สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 79

อาจจะเป็นเพราะการที่ได้มาอยู่ที่นี่ จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้สภาพจิตใจและการใช้ชีวิตของเธอดีขึ้น แพทย์จึงบอกว่าทารกในครรภ์ของเธอมีความมั่นคงและแข็งแรงมากในด้านพัฒนาการ

เธอเพียงแค่ต้องรออีกสองสามเดือนอย่างสงบจิตสงบใจ เจ้าตัวเล็กก็จะมาอยู่ข้างกายเธอแล้ว

เมื่อหร่วนซิงหว่านกลับไปที่บ้าน ก็มีหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจฉบับหนึ่งวางอยู่ในลานบ้านพอดี

ตอนที่เธอวางของไว้บนโต๊ะและกำลังจะถือเส้นไหมพรมไปให้สวี่เยว่สายตาของเธอกลับบังเอิญไปเห็นคำสองสามคำในหนังสือพิมพ์เข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ

โจวซื่อกรุ๊ป

เมื่อเร็วๆนี้โจวซื่อกรุ๊ปกับจี้ซื่อกรุ๊ปได้เกี่ยวดองกันแล้ว ผู้ถือหุ้นภายในโจวซื่อกรุ๊ปปั่นป่วนวุ่นวายมิใช่น้อย ได้ยึดครองการพาดหัวข่าวหน้าแรกเป็นเวลาหลายวันแล้ว

โจวฉือเซินน่าจะยุ่งจนตัวเป็นเกลียว ไม่น่าแปลกใจเลยที่ไม่มีเวลามาควบคุมเธอ

ในเวลานั้นเอง สวี่เยว่ก็เดินออกจากในบ้าน และเห็นหร่วนซิงหว่านกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ จึงถามไปว่า "ทำไม คุณก็สนใจด้วยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว เธอจึงยิ้มแล้วพูดว่า "เปล่าค่ะ ฉันก็แค่ลองอ่านเล่นๆน่ะค่ะ"

สวี่เยว่มองไปยังหนังสือพิมพ์ ครุ่นคิดสักครู่ แล้วจึงพูดว่า "คุณเป็นคนหนานเฉิงสินะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ถูกต้องค่ะ"

สวี่เยว่ดูเหมือนจะต้องการจะถามอะไรบางอย่าง แต่เมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปากของเธอ เธอกลับกลืนมันลงไปอีกครั้ง "คุณได้ซื้อไหมพรมมาหรือเปล่า"

"ซื้อมาแล้วค่ะ"

หร่วนซิงหว่านยื่นถุงให้เธอ แล้วพูดว่า "น้าสวี่คะ ระหว่างทางที่กลับมาฉันซื้อเสื้อผ้ามาแล้ว เดี๋ยวฉันจะซักเสื้อผ้าของคุณแล้วเอามาคืนให้ทีหลังนะคะ"

สวี่เยว่พูดอย่างเมินเฉยว่า "ช่างเถอะ คุณเก็บเอาไว้ใส่เถอะ ฉันใส่ไม่ได้แล้ว"

พอสวี่เยว่พูดจบ เธอก็หันหลังกลับไปที่ห้องเลย

ตอนกลางคืน ผู้เช่าชายที่อยู่ข้างบ้านมาเคาะประตู แล้วพูดว่า "คุณหร่วนครับ น้าสวี่ครับ ผมซื้อขนมอบกลับมาจำนวนหนึ่ง ผมกับน้าฉินทานไม่หมด ก็เลยเอามาให้พวกคุณสักหน่อยน่ะครับ"

ในช่วงเวลาปกติเพื่อนบ้านแถวนี้ก็มักจะนำข้าวของมาให้กันและกันอยู่แล้ว หร่วนซิงหว่านเลยไม่ได้คิดอะไรมาก เธอจึงรับไป

ในวันรุ่งขึ้น เธอซื้อผลไม้มาเล็กน้อยระหว่างทางกลับบ้าน เธอก็ได้นำมาให้พวกเขาด้วย

แต่สิ่งที่ไม่ได้คาดคิดก็คือ เรื่องราวมันกลับเกินความคาดหมายของเธออยู่บ้าง

"คุณหร่วนครับ นี่คือผลิตภัณฑ์พิเศษของท้องถิ่นที่แม่ของผมส่งมาให้ผม คุณกับน้าสวี่ลองชิมดูสิครับ"

"คุณหร่วนครับ นี่คือช็อกโกแลตที่เพื่อนผมนำกลับมาให้ผมจากต่างประเทศ ผมไม่ชอบกินของหวาน ผู้หญิงอย่างพวกคุณจะต้องชอบอย่างแน่นอน"

"คุณหร่วนครับ นี่คือตั๋วหนังที่หน่วยงานของผมมอบให้ ถ้าหากคุณมีเวลา เราไปดูด้วยกันคืนพรุ่งนี้นะครับ"

ถึงแม้ว่าปฏิกิริยาตอบสนองของหร่วนซิงหว่านจะช้ามาก แต่เธอก็รับรู้ได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติไป

หลังจากที่หานหยู่จากไป หร่วนซิงหว่านถือตั๋วแล้วหันหน้ากลับไปด้วยความโง่เขลาเล็กน้อย

สวี่เยว่กำลังนั่งถักสเวตเตอร์อยู่หน้าโต๊ะหินพูดขึ้นมาว่า "นี่เป็นครั้งที่ห้าในสองวันมานี้ที่เขาส่งของมาใช่ไหม?"

"ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้นค่ะ......"

"ผู้ชายคนนี้ไม่เลวเลยนะ ฉันได้ยินมาว่าพ่อแม่ของเขาล้วนแต่เป็นครู และเขาก็ทำงานในรัฐวิสาหกิจ หน้าที่การงานมั่นคง พึ่งพาได้เลยทีเดียว"

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ข้างๆเธอ และไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรอยู่พักหนึ่ง

สวี่เยว่จึงเงยหน้าขึ้นมาเหลือบมองเธอ แล้วพูดว่า "จะไม่ลองพิจารณาดูหน่อยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มแล้วพูดว่า "น้าสวี่คะ คุณไม่รู้สถานการณ์ของฉัน ฉันน่ะ......"

"คุณก็แค่ท้องเท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย"

พอได้ยินอย่างนั้น หร่วนซิงหว่านก็เบิกตาโพลงโต แล้วพูดว่า "คุณรู้ได้ยังไงคะ?"

"มีอะไรให้น่าแปลกใจเล่า คนที่อาศัยอยู่ที่นี่เป็นผู้หญิงวัยกลางคนทั้งนั้น ทุกคนต่างก็เคยมีลูกกันแล้ว วันแรกที่เธอมาที่นี่ทุกคนต่างก็รู้กันหมดแล้ว"

สวี่เยว่พูดต่อไปว่า "คุณมาที่นี่ก็เพราะอยากจะเริ่มต้นใหม่ แล้วคุณยังจะไปสนใจเรื่องอดีตที่มันผ่านไปแล้วทำไมนักหนา ฉันเห็นว่าเสี่ยวหานชอบคุณมาก ถ้าคุณสนใจเขา พรุ่งนี้คุณก็ถือโอกาสในขณะที่ดูหนังกันลองถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ดูสิ ความรักคือทางเลือกของทั้งสองฝ่าย ลองทำตามขั้นตอนนั้นดูก็ไม่เลวนะ"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า "ไม่มีผู้ชายคนไหนสามารถยอมรับเรื่องแบบนี้ได้หรอกค่ะ"

"ทุกเรื่องมักจะมีข้อยกเว้นเสมอ ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะ" สวี่เยว่พูด "พอคุณพูดทุกอย่างให้มันชัดเจนแล้ว เขาก็จะรู้อยู่แก่ใจดีว่าทำไมคุณถึงปฏิเสธเขา ถ้าเขารับได้เขาก็จะมาหาคุณ ถ้าเขารับไม่ได้ เขาก็จะไม่มารบกวนคุณอีกต่อไป"

หร่วนซิงหว่าน "......"

หร่วนซิงหว่านยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไรค่ะ คุณจ่ายเงินค่าตั๋วหนังให้ฉัน ฉันก็ควรจ่ายค่าอาหารให้คุณสิคะ"

หานหยู่ตระหนักได้ถึงความหมายของเธอ แต่เขาก็ยังไม่เต็มใจ "ตั๋วหนังนี้คือตั๋วหนังที่หน่วยงานของผมมอบให้ ผมก็ไม่ได้ออกเงินเหมือนกันครับ......"

"ไม่เป็นไรค่ะ มันก็เหมือนๆกันนั่นแหละ"

พอออกมาจากร้านอาหารแล้ว หานหยู่ก็พูดเบาๆว่า "คุณหร่วนครับ ผม......ผมเรียกชื่อของคุณได้ไหมครับ?"

"ได้ค่ะ"

"ซิง......ซิงหว่าน ปีนี้ผมอายุ 29 ปี พ่อแม่ของผมเป็นครูอยู่ที่บ้านเกิดของผม มีเงินบำเหน็จบำนาญ ผมก็......"

"หานหยู่คะ" หร่วนซิงหว่านขัดจังหวะเขาเบาๆ "ขอบคุณที่คุณยอมบอกเรื่องเหล่านี้นะคะ แต่ฉันยังไม่ได้พิจารณาเรื่องความรักในตอนนี้ ฉันแค่อยากจะเลี้ยงดูลูกให้ดีด้วยตัวคนเดียวก็พอแล้วค่ะ"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หานหยู่ก็กังวลเล็กน้อย "แต่คุณเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวนะครับ และมีสถานที่หลายแห่งที่ไม่สะดวกที่จะพาลูกไปด้วย ผมเต็มใจที่จะอยู่ยกันด้กับคุณ"

หร่วนซิงหว่านไม่แปลกใจเลยที่เขาจะรู้ "เรารู้จักกันแค่ครึ่งเดือน เราต่างก็มั่นและกันเป็นอย่างดีเลย ยิ่งไปกว่านั้น พ่อแม่ของคุณก็คงไม่เห็นด้วยเช่นกัน"

"ความรู้สึกคือสิ่งที่สามารถบ่มเพาะขึ้นมาอย่างช้าๆได้ พ่อแม่ของผมที่อยู่ทางนั้น......ถึงเวลานั้นก็บอกว่าเด็กคนนี้เป็นของผมก็ได้แล้ว พวกท่านจะต้องมีความสุขมากอย่างแน่นอน!"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้าไปมา แล้วพูดว่า "คุณเป็นเพียงความรู้สึกที่สดชื่นในชั่วขณะหนึ่งสำหรับฉันเท่านั้น ความรู้สึกแบบนี้เป็นความรู้สึกที่จะคงอยู่ได้ไม่นาน"

"แต่ว่า......"

"ขอบคุณสำหรับหนังคุณในคืนนี้นะคะ ฉันขอตัวก่อน"

หร่วนซิงหว่านพูดจบ ก็หันหลังเดินจากไป

แสงของพระจันทร์ในคืนนี้สว่างไสวมากและได้สาดส่องไปบนพื้นดินอย่างเงียบงัน มันช่างดูเงียบสงัดและสว่างไสวอีกด้วย

ในขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังเดินไปตามแม่น้ำสายเล็กๆอยู่ ฝ่าเท้าของเธอก็เตะหินก้อนหนึ่งเล่นอย่างไม่มีความสุขเลย

ทันใดนั้นหินก็หยุดอยู่ข้างเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกลนัก

และบนเก้าอี้หินนั้น ก็มีชายคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่