สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 290

ตอนที่290สาวใช้ตัวแสบ 194

เซี่ยชีหรั่นเดาว่า จะต้องเป็นเพราะฝู้เฟิ่งหยีคิดถึงเรื่องเย่จื่อห้านอีกแล้วแน่ เมื่อเธอมองคนขอทานคนหนึ่งก็จะเป็นแบบนี้ หากโม่เสี่ยวจุนเป็นลูกของเธอจริงๆ เธอคงจะเสียใจจนไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีก

ทำไมฝู้เฟิ่งหยีจะไม่รู้ดีอยู่แก่ใจ นี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเย่เชินหลินเลย เป็นเพราะตอนที่เขาหายไปการสื่อสารไม่อำนาจ ค้นหายาก ตอนนี้ก็ผ่านมาตั้งยี่สิบกว่าปีแล้ว บนตัวเขามีลักษณะรูปร่างสัญลักษณ์อะไรยังไงบ้างก็ไม่รู้ หาเขาก็เหมือนดั่งงมเข็มในทะเล ไม่ง่ายขนาดนั้น

“แม่ครับ พวกเรากลับกันเถอะ ดีไหม? กลับไปพักผ่อนดีๆก่อนแล้วค่อยออกมา” เย่เชินหลินพูดกับแม่ ราวกับกล่อมเด็ก

“เฮ้อ กลับไปเถอะ จุดธูปไหว้พระแค่ไหน ก็ไม่อาจช่วยอะไรได้” ฝู้เฟิ่งหยีพูดขึ้นอย่างโศกเศร้า

เย่เชินหลินหันไปส่งสายตาเรียกส้งหลิงหลิง ส้งหลิงหลิงรีบวิ่งเข้ามาประคองฝู้เฟิ่งหยี

“พาแม่ของผมกลับไปพักที่โรงแรมก่อน ผมจะติดต่อเรื่องงานก่อนแล้วค่อยกลับ” เย่เชินหลินบอกสั่งส้งหลิงหลิง

“ได้ค่ะ”

พวกเขาเดินไปข้างหน้ากัน ส่วนเย่เชินหลินโทรหาหลินหลิงอยู่ข้างหลัง ให้เธอติดต่อเฮลิคอปเตอร์มาหนึ่งลำ เอาที่สามารถนั่งได้สี่คน

ปกติหลินหลิงจะทำงานได้อย่างราบรื่น ก่อนที่เย่เชินหลินจะมา ก็เคยสั่งไว้แล้วว่าให้เตรียมพร้อมไว้เพื่อที่จะมารับพวกเขาได้ตลอดเวลา

เย่เชินหลินเป็นห่วงสุขภาพของแม่ กลัวถ้าแม่ล้มป่วยอยู่ข้างขึ้นมาจะไม่สะดวก

วันนี้ฝู้เฟิ่งหยีค่อนข้างเสียใจเป็นอย่างมาก สถานการณ์แบบนี้มักจะเป็นอาการเริ่มแรกของการป่วย หลินหลิงบอกเย่เชินหลินว่าอย่าเพิ่งวางสาย เธอใช้โทรศัพท์ออฟฟิศติดต่อเรียบร้อยแล้ว ก็ถามเย่เชินหลินอีกว่า

“คุณชายเย่ ยังคงลงตรงตำแหน่งที่เดิมไหมคะ?”

“ใช่ครับ”

“จะถึงในอีกชั่วโมงครึ่ง ท่านรอสักพัก”

“ขอบใจ” เย่เชินหลินพูดอย่างให้เกียรติ

พวกเขากลับมาถึงที่พัก ฝู้เฟิ่งหยีดูอ่อนล้าอย่างที่สุด

“แม่ครับ ผมติดต่อเฮลิคอปเตอร์มาแล้ว อีกหนึ่งชั่วโมงกว่าก็จะมาถึง แม่พักผ่อนก่อน ข้าวของแม่ไม่ต้องเป็นห่วง จิ่วจิ่วกับหลิงหลิงจะช่วยแม่เก็บเอง”

“ได้ ลูกจัดการเลย” ฝู้เฟิ่งหยีพูดอย่างอ่อนแรง พูดเสร็จแล้วก็หลับตาลง น้ำตาไหลออกมาจากหางตา

นอกจากเย่เชินหลินจะอยู่เป็นเพื่อนแม่อยู่ข้างๆแล้ว ก็ทำอะไรไม่ได้อีก

“พวกเธอ กลับห้องไปก่อน” เย่เชินหลินพูดกับพวกผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างเตียงฝู้เฟิ่งหยี

“เชินหลิน ให้ฉันอยู่เฝ้าคุณน้าเป็นเพื่อนคุณนะคะ” ในใจส้งหลิงหลิงดีใจ รู้สึกว่าอาการป่วยของฝู้เฟิ่งหยีช่างป่วยได้ถูกจังหวะจริงๆ เธอป่วย เธอก็จะมีข้ออ้างอยู่ตระกูลเย่ต่อไม่ต้องกลับไปแล้ว

“ออกไปก่อน หากต้องการผมจะเรียกเอง” เย่เชินหลินไม่แม้แต่จะมองเธอ พูดขึ้นอย่างเรียบเฉย

พวกผู้หญิงจึงพากันออกไป ในห้องเงียบสงบลง ฝู้เฟิ่งหยีพิงอยู่ตรงหัวเตียงแล้วหลับตา

“ลูกก็ออกไปเถอะ แม่อยากอยู่เงียบๆคนเดียว” คำพูดนี้ของแม่ไม่อาจทัดทานได้ เย่เชินหลินมองออก หากยังดื้อที่จะอยู่ที่นี่ แม่จะโกรธ ณ ตอนนี้จึงต้องให้แม่ได้ครุ่นคิดดีๆคนเดียว

“แม่ครับ มีอะไรให้เรียกผมนะครับ ผมจะรออยู่ในห้อง”

“อืม” ฝู้เฟิ่งหยีตอบอย่างอ่อนแรง

เย่เชินหลินกลับไปยังห้องนอนของตน นั่งอยู่ตรงหน้าคอม เปิดคอม แล้วเปิดรูปภาพโม่เสี่ยวจุนตรงหน้าคอม

จะเป็นเขาไหม? เขาแอบถามตัวเองในใจ จะไปสืบ หรือว่ามองข้าม? สืบแล้ว แม่อาจจะรับไม่ได้ ไม่สืบ แล้วจะให้แม่ทรมานอยู่แบบนี้ตลอดไปหรือ?