สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 30

ตอนที่ 30  ชิดใกล้​

"ขอบคุณค่ะ! ฉันขอโทษที่ทำให้คุณต้องเดือดร้อน" เซี่ยชีหรั่นเห็นว่าเธอโกรธ​ ทำไมเขาถึงได้คิดว่าเธอรบกวนกันล่ะ คือเธอนั้นต้องทำตามที่เย่เชินหลินสั่งมิใช่หรือไง

เซี่ยชีหรั่นนั่งพิงหลังลงไปบนเก้าอี้​  หลินหลิงลงมือเปลี่ยนผมตรงยาวสลวย​ของเธอให้เป็นทรงสวยงาม​ แล้วตกแต่งด้วยเครื่องประดับแบบชุดเดียวกันกับสร้อยคอของเธอ

"เสร็จ​แล้ว​ ไปพบคุณเย่กับฉัน!" หลินหลิงพูดเสร็จก็เดินจากไปทันที

แม่บ้านก็ไล่ตามหลังไป​ เซี่ยชีหรั่นก็วิ่งตามไปด้วยรองเท้าส้นสูงและพยายามอย่างยิ่งที่จะตามให้ทัน

หลินหลิงเดินไปหยุดตรงที่ประตูห้องออกกำลัง​กาย​ แม่บ้านได้ช่วยเปิดประตูเธอ เธอเดินอย่างขรึมเข้าไปด้านในและกล่าวออกมาสั้น ๆ หน้าลู่วิ่งของเย่เชินหลินว่า "งานที่คุณมอบหมายเสร็จเรียบร้อย​แล้วค่ะ!"

เย่เชินหลินหยุดวิ่งและใช้สายตาที่เย็นชามองอย่างสำรวจความเรียบ​ร้อย​ไปที่เซี่ยชีหรั่น​ตั้งแต่หัวจรดเท้าความชื่นชมในดวงตาของเขาก็ฉายขึ้นมา

เหล่าสาวใช้ทั้งหลายก็มองไปที่เซี่ยชีหรั่นเช่นกัน​ และสายตาที่อิจฉาริษยาและความเกลียดชังทุกอย่างก็มารวมอยู่ที่เธอ จิ่วจิ่วเองอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมเธอออกมา"ชีหรั่น​ เธอช่างสวยมากเหลือเกิน​"

หลิวเสี่ยวเจียวเองก็กล่าวออกมาเบาๆว่า​  "ใช่ใช่​ เธอดูงดงามมาก"

แม่บ้านแกล้งไอในลำคอ​ และทุกคนก็ได้ปิดปากเงียบ

เย่เชินหลินมองที่หลินหลิงแล้วพูดว่า "ก็ไม่เลว​ คุณไปทำงานอื่นต่อได้"

"ค่ะคุณเย่!"

เนื่องจากเซี่ยชีหรั่นนั้นคิดว่าเขาให้เธอเข้ามาในนี้​ คิดว่าคงจะต้องยืนอยู่ที่นี่เพื่อรับใช้เย่เชินหลินเหมือนกับสาวใช้คนอื่น ๆ

ทันทีที่เธอเพิ่งจะไปหยิบถาดผ้าขนหนู​ ก่อนที่เธอจะได้ขยับตัวเย่เชินหลิน​ก็บอกแม่บ้านว่า: "ฉันต้องการอยู่​คนเดียวคิดอะไรสักหน่อย​ คุณพาพวกเขาไปทานอาหารเช้าได้!"

"ค่ะคุณเย่!" แม่บ้านตอบรับและนำพวกสาวใช้ออกไป

ทันทีที่เซี่ยชีหรั่นทานอาหารเช้าเสร็จ​คนขับรถที่ไห่ลี่หมินส่งมาก็มาถึงในเวลาที่เหมาะสมพอดี

ท้ายที่สุดมันก็เป็นพื้นที่ป่าดีๆแห่งนึงนี่แหละ​ และเซี่ยชีหรั่นก็ยังคงรู้สึก​หวาดกลัวอยู่เล็กน้อย

เธอดูเหมือนจะยังคงมีความกังวลอยู่ และคนขับรถพูดเสริมขึ้นอีกว่า​ "คุณ​ไห่กล่าวว่านี่เป็นสถานที่เหมาะสำหรับกราบไว้บูชา"

เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า​ของเธอ​ เอ่ยขอบคุณคนขับรถอย่างจริงใจ​ครั้งนึง​ และปีนขึ้นไปบนภูเขาด้วยรองเท้าส้นสูง

ส้นรองเท้านั้นสูงเกินไป​ และยิ่งทำให้การปีนเขานั้นยากลำบากมาก​ ขณะที่​เธอเกือบจะล้มลงนั้น​ มือใหญ่คู่หนึ่ง​ได้จับมาข้อมือเรียวเล็กของเธอเอาไว้

"ระวัง!"

ไห่ลี่หมินจับข้อมือของเธอเอาไว้แน่น​ และช่วยพยุงให้เธอขึ้นไปบนภูเขา

การชิดใกล้​ของเขานั้นช่างอบอุ่น​ และไม่ทำเธอนั้นรู้สึกได้ถึงการฉวยโอกาส​ใด​ ๆ​ ของเขา