย็นชาของเจียงหยุนจู๋พูดว่า "เขาตายไปแล้ว แต่สิ่งที่เขาเคยทำเอาไว้ จะให้เลิกแล้วต่อกันไปอย่างนี้หรือ?"

มีผู้อาวุโสคนหนึ่งพูดว่า "ถึงท่านใหญ่จะมีความผิด และเจ้าเองก็มีความเห็นเกี่ยวกับการกระทำของเขา และต้องการที่จะสะสางเรื่องนี้ เจ้าก็ควรไปหาเจียงซ่างหาน นี่คืองานศพของปู่ของเจ้า เจ้าไม่ควรมาพูดอะไรอย่างนี้ต่อหน้า...... "

"เรื่องราวที่ท่านใหญ่ทำเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรครับ เห็นได้ชัดว่าจงใจปกปิดมัน ตระกูลเจียงทำความผิดขนาดนี้ พวกเขาไม่มีใครที่ไร้ความผิดสักคน!"

เจียงจิ้งเหยาพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด "พอแล้ว! แกมาพูดตรงนี้ มันจะมีประโยชน์อะไร อย่าสร้างปัญหาอีก"

เจียงหยุนจู๋หัวเราะ "ผมก็ลืมไป พี่ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ดังนั้นผมก็เลยสงสัยมาโดยตลอด ว่าทำไมปากของพี่ถึงเต็มไปด้วยกฎของบรรพบุรุษของตระกูลเจียง มีเมตตา มีคุณธรรม แต่กลับทำเรื่องที่เลือดเย็น และทำให้บรรพบุรุษของตระกูลเจียงต้องอับอาย ขายขี้หน้า"

"ที่คุณแค้นเคืองขนาดนี้ ก็เพราะว่าคุณไม่ได้กลายเป็นข้อยกเว้นนั่น และถูกขับไล่ออกจากตระกูลเจียง"

เจียงหยุนจู๋หันกลับมาไปมองคนที่พูด ก่อนจะยิ้มลึก พูดอย่างสบายๆ "ประธานโจวไม่ต้องใช้ผมเป็นโล่หรอกครับ ตอนนี้ผมกำลังพูดถึงคุณ เป็นไงละครับ แย่งชิงทุกอย่างจากพี่ชายต่างแม่ เหยียบย่ำสองขาที่หักไปของเขา เดินบนเส้นทางชีวิตที่สมควรเป็นของเขา รู้สึกอย่างไรบ้างล่ะครับ?"