สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 105

ตอนที่ 105 สาวใช้ตัวแสบ9

แต่ข้อหลังความเป็นไปได้ค่อนข้างน้อย เพราะใครต่างก็รู้ว่าหัวหน้าหวีเป็นคนของเย่เห้าหรัน

คิ้วเขาขมวดเป็นเส้น พอคิดถึงจิ้งจอกเจ้าเล่ห์แซ่จงนั่น มีวิธีทำให้เรื่องนี้ใหญ่ขึ้นเพื่อริดรอนอำนาจเย่เห้าหรันได้แต่กลับไม่ทำ คงเพราะคิดกับดักอื่นรอเย่เห้าหรันอยู่กระมัง

“คดีนี้ก็ผ่านไปเป็นปีแล้ว หลักฐานบางส่วนน่าจะถูกทำลายไปแล้ว คุณช่วยไปเช็คให้หน่อย ถ้าใช้วิธีการตามขั้นตอนปกติจะยังสามารถรื้อคดีได้ไหม? ” เย่เชินหลินพลางถามหลินต้าฮุย

“คุณเย่ครับ ผมลองไปตรวจสอบดูแล้ว น่าจะเป็นไปไม่ได้ เพื่อนผมบอกเวลานั้นเบื้องบนได้นำแฟ้มบันทึกหลักฐานต่างๆไปหมด หลักฐานในที่เกิดเหตุทั้งหมดล้วนไม่เหลือแล้ว อีกอย่างเหตุเกิดตอนกลางคืน ไม่มีพยานบุคคลเลย ร่างของโม่เสี่ยวจุนก็ถูกเผาจนไหม้ไปหมดและฝังไปแล้ว เอกสารที่เหลืออยู่ในตอนนี้เป็นได้แค่การสันนิษฐาน ไม่สามารถนำมาเป็นหลักฐานได้ จากนั้นหวีซานซานก็ทำพฤติกรรมอีกหลายอย่างทั้งที่จริงๆแล้วเป็นเพราะใจเธอกระวนกระวายเอง จริงๆควรปล่อยไปได้แล้วด้วยซ้ำเพราะยังไงหลักฐานก็ไม่พอสำหรับรื้อคดีอยู่แล้ว”

“ผมเข้าใจละ!ใกล้ได้เวลาทานอาหารแล้ว คุณอยู่ทานข้าวกับผมนะ”

ใบหน้าหลินต้าฮุยอึกอักเล็กน้อย พูดเบาๆว่า “คุณเย่ครับ พอดีผมนัดแฟนสาวไว้แล้ว”

“แฟนสาว?” เย่เชินหลินอมยิ้มที่เห็นได้ยากขึ้นมา เอามือตบบ่าเขาเบาๆแล้วพูดว่า “ไปเถอะ!”

“ครับ!” หลินต้าฮุยรับคำพร้อมเดินก้าวเท้าออกไปยังประตู กำลังจะจับลูกบิดประตู ก็ได้ยินเสียงสั่งของเย่เชินหลิน “เดี๋ยวก่อน!”

ไม่ใช่ว่าจู่ๆก็ไม่ให้เขาไปนะ? เขาหันมา รู้สึกหดหู่เล็กน้อย และมองเย่เชินหลิน

“จำได้ว่ามีคนเคยบอกว่าบ้านในหมู่บ้านเถาชูนเยวี่ยนใช้ได้เลย ตอนบ่ายลองพาแฟนสาวไปดูสิ ไปจองห้องชุดห้องใหญ่ไว้สักห้องถือซะว่าเป็นสวัสดิการจากบริษัท”

หลินต้าฮุยไม่ค่อยเชื่อหูตัวเองนัก บ้านแถวนั้น แบบห้องชุดห้องใหญ่ราคาอย่างน้อยก็2ล้านเหรียญแล้ว คุณเย่จะใจกว้างไปแล้ว

“นี่มัน? คุณเย่ ผมไม่กล้ารับไว้หรอกครับ”

“ไม่กล้ารับไว้ว่างั้น? งั้นก็ไม่ให้ละ”

หลินต้าฮุยคิดถึงแฟนสาวว่าตอนไปดูห้องใหญ่ขนาดนั้นคงดีใจจนตัวโยน แม้เธอจะไม่ได้เรียกร้องอะไรมาก แต่ห้องหลังใหญ่ใครๆก็คงชอบ

“ไปเถอะ คุณทำงานกับผมมาตั้งนาน แค่ห้องชุดห้องเดียว คุณควรได้อยู่แล้ว” เย่เชินหลินพูดน้ำเสียงเด็ดขาด

ไม่อยากนั่งงงอยู่ในห้องเฉยๆ เธอเลยเอาผ้าห่มมาคลี่แล้วพับใหม่ ทำเสร็จก็ไม่มีอะไรให้เธอเก็บแล้ว

เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้สักพัก สังเกตเห็นมีตู้หนังสือตู้เล็กอยู่ตู้นึง เธอยืนขึ้นเดินไปจัดหนังสือให้เขา

หนังสือพวกนั้นดูเหมือนจะเก่ามากแล้ว เธอเปิดหน้าปกหนังสือออก บางเล่มเหมือนเคยเปิดอ่านมาหลายรอบ หนังสือบางหน้าก็ขาดแล้ว ไม่รู้ว่าเขาอนุญาตให้ใครแตะต้องหนังสือเขาไหม บริเวณอื่นในห้องดูสะอาดสะอ้าน แต่หนังสือเหล่านี้กลับมีขี้ฝุ่นเกาะอยู่เต็มไปหมด เซี่ยชีหรั่นถือหนังสือ《สื่อจี้》ขึ้นมา เป่าฝุ่นบนปกออก แล้วใช้มือปัด มีรูปใบนึงจากในหนังสือตกลงมาบนพื้น

เธอรีบก้มร่างลงไปเก็บขึ้นมา จ้องดูรูป รูปดูค่อนข้างหลายปีมาแล้ว เหมือนตอนนั้นเขาน่าจะอายุประมาณยี่สิบกว่าและดูค่อนข้างผอม ข้างกายเขาเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง หน้าตาดูจิ้มลิ้ม ยืนอิงแอบซบเขาอยู่

เหมือนเธอจะแอบเห็นความลับเขาซะแล้ว เซี่ยชีหรั่นอธิบายความรู้สึกไม่ถูก ไม่กล้าดูรูปอีก เธอรีบเก็บรูปไว้ในหนังสือแล้วเก็บหนังสือไว้บนชั้นที่เดิม

กลัวเย่เชินหลินจะเห็นแล้วคิดว่าเธอสอดรู้เรื่องเขา เธอเลยไม่กล้าหยิบจับอะไรอีก กลับมานั่งเฉยๆอยู่บนเก้าอี้เขา

จู่ๆประตูก็เปิดเข้ามา เธอรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ มองเย่เชินหลินที่เปิดประตูเข้ามา แล้วพูดเสียงต่ำว่า “คุณเย่ ฉันเก็บห้องคุณเสร็จแล้วค่ะ”