สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 789

หร่วนซิงหว่านเองก็ไม่รู้ว่าช่วงนี้ตัวเองผอมลง แต่เพราะเธอดื่มยาจีนทุกวัน บวกกับมีเรื่องวุ่นวาย เธอเลยไม่อยากอาหาร

หลังจากไม่กี่นาที เธอก็หาข้ออ้าง "ฉันกำลังลดน้ำหนักน่ะ ดูท่าจะเห็นผลเล็กน้อยสินะ ฮ่าฮ่า......"

ระหว่างที่พูด หร่วนซิงหว่านก็สบสายตากับโจวฉือเซินอีกรอบ สีหน้าของชายหนุ่มนั้นเย็นชา บางปางเม้มเล็กน้อย มุกตลกของเธอไม่ได้ทำให้เขาเปลี่ยนสีหน้าเลยสักเล็กน้อย

น่าขนลุก

หร่วนซิงหว่านจิ้มนิ้วไปยังหน้าอกของเขา พูดเสียงเล็กเสียงน้อยอย่างออดอ้อน "อะไรของคุณคะ ไม่กินข้าวแล้วเหรอ?"

ผ่านไปสักพัก โจวฉือเซินก็พูดช้าๆว่า "คุณเคยบอกว่า มีเรื่องที่ปิดบังผมอยู่ พูดออกมาสิ"

หร่วนซิงหว่านชะงัก ชักมือกลับไป "งั้นคุณเองก็......"

"ผมบอกคุณไปหมดแล้ว ถึงตาคุณบ้าง"

หร่วนซิงหว่านลืมไปแล้ว

เธอหมุนกาย ไปหยิบจานข้าว "มันไม่ใช่เรื่องเร่งรีบอะไร ไม่ได้น่าตกใจและน่ากลัวขนาดนั้นค่ะ ก็แค่......แค่ฉันไม่อยากพูดตอนนี้น่ะ"

โจวฉือเซินคว้าข้อมือของเธอ "ทำไมถึงไม่ไปร่วมแฟชั่นวีค?"

มื่อหร่วนซิงหว่านได้ยินคำพูดนั้น เธอก็เงียบไปสองวินาทีก่อนจะหันไปมองเขา "ช่วงนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย เวลามันกะทันหันเกินไป ฉันไม่อยากทำให้ตัวเองเหนื่อย ก็เลยไม่ไป......"

"คุณคิดว่าผมจะเชื่อไหม?"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจกับไอ้ผู้ชายนิสัยแย่คนหนึ่ง "ถ้าคุณไม่เชื่อ ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ"

เห็นได้ชัดว่าโจวฉือเซินไม่ได้ล้อเล่นกับเธอ สีหน้าของเขาเคร่งขรึม "พูดให้ดีๆ"

นานมากแล้วที่หร่วนซิงหว่านไม่เห็นเขามีท่าทีอย่างนี้ ถ้าเพียงเพราะว่าเรื่องที่เธอไม่ได้เข้าร่วมแฟชั่นวีค เขาก็คงไม่โกรธขนาดนี้หรอก

หลังจากครุ่นคิดอยู่สองวินาที หร่วนซิงหว่านก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ "คุณเจอซานซานมาใช่ไหมคะ? เธอพูดอะไรให้คุณฟัง?"

โจวฉือเซินพูด "ไม่ต้องไปพูดถึงเธอ พูดถึงเรื่องของคุณเถอะ"

เดิมทีในช่วงนี้หร่วนซิงหว่านต้องทนทุกข์ทรมานกับการกินและฉีดยา ไม่อยากอาหาร และยังต้องคอยระงับความหงุดหงิดและความโกรธที่ไม่มีสาเหตุ

ตอนนี้น้ำเสียงและท่าทางที่ไม่ดีของเขา ทำให้เธอโกรธขึ้นมา เธอโยนของที่อยู่ในมือออกไป "ไม่กินก็ไม่ต้องกิน ฉันจะไม่ปรนนิบัติคุณแล้ว"

พูดจบ เธอก็สะบัดมือของโจวฉือเซิน ก่อนจะเดินกลับห้องนอนไป

โจวฉือเซินมองแผ่นหลังของเธอ ขมับของเขาเต้นตุบตับ เมื่อกำลังจะตามเธอไป เขากลับมองเห็นเศษน้ำแข็งที่ถูกเอาออกมาในถังขยะ ก่อนจะนึกไปถึงกล่องนั่นที่หร่วนซิงหว่านได้ห้ามเอาไว้

เขาขมวดคิ้วเบาๆ หมุนกายไปเปิดตู้เย็น

นอกจากผักผลไม้สดแล้ว มุมข้างในสุด ยังมีกล่องโฟมสีขาววางไว้อยู่

......

หลังจากกลับมาถึงห้องนอน หร่วนซิงหว่านก็นอนลงบนเตียงก่อนจะหลับตาลง

เธอรู้สึกปั่นป่วนในช่องอก อารมณ์ไม่คงที่

ราวกับมีไฟสุมทรวงกองใหญ่

หงุดหงิด

หร่วนซิงหว่านดึงผ้าห่มมาคลุมศีรษะของตัวเองพลางหลับใหล

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ในขณะที่เธอกำลังสะลึมสะลือนั่น เธอก็รู้สึกว่ามีคนมากอดจากทางด้านหลัง

แม้จะอยู่ในภวังค์ หร่วนซิงหว่านก็ไม่ลืมที่จะโกรธ เธอใช้เท้าถีบเขาออก และขยับไปข้างหน้า

ไม่นานนัก คนข้างหลังก็ขยับตามขึ้นมา กอดแน่นกว่าเมื่อตะกี้ ขายาวก่ายทับเธอ ทำให้เธอขยับไม่ได้อีกต่อไป

หร่วนซิงหว่านโกรธจนตื่น

เธอพูดอย่างอารมณ์ไม่ดีว่า "ปล่อย"

โจวฉือเซินพูดเสียงต่ำ "ขอโทษนะ ผมผิดเอง"

หร่วนซิงหว่านพูด "รู้ตัวด้วยเหรอว่าตัวเองผิด?"

"เมื่อกี้ผมทำตัวไม่ดี อย่าโกรธเลยนะที่รัก นะ?"

หร่วนซิงหว่านยังคงไม่สนใจเขา

หร่วนซิงหว่านพูด "ก็พอถูไถไปได้ ฉันเองก็ไม่ใช่คนไร้เหตุผล"

โจวฉือเซินพูด "ในเมื่อเป็นงี้ เรามาคุยกันดีๆไหม"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ยังไม่จบใช่ไหม?

เธอหนีหน้า "ฉันไม่อยากคุย"

โจวฉือเซินนั่งข้างๆเธอ กอบกุมมือเธอเอาไว้ หร่วนซิงหว่านคิดจะดึงกลับ นิ้วของเขากลับจับแน่นขึ้น ไม่ง่ายที่จะต้านทาน

โจวฉือเซินพูด "ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไร แต่คุณต้องฟังความคิดของผมดูก่อน"

เขาพูดต่อ "เรื่องเลือดจากสายสะดือ เจียงหยวนบอกผมแล้ว"

เมื่อได้ยินหร่วนซิงหว่านก็หันไปหาเขา "ทำไมเขา......"

"เรื่องนี้ คุณไม่ควรปิดบังผม" ดวงตาสีดำขลับของเขาจ้องมองไปที่เธอ "คุณคิดจะปิดบังจากผมไปอีกนานเท่าไหร่? กี่เดือน หรือตลอดชีวิตกัน?"

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน ผสมกับความโกรธเล็กน้อยและไม่รู้จะทำอย่างไร หร่วนซิงหว่านอดที่จะจุกอยู่ในลำคอไม่ได้ จมูกของเธอแสบเล็กน้อย และรู้สึกเศร้าใจ ก่อนจะน้ำตาไหลพรากลงมา "ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นเลยค่ะ ฉันบอกไปแล้วว่าตอนนี้ฉันแค่ไม่อยากจะพูด คุณก็เอาแต่ถามถามถาม......รู้ไปแล้วจะเป็นอย่างไร วิธีอะไรก็ยังไม่มี......"

โจวฉือเซินใช้มือข้างหนึ่งกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน พูดเสียงต่ำอย่างมั่นคง "เอาล่ะ ผมผิดเอง"

หร่วนซิงหว่านสะอื้นให้พลางพูด "เป็นความผิดของคุณ!"

โจวฉือเซินตบหลังของเธอเบาๆ "ที่คุณไม่อยากบอกผม เพราะคิดว่าผมจะไม่เห็นด้วยที่คุณทำอย่างนี้ใช่ไหม?"

หร่วนซิงหว่านไม่พูดอะไร ฝังศีรษะลงที่อกแกร่งของเขา พลางสะอื้นให้เสียงต่ำ

โจวฉือเซินพูด "เรื่องนี้มีความเสี่ยง และผลสุดท้ายของมันก็ไม่มีใครรู้ ที่ผมไม่ยอมก็เพราะไม่อยากให้คุณทรมาน และสุดท้ายกลับได้ความว่างเปล่ามาแทน"

"แต่หากคุณยอมแพ้โดยไม่ได้พยายาม นั่นเป็นสิ่งที่ไร้ความรับผิดชอบ"

"คนที่ไร้ความรับผิดชอบคือผม ไม่ใช่คุณ คุณไม่ต้องรู้สึกผิด"

หร่วนซิงหว่านรู้ว่าเขากำลังสื่ออะไร เธอพูดพึมพำว่า "อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย ฉันแค่อยากให้เจ้าตัวเล็กหายป่วยโดยเร็วที่สุด ที่เหลือเป็นเรื่องของคุณ"