สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 31

ตอนที่ 31 เซ่นไหว้สุสาน

เมื่อถึงยอดเขาชานติง เซี่ยชีหรั่นมองเห็นพื้นที่โล่งกว้าง ที่มีดอกเบญจมาศอยู่ตรงกลาง

เธอมองไปที่ไห่ลี่หมินอย่างไม่เข้าใจ เขาพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันจำได้ว่าเธอเคยบอกฉันว่า แฟนของเธอเสียชีวิตในวันสุดท้ายของเดือนกรกฎาคมปีที่แล้ว ฉันจำไม่ผิดใช่ไหม?”

น้ำตาที่คลออยู่ภายในดวงตาของเซี่ยชีหรั่น เธอเคยบอกเสี่ยวจุนไว้แล้วว่าเธอจะไม่ร้องไห้ ดังนั้นเธอจึงพยายามทำให้น้ำตาคืนกลับไปในดวงตา

“ขอบคุณ คุณไห่ คิดไม่ถึงจริงๆว่าคุณจะจำได้แม่นขนาดนี้”

ไห่ลี่หมิน ก็ไม่สามารถพูดได้ว่าทำไมเขาถึงจำได้แม่นขนาดนี้ นอกจากนี้ยังต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเพิกเฉยต่อคำคัดค้านของเย่เชินหลินที่จะพาเธอออกมา

หรือว่าเพียงแค่ความต้องการในอนาคต?

“ฉันเห็นใจในการพบเจอของพวกคุณ” หลังจากที่ ไห่ลี่หมิน พูดอะไรสักอย่าง เขาก็เปลี่ยนหัวข้อการสนทนา

“ฉันไม่รู้ว่าเขาถูกฝังอยู่ที่ไหน ฉันพาคุณมาที่นี่ด้วยความคิดริเริ่มของฉันเอง ถ้าหากคุณต้องการจะไปไหว้สุสานเขา ฉันไปเป็นเพื่อนคุณเอง”

เซี่ยชีหรั่นอยากจะไปไหว้สุสานของโม่เสี่ยวจุนมาก เธอรู้สึกคิดถึงเขาเหลือเกิน แม้ว่าจะมองไม่เห็นคนจริงๆ แต่การมองเห็นหลุมศพของเขาก็สามารถทำให้มีพลังก้าวไปข้างหน้าได้เหมือนกัน

แต่เธอจะไปรบกวนไห่ลี่หมินได้อย่างไร?

“ไม่ต้องหรอก แบบนี้ก็ดีแล้ว ถ้าหากวันนี้ยังอยู่บ้านเย่ แม้แต่เวลาให้คิดถึงก็เขาสักนิดก็คงจะไม่มี” เธอยิ้มอย่างอ้างว้างถึงแม้ว่าจะปฏิเสธ แต่ไห่ลี่หมินกลับเข้าใจเธออย่างถ่องแท้

“เมืองหลินเจียงอยู่ไม่ไกล ถ้ารีบกลับเราต้องกลับมาก่อนห้าโมงแน่นอน ไปกัน อย่าช้าอยู่เลย”

พูดจบ เขาก็ไม่รอให้เซี่ยชีหรั่นตอบกลับ เขาใช้มือข้างหนึ่งหยิบดอกเบญจมาศขึ้นมาและมืออีกข้างก็ดึงข้อมือเซี่ยชีหรั่นลงจากภูเขา

เป็นเพราะว่ารับรู้ถึงความจริงใจของเขา เซี่ยชีหรั่นจึงไม่พูดอะไรมาก

คนขับรถหันมาหาเซี่ยชีหรั่นเพื่อให้เธอบอกเส้นทาง

“อย่าบอกฉัน ว่าคุณทนอยู่ไม่ไหวและอยากฆ่าตัวตาย ฉันคิดว่าคุณไม่ใช่คนที่อ่อนแอแบบนั้น”

“ไม่ใช่” เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวเบาๆและพูด “อย่าถามอีกเลยได้ไหม? ฉันขอบคุณคุณมาก แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นที่บ้านเย่ ฉันไม่อยากพูด”

“โอเค งั้นฉันไม่ถามแล้ว เมื่อไหร่ที่คุณต้องคุยกับใครสักคน ฉันยินดีรับฟังเสมอ” ไห่ลี่หมินพูดอย่างนุ่มนวล

ต่อมาภายในรถไห่ลี่หมินเองก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เซี่ยชีหรั่นเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี

เมื่อเวลาผ่านไปนาน เธอจึงถามเขาเบาๆว่า “คุณโกรธหรือเปล่า?”

คำถามจากสาวน้อยตัวเล็กๆเช่นนี้ทำให้หัวใจไห่ลี่หมินอบอุ่นขึ้นมา และอดไม่ได้ที่จะมองเธออย่างหลงใหลและพูดอย่างยิ้มๆ “ฉันไม่ได้โกรธเหมือนคนบ้านเย่หรอก”

เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลที่เธอคิดถึงโม่เสี่ยวจุนมากไปหรือเปล่า เขามองเธอเช่นนี้ ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาห่วงใยเธอเหมือนกับเสี่ยวจุน

ภายในแววตาของเธอมีความเชื่อใจความชื่นชมยินดีและยังมีความเหงาที่ซ่อนอยู่ลึกๆ