สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 741

โจวฉือเซินมองเขา สีหน้าไร้ความเคลื่อนไหวใด "ผมควรเขียนบรรยายความประทับใจให้คุณงั้นเหรอ?"

เจียงหยุนจู๋พูด "ประธานโจวอย่าลืมสิ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ โจวจู้นเหนียนจะกลายเป็นอย่างทุกวันนี้ได้ยังไง"

"นี่เป็นเรื่องระหว่างผมกับเขา ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ"

"โจว......"

หร่วนซิงหว่านขัดเขา "คุณเจียงไม่ได้พูดเองหรอกเหรอ น่าจะมีคนไม่น้อยที่ต่างก็สงสัยว่าทำไมคุณถึงได้ฆ่าไม่ตาย ฉันเองก็สงสัยเหมือนกัน ทำไมไม่ลองพูดดูล่ะคะ"

ได้ยินดังนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงหยุนจู๋ก็ค่อยๆ เลือนหายไป เขามองออกไปนอกประตู

ท่ามกลางผู้คน มีนักข่าวเข้ามาปะปนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ได้นำคำพูดเมื่อสักครู่ของเจียงหยุนจู๋ บันทึกไว้ทุกคำพูดอย่างไม่มีตกหล่น

ขณะนี้ พวกเขากำลังเคลื่อนย้ายออกไปข้างนอกอย่างเงียบๆ เตรียมตัวที่จะออกไปจากตรงนี้

เจียงหยุนจู๋หันหลังพูด "คุณหร่วนลองถามดูก็ได้ พวกเขากล้าให้ผมเอาความจริงมาพูดหรือเปล่าล่ะครับ"

ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านเปิดปาก เจียงจิ้งเหยาก็พูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้าว่า "ทั้งหมดหยุดพูดได้แล้ว วันนี้เป็นวันทำพิธีฝังศพของคุณปู่ ให้ท่านได้เดินไปจนถึงจุดสุดท้ายอย่างสงบสุข ไม่ได้หรือไง?"

เจียงชูหนิงที่อยู่ข้างๆ อ้าปาก ท้ายที่สุดก็ไม่ได้พูด

เจียงจิ้งเหยาพูดกับคนตระกูลเจียงทั้งหมดว่า "สิ่งที่เจียงหยุนจู๋เพิ่งพูดไปพวกนั้น ไม่ใช่ความจริง เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้รอให้พิธีฝังศพสิ้นสุด ผมจะพูดอธิบายให้ทุกคนเอง รบกวนทุกท่านเพื่อเห็นแก่ท่านใหญ่และท่านทวดแห่งตระกูลเจียงผู้วายชนม์ กรุณาอย่าถามคำถามเป็นการชั่วคราว หลังจากเข้าร่วมพิธีฝังศพแล้ว ค่อยมาพูดกันอีกที"

เมื่อเจียงจิ้งเหยาพูดขนาดนี้แล้ว คนตระกูลเจียงคนอื่นๆ แม้ยังมีความสงสัย แต่ก็ไม่พูดอะไรอีก

ขณะนี้เอง มีลูกน้องรีบร้อนเข้ามาที่ข้างๆ เจียงจิ้งเหยาพูดว่า "นายท่าน เกิดเรื่องแล้วครับ......"

เจียงจิ้งเหยาขมวดคิ้ว "เรื่องอะไร?"

"หอบรรพบุรุษ......เกิดเหตุไฟไหม้ครับ"

เจียงจิ้งเหยามองไปที่เจียงหยุนจู๋ทันที "เป็นฝีมือแกใช่ไหม!"

เจียงหยุนจู๋ยิ้มและยกมือทั้งสองข้างขึ้น "ผมก็อยู่ที่นี่ตลอด จะมาโทษผมแบบนี้ได้ยังไง"

"แกมัน......"

"อย่าบอกนะว่าพี่ใหญ่ไม่รู้ ว่ามีอยู่คนหนึ่ง ที่ไม่อยู่ตั้งแต่ต้น"

พอเขาพูดให้นึกขึ้นได้แบบนี้ ทุกคนต่างก็เพิ่งรู้ ดูเหมือนจะไม่มีใครเห็นเงาของเจียงซ่างหานเลย

เจียงหยุนจู๋พูดขึ้นอีกว่า "เท่าที่ผมรู้ เจียงซ่างหานแต่ไหนแต่ไรก็อยากที่จะนำเจียงเยว่รับคืนกลับไป ด้วยเหตุนี้ เขาจึงกลายเป็นศัตรูกับเหล่าผู้อาวุโส แต่ก็ไม่น่าแปลกใจ ท่านใหญ่เจียงก็ทำมาจนถึงขั้นนี้แล้ว เอามือยื่นเข้าไปที่หนานเฉิง เจียงซ่างหานแค่ฆ่าผู้อาวุโสไม่กี่คน ตอนนี้ก็ถือโอกาสที่ท่านทวดเสียชีวิต เผาหอบรรพบุรุษทำลายกฎระเบียบที่ไม่เป็นไปตามหลักเกณฑ์พวกนั้น แล้วนั่งตำแหน่งประมุขเจียงนี้อย่างมั่นคง อย่างนี้จะเรียกว่าอะไร"

ครั้งนี้ไม่รอให้เจียงจิ้งเหยาได้เปิดปาก เจียงชูหนิงก็ตะโกนพูดว่า "คุณพูดจาเหลวไหล!"

เจียงหยุนจู๋หันไปมอง "หนิงหนิง"

เจียงชูหนิงเองก็ไม่รู้ตัวว่าไปเอาความกล้าหาญมาจากไหน

เธอก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว "กฎระเบียบเก่าแก่พวกนี้ที่จริงแล้วก็ไม่ควรที่จะมีอยู่ต่อไป เจียงซ่างหานแต่ไหนแต่ไรไม่เคยอยากที่จะกลายเป็นศัตรูกับท่านผู้อาวุโสเหล่านั้นเลย เขาเองก็เคยปรึกษาหารือกับพวกท่าน ไม่มีทางที่เขาจะเป็นคนลงมือฆ่า......"

"ถ้าไม่ใช่เพราะเขารับป้าคนนั้นกลับมาก่อน วันนี้คุณมายืนต่อหน้าวิญญาณปู่ทวดและพูดคำพูดเหล่านี้ได้อย่างไร?" พูดจบ เจียงชูหนิงก็สะอื้น "อารอง คุณอาอย่าเป็นแบบนี้อีกเลย ในเมื่อคุณอาก็ได้กลับมาแล้ว ทำไมพวกเราไม่อยู่กันดีๆ ......"

เจียงหยุนจู๋หัวเราะ "หนิงหนิง อารองรู้ว่าเธอกับเจียงซ่างหานมีสัญญาการหมั้นหมายอยู่ แต่ก็ไม่ควรที่จะเชื่อเขาอย่างหน้ามืดตาบอดแบบนี้ ตอนนี้เขาก็แค่จัดการผู้อาวุโสเหล่านั้น เป้าหมายขั้นตอนต่อไปก็คือคุณพ่อของเธอ เธอคิดว่า เขาเป็นคนดีอย่างนั้นเหรอ ?"

โจวฉือเซินพูดอย่างเย็นชา "ตั้งแต่เมื่อครู่ คุณก็เอาแต่บ่ายเบี่ยงสายตา ตอนแรกเป็นท่านใหญ่เจียง จนมาถึงท่านทวดเจียง ตอนนี้ก็มาเป็นเจียงซ่างหาน เป้าหมายของคุณ ไม่ใช่ตำแหน่งผู้นำของตระกูลเจียงหรอกเหรอ"

"ประธานโจวพูดตลกแล้ว ผมไม่เคยอยากมีอยากได้ของของคนอื่น แล้วก็ไม่เหยียบบนศพของผู้ใด เพื่อได้มาในสิ่งที่ไม่ได้เป็นของผม"

"นั่นเป็นเพราะว่า ต่อให้คุณอยากได้ก็ไม่มีทางได้ ถึงตาใคร ก็ไม่มีทางถึงตาคุณ"

เจียงหยุนจู๋ยิ้มมุมปากแข็งๆ สายตาปรากฏความเย็นลงเล็กน้อย

โจวฉือเซินพูด "ทำไมไม่พูดต่อล่ะ?"

ในขณะที่พูดนั้น เขาก็ปาโถอัฐิออกไปไกลๆ ดึงเจียงชูหนิงหันหลังแล้ววิ่ง

ทุกคนยังคงไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับการเปลี่ยนแปลงนี้ ได้แต่มองหน้ากันไปมา พอเห็นเจียงจิ้งเหยาโยนโถอัฐิ ถึงจะมีคนวิ่งตาม

หนึ่งคนสองคนสามคน......

กะพริบตาเดียว ทุกคนต่างก็มีปฏิกิริยากลับมา หวาดกลัวอยากที่จะหนีออกไป

แต่ทันใดนั้นเอง ด้านหลังก็ได้ยินเสียงปังเสียงดังกระหึ่ม ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องก็ดังต่อเนื่องกันไปเป็นระลอก

ในช่วงขณะที่ลูกระเบิดเกือบจะระเบิด หร่วนซิงหว่านก็ถูกปกป้องไว้ในอ้อมกอด ปิดกั้นเสียงอื้ออึงไว้

เธอกอดเอวของโจวฉือเซินเอาไว้แน่น ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย

เสียงของโจวฉือเซินดังขึ้นที่ข้างหูของเธอ ปลอบด้วยเสียงต่ำ "ไม่เป็นอะไร"

เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาปรากฏความเฉยชา

หลังจากเหตุระเบิด สุสานทั้งหมดก็เละเทะกระจัดกระจาย

คนตระกูลเจียงไม่น้อยได้รับบาดเจ็บ ไม่มีท่าทีอันสง่างามอย่างในอดีตอีกต่อไป

ด้านเจียงหยุนจู๋ที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม มองดูการระเบิดในทิศทางนั้น รอยยิ้มบนใบหน้ามีเลศนัย

ราวกับว่ากำลังชื่นชมการกระทำที่น่าภูมิใจของตน

เจียงชูหนิงก็หมอบต่ำลงบนพื้น เธอมองไปที่คนข้างๆ พูดอย่างกระวนกระวายว่า "คุณพ่อ......คุณพ่อไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

เจียงจิ้งเหยาพูด "พ่อไม่เป็นอะไร"

เขาลุกขึ้นยืน และมองไปที่ผู้ที่ก่อให้เกิดเหตุการณ์ร้ายนี้