สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 192

ตอนที่192 สาวใช้ตัวแสบ96

แต่ครั้งนี้เธอคิดว่าเธอเองไม่ผิด ชัดๆว่าเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของเซี่ยชีหรั่น

เห็นว่าเซี่ยชีหรั่นกำลังจะออกไปเธอก็รีบวิ่งตามไป พูดตามหลังไปว่า “ พี่บอกว่าทำเพื่อฉันไม่ใช่หรอ？งั้นฉันจะเชื่อว่าพี่ทำเพื่อฉันจริงๆ แต่พี่ต้องยกพี่เชินหลินให้ฉัน！ให้ฉันได้เป็นผู้หญิงของเขา ฉันถึงจะคิดว่าพี่ดีกับฉันจริงๆ！”

“เธอพูดอะไรนะ？”เซี่ยชีหรั่นหันกลับมา หน้านิ่วคิ้วขมวด

“เธอพูดอีกทีสิ๊？”น้ำเสียงเธอเริ่มสั่นพร่าแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

โม่เสี่ยวหนงยืดคอ น้ำเสียงเน้นและหนักแน่นขึ้น “ฉันจะพูดอีกทีนะ ถ้าพี่คิดจะทำเพื่อฉันจริงๆก็ยกพี่เชินหลินให้ฉัน พี่ไม่ต้องเป็นผู้หญิงของเขาแล้ว ฉันจะเป็นผู้หญิงของเขาเอง！ฉันก็จะทำให้เขาช่วยแก้แค้นให้พี่เสี่ยวจุนเหมือนเดิม！”

ตอนนี้พวกเธออยู่ตรงหน้าประตูห้องแล้วจะมาทะเลาะกันตรงนี้ไม่ได้ จะ ทะเลาะกันเสียงดังไม่ได้ถ้าพวกเธอแตกคอกัน ก็จะมีแต่ทำให้ส้งหลิงหลิงหัวเราะเยาะเอาได้ อาจทำให้เธอมีช่องโหว่

เซี่ยชีหรั่นอดทนแล้วอดทนเล่า เธอสูดหายใจลึกอยู่หลายครั้งแล้วพูดกับเสี่ยวหนงอย่างนิ่งเฉย

“มันเป็นไปไม่ได้ โม่เสี่ยวหนง พี่น้องใช้ผู้ชายร่วมกัน？ นี่เธอไปเอาความคิดนี้มาจากไหนกันไม่รู้คิดว่ามันน่าขยะแขยงบ้างหรือไงห๊ะ？”

“ไม่คิด！ในสมัยโบราณพี่น้องมีสามีร่วมกันก็เยอะออกจะตายไป พี่เสียดาย ทำไม่ได้ก็ทำไม่ได้สิ ก็ไม่ต้องทำเป็นมาสอนฉัน ฉันรู้ ว่าที่จริงแล้วพี่มันก็เห็นแก่ตัว ผู้ชายที่ดีขนาดนั้นอะ พี่กะจะเชยชมคนเดียวไม่คิดที่จะแบ่งปันให้ฉัน พี่มันเห็นแก่ตัว！”เสียงของโม่เสี่ยวหนงสูงขึ้นหลายเท่า จนเกือบจะเสียสติไปแล้ว

เซี่ยชีหรั่นโดนเะอ ยั่วโมโหจนตัวสั่นแต่ก็ไม่สามารถที่จะเอะอะโวยวายได้จึงทำได้แต่เพียงอดทนกลั้นเอาไว้และเปิดประตูออก

ด้านหลังตามมาด้วยคำเตือนของ โม่เสี่ยวหนง“พี่ไม่ช่วยฉันบอกกับเขา ก็ไม่เป็นไร ฉันมีวิธีของฉัน ฉันจะไปหาพี่หลิงหลิง！”

“แล้วแต่เธอละกัน ฉันไม่สนเธอแล้ว！”

เซี่ยชีหรั่นรู้ดี ถ้าเธอไม่เคยคิด ทุกวันเธอคงจะมีความคิดนี้ เธอไม่ยอมหรอ

แต่ว่าในเธอเชื่อถึงแม้ว่าเย่ชินหลินจะมีผู้หญิงมากแค่ไหน แค่ก็ไม่มีทางว่าจะสุ่มสี่สุ่มห้า เขาคงไม่มีอะไรกับโม่เสี่ยวหนงแน่นอน

เซี่ยชีหรั่นออกจากบ้านหลังใหญ่ ไม่รู้ว่าจะไปไหนดี เธอก็เดินไปข้างหน้า ไม่ได้เดินไปในที่ที่มืดมากแต่เดินไปตามทางเล็กๆที่ที่อยู่แถวๆนั้น ค่อยๆเดินไปตามทางที่มีดอกไม้สีม่วงแดงอยู่ริมทาง

เธอนั่งหลับตาลงบนเก้าอี้ที่เย่เชินหลินเคยนั่ง สูดกลิ่นหอมอ่อนๆของใบไลแล็คพลางคิดถึงโม่เสี่ยวจุน

โม่เสี่ยวจุนเหมือนกันกับเธอ มักจะเป็นห่วงโม่เสี่ยวหนงเรื่องที่พวกเขาคุยกันส่วนตัวส่วนใหญ่ก็จะเกี่ยวกับโม่เสี่ยวหนง กลัวว่าเธอจะเปลี่ยนไปในทางที่ไม่ดี พวกเขาก็ได้แต่หวังว่าโม่เสี่ยวหนงนับวันจะยิ่งรู้ประสาขึ้น

เซี่ยชีหรั่นเสียใจมากที่วันนี้เห็นโม่เสี่ยวหนงเป็นแบบนี้ น่าเสียดาย ที่ไม่มีอีกแล้วคนที่คอยคุยกับเธอเรื่องเสี่ยวหนง เธอนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเดียวดาย รู้สึกว่าตัวเองหมดหนทางจะไป ไม่มีแม้ที่จะหลบซ่อน รู้สึกว่าไม่มีอะไรจะเจ็บปวดไปมากกว่านี้อีกแล้ว

“โอเค เธอไปเถอะ”ฝู้เฟิ่งหยีพูดอย่างอ่อนโยน

“เชินหลิน ไปไหนมาน่ะ มานี่มา ฉันกลับก่อนนะคะ คุณมาอยู่เป็นเพื่อนคุณป้าหน่อยนะคะ”ส้งหลิงหลิงมองไปยังเย่เชินหลิน เธอหวังว่าเย่เชินหลินจะมีท่าทีที่สนิทสนมกับเธออย่างเช่นที่ทำกับเซี่ยชีหรั่นบ้าง ก่อนที่เธอจะกลับห้องไป แม้จะแค่จับหน้า ลูบหัวเธอบ้างก็ยังดี

“กลับไปเถอะ！”ท่าทีของเย่เชินหลินนิ่งๆ สิ่งที่เธอคาดหวังไว้กลับไม่เกิดขึ้น เธอแบกอารมณ์ผิดหวังเดินกลับห้องของตัวเองไป

หลังจากที่เธอกลับห้องไป ฝู้เฟิ่งหยีนอนลงบนเตียง รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไปจนหมดสิ้น

ตอนที่เย่เชินหลินเข้ามา ได้นำโน๊ตบุ๊คของตัวเองไปวางไว้ที่โต๊ะทำงานของเธอ แต่ไม่ได้เปิดเครื่อง

เขารู้ดี ที่เรียกมาในครั้งนี้แม่ของเขาต้องมีเรื่องจะคุย และก็อาจจะถามเกี่ยวกับโม่เสี่ยวจุน

อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ไม่นานนักฝู้เฟิ่งหยีก็เอ่ยปากถาม “อาหลิน นี่แกเห็นรูปเด็กนั่นตอนสมัยเด็กแล้วงั้นหรอ？ไม่ได้หลอกฉันใช่ไหม！”ฝู้เฟิ่งหยีถามอย่างซีเรียสมาก

เธอครุ่นคิดอยู่ตลอด ว่าจะเป็นไปได้ไหมที่โม่เสี่ยวจุนจะเป็นลูกของเธอ คิดไปคิดมาก็เริ่มกลัว กลัวว่าลูกชายของตัวเองจะตายไปแล้วจริงๆ เธอไม่กล้าที่จะคิดไปในแง่ลบ แต่กลับรู้สึกว่าโม่เสี่ยวจุน ยังไงๆก็เป็นลูกของเธอ ครั้งนี้ไม่เหมือนสองครั้งก่อน มีความรู้สึกบางอย่างแปลกๆ

“คุณแม่ครับผมไม่ได้โกหก ผมมีข้อมูลทั้งหมดของโมม่เสี่ยวจนอยู่ที่ห้อง ถ้าแม่ไม่เชื่อจะให้ผมเอามาให้ดูก็ได้นะครับ”