สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 54

บทที่ 54 ท่าอุ้มเจ้าสาว

เซี่ยซีหวั่นตอบกลับข้อความของรีสอร์ทโยวหลาน และมอบตุ๊กตาบาร์บี้ที่เธอซื้อให้กับคุณนายหญิงลู่ คุณนายหญิงมีความสุขเหมือนกับเด็ก แล้วรีบถ่ายรูปสองสามรูปติดต่อกัน และอยากโพสต์ลงบนเวยป๋อ

"หวั่นหวั่น เธอมเวยป๋อไหม ย่าติดตามเธอแล้วกัน ต่อไปย่าก็จะเป็นแฟนอันดับหนึ่งของเธอนะ"

เซี่ยซีหวั่นไม่คาดคิดว่าคุณนายหญิงจะเล่นเวยป๋อแบบนี้ด้วย ที่จริงเธอเพิ่งเริ่มเล่นเวยป๋อ ในช่วงนี้เธอได้เป็นประเด็นฮิตการค้นหาอยู่ตลอด และเธอก็มีแฟนๆถึง8แสนคนแล้ว

"คุณย่าเรามาติดตามกันและกันเถอะค่ะ"

เซี่ยซีหวั่นได้หาบัญชีของคุณนายหญิงจนเจอ ชื่อบนเวยป๋อของคุณนายหญิงคือคุณย่าปีนี้อายุ18ปี~

การต้องเผชิญกับคุณย่าที่อายุเพียง18ปี ในคิ้วที่บางของเซี่ยซีหวั่นก็เริ่มมีร่องรอยแห่งการยิ้ม

คุณนายหญิงโพสต์รูปถ่ายของตัวเองกับตุ๊กตาบาร์บี้ พร้อมข้อความ -- ได้จากหลานสะใภ้ของฉัน ขอบใจหวั่นหวั่น ตัวน้อยของฉัน จุ๊บๆ~

เซี่ยซีหวั่นคิดแค่ว่าคุณนายหญิงน่าทึ่งมาก เล่นเวยป๋อก็เก่ง คำศัพท์ที่กำลังฮิตก็พูดเป็น เธอจึงรีบกดถูกใจให้คุณนายหญิงอย่างรวดเร็ว

“หวั่นหวั่น ย่าก็มีอะไรจะให้หนูด้วยนะ” คุณนายหญิงยัดถุงผ้าใส่เงินให้เซี่ยซีหวั่นอย่างลับๆล่อๆ

เซี่ยซีหวั่นมองไปที่ถุงผ้าใบนี้ ถุงฝ้าค่อนข้างประณีต น่าจะทำมาจากผ้าไหมจากบริเวณซูหัง โดยมีคำว่า"ลู่"ปักด้วยด้ายสีทอง

"คุณย่า นี่คืออะไรคะ"

"ในถุงผ้าใบนี้ คุณย่าใสเครื่องรางนำโชคที่ขอมาจากวัด หวั่นหวั่น ต้องเก็บไว้ให้ดีนะลูก อย่าทำหายหล่ะ"

เครื่องรางนำโชค

สมกับเป็นคุณย่าจริงๆ แค่สามประโยคก็สามารถย้อนหัวข้อกลับไปที่หลานชายได้

เซี่ยซีหวั่นดึงริมฝีปากสีแดงของเธอ แล้วรับเอาไว้ "คะคุณย่า หนูจะรักษามันไว้อย่างดีเลยค่ะ และจะไม่สูญหายแน่นอน"

ในเวลานี้ไฟรถสองดวงถูกส่องผ่านหน้าต่างกระจกที่สว่างจ้าจากบนสนามหญ้า คุณนายหญิงยิ้มและกล่าวว่า "หวั่นหวั่น หานถิงกลับมาแล้วนะ"

ลู่หานถิงกลับมาแล้ว

ครั้งนี้เซี่ยซีหวั่นออกจากบ้านเป็นเวลาเจ็ดวัน ทั้งสองคนก็ไม่ได้เจอกันมานานแล้ว เธอรีบลุกขึ้นไปที่ประตู พอมองขึ้นไปก็เห็น รถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอม จอดอยู่ที่สนามหญ้า

ประตูฝั่งคนขับเปิดออก แล้วร่างสูงใหญ่ก็ตรงเข้ามาในสายตา

วันนี้ลู่หานถิงสวมสูทสีดำแฮนด์เมดทั้งชุด ผูกเน็คไทรอบคอ เหมือนดังเทพบุตร ท่าทางของเขาเต็มไปด้วยความสง่างามและความสูงศักดิ์

ลู่หานถิงเห็นเขาก้าวเข้ามาอย่างมั่นคง ในทุกย่างก้าวของเขา กางเกงขายาวสีดำที่ตัดเย็บเหมือนใบมีดก็สามารถทำให้การเดินเยือกเย็นและมีเสน่ห์แบบนักธุรกิจชนชั้นสูงได้ และยังมีความเย็นชาเข้าหายากโดยธรรมชาติในแบบราชา

เดิมทีเซี่ยซีหวั่นคิดอยากจะวิ่งออกไปต้อนรับเขา แต่ลองคิดดูแล้วเธอควรซ่อนตัวอยู่หลังกรอบประตูนี้ดีกว่า เตรียมพร้อมที่จะทำให้เขาตกใจ เพื่อsurpriseเขา

หยวนหยวนน้อยนั่งยองๆอยู่ที่ข้างๆเท้าของเซี่ยซีหวั่น ด้วยความสงสัยว่าเจ้านายกำลังทำอะไร - เหมียว เหมียว เหมียว ~

เซี่ยซีหวั่นวางนิ้วสีขาวของเธอลงบนริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็วเพื่อทำท่าทางว่าให้เงียบๆ

หยวนหยวนน้อยก็หยุดร้อง

เซี่ยซีหวั่นวางมือของเธอบนกรอบประตู ดวงตาสีเข้มคู่หนึ่งยื่นออกมาแอบมองออกไปข้างนอก

เมื่อมองแล้ว เธอสังเกตเห็นว่าลู่หานถิงกำลังเดินเข้ามาใกล้แล้ว แล้วเขามองเข้าไป

เซี่ยซีหวั่นตกใจ และหลบอย่างรวดเร็วไม่กล้ามองอีก

ลู่หานถิงมองเห็นเธอตั้งนานแล้ว ข้างๆประตูมีชายกระโปรงสั้นโผล่ออกมา เขารู้ว่าเธอซ่อนตัวอยู่ที่นั่น

เมื่อกี้เขาก็เห็นดวงตาสีดำของเธอแล้ว ในตอนที่จับได้เธอหดตัวกลับเหมือนกวางน้อย หดตัวเข้าไปอีก

ริมฝีปากของลู่หานถิงกระตุกยิ้ม

ในเวลานั้นคุณนายหญิงลู่ได้ยินเสียงก็รีบวิ่งออกไป พบว่าลู่หานถิงกำลังอุ้มเซี่ยซีหวั่นหมุนเป็นวงกลม เธอจึงยกมือขึ้นเพื่อไปทุบลู่หานถิง "ปล่อยนะ ปล่อยลงเร็วๆ อย่าอุ้มหวั่นหวั่นจนล้มหล่ะ"

ลุงฝูก็ตกใจเช่นกัน รีบเข้าไปห้ามลู่หานถิง “นายน้อย รีบปล่อยเกิดครับ มันอันตรายนะครับ”

ใบหน้าเล็กๆของเซี่ยซีหวั่นแดงละเลื่อแล้ว ยิ่งเมื่อมีคนจำนวนมากเฝ้าดูเธอก็แทบรอไม่ไหวที่จะมุดเข้าไปในหลุม จะให้เธอมองหน้าใครติดได้อย่างไร

แขนอันทรงพลังของลู่หานถิงพยุงเซี่ยซีหวั่นไว้ ผู้หญิงช่างหอมนุ่มนวลจนน่าจับกด เขาจะไม่อุ้มเธอจนล้มแน่นอน

แต่ภายใต้แรงกดดันจากผู้คนมากมาย ลู่หานถิงก็ได้ปล่อยเซี่ยซีหวั่นลงมา

เซี่ยซีหวั่นวิ่งเข้าไปโดยไม่เงยหน้าขึ้น

ลู่หานถิงรู้ว่าเธอกำลังเขิน ริมฝีปากของเขาเปื้อนด้วยรอยยิ้มแล้วก็เดินตามเข้าไป คุณย่ายังคงจู้จี้จุกจิกตลอดทาง “หานถิง พวกเธอทำเหมือนข้าวใหม่ปลามันย่าก็พอเข้าใจได้ แต่อย่าเล่นอะไรแผงๆ หลานอุ้มหวั่นหวั่นหมุนแบบนั้นย่ามองแล้วยังรู้สึกเวียนหัวเลย”

ลู่หานถิงมองไปที่เซี่ยซีหวั่นที่อยู่ตรงหน้า เธอกำลังหันหลังอุ้มหยวนหยวนอยู่ เธอน่าจะโกรธและไม่สนใจเขา เขายกมือขึ้นถอดเสื้อสูทที่ใส่อยู่ออกแล้วส่งให้ป้าอู๋ แล้วหันมาจัดการกับคุณย่าอย่างไม่จริงใจ "คุณย่าครับ ผมรู้แล้วครับ ผมหิวแล้ว อาหารเย็นพร้อมหรือยังครับ"

ความสนใจของคุณนายหญิงลู่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว "ย่าจะไปดูในห้องครัว"

ลู่หานถิงก้าวไปข้างหน้า มายืนอยู่ที่ด้านหลังของเซี่ยซีหวั่น ทันทีที่เข้าใกล้เธอก็ได้กลิ่นกายที่หอมหวานของสาวๆบนร่างกายของเธอ ซึ่งเป็นกลิ่นที่หอมจริงๆ เขาลดสายตาลง และถามด้วยเสียงทุ้มต่ำพร้อมรอยยิ้ม “คุณโกรธหรือ”

เซี่ยซีหวั่นทำเสียงไม่พอใจด้วยใบหน้าแดงก่ำ

ลู่หานถิงยื่นมือออกไปแกล้งหยวนหยวนน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ จากนั้นก็ใช้ไหล่ของตนชนไหล่เธอเบาๆ “ใครบอกให้คุณเล่นซ่อนตัวกับผมหล่ะ เมื่อกี้คุณย่าก็ดุผมแล้ว อย่าโกรธเลยนะ ผมขอโทษ”

ท่าทางง้องอนนี้ทำให้เซี่ยซีหวั่นยิ่งรู้สึกอายมากขึ้น เธออยากหลบ แต่เขาเอามืออีกข้างหนึ่งที่เขาใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงออกมา แล้วค่อยๆวางมันลงบนเอวบางของเธอ กักขังเธอไว้อย่างเอาแต่ใจ "คุณนายลู่ ถ้าคุณยังโกรธผมอีกหล่ะก็ ผมจะ... "

เขาข่มขู่เธอเหรอ

เซี่ยซีหวั่นมองย้อนกลับไป แล้วมองเขาอย่างยั่วเย้า "คุณจะทำไม"

ลู่หานถิงยกหยวนหยวนน้อยลง แล้วอุ้มเธอไว้อีกครั้ง ก้าวเท้าพาเธอขึ้นไปชั้นบน "งั้นเราก็มาลองทะเลาะกันบนหัวเตียงแล้วคืนดีกันปลายเตียงเถอะ”