สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 66

บทที่ 66 เธอคนที่ขับรถสปอร์ตช่างเป็นคนร้อนแรงและเปิดเผย

กู้เย่จิ่นมองไปที่หนังสือทำเล็บอย่างตั้งใจ

เซี่ยซีหวั่นมองไปที่ใบหน้าหล่อของกู้เย่จิ่น ความหล่อของเขาไม่น้อยไปกว่าลู่หานถิง ชุดสูทชั้นดีห่อหุ้มร่างกายยาวของเขา ทำให้ดูอ่อนโยนและหล่อ จากบนลงล่างเผยให้เห็นความสงบนิ่งและความเหินห่าง

ผู้ชายคนนี้ทำให้คนอยากเข้าหาแต่ไม่กล้าเข้าใกล้

เซี่ยซีหวั่นไม่คิดเชื่อในสิ่งที่เย่หลิงพูด เขาชอบผู้หญิงที่สวยและเล็บก็จะเลือกสีแดงสด คุณชายกู้คนนี้คงไม่ใช่คนที่มองคนแค่ผิวเผิน ดังนั้นเซี่ยซีหวั่นจึงต้องการตรวจสอบ

ในเวลานี้กู้เย่จิ่นเหยียดนิ้วของเขา “สีนี้ไม่เลว”

เขาหมายถึง...สีแดง

เป็นสีที่เย่หลิงทำ

เซี่ยซีหวั่น “.................”

ตอนนั้นเอง เย่หลิงก็ออกมาจากด้านใน “พี่ พี่มาแล้วหรอ?”

กู้เย่จิ่นเงยหน้าขึ้นมองเธอ ดวงตาของเขามองไปเล็บที่เธอเพิ่งทำใหม่

“พี่ ฉันทำเล็บมาสวยไหม” เย่หลิงยื่นมือน้อย ๆ ออกมาและส่ายมันต่อหน้าเขา

สวย

มันจะไม่สวยได้ไง?

เย่หลิงมาจากครอบครัวฐานะดี มาจากตระกูลที่ร่ำรวย เธอเหมือนดอกกุหลาบแดงที่อยู่ในเรือนกระจก กลิ่มหอมไปทั่วร่างกายของเธอ

มือของเธอเหมือนดอกไม้อ่อนโยนไม่เคยสัมผัสกับแสงแดดจ้า สีแดงสดนี้ทำให้ผิวเธอขาวเธอแวววาว แวววาวเหมือนมีน้ำไหลออกมาจากริมฝีปากสีแดงและฟันขาว

ดวงตาของกู้เย่จิ่นอ่อนลง “สวย”

เย่หลิงถอยมือเล็ก ๆ ของเธอและคว้าเซี่ยซีหวั่น “หวั่นหวั่น ไปกันเถอะ พี่ พวกเราเพิ่งซื้อเสื้อผ้ามาลำบากพี่ช่วยถือแล้วล่ะ”

เซี่ยซีหวั่นรู้สึกเป็นเกียรติมากที่กู้เย่จิ่นถือกระเป๋าให้

.........................

ทั้งสามคนเดินออกจากห้าง รถMaybachสีเงินของกู้เย่จิ่นหยุดรออยู่แล้ว “ขึ้นรถ ฉันจะพาเธอกลับบ้าน”

เย่หลิงยกกุญแจรถในมือ “พี่ พวกเราขับรถมา ดังนั้นพี่ไม่จำเป็นต้องไปส่งแล้ว เซี่ยเหยียนเหยียนและฮั่วเสวียนไม่ใช่ว่ายังอยู่ข้างในหรือไง พี่ไปส่งพวกเขาเถอะ”

กู้เย่จิ่นเหลือบมองกุญแจรถที่อยู่ในมือ “เธอไปเรียนขับรถตั้งแต่เมื่อไหร่? เมื่อก่อนถ้าทิ้งเธอไว้บนถนนเธอต้องหลงทางเป็นแน่ แถมเหนือใต้ยังแยกไม่ออก” "

เย่หลิงยกมือขึ้นและเสยผมหยิกสีน้ำตาลไว้ข้างหู “พี่ ฉันโตแล้ว ฉันคงพึ่งพาพี่ไม่ได้ตลอดไป”

กู้เย่จิ่นมองเธอ พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งโดยไม่มีอารมณ์ใด ๆ “รถจอดไว้นี้ ฉันจะพาเธอกลับบ้าน”

ในเวลานั้นเสียงโทรศัพท์ของกู้เย่จิ่นก็ดังขึ้น

“พี่ ทำไมไม่รับ ฉันเดาว่ามันต้องเป็นสายของเซี่ยเหยียนเหยียนขอให้พี่พาพวกเขากลับบ้านแน่ พี่ไม่เชื่อลองรับดู”

กู้เย่จิ่นหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและกดรับ

กู้เย่จิ่นกระแทกประตูและเดินจากไปทันที

เซี่ยเหยียนเหยียนยังคงจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ ในความคิดของเธอเย่หลิงชอบกู้เย่จิ่นมากแค่ในฐานะพี่ชายของเธอเท่านั้น

อย่างไรก็ตามเย่หลิงในตอนนั้นยังเด็กเกินไป เธอได้รับการปกป้องจากกู้เย่จิ่น เธอไม่มีโอกาสติดต่อกับหนุ่ม ๆ เลย เธอยังไม่รู้ว่าความรู้สึกชอบมันหมายถึงอะไร

ส่วนใจของกู้เย่จิ่น...........

ฮั่วเสวียนตะโกนอย่างเย็นชา “พี่เย่จิ่น เย่หลิงหึงอีกแล้วเหรอ เธอทำแบบนี้ทุกครั้งเพราะต้องการให้พี่ไปปลอบเธอ!"

กู้เย่จิ่นเม้มริมฝีปากบางของเขาความเย็นชาเอ่อล้นออกมา เธอไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้ว ตอนนี้เธอเห็นเขาและเซี่ยเหยียนเหยียนอยู่ด้วยกันก็ไม่มีสร้างปัญหาแล้ว

ในเวลานี้เสียง “ติ๊ด” ของรถข้าง ๆ กู้เย่จิ่นมองไปด้านข้าง ทันใดนั้นเขาก็เห็นรถสปอร์ตแล่นมา

ในรถสปอร์ตสีแดงเย่หลิงนั่งอยู่ที่เบาะคนขับพร้อมกับเซี่ยซีหวั่น เธอถอดหมวกแก๊ปและแว่นกันแดดขนาดใหญ่ที่อยู่บนใบหน้าของเธอออก ตัวเธอสว่างไสวราวกับไฟ

เซี่ยเหยียนเหยียนและฮั่วเสวียนก็เห็นเย่หลิงเช่นกัน ก่อนหน้านี้เย่หลิงไม่รู้แม้แต่ทิศทาง นอกจากจะทะเลาะกับกู้เย่จิ่นเรื่องเซี่ยเหยียนเหยียนแล้ว เด็กตัวเล็กน่ารักคนนี้จะเชื่อฟังเขาเหมือนกุหลาบในเรือนกระจกที่ไม่เคยเจอลมและฝนเลย

เย่หลิงเปลี่ยนไปมากในช่วงสองปีที่ผ่านมา ออร่าของเธอทั้งหมดเผยออกมาตอนเธอขับรถสปอร์ต เธอสดใสและสวยเหมือนเปลวไฟ

ในตาของกู้เย่จิ่นเต็มไปด้วยผมหยิกสีน้ำตาลของเย่หลิง ทันใดนั้นเซี่ยเหยียนเหยียนก็กรีดร้อง “เย่จิ่น หยุดรถเร็วข้างหน้าเป็นไฟแดง”

เสียงเบรกดังขึ้น เย่จิ่นหยุดรถกะทันหัน

เซี่ยเหยียนเหยียนและฮั่วเสวียนกลัวมากจนหน้าซีด พวกเขาเกือบจะฝ่าไฟแดงและอาจเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้

กู้เย่จิ่นเงยหน้าขึ้นรถสปอร์ตได้เลี้ยวไปแล้วและหน้าต่างขับรถก็ค่อย ๆ เลื่อนลง เขาเห็นว่ามือเล็ก ๆ ที่เพิ่งแต่งเล็บสีแดงสดยื่นออกมาและค่อย ๆ ชูนิ้วกลางขึ้น