สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 103

ซวงซวงหันไปมอง ก็เจอเข้ากับดวงตาเฉี่ยวเป็นประกายฉ่ำน้ำของเซี่ยซีหวั่น

เซี่ยซีหวั่นกุมมือเธอเอาไว้เบาๆ พร้อมพูดกับเธอว่า “ซวงซวง ฉันเชื่อแก”

ซวงซวงนิ่งค้าง ความอบอุ่นพลันพวยพุ่งในหัวใจ “หวั่นหวั่น ฉันไม่ได้ทำจริงๆนะ จ้าวลี่ยิงพูดโกหก ที่เขาพูดมาไม่ใช่เรื่องจริงสักอย่าง”

“ฉันรู้” ขณะที่พูดเซี่ยซีหวั่นก็เดินจูงมือซวงซวงไปหยุดอยู่ตรงหน้าจ้าวลี่ยิง

เมื่อนักนินทาเห็นเซี่ยซีหวั่นเดินมาใกล้ ก็พากันถอยหลังโดยอัตโนมัติ ต่างสงสัยว่าเซี่ยซีหวั่นจะทำอะไร

เซี่ยเหยียนเหยียนเองก็เห็นเช่นนั้น เธออยากจะรู้จริงๆว่าเซี่ยซีหวั่นจะมาไม้ไหน

ในตอนนี้เองตรงทางเดินก็มีคนสองคนเดินเข้ามา นั่นก็คือผู้ชายที่รักการนอนและลูกน้องของเขา

ลูกน้องเอ่ยพูดว่า “คุณชายรอง.....”

ลู่จื่อเซี่ยนยกมือขึ้น ส่งสัญญาณให้ลูกน้องเงียบ

ลูกน้องจึงหุบปากฉับ

เซี่ยซีหวั่นมองหน้าจ้าวลี่ยิง ด้วยสายตาทอประกายดุดัน “หัวหน้าจ้าว ฉันเคยเห็นคนหน้าไม่อายมาก็เยอะ แต่ไม่เคยเห็นใครหน้าไม่อายเท่าคุณมาก่อน กรุณาขอโทษซวงซวงเดี๋ยวนี้！”

“ผมเนี่ยนะ….ต้องขอโทษซวงซวง?” จ้าวลี่ยิงขำออกมา “เซี่ยซีหวั่น คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร ทำไมผมต้องเชื่อฟังคุณ ไปจัดการเรื่องของตัวเองก่อนเถอะไป”

ม่านตาของเซี่ยซีหวั่นทอประกายเยือกเย็น จากนั้นก็ก้าวเร็วๆมาที่เขา แล้วยกเท้าขึ้นถีบเข้าที่ข้อเข่า

จ้าวลี่ยิงไม่คิดว่าเซี่ยซีหวั่นจะลงมือกับตัวเองโต้งๆ แถมยังไวและแม่นยำขนาดนี้ รู้สึกถึงความเจ็บบริเวณหัวเข่า จากนั้นก็ทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้นจนด้วยขาข้างหนึ่งเกิดเสียงดังตุ๊บ

ซี๊ด

ทุกคนต่างซู๊ดปาก มองภาพเบื้องหน้าอย่างตะลึงค้าง

จ้าวลี่ยิงเจ็บจนเหงื่อไหล เขามองมาที่เซี่ยซีหวั่นอย่างกรุ่นโกรธ “เซี่ยซีหวั่น นี่คุณกล้า……”

พูดยังไม่ทนจบ เซี่ยซีหวั่นก็ถีบเข่าอีกข้างของจ้าวลี่ยิง

ขาอีกข้างทรุดลงกับพื้น จ้าวลี่ยิงนั่งคุกเข่าต่อหน้าด้วขาทั้งสองข้างเซี่ยซีหวั่นอย่างสมบูรณ์

คราวนี้อย่าว่าแต่พวกขี้นินทาเลย แม้แต่ซวงซวงเองก็ยังตกตะลึง

ห้องยาที่เดิมทีเต็มไปด้วยเสียงถกเถียงพลันตกอยู่ในความเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงเข็มหล่นบนพื้น

เซี่ยซีหวั่นมองมาที่จ้าวลี่ยิงอย่างเย็นชา แต่กลับพูดกับซวงซวงว่า “ซวงซวง เราถูกหมากัด เราต้องมีเหตุผลกับหมาด้วยเหรอ?”

ซวงซวงตอบอย่างรวดเร็ว “แน่นอนว่าไม่”

“ในเมื่อเราถูกหมากัด เราก็ต้องถือไม้ไล่ตีมันสิถึงจะถูก!” เซี่ยซีหวั่นส่งสายตาแหลมคมมาที่ซวงซวง “ซวงซวง เงยหน้า ตัวตรง!”

ในตอนนี้เองเซี่ยเหยียนเหยียนก็งยหน้าขึ้น จึงเห็นโจวผิงที่กำลังวิ่งเข้ามา เธอยิ้มอย่างรวดเร็ว “ผู้อำนวยการโจว มาแล้วเหรอ หวั่นหวั่นหยุดเดี๋ยวนี้นะ ในกระทู้มีแต่ข่าวเชิงลบเกี่ยวกับการเล่นชู้ของแก ตอนนี้แกยังจะมาปลุกปั่นให้ซวงซวงตบตีหัวหน้าจ้าวอีกเหรอ แบบนี้ผลกระทบมันยิ่งจะแย่นะ!"

เมื่อเซี่ยซีหวั่นปล่อยจ้าวลี่ยิง จ้าวลี่ยิงก็ทรุดตัวลงกับพื้น

ในเวลานี้เองโจวผิก็เดินเข้ามาอย่างโกรธจัด กระทู้ของสถาบันวิจัยต้องมาเสื่อมเสียเพราะเรื่องเล่นชู้ของเซี่ยซีหวั่น ตอนนี้ใบหน้าของจ้าวลี่ยิงมีแต่เหงื่อและรอยฝ่ามือแดงๆ ซึ่งภาพนี้ทำให้โจวผิงโกรธจัด จนส่งเสียงดุด่าเสียงดังว่า “เซี่ยซีหวั่น เธอคิดว่าสถาบันวิจัยเป็นตลาดหรือไง ไม่สำนึกผิดยังจะสร้างความวุ่นวายอีก อยากให้ฉันไล่เธอออกใช่ไหม?”

จ้าวลี่ยิงแทบอยากจะฉีกเซี่ยซีหวั่นกับซวงซวงเป็นชิ้นๆ แต่เขาไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ทำได้เพียงเอ่ยพูดอย่างอ่อนแรงว่า "ผู้อำนวยการโจว คุณต้องจัดการให้ผมนะ!"

ซวงซวงรีบพูด "ผู้อำนวยการโจว เรื่องนี้ฉันเป็นต้นเหตุ และฉันก็ตบหน้าจ้าวลี่ยิงจริงๆ ฉันจะอธิบายกับอธิการเอง！”

โจวผิงมองไปที่ซวงซวง และขมวดคิ้ว สถานะของซวงซวงมันทำให้เธอจัดการอะไรได้ยาก……

ในเวลานี้เองเซี่ยซีหวั่นก็ดึงซวงซวงมาไว้ข้างหลังเธอ "ผู้อำนวยการโจว เรื่องนี้โทษฉันได้เลย ฉันจะรับผิดชอบเองทั้งหมด"

โจวผิงพ่นลมหายใจ "เซี่ยซีหวั่น ตามฉันมาที่ห้องทำงาน!"

เซี่ยเหยียนเหยียนพลันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เมื่อกี้เธอดูเหตุการณ์อยู่เงียบๆ ตอนนี้ถึงช่วงสีสันของละครแล้ว ดูจากอารมณ์ของผู้อำนวยการโจวในตอนนี้ ต้องไล่เซียซีหวั่นออกแน่นอน

เซี่ยซีหวั่นกล่าวว่า "ผู้อำนวยการโจว ฉันจะตามไปเคลียร์เรื่องของฉันกับคุณที่ห้องทำงาน ก็ต่อเมื่อจัดการเรื่องของจ้าวลี่ยิงจบ !"

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป แม้แต่โจวผิงเองก็ยังเอ่ยพูดว่า “เซี่ยซีหวั่น เธอทำให้จ้าวลี่ยิงมีสภาพดูไม่ได้ขนาดนี้แล้ว เธอยังจะเอาอะไรอีก?”

ริมฝีปากสีแดงของเซี่ยซีหวั่นกระตุกเบาๆ "ผู้อำนวยการโจว เมื่อวานจ้าวลี่ยิงขโมยโทรศัพท์ของซวงซวง และทิ้งซวงซวงไว้บนทางด่วน แบบนี้เท่ากับว่าเขาละเมิดสิทธิความเป็นส่วนตัวและคุกคามความปลอดภัยของผู้อื่นหรือเปล่า ฉันแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้ !"