สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 191

ตอนที่191 สาวใช้ตัวแสบ95

“ถ้าครั้งหน้าแกพูดจาเล่นลิ้นอีกล่ะก็ ฉันจะให้

แกเดินจากนี่กลับไปในเมือง”

หลินต้าฮุยจับจมูก และหันไปสัญญากับอีกคนอย่างจริงจัง “คุณปล่อยผมไปเถอะต่อไปผมจะไม่พูดสุ่มสี่สุ่มห้าอีกแล้ว”

พนักงานรักษาความปลอดภัยเปิดประตูให้เย่เชินหลินเขาเดินจูงมือเซี่ยชีหรั่นเดินออกไป

ตอนมาในใจเซี่ยชีหรั่นยังรู้สึกมีความสุขอยู่แต่พอตอนกลับออกไปกลับรู้สึกว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย

โม่เสี่ยวจุนคนที่ดีกับเธอเสมอมา ไม่เคยเปลี่ยน ถึงแม้ว่าจะไม่ดูรุกและกระตือรือร้นเหมือนเย่เชินหลินและก็ไม่เหมือนกับเย่เชินหลินที่เดี๋ยวเย็น เดี๋ยวร้อน เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าตัวเองไม่มีทางมองออกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ และคิดกับเธออย่างไร

เวลาเอาใจก็ราวกับเป็นคนที่อบอุ่นและรักเธอมาก แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ไปยั่วโมโหเขาเข้า เขากลับทำให้เธอรู้สึกกลัวและอยากจะหนีไปจากเขาขึ้นมาทันที

พอเข้าประตูบ้านใหญ่เข้ามา เย่เชินหลินก็พูดกำชับข้างหูเซี่ยชีหรั่น “อย่าลืมเรื่องที่ผมบอกกับคุณล่ะ และก็อีกอย่างไม่ต้องถามอะไรมาก”

เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าและเดินกลับห้องไป ในขณะโม่เสี่ยวหนงกำลังนั่งเล่นแอปเปิ้ล เซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไป เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามอง เรื่องที่เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ปล่อยที่นั่งนั้นให้เธอ เธอยังขุ่นๆอยู่ในใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะส้งหลิงหลิงเรียกให้เธอไปนั่งข้างๆล่ะก็ เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะรู้สึกอึดอัดแค่ไหน

ตั้งแต่เด็กๆแล้วเธอรู้สึกว่า เซี่ยชีหรั่น พี่สาวคนนี้เป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่สุดในโลก ไม่ว่าจะไปที่ไหนใครๆก็ต่างพากันพูดว่าเซี่ยชีหรั่นสวยกว่าเธอ แต่เซี่ยชีหรั่นมักจะตอบกลับไปว่าเสี่ยวหนงสวยกว่า เสี่ยวหนงคิดว่าเธอคงจะเสแสร้งทำเป็นถ่อมตน แต่ไม่ว่าเธอจะพูดหรือไม่พูด เสี่ยวหนงก็โกรธอยู่ดี

เซี่ยชีหรั่นรู้จักโม่เสี่ยวหนงดี เธอมักจะไม่พอใจและทำให้เธอไม่มีความสุขเพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆ ต้องให้เธอง้อเป็นประจำ

เธอนั่งลงบนริมเตียงเรียกโม่เสี่ยวหนง “เสี่ยวหนง”

โม่เสี่ยวหนงไม่พูดอะไร ในใจพลางคิด หึ！ตอนนี้เธอจะมาแสร้งพูดคุยกับฉันแล้วงั้นหรอ จะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ！

ถ้าจะให้ถามเซี่ยชีหรั่นว่าบนโลกนี้ใครที่น่าเบื่อหน่ายที่สุดคือใคร เธอก็คงจะตอบว่า โม่เสี่ยวหนง

แต่เล็กจนโตเธอก็เป็นแบบนี้ เพียงแค่เธอไม่พอใจ ปากเธอก็จะพ่นคำพูดทุกรูปแบบออกมา โทษเซี่ยชีหรั่นเมื่อก่อนเขายังเด็ก เธอก็เลยต้องยอมเป็นเพราะเธอรักเอ็นดูและคอยตามใจเสี่ยวหนงและยังเป็นเพราะพ่อแม่ที่เลี้ยงเธอก็คอยให้ท้ายเสี่ยวหนง ไม่ให้เซี่ยชีหรั่นใช้เหตุผลกับน้อง พอเซี่ยชีหรั่นแค่จะบอกสอนน้องว่าอะไรควรอะไรไม่ควร พ่อแม่บุญธรรมก็จะบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องของเซี่ยชีหรั่นที่จะเอ่ยปากสอนน้อง

ตอนนี้พอเซี่ยชีหรั่นโต การที่จะไปโกรธหรือโมโหเสี่ยวหนงก็ยิ่งไม่มีประโยชน์อะไร และไม่สามารถจะทำอะไรได้แล้ว

ไม่ว่ายังไง ปกติเซี่ยชีหรั่นจะไม่ค่อยอยากที่จะทะเลาะกับเธอ

เมื่ออดทนจนถึงที่สุดแล้ว แต่ยังไงก็ต้องอดทนต่อไปอยู่ดี

เธอดึงมือของเขาออกแล้วพูดอย่างนิ่งเฉย“เสี่ยวหนงเธอสงบสติอารมณ์แล้วคิดทบทวนดูล่ะกันพี่จะออกไปเดินเล่นข้างนอก”

โม่เสี่ยวหนงกลัวที่สุดจริงๆแล้วก็คือการที่เซี่ยชีหรั่นนิ่งเฉยเพียงแค่เธอมองเซี่ยชีหรั่นเช่นนั้นต่ออีกสักพัก บางครั้งมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองผิดจริงๆ