สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 87

กู้เย่จิ่นเงยหน้าขึ้นมา เย่หลิงยืนอยู่ตรงหน้าบันไดแกะสลัก เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมหยักศกสีน้ำตาลห้อยเปียกอยู่บนบ่า และก็สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว

เสื้อเชิ้ตสีขาวของผู้ชายดูตัวใหญ่แต่เผยให้เห็นส่วนโค้งเว้า-นูนของหญิงสาว เสื้อเชิ้ตยาวถึงระดับเหนือเข่าเผยให้เห็นขาสีขาวอันสวยงามของเธอ เธอดูเหมือนถ่ายรูปชุดเสื้อเชิ้ตผู้ชายสุดเย้ายวนอยู่เลย

กู้เย่จิ่นขมวดคิ้วเข้าหากัน “ถอดเสื้อเชิ้ตฉันออกแล้วกลับไปที่ห้องเลย เดี๋ยวฉันจะให้เลขาเอาเสื้อผ้ามาให้ใหม่”

เย่หลิงมองลงมาที่เขา “แต่ว่ามันก็แค่ชุดนอนแค่นั้นเอง ถึงพี่จะชอบเสียเวลา แต่ว่าฉันก็ไม่มีเวลาเล่นเป็นเพื่อนพี่หรอกนะ”

กู้เย่จิ่นเม้มปาก แล้วก็เดินขึ้นไปข้างบน เขาจับข้อมือเย่หลิงและพาเธอเข้าไปในห้อง

เมื่อเปิดตู้เสื้อผ้า เขาก็หยิบกางเกงขายาวสีดำแล้วโยนลงบนเตียง “ไม่เปลี่ยนก็ไม่เป็นไร แต่ใส่กางเกงไปด้วย”

เย่หลิงมองเขาอย่างไร้เหตุผล “พี่เป็นบ้าไปแล้วหรือไง จะให้ฉันใส่กางเกงผู้ชายเนี่ยนะ ยาวขนาดนี้ฉันจะใส่ได้ยังไง ใส่ไปคงน่าเกลียดน่าดู ฉันไม่ใส่”

สมองผู้ชายคนนี้มีแต่ขี้เลื่อยหรือยังไง เคยเห็นแค่ผู้หญิงใส่เสื้อเชิ้ตผู้ชาย แต่ไม่เคยเห็นใส่กางเกงผู้ชายมาก่อนเลย

กู้เย่จิ่นมองดูใบหน้าเล็กขนาดเท่าฝ่ามือที่สดใสของเธอ ตอนนี้เธอเพิ่งอายุแค่ 20 ปีเท่านั้น เป็นช่วงที่อ่อนไหวที่สุด แต่ว่าเธอกลับรักสวยรักงามมาก บอกว่าใส่กางเกงของเขาแล้วจะน่าเกลียด สีหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ

กู้เย่จิ่นก้าวไปข้างหน้าและจับแขนเรียวของเธอแล้วผลักเธอลงบนเตียงนุ่มขนาดใหญ่ทันที

เย่หลิงรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย นี่คือเตียงของเขา พอขึ้นไปนอนเธอก็ได้กลิ่นของดอกกล้วยไม้ยูคา

เธอเคยขึ้นเตียงเขามาแล้วครั้งหนึ่ง

นี่เป็นครั้งที่สอง

ตอนที่เธอกำลังรู้สึกมึนงง กู้เย่จิ่นก็คุกเข่าข้างหนึ่งลงบนเตียง ดึงกางเกงสีดำออกแล้วใส่เข้าไปให้เธอ

ถ้าเธอไม่ยอมใส่ดีๆ เขาก็จะเป็นคนใส่เธอเอง

เย่หลิงรีบขัดขืนทันที “กู้เย่จิ่น พี่จะทำอะไรเนี่ย เป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่อยากใส่กางเกง ก็คือไม่ใส่！”

หญิงสาวที่อยู่บนเตียงดิ้นไปมาอย่างหนัก สองมือและเท้าเล็กๆฟาดเขาไม่หยุด กู้เย่จิ่นถูกเธอเตะที่ต้นขาหลายครั้งซึ่งเจ็บมาก

และเย่หลิงก็ลุกขึ้นมา และกัดลงไปบนแขนที่แข็งแรงของเขาอย่างแรง

กู้เย่จิ่นรู้สึกเจ็บ ดวงตาที่เย็นชาของเขาถูกปกคลุมไปด้วยสีแดงเข้ม การต่อสู้บนเตียงสามารถกระตุ้นความปรารถนาของมนุษย์ที่จะเอาชนะได้อย่างง่ายดาย

กู้เย่จิ่นวางมือลงบนเตียง ร่างสูงราวกับหยกของเขาก้มลงไปและล็อกเธอไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง เขาเยาะเย้ยด้วยเสียงที่แหบพร่า “ปล่อย ถ้าเกิดว่ายังกล้ากัดฉันอีกเชื่อไหมว่าฉันจะใช้วิธีอื่นในการปิดปากเธอเอง！”

เย่หลิงปล่อย แล้วก็มองเขาด้วยสายตาที่เย้ายวน “พี่คิดว่าฉันจะมีอะไรกับพี่หรือไง ฉันไม่ได้ยั่วยวนพี่นะ แล้วก็ไม่ยอมให้พี่หาข้ออ้างอะไรมาบอกให้ฉันนอนกับพี่ด้วย ฉันไม่นอนด้วย！”

มือหนาของกู้เย่จิ่นกำผ้าปูที่นอนไว้ แล้วก็ปล่อยช้าๆ

เย่หลิงเริ่มรู้สึกว่าเขาหายบ้าแล้ว เธอก็เลยลุกขึ้นแล้วมองไปที่เขา แล้วก็เห็นว่าสายตาของเขามองไปที่ขาของเธอ เมื่อกี้ตอนที่ดิ้น เสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอมันถกขึ้นมาเยอะเลย กางเกงสีดำด้านล่างถูกดึงขึ้นครึ่งหนึ่งอีกครั้งอย่างหยาบคาย และเย่หลิงก็รู้ในทันทีว่าถ้าท่าทางยุ่งเหยิงของตัวเองในตอนนี้เป็นเรื่องต้องห้ามขนาดไหน

เย่หลิงยกเท้าขึ้นถีบกู้เย่จิ่นอย่างแรง

กู้เย่จิ่นพลิกตัว เขาเอนหลังพิงหัวเตียงอย่างเกียจคร้าน ชันเข่าขึ้นมาข้างหนึ่ง ข้อมือสวมใส่นาฬิกาสุดหรู ท่าทางของเขาในตอนนี้มันดูเซ็กซี่มาก

เย่หลิงรีบลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว เธอสวมกางเกงขายาวสีดำด้วยตัวเอง ท่าทางของเธอในตอนนี้ดูตลกมาก เหมือนกับเด็กน้อยที่แอบใส่เสื้อผ้าผู้ใหญ่ กางเกงขายาวลากพื้น และเอวก็ใหญ่เหมือนสามารถใส่เธอได้ 2 คน

“พี่ก็ไม่ได้อายุน้อยแล้ว ต่อให้อยากจะเสียเวลาไปกับเซี่ยเหยียนเหยียนตลอดชีวิต แต่ว่าเวลาที่รู้สึกกระปรี้กระเปร่าก็ไม่จำเป็นต้องทรมานตัวเองแบบนี้เลย ออกไปหาสาวสวยสักคนก็ไม่โดนโกรธหรอก”เย่หลิงพูด

กู้เย่จิ่นเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่สดใสและน่าดึงดูดของเธอ แล้วหัวเราะออกมา “ในเมื่อเธอรู้ว่าฉันชอบคนสวย แล้วจะไปหาคนที่สวยกว่าเธอได้ที่ไหนอีกล่ะ？”

เย่หลิงยิ้ม “อย่ามาสนใจฉันเลย ฉันจะเป็นผู้หญิงที่พี่ไม่มีวันได้ครอบครองตลอดชีวิต”

“อ้อ ก็ไม่กล้าเรียกอ่ะสิ วันนี้ฉันไม่ได้ทำตามหน้าที่ของตัวเอง เอาแต่ใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าวันไหนที่พี่จะไม่บทบาทฉันแล้ว ก็เหมือนกับที่ทายาทเศรษฐีคนนั้นบอกว่าจะปล่อยให้ฉันไปเป็นของเล่นของคนอื่น ฉันก็เลยไม่กล้าเรียก”

กู้เย่จิ่นมองดูท่าทางเกียจคร้านของเธอ หลังจากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นและวางลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น

“นั่งเงียบๆ เดี๋ยวฉันจะไปต้มบะหมี่มาให้ แล้วเดี๋ยวเธอกินอิ่มแล้วฉันจะออกไปซื้อยามาให้”พอพูดจบกู้เย่จิ่นก็เข้าไปในห้องครัว

เย่หลิงมองดูเขาทำบะหมี่อย่างเป็นระเบียบในห้องครัว เขามีฝีมือในการทำอาหารมาก

เย่หลิงเหม่อลอยอยู่ช่วงหนึ่ง แล้วในตอนนี้เองก็มีเสียงกริ่งที่หน้าประตูดัง “กริ๊ง”

มีคนมาเคาะประตู

กู้เย่จิ่นที่อยู่ในห้องครัวก็ได้ยินเสียงกริ่งเหมือนกัน เขาหันไปมองเย่หลิงที่อยู่ข้างประตู ใบหน้าของเธอซีดเล็กน้อย

“ทำไมเหรอ ใครมา？”กู้เย่จิ่นเอ่ยถาม

เย่หลิงชี้ไปที่ประตู“แม่พี่มา”

ดวงตาสีดำอันเยือกเย็นของกู้เย่จิ่นมืดมนลงทันที เหมือนเป็นเหวลึก แต่ว่าสีหน้าของเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป ได้แต่พูดนิ่งๆ “ขึ้นไปข้างบนแล้วปิดประตูด้วย”

“อ้อ”เย่หลิงก็ขึ้นไปข้างบน

……

กู้เย่จิ่นเปิดประตูคฤหาสน์ และบอดี้การ์ดก็เข็นคุณนายกู้เข้ามา ขาของแม่กู้เย่จิ่นพิการมา 10 กว่าปีแล้ว ก็เลยต้องนั่งรถเข็นตลอด

“เย่จิ่น ได้ยินมาว่ายัยเด็กเปรตเย่หลิงกลับเมืองไห่มาแล้วงั้นเหรอ？”