สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 320

ตอนที่320 สาวใช้ตัวแสบ224

ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจแล้ว ผู้ชายคนนี้นับจากนี้ไปคงจะไม่มีความรักหลงเหลือให้เธอเลยแม้แต่น้อยแล้ว

ไม่ว่าเขาจะเย็นชากับเธอแค่ไหน เธอก็สมควร เพราะเธอหาเรื่องใส่ตัวเอง

เย่เชินหลินอุ้มเซี่ยชีหรั่นเข้ามาในห้องของเธอ หมอที่มีชื่อเสียงทั้งสองคนยืนรอเธออยู่ข้างในแล้ว เขาวางเธอลงบนเตียงเบาๆ แล้วหันกลับไปบอกจิ่วจิ่วให้เตรียมของใช้สำหรับผู้หญิง

“คุณเย่ เธอเป็นอะไรมา?” หมอห้าวถาม

“เธอตั้งครรภ์ เมื่อครู่มีเลือดไหล...ต้องรักษาลูกฉันไว้ให้ได้! หมอห่าว ฉันขอร้องคุณล่ะ!”

“คุณเย่ครับ คุณอย่ากังวลไป ผมจะทำให้ดีที่สุด!” หลังจากหมอห่าวพูดจบ ก็เดินไปข้างเตียงของเซี่ยชีหรั่น นำแผ่นรองข้อมือที่ใช้วัดชีพจรการเต้นของหัวใจ ให้เซี่ยชีหรั่นวางมือไว้

สายตาของเย่เชินหลินเดี๋ยวไปมองไปยังมือของนิ้วของหมอที่วางไว้บนข้อมือบางเล็ก เดี๋ยวก็วางไว้บนท้องที่ผอมบาง

ไม่รู้ว่าเป็นผลทางจิตวิทยารึเปล่า ทำให้รู้สึกเหมือนว่าท้องน้อยยุบลงไป ไม่เหมือนก่อนหน้านี้

หมอห่าวตั้งใจมาก แต่คิ้วก็ยังขมวดบ้างเล็กน้อย

เซี่ยชีหรั่นประหม่ามาก แม้กระทั่งฝ่ามือก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อ หน้าผากก็มีเหงื่อไหลออกมามากโดยไม่รู้ตัว

เธอหวังอย่างยิ่งให้หมอห่าวพูดว่า เด็กปลอดภัยแล้ว แค่ปัญหาเล็กน้อย

“ประจำเดือนของเธอมาครั้งล่าสุดเมื่อไหร่?” นานกว่าหมอห้าวจะถามคำนี้ออกมา

“น่าจะเป็นวันที่23ของเดือนที่แล้ว”

“อืม” หมอห่าวพยักหน้า แล้วหันศีรษะไปพูดกับเย่เชินหลิน: “คุณเย่ ไม่ได้มีการเต้นของชีพจร ของเด็ก ชีพจรของเธอแสดงให้รู้ว่า...แค่เธอมาประจำเดือน”

ปฏิกิริยาของเซี่ยชีหรั่นนั้นตกตะลึง ดูเหมือนจะนึกขึ้นได้ว่า ประจำเดือนใกล้มาแล้วจริงๆ วันนี้เป็นวันที่20 บางทีประจำเดือนของเธอก็มาเช้า แต่เพราะครั้งนี้ ในใจคิดแต่ว่าจะต้องตั้งครรภ์ลูกของเย่เชินหลินแน่นอน เลยทำให้ลืมเรื่องที่ประจำเดือนจะมา

สรุปเรื่องที่ธรรมดาเรื่องหนึ่งทำให้กลายเป็นเรื่องที่น่าตกใจ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอายมาก แต่เวลานี้เธอไม่อาย เพราะในใจเต็มไปด้วยเย่เชินหลิน

“คุณเย่คะ คุณได้ยินรึยัง? ไม่ได้ท้องค่ะ! ไม่ได้ท้อง แค่...แค่มา...”

“เธอดีใจที่ไม่ได้ท้องเหรอ?” น้ำเสียงของเย่เชินหลินเย็นชามาก สายตาก็มองเธอด้วยความเย็นชา

เขาไม่ได้มีความสุขกับข่าวสารที่ได้รับเลย เขาจ้องมองไปยังผู้หญิงที่ดูแล้วมีสีหน้าซีดขาวที่อยู่บนเตียง เธอได้ยินว่าเธอแค่มาประจำเดือน ทำไมต้องดีใจขนาดนั้น แต่เขา ทำไมถึงผิดหวัง เขาคิดว่าในท้องของเธอจะมีลูกของเขา

ตอนนี้ไม่มีเด็กแล้ว เขาเป็นพ่อของลูก เขาจะไม่รู้สึกดีได้ยังไง

แต่แม่ของลูกล่ะ? เธอดีใจมากที่ไม่ได้ท้อง ก็ใช่ เธอไม่คิดที่จะคลอดให้เขา ไม่มีผลลัพธ์ใดที่ดีที่สุดสำหรับเธอ

“ไม่ใช่นะคะ!” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วพร้อมส่ายหัวเธออยากจะอธิบายให้เขา

ไม่มีลูก เธอก็ผิดหวังมาก และก็โดดเดี่ยวมาก แต่เมื่อเธอเห็นความโกรธและความสิ้นหวังของเย่เชินหลินที่คิดว่าเธอแท้งลูกนั้น เธอรับไม่ได้จริงๆ

ตอนนี้เธอกำลังคิดว่า หากไม่ได้ท้อง ก็ยังดีกว่าแท้งลูก

หลังจากมีประจำเดือนครั้งนี้แล้ว ก็ยังสามารถตั้งครรภ์เด็กน้อยให้เขาได้ โอกาสของพวกเขาก็จะมีมากขึ้น

“ไม่จำเป็นต้องพูดแล้ว!” เขาพูดอย่างเยือกเย็นและแข็งกระด้าง แล้วสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชากับหมอห่าวทันทีว่า: “หมอห่าว คุณดูว่าควรจะสั่งจัดยาอะไรให้เธอไหม ก็ออกใบสั่งยาได้เลย”

ในใจหมอห่าวถอนหายใจ รู้สึกว่าสองคนนี้คบกันทำไมดูเหนื่อยขนาดนี้ เสียดายที่เขาเป็นแค่คนนอก ก็ไม่ดีหากพูดอะไรไป

“ร่างกายของเธออ่อนแอตั้งแต่เด็ก ความหนาวจัดนั้นรุนแรง เลยทำให้เจ็บประจำเดือนรุนแรง ผมจะออกใบสั่งยาช่วยให้เธอปรับสมดุล คุณเย่สบายใจได้”

เย่เชินหลินพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย: “ขอบคุณ แล้วแต่ควร”

หมอห่าวตรวจชีพจรอีกครั้ง ถามเซี่ยชีหรั่นบางคำถาม อย่างเช่นมือเท้าหนาวไหม ปกติจะเย็นประมาณช่วงเดือนไหน แล้วตรวจดูลิ้นของเธอ แล้วตรวจดูฝ่ามือ แล้วออกใบสั่งยาด้วยความมั่นใจ

“ขอบคุณค่ะ!” เมื่อเห็นว่าหมอห่าวกำลังจะออกไป เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นและพูดขอบคุณ

เมื่อหมอห่าวออกไปแล้ว จิ่วจิ่วกลับเข้ามา เมื่อเข้ามาถึงก็ถามเซี่ยชีหรั่นด้วยความกังวล: “ชีหรั่นเป็นยังไงบ้าง? ลูกต้องไม่เป็นอะไร ใช่ไหม?”

เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า และพูดเสียงเบา: “คุณหมอบอกว่าไม่ได้ท้อง แค่ประจำเดือนมา”

เธอไม่รู้ว่าเธอกับเย่เชินหลินจะสามารถมีช่วงเวลาแบบนี้ได้อีกไหม เหมือนว่าความสวยงามทั้งหมดจะงดงามเหมือนดอกไม้ไฟ แต่ก็สั้นพอๆกันกับดอกไม้ไฟ

สมมุติหากไม่เคยเกิดขึ้น ก็จะไม่คาดหวังสูง ตอนนี้ได้ลิ้มรสความสวยงามในใจของเขา แต่ก็เปลี่ยนไปทันที ในใจก็รับไม่ได้

จิ่วจิ่วรู้สึกว่าตัวเองก็มีหาคำพูดไม่เป็นเป็นบางครั้ง เห็นใบหน้าที่เจ็บปวดของเซี่ยชีหรั่น ก็หาคำพูดมาปลอบเธอไม่ได้

เมื่อเห็นความคิดของจิ่วจิ่ว เซี่ยชีหรั่นก็อมยิ้ม และพูดว่า: “ไม่เป็นไร เขาก็นิสัยไม่ดีแบบนี้ ฉันเกลี้ยกล่อมเขาได้อยู่แล้ว สบายใจได้ รีบกลับไปนอนเถอะ!”

“ก็ได้! ฉันเอารูปภาพพวกนี้บันทึกไว้แล้วก็จะไปนอน”

เซี่ยชีหรั่นดูจิ่วจิ่วจัดการ แล้วบอกเธอว่า: “รูปภาพพวกนี้เธอส่งออกได้ แต่จะต้องเพิ่มรหัส ไม่สามารถส่งไปทั่ว หากไม่ได้รับอนุญาตจากเขา หากส่งออกไปแล้ว เขาต้องคิดว่าฉันจงใจ”

จิ่วจิ่วพยักหน้า “ชีหรั่นฉันรู้แล้ว ฉันจะเพิ่มรหัส”

จิ่วจิ่วรีบจนลืม แล้วเกลี้ยกล่อมเซี่ยชีหรั่นอีกครั้งก่อนจะออกไป

หลังจากเธอเดินจากไป ช่วงท้องของเซี่ยชีหรั่นยังคงเจ็บอยู่ หมอห่าวบอกว่าดึกแล้ว พรุ่งนี้เช้าถึงจะให้ยาเธอได้ เธอทนกับความเจ็บ นั่งบนเตียงสักครู่ แล้วคิดอย่างละเอียดอีกครั้งว่าจะพูดกับเย่เชินหลินยังไงดี

เมื่อเซี่ยชีหรั่นเดินมาถึงหน้าประตูห้องของเย่เชินหลิน ประตูของเขาปิดสนิท มีกลิ่นควันหนาทึบลอยออกจากห้องข้างใน

เหมือนว่าเวลาที่เขาเครียดมากๆจะชอบสูบบุหรี่ เซี่ยชีหรั่นเคาะประตูห้องของเขา ได้ยินคำว่า”เข้ามา”แค่ประโยคเดียวของเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา แล้วจึงเปิดประตูเข้าไป

ที่เขี่ยก้นบุหรี่ตรงหน้าของเย่เชินหลินนั้นเต็มแล้ว ทั้งห้องถูกปกคลุมไปด้วยควันหนาของบุหรี่ แม้กระทั่งมองคนก็มองไม่ค่อยชัดเจน

เซี่ยชีหรั่นกลัวกลิ่นบุหรี่มากที่สุด เมื่อได้กลิ่นก็จะอดไม่ได้ที่จะไอออกมา

เย่เชินหลินเม้มริมฝีปากแน่น มองเธออย่างเย็นชา และไม่พูดสักคำ ความสัมพันธ์ของพวกเขาในคืนนี้ จากความงดงามมาก ก็กลับกลายเป็นความเยือกเย็น เพียงแค่เขาเห็นเธอ ก็จะนึกถึงเธอที่ไร้วิญญาณที่วิ่งไล่ตามภาพลวงตาอย่างสิ้นหวัง

“โม่!” เซี่ยชีหรั่นหยุดเดินตรงหน้าเขา น้ำเสียงเรียกอย่างนุ่มนวล

“ไม่ต้องเรียกแบบนี้แล้ว!” น้ำเสียงของเขาเย็นชา เหมือนว่าเซี่ยชีหรั่นก็ถูกเขาหยุดแช่แข็งไว้ แม้จะรู้ว่าเธอโกรธ แต่เขาให้ถอนคำเรียกสรรพนามนี้ แต่ก็ไม่มีเหตุผล ในใจของเธอก็ยังขมขื่น

“ก็ได้ ฉันจะไม่เรียก” เธอหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้ายังคงมองเขาอย่างสงบ แล้วอธิบายด้วยน้ำเสียงเบา: “ที่ฉันมาเพราะอยากจะบอกคุณ ว่าครั้งนี้ไม่ได้ท้อง ฉันก็ผิดหวังมาก ในใจของฉันก็รู้สึกไม่ดี ตอนนั้นที่เธอพูดแบบนั้นไป แค่ไม่อยากมีเด็กแล้วก็แท้งทำให้คุณผิดหวัง”