สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 44

บทที่ 44 ผมอ่อยคุณเพราะผมชอบคุณ

ร่าวเพียวของเซี่ยซีหวั่นล้มตัวลง สุดท้ายเธอนั่งไร้เรี่ยวอยู่บนพรม เธอชันเข่าและใช้แขนเรียวกอดตัวเองไว้

เธอเตือนตัวเอง เธอกับลู่หานถิงนั้นแค่ทำสัญญากันเท่านั้น

การมาของเธอในครั้งนี้นั้นมีจุดมุ่งหมายและเธอก็ทำได้ดีมาก party งานหมั้นซูซีกับเสี่ยวแด๋ล่มไปแล้ว ที่เหลือเธอก็แค่รออย่างสงบ รอว่าเมื่อไหร่ที่พวกเธอจะโต้กลับและเปิดเผยจุดบอดของฝั่งตัวเอง เธอก็จะสามารถเล่นงานพวกนั้นให้จมดิน

แต่ทว่าในตอนนี้เซี่ยซีหวั่นไม่สามารถจะครองสติได้อีกแล้ว ในหัวเธอมีแต่ลู่หานถิง

เวลาล่วงเลยทุกวินาที ที่ด้านนอกไม่มีการเคลื่อนไหว เขาอยู่กับหวาหรงแล้วรึเปล่า?

ถ้าเป็นแบบนั้น แล้วทำไมเขาต้องยั่วเธอด้วย?

ความเสียใจภายในจิตใจของเซี่ยซีหวั่นถูกความโกรธเข้าแทนที่ในฉับพลัน ใช่แล้ว เธออยู่ของเธอดี ๆ ทำไมเขาจะต้องมากวนน้ำให้ขุ่นด้วย?

จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้

ตอนนี้เซี่ยซีหวั่นรู้สึกว่าตนเองทั้งไร้ค่าและปวดร้าวใจมากไปแล้ว เป็นลู่หานถิงที่ยั่วเธอก่อน เสร็จแล้วเขาก็พาผู้หญิงกลับมา ส่วนเธอนั้นทำได้เพียงแต่หลบอยู่ในห้องงั้นเหรอ?

ไม่ได้!

เธอจะต้องทำอะไรสักอย่าง!

เซี่ยซีหวั่นรีบลุกขึ้นเธอเปิดประตูห้องและรีบวิ่งออกไป เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องนอนแขก “ปัง ๆ” เธอใช้แรงทุบ

“เปิดประตู ลู่หานถิง หวาหรง เปิดประตูให้ฉันเร็วสิ!”

เซี่ยซีหวั่นเหมือนพ่อไก่ที่กำลังต่อสู้ดิ้นรนเต็มไปด้วยแรงกำลัง

อย่างรวดเร็วประตูห้องนอนแขกก็เปิดออก หวาหรงปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า

หวาหรงอาบน้ำเสร็จแล้วและห่อหุ้มร่างกายไว้ด้วยผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่ง ผมหยักศกเปียกปอน เผยให้เห็นผิวขาวใสและส่วนเว้าส่วนโค้งเรียกได้ว่ายั่วยวนชายหนุ่มเป็นที่สุด

หวาหรงยังเข้าใจว่าลู่หานถิงมาเสียอีก คิดไม่ถึงจะว่าเป็นเซี่ยซีหวั่นที่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง เธอมุทะลุอีกทั้งแสดงออกอย่างไม่ไยดี “เธอมาทำไม?”

“ลู่หานถิงล่ะ เขาอยู่ข้างในรึเปล่า อาบน้ำอยู่เหรอ? เธอหลีกไป ตอนนี้ฉันต้องการพบเขา!”

หวาหรงรีบขวางทางเซี่ยซีหวั่น “สาวใช้อย่างเธอทำเกินไปแล้วนะ คิดว่าหานถิงเป็นคนที่เธออยากจะเจอก็จอได้งั้นเหรอ?”

เซี่ยซีหวั่นมองไปที่หวาหรง ความเยือกเย็นไหลออกมาจากดวงตาที่กลมโตสุกสกาว “หลีกไป ฉันจะนับถึงสาม”

หนึ่ง...

สอง...

เซี่ยซีหวั่นเริ่มนับแล้ว

หวาหรงไม่คิดแม้แตะจะขยับอีกทั้งยังยืนมือไปผลักเซี่ยซีหวั่น “คนใช้อย่างเธออยากจะขึ้นเตียงกับเจ้านายจนเป็นบ้าไปแล้วยังไม่พอ ยังคิดจะมาแย่งผู้ชายกับฉัน รีบไสหัวไปซะ!”

เซี่ยซีหวั่นพูดออกมาคำหนึ่ง “สาม” เธอให้โอกาสหวาหรงแล้วแต่เห็นชัด ๆ ว่าหวาหรงไม่รับ

เซี่ยซีหวั่นยื่นมือออกไปคว้าหวาหรงแล้วลากเธอออกมาจากห้อง

บ้าไปแล้ว ๆ สาวใช้คนนี้กล้าลงมือกับเธอ หวาหรงง้างมือขึ้นคิดจะตบเซี่ยซีหวั่น

แต่เซี่ยซีหวั่นก็ไม่ได้เป็นคนใจดี เธอหลบเลี่ยงหวาหรงอย่างว่องไวแล้วใช้มือหนึ่งคว้าผมของหวาหรงไว้ อีกทั้งยังยื่นมือออกไปดึงผ้าขนหนูที่ห่อหุ้มตัวของหวาหรงจอมมารยาให้ร่วงลงกับพื้น

หวาหรงคิดไม่ถึงเลยว่าหญิงสาวอ่อนหวานคนนี้จะมีแรงมหาศาลแบบนี้ หนังศีรษะถูกดึงจะเจ็บ อีกทั้งผ้าเช็ดตัวยังถูกดึงออกไปโดยไม่ได้ตั้งตัว หวาหรงร้อง “โอ้ย” ออกมาเสียงดังทันที

ภาพตรงนี้ดึงดูดสายตาของคนมากมาย สาวใช้ต่างพากันวิ่งขึ้นมา เมื่อเห็นเซี่ยซีหวั่นปลิดชีพของหวาหรงอย่างรวดเร็วนั้น ทุกคนต่างอ้าปากค้าง—แม่เจ้า คุณนายช่างกล้าหาญเกินไปแล้ว?

คิ้วหล่อของลู่หานถิงขมวดมุ่นและคลายลงอย่างผ่อนคลายอย่างรวดเร็ว เขายื่นมือออกไปคว้าเอวบางของหญิงสาวไว้แล้วคว้าเธอเข้ามานั่งบนโต๊ะทำงาน

มือทั้งสองข้างวางไว้ข้างตัวเธอ เขาลดเอวที่แข็งแรงลงและมองไปที่เธอ ริมฝีปากของเขาโค้งงอ “คุณคิดว่าผมใช้ไซส์ใหญ่แค่ไหนล่ะ?”

เซี่ยซีหวั่นขมวดคิ้วสวย “อีกแล้วนะ ลู่หานถิง ทำไมคุณถึงเอาแต่อ่อยฉัน?”

“ผมอ่อยคุณยังไง?”

“ตัวเองทำเรื่องเองแล้วจะไม่รู้เลยเหรอ คุณกอดฉัน จูบฉัน แถมยังนอนกับฉัน อีกทั้งยังปลดผ้าคลุมหน้าฉัน แถมยังให้ฉัน...กอดเอวคุณ ตอนนี้ยังเอาเรื่องถุงยางมายั่วฉันอีก คุณทำทั้งนั้น!”

เซี่ยซีหวั่นรู้สึกว่ามีเรื่องมากมายที่อยากพูด ดังนั้นเธอจะพูดมันทั้งหมดในตอนนี้ “คุณอ่อยฉันแล้วก็ไม่รับผิดชอบ แค่หันหลังคุณก็ไปดีกับผู้หญิงคนอื่นแล้ว ลู่หานถิงฉันจะบอกคุณ ฉันไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้คุณมารังแก คุณต้องขอโทษฉันตอนนี้เลย ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ให้อภัยคุณและฉันก็คิดดีแล้วด้วย พรุ่งนี้ฉันจะย้ายออก!”

เซี่ยซีหวั่นไตร่ตรองแล้วเธอจะย้ายออก ถึงแม้ว่าการย้ายออกจากรีสอร์ทโยวหลานจะทำให้เกิดปัญหายุ่งยากมากมายแก่เธอ แต่มันก็ยังดีกว่าอยู่ที่นี่แล้วทำให้ตัวเองต้องทนทุกข์ทรมานจิตใจ

ลู่หานถิงมองดูตาที่ขาวใสค่อย ๆ แดงรื่นของเธอ แต่เธอก็ยังกลั้นน้ำตาตัวเองไว้ไม่ให้ไหลออกมา

เธอยังคงยืดตัวเพรียวสวยเพื่อเผชิญหน้ากับเขา ไม่ยอมแพ้ในจุดยืนแม้แต่น้อย ลู่หานถิงรู้สึกว่าเธอในตอนนี้นั้น...น่าสงสารจับใจ

“วันนั้นที่เดินทางไปทำงาน ผมอาบน้ำอยู่ในห้องพักที่โรงแรมแต่หวาหรงเข้ามาในห้องผมโดยพลการและรับโทรศัพท์ของผมโดยที่ผมไม่เต็มใจ เรื่องนี้เหยียนยี่เป็นพยานได้นะ”

“ผมรู้ว่าคุณหึงดังนั้นเลยตั้งใจปล่อยโอกาสให้หวาหรงตามกลับมาบ้าน แล้วเอาเรื่องนี้มายั่วโมโหคุณ อันที่จริงผมกับเธอไม่มีอะไรกันเลย”

อะไรนะ?

ดวงตาของเซี่ยซีหวั่นหดเล็กลงแล้วมองเขาอยู่อย่างนั้น

เธอไม่เข้าใจว่าเขากำลังพูดอะไร?

ลู่หานถิงเห็นเธอที่ทั้งน่าสงสารและไม่รู้เรื่องรู้ราว เหมือนกับขนนกอ่อนนุ่มที่ลอยล่องในใจของเขา “หวั่นหวั่น ผมไม่ได้ชอบหวาหรงอะไรนั่น และไม่ต้องการผู้หญิงคนไหน ผมอ่อยคุณก็เพราะผมชอบคุณ บางทีผมอาจจะอ่อนด้อยในเรื่องนี้ ผมสาบานว่าผมไม่เคยคิดจะเอาเรื่องถุงยางนี่มายั่วคุณเลย”