สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 42

บทที่ 42 เธอเป็นสาวใช้

เซี่ยซีหวั่นหันหลังแล้ววิ่งขึ้นข้างบนไปที่ห้องนอน

......

ห้องนอน

เซี่ยซีหวั่นนั่งอยู่ข้างเตียง ในหัวของเธอเต็มไปด้วยภาพของลู่หานถิงและหวาหรงเดินมาจากสนามหญ้า ไม่รู้ว่าสองคนนั้นคุยอะไรกันแต่ดูสายตาที่มองต่ำและรอยยิ้มเสียขนาดนั้น

ลมเย็นและสายลมพัดผ่าน กระโปรงของหวาหรงถูกลมพัดจนเกือบจะเข้าไปพันกับกางเกงสแล็คของเขา ดูแล้วช่างสนิทสนมและอบอุ่นเสียเหลือเกิน

วันนี้จู่ ๆ เขาก็พาผู้หญิงกลับมาด้วย

งั้นเธอล่ะเป็นตัวอะไร?

ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนรักของเขาเหรอ?

นิ้วเรียวขาวของเซี่ยซีหวั่นขยำชุดของตัวเองแน่น ในใจทั้งโกรธเคืองและทุกข์ใจ ความรู้เช่นนี้ทำให้เธอแทบหยุดหายใจ

ในตอนนั้นเองที่ประตูห้องนอนถูกเปิดออก ลู่หานถิงเดินเข้ามา

เขามาแล้ว!

เซี่ยซีหวั่นเหลือบมองเขา “คุณลู่ คุณกลับมาแล้วเหรอคะ?”

ลู่หานถิงเห็นเธอที่สนามหญ้าเมื่อครู่ แต่เธอก็วิ่งกลับขึ้นมาแอบอยู่ที่ห้องอย่างรวดเร็ว ลู่หานถิงอดไม่ได้ที่เม้มปาก “วันนี้ผมพาแขกกลับมาด้วย หวาหรง ผู้จัดการฝ่ายบริการลูกค้าของบริษัทเรา”

ที่แท้ก็คือผู้จัดการฝ่ายบริการลูกค้าสินะ ได้ข่าวว่าแผนกประชาสัมพันธ์มีแต่สาวสวย ต้องติดต่อกับผู้ชายอยู่เป็นประจำ โดยเฉพาะการเอาชนะใจพวกผู้ชาย

“อ่อ ฉันเห็นแล้วค่ะ”

“คุณคิดว่าไง?”

“หน้าตาสะสวย รูปร่างก็ไม่เลว” เซี่ยซีหวั่นนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นน้ำเสียงผ่อนคลาย แต่มือของเธอแทบจะฉีกชุดของเธอขาดได้ “ทำไมคะ คุณลู่อยากจะให้ผู้อำนวยการหวาคนนี้เปลี่ยนจากคนรักเป็นคู่รัก?”

ลู่หานถิงเลิกคิ้วเฉียงดังกระบี่ของผู้กล้า แล้วถอนหายใจ “คุณคิดดูสิผมอายุก็ไม่น้อยแล้วนะ หากคุณยังแบ่งแยกกับผมชัดเจน ไม่แน่หากวันหนึ่งเรื่องของตระกูลเซี่ยเสร็จลุล่วง คุณคิดอยากจะไปก็ไป ข้างกายผมก็คงไม่มีผู้หญิงอยู่เคียงข้างจะทำไง?”

เซี่ยซีหวั่นทอดถอนใจ ไม่มีผู้หญิงแล้วอยู่ไม่ได้รึไงกัน?

“แถมคุณเองก็เคยพูดว่าคุณย่าอายุมากแล้วอยากอุ้มเหลน ผมต้องการผู้หญิงที่จะมีลูกชายให้ผม”

เหตุผลนี้ของเขาทำให้เซี่ยซีหวั่นไม่สามารถหักล้างได้ เพื่อให้ได้อุ้มเหลนในเร็ววัน คุณย่าลงทุนไปวัดและสวดมนต์ถือศีลกินเจ

เซี่ยซีหวั่นหลบสายตาและไม่สบายใจเล็กน้อย

ลู่หานถิงเดินเข้ามาแล้วมองดูศีรษะของเธอที่กำลังเซ็ง จากนั้นก็ยื่นมือออกไปบีบแก้มเธอ “เป็นอะไรไป?”

เซี่ยซีหวั่นหลบไม่ยอมให้เขาจับแก้ม “อย่ามายุ่ง”

“เป็นอะไรไป?” ลู่หานถิงหัวเราะเบา ๆ ปลายนิ้วบีบแก้มเล็ก ๆ ของเธอเบา ๆ ผ่านผ้าโปร่งสีอ่อน แก้มนุ่มเนียนใสของเด็กสาวที่อายุยังไม่ถึงยี่สิบปีจนแทบจะบีบออกมาเป็นหยดน้ำใส

ช่างให้ความรู้สึกดีที่มือที่สัมผัส

เซี่ยซีหวั่นอยากจะปัดมือใหญ่ของเขาให้ตกไปแต่ทันใดนั้นหวาหรงก็ปรากฏตัวที่หน้าประตู “หานถิง คุณ...”

ใบหน้ายิ้มแย้มของหวาหรงนิ่งไปเพราะเธอเห็นเซี่ยซีหวั่นแล้ว

ในตอนนี้เซี่ยซีหวั่นนั่งอยู่ที่ข้างเตียงเหมือนเด็กน้องเอาแต่ใจ ลู่หานถิงยืนตัวสูงตระหง่านให้มือหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงส่วนอีกมือบีบแก้มเธอ คิ้วเรียวที่มุ่งนั้นฉาบไว้ด้วยความเอ็นดูสนิทสนม เหมือนชายหนุ่มที่กำลังหยอกล้อหญิงที่เขาแอบชอบหมายปองอยู่ในใจ

หวาหรงนิ่งอึ้งไป ในความคิดของเธอนั้นลู่หานถิงเป็นยอดนักธุรกิจที่สูงส่ง มีความเด็ดขาด ล้ำลึกและยิ่งใหญ่

......

เซี่ยซีหวั่นไปที่ห้องรับประทานอาหารแล้วถามพ่อบ้านลุงฝู “ลุงฝูคะ มีอะไรให้หนูช่วยไหมคะ?”

ลุงฝูไม่รู้ว่าคุณชายของเขานั้นกำลังเล่นอะไรอยู่ แต่เขาไม่มีทางกล้าใช้งานคุณนายของเขาแน่ “คุณนาย ตรงนี้ไม่มีอะไรแล้ว ถ้าอย่างนั้นคุณลองไปดูที่ห้องรับแขกมีอะไรให้เก็บกวาดดีไหม”

“ค่ะ” เซี่ยซีหวั่นไปที่ห้องรับแขก

ลุงฝูแอบเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก เขาพอจะรู้ว่าทำไมคุณขายถึงพาผู้หญิงกลับมาด้วยวันนี้เพราะถ้าหากคุณนายหญิงลู่อยู่ล่ะก็ คงจะตีหลานคนนี้ตายคามือแน่!

เซี่ยซีหวั่นเดินเข้าไปที่ห้องรับแขก เมื่อครู่สาวใช้เพิ่งไปที่สวนด้านหลังและเก็บดอกกุหลาบแดงสวย ๆ เธอคุกเข่าลงบนพรมขนสัตว์นุ่มและปักดอกกุหลาบลงแจกัน

ทันใดนั้น “ป็อก” มีคนโยนของบางอย่างใส่ศีรษะเธอ

เซี่ยซีหวั่นหันกลับไปมองอย่างเร็ว พบกับลู่หานถิงนั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขกในมือมีหนังสือพิมพ์แต่กลับไม่ได้อ่านแต่กลับปาลูกอมใส่เธอแทน

ตานี่!

เซี่ยซีหวั่นจ้องมองเขาอย่างแรงหนึ่งที

ลู่หานถิงมองเธอ วันนี้สาวน้อยสวมชุดอยู่บ้าน ด้านในเป็นชุดแขนกุดสีชานมด้านนอกทับด้วยคาร์ดิแกน ดูบอบบางและสวยสง่า ตอนนี้เธอคุกเข่าอยู่บนพรมขอเรียวทั้งสองชิดเข้าหากัน เผยให้เห็นขายาวเรียวขาว

เธอโกรธแล้ว ดวงตากลมโตวาวใสราวหยดน้ำมองเขาอย่างดุดันราวเจ้าลูกแมวน้อย แรงดึงดูดสะกดใจคนฉายออกมาจากมุมหางตา

อย่างรวดเร็ว เซี่ยซีหวั่นยื่นมือออกไปและหยิบลูกอมเม็ดขึ้นมาจากพรมขนสัตว์ จากนั้นก็โยนใส่ใบหน้าอันสง่างาม คืนกลับไปให้เขา

ลุงฝูที่มองดูจากอีกด้านเห็นภาพนี้ก็หน้าแดงแล้วรีบหลบกลับเข้าไปในครัว

ลู่หานถิงไม่ได้หลบลูกอมเม็ดนั้นลอยมาโดนหน้าหล่อเหลาของเขาแล้วร่วงหล่นลง เขาเม้มริมฝีปากบางแล้วมองเซี่ยซีหวั่น “สาวใช้คนนี้นี่มีทัศนคติแบบไหนกัน ถึงกล้ารังแกเจ้านายตัวเอง?”