สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 41

บทที่ 41 เขาพาผู้หญิงคนหนึ่งกลับมาด้วย

เซี่ยซีหวั่นดันประตูห้องเปิด ข้างนอกนั้นมีคนอยู่ เซี่ยเสี่ยวแด๋กำมือแน่น ดวงตาของเธอแดงก่ำและจ้องเธอด้วยความโกรธแค้น

Party งานหมั้นวันนี้เป็นอันต้องล้มเลิก หลังจากเซี่ยเจิ้นกั๋วและหลี่หยู้หลันได้ส่งแขกที่อยู่ด้านล่าง เดิมทีที่ขาข้างหนึ่งของเซี่ยเสี่ยวแด๋ที่ได้ก้าวเข้าสู่ประตูใหญ่ตระกูลซูแล้วครึ่งหนึ่งต้องกลับมาอยู่จุดเดิมทันที อีกทั้งยังกลายเป็นเรื่องตลกเรื่องซุบซิบขี้ปากชาวบ้าน ตอนนี้เธอเกลียดเซี่ยซีหวั่นและอยากจะเข้าไปบีบคอเธอให้ตาย

“เซี่ยซีหวั่น เธอใช้มารยาอะไรถึงล่อให้พี่ซูซีติดกับเธอได้ เธอเป็นคนส่งข้อความนั้นรึเปล่า เธอส่งอะไร?”

เซี่ยซีหวั่นเม้มริมฝีปาก “คำถามพวกนี้เธอไปถามพี่ซูซีของเธอเองเถอะ”

“เซี่ยซีหวั่น ตอนนี้เธอมีความสุขรึยัง สมหวังเธอแล้วใช่ไหม?”

เซี่ยเสี่ยวแด๋รู้สึกคับข้องใจ เธอพยายามค้นหาทุกวิถีทางเพื่อจะเล่นงานให้เซี่ยซีหวั่นให้ตายแต่ไม่ว่าจะพยายามเพียงใดเธอก็เป็นฝ่ายที่ต้องถูกเซี่ยซีหวั่นเล่นงานจนแย่ทุกครั้ง ความคับข้องใจแบบนี้ทำให้เธอต้องหลั่งน้ำตาด้วยความโกรธเกลียด

เซี่ยซีหวั่นมองดูเซี่ยเสี่ยวแด๋ “พวกเธอเชิญฉันมาร่วมงาน Party งานหมั้นเอง ของขวัญงานหมั้นชินนี้พวกเธอไม่พอใจกันเหรอ? อย่าได้ใช้สายตาของผู้แพ้ที่มีแต่น้ำตามามองผู้ชนะแบบฉัน เพราะตอนนี้ฉันทั้งมีความสุขมากและภูมิใจ พวกเธอเอาแต่หาเรื่องกันแล้วยังเอาโผล่หน้ามาให้ฉันตบถึงข้างมือ ถ้าหากฉันไม่ตบสักสอนสักฉาด ก็คงไม่ได้สมกับที่แรงปณิธานอันแรงกล้าของพวกเธอน่ะสิ?”

“แก!” เซี่ยเสี่ยวแด๋รู้สึกว่าถูกเซี่ยซีหวั่นเหยียบย่ำด้วยฝ่าเท้าอีกครั้งและเหยียบซ้ำอีกครั้ง

ในเวลานี้เซี่ยซีหวั่นก้าวไปข้างหน้าเธอหยุดอยู่ข้างๆ เซี่ยเสี่ยวแด๋และพูดด้วยเสียงต่ำ “อ่อ ใช่แล้ว ลืมบอกเธอไป ของที่ฉันเคยเล่นทิ้งไว้ไม่มีทางปล่อยให้เธอเล่นต่อหรอกนะ”

พูดจบเซี่ยซีหวั่นก็เดินลงบันไดไป

เซี่ยเสี่ยวแด๋รู้สึกว่าเลือดพุ่งเข้ามาในหัวของเธอ เธอหลับตาลงและเธอก็หมดสติไป

“เสี่ยวแด๋!” ตอนนี้หลี่หยู้หลันวิ่งเข้ามา และกอดเซี่ยเสี่ยวแด๋ไว้แน่น “เสี่ยวแด๋ เป็นอะไรไปลูก ตื่นสิลูก! เซี่ยซีหวั่นเธอคิดว่าการทำตัวเป็นมือที่สามแล้วทำลายงานหมั้นคนอื่นเป็นเรื่อน่ายินดีมากอย่างนั้นรึ?”

ในตอนนี้เซี่ยเจิ้นกั๋วเข้ามา เซี่ยเจิ้นกั๋วนั้นไม่ต่างหลี่หยู้หลัน เขามีความคาดหวังล้นปรี่ที่จะให้เซี่ยเสี่ยวแด๋แต่งเข้าตระกูลซู ตอนนี้งานหมั้นยุ่งเหยิงจนเป็นเช่นนี้ เซี่ยเจิ้นกั๋วรู้สึกว่าความฝันอันสวยงามของเขาต้องล่มสลาย เสียหน้าจนหมดสิ้น

“เซี่ยซีหวั่น พ่อคิดมาตลอดว่าเพราะลูกเติบโตมาจากบ้านนอกจึงไม่ได้รับอบรมสั่งสอนที่ดีเท่าที่ควร คิดไม่ถึงว่าในใจของลูกจะเหี้ยมโหด เสี่ยวแด๋เป็นน้องแท้ ๆ ของลูกนะ!”

เซี่ยเจิ้นกั๋วยกมือขึ้นคิดจะตบหน้าของเซี่ยซีหวั่น

เซี่ยซีหวั่นไม่หลบเธอมองเซี่ยเจิ้นกั๋วอย่างเย็นชาและยื่นหน้าเข้าไปหาเขา “พ่อ ตบเลยสิ ตบแรง ๆ ในเมื่อพ่อไม่ชอบหนูขนาดนี้ อย่างนั้นวันที่แม่ตายพ่อก็น่าจะตีหนูให้ตายไปซะ!”

ทันใดนั้นมือของเซี่ยเจิ้นกั๋วก็ค้างอยู่กลางอากาศและไม่ตบไม่ลง

เซี่ยซีหวั่นหันหน้าไปมองหลี่หยู้หลัน “พูดไปแล้วเรื่องมือที่สาม คุณน้าถือได้ว่าเป็นรุ่นพี่ของหนูในเรื่องนี้ เสียดายก็แค่ลูกสาวคุณน้าไม่ได้รับถ่ายทอดพันธุกรรมมาด้วย มีแต่ใจที่อยากจะหลอกล่อผู้ชาย แต่กลับไม่มีความสามารถที่จะทำ”

เมื่อพูดจบเซี่ยซีหวั่นก็จากไป

ในตอนนี้หลี่หยู้หลันโกรธจนปวดใจ “เจิ้นกั๋ว เรียกรถพยาบาล เรียกรถพยาบาลเร็วเข้า!”

... ...

เมื่อเซี่ยซีหวั่นออกจากวิลล่าก็ตรงกลับรีสอร์ทโยวหลานทันที

ที่เธอไม่รู้คือในเวลานี้มีรถยนต์อเนกประสงค์เพื่อธุรกิจหรูหราขนาดใหญ่จอดอยู่ข้างทางลู่หานถิงดึงกระจกรถลงและมองดูเงาที่สวยงามของเธอ

กู้เย่จิ่นมองไปที่รถพยาบาลที่ขับเข้ามาอย่างเร่งรีบอีกทั้งเจ้าหน้าที่ที่หามเปลวิ่งเข้าวิ่งออก และอดไม่ได้ที่จะเม้มปาก “หานถิง ฉันว่าเจ้าสาวตัวแทนของนายคนนี้คงจะแสบไม่เบาเลยนะ Party งานหมั้นที่จัดเสียดิบดีโดนเธอป่วนเละไปเลย ตัวคนเดียวเล่นงานทุกคน ฉันว่านายคงทำให้เธอเชื่อฟังยากหน่อยนะงานนี้”

กู้เย่จิ่นเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมลู่หานถิงชอบเซี่ยซีหวั่น เด็กคนนี้ใจเย็น ฉลาดหลักแหลม กล้าหาญ สดใส อีกทั้งยังมีความบอบบางและสวยงามของเด็กสาววัยยี่สิบ เด็กสาวแบบนี้ช่างกระตุ้นเลือดลมและความปรารถนาที่จะพิชิตของชายหนุ่มได้อย่างง่ายดาย

จนเซี่ยซีหวั่นลับตาไปลู่หานถิงจึงได้เก็บสายตา เขาไม่มีทางบอกกู้เย่จิ่น บนโลกใบนี้มีคนอยู่ประเภทหนึ่งยิ่งภายนอกแข็งแกร่งเพียงใด ภายในจิตใจยิ่งอ่อนนุ่ม และเธอก็เป็นเช่นนั้น

“พอเถอะ ฉันไม่คุยกับนายแล้ว ฉันจะกลับบ้าน” ลู่หานถิงกล่าวขึ้น

“กลับไปไหน รีสอร์ทโยวหลานเหรอ?”

“ในห้องครัวเตรียมอาหารเสร็จรึยัง แล้วน้ำผลไม้ล่ะ”

เซี่ยซีหวั่นลงมาข้างล่าง “ลุงฝูคะ ทำไมวันนี้ถึงทำความสะอาดใหญ่ล่ะคะมีเรื่องพิเศษหรือว่ามีแขกพิเศษจะมาเหรอคะ?”

ลุงฝูหลบสายตา “คะ...คุณนาย เมื่อครู่คุณชายโทรมาบอกว่าอีกครู่จะพาแขกคนสำคัญมาด้วย ให้พวกเราเตรียมรับแขก”

“แขกสำคัญ?”

“ใช่ครับ คุณนาย”

เซี่ยซีหวั่นไม่รู้ว่าแขกสำคัญคนไหน ลู่หานถิงเองก็ไม่ได้บอกเธอไว้ก่อน

ในตอนนั้นเองที่รถยนต์อเนกประสงค์เพื่อธุรกิจหรูหราขนาดใหญ่เคลื่อนตัวเข้ามาจอดที่สนามหญ้าช้า ๆ ลู่หานถิงกลับมาแล้ว

ลุงฝูและสาวใช้รีบเข้าไปต้อนรับ “คุณชายกลับมาแล้ว!”

เซี่ยซีหวั่นยืนอยู่ที่ริมประตูและเงยขึ้นมอง เห็นเพียงประตูรถหรูถูกเปิดออก ร่างสูงใหญ่และกำยำของลู่หานถิงพุ่งเข้ามาในสายตา

วันนี้เขาสวมเสื้อเชิ้ตขาวสั่งตัดด้วยมือและกางเกงสแล็คขายาวสีดำ ผ้าเนื้อดีที่อยู่บนตัวเขานั้นทำให้เขาดูสง่างามเป็นพิเศษ

ในตอนนี้มีอีกคนที่อยู่ในสายตาคือหวาหรง

หวาหรงสวมชุดเดรสรัดรูปสีแดงโชว์สัดส่วนเว้าโค้งอกเอวร้อนแรงน่ามอง เธอแต่งหน้าอ่อน ๆ ทาปากสีแดงเพลิง ดูมีเสน่ห์เย้ายวนเป็นอย่างยิ่ง

ลู่หานถิงพาหวาหรงกลับมาที่นี่

เซี่ยซีหวั่นตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ เธอไม่คิดว่าลู่หานถิงจะพาผู้หญิงกลับมาด้วย