สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 321

ตอนที่ 321 สาวใช้ตัวแสบ225

สายตาของเย่เชินหลินนั้นยากที่จะซ่อนความเจ็บปวด เขาจ้องมองไปที่เธอเป็นครึ่งวัน เขาดูดบุหรี่ที่เหลืออยู่ครึ่งมวนในมือนั้นอย่างหนัก จากนั้นจึงดับบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่

“ไม่ได้ท้องลูกของฉัน เธอผิดหวังมากหรอ?” เขาถามอย่างเย็นชา

“ใช่ ฉันผิดหวังมาก” เธอตอบไปตามตรง และมองตรงไปยังตาของเขา อย่างไม่หลบสายตา

“คนที่ตายไปแล้วไม่พื้นขึ้นมา ฉันคิดว่าเธอคงผิดหวังมากสินะ?” เย่เชินหลินทำหน้าเย็นชายิ่งกว่าเก่า คำพูดแดกดันของเขาทำให้เซี่ยชีหรั่นแทบทนไม่ได้

เธอหายใจเข้าลึกๆ อีกนิดก็แทบจะสำลัก อดทนอธิบายต่อเย่เชินหลิน：“ขอโทษที ฉันคงเห็นภาพหลอน เราอย่าพูดเรื่องเขาเลย ฉันแค่อยากจะบอกนาย ฉันอยากจะมีลูกให้นายจริงๆ ครั้งนี้ไม่สำเร็จ รออีกไม่กี่วัน พวกเราลองพยายามดูใหม่ โอเคมั้ย?”

เย่เชินหลินยื่นมือออกมาจับที่คางของเธอ และมองไปยังใบหน้าเล็กที่ไม่ว่าใครเห็นก็อดไม่ได้ที่จะเอ็นดูนั้นอย่างใกล้ๆ

เขายิ้มเย็นยะเยือกที่มุมปาก จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น: “เธอไม่มีโอกาสแล้ว!”

พูดจบ เขาจึงสะบัดหน้าเธอออกจากมืออย่างแรง

“เย่.....” หน้าของเซี่ยชีหรั่นที่โดนสะบัดหันไปอีกทางตามธรรมชาติ ทันใดนั้นเธอจึงหันกลับมาหาเขา อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พูดได้แค่เย่คำเดียว ก็เห็นสายตาอันเย็นชาของเขา เธอก็พูดไม่ออก

“ออกไป!” เขาพูดเสียงต่ำ

เซี่ยชีหรั่นเหนื่อยใจอย่างมาก รู้ว่าเขากำลังโกรธอยู่ เธอพูดอะไรไปก็คงไม่เข้าหู ทำได้แค่รอเวลา

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาโกรธเธอ ประสบการณ์ไม่กี่ครั้งก่อนหน้า ที่ให้เธอรู้ว่าต้องรอวันถัดไปเขาถึงจะดีขึ้น

แต่ว่าในใจก็มีความรู้สึกอีกอย่าง รู้สึกว่าครั้งนี้เขาโกรธเธอหนักกว่าครั้งก่อนหน้านี้ทั้งหมด ถึงแม้เขาไม่ได้พยายามหาทางทำให้เธอลำบากใจ ไม่ได้หาใครมายั่วเธอ และก็ไม่ได้เอ่ยคำพูดแย่ๆ แต่เธอก็รู้สึกได้ถึงอารมณ์ของเขา มันขึ้นๆลงๆมากจริงๆ

เธอพยักหน้าเบาๆ “โอเค ฉันไป แต่ว่านายอย่าสูบบุหรี่อีกนะ โอเคมั้ย? นายโกรธฉันไม่เป็นไร แต่ว่าร่างกายนายพ่อแม่ให้มา นายทำร้ายมันก็รู้สึกผิดต่อพวกท่าน”

“ออกไป!” เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาอีกมวน จุดมัน แล้วสูบมันอย่างหนักหน่วง

เขาสูบบุหรี่แบบนี้ แน่นอนว่ามันทำร้ายร่างกาย เซี่ยชีหรั่นอย่าพูดให้เจ็บปวดอย่าเลย

เธอรู้ว่าเธอเป็นต้นเหตุ เป็นเธอเองที่ทำให้เขาไม่รักตัวเองแบบนี้ นอกจากโทษตัวเอง เธอก็ทำอะไรไม่ได้เลย

เธอออกจากห้องของเขามาอย่างเงียบๆ เธอไม่ได้ปิดประตู คิดว่าถ้าเปิดไว้ จะระบายควันบุหรี่ได้ น่าจะทำให้เขาสูดควันเข้าไปในร่างกายได้ไม่มาก

เซี่ยชีหรั่นกลับไปถึงห้องนอนของตัวเอง อยู่ดีๆท้องก็ปวดขึ้นมาหนักมาก แถมยังเป็นห่วงเย่เชินหลิน บางครั้งก็นึกถึงเรื่องคืนนั้นเจอคนที่น้ำพุ ไม่มีทางหลับลง

ดึกมากแล้ว เธอกอดผ้าห่มไว้ อยากให้ให้ท้องอุ่นขึ้น แต่ก็ไม่มีประโยชน์

ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเสียงประตูห้องตรงข้ามปิดลงอย่าแรง ไม่รู้ว่าเขาจะนอนแล้ว หรือว่าจะออกไปข้างนอกกันแน่ โดยปกติแล้วถ้าจะนอนเขาก็ไม่น่าปิดประตูเสียงดังแบบนี้ เขาคงกำลังโกรธอยู่แน่ๆ ดึกๆดื่นๆคงไม่ออกไปเดินข้างนอกหรอกนะ?

เซี่ยชีหรั่นวางใจไม่ลงจริงๆ เธอลุกจากเตียง ยังไม่ทันจะใส่รองเท้าเธอก็รีบวิ่งตามเขาออกไป

ตอนนี้น่าจะเป็นเวลาประมาณตีสองแล้ว ในที่พักไม่ได้มีแค่เขาสองคน ยังมีคนอื่นพักอยู่ เซี่ยชีหรั่นกลัวจะทำเสียงดังปลุกคนอื่น เพราะฉะนั้นเธอจึงเรียกเขาเสียงไม่ดังนัก

ตอนนี้เธอยิ่งปวดท้องประจำเดือนหนักขึ้น อ่อนเมื่อยไปทั้งตัว ความเร็วของการวิ่งก็ไม่ได้เร็วนัก

เมื่อวิ่งตามไปถึงห้องโถง เย่เชินหลินได้ออกจากประตูที่พักไปแล้ว หน้าที่พักมีรถอยู่คันหนึ่งจอดรอเขาอยู่

“คุณเย่!” เซี่ยชีหรั่นวิ่งตามออกประตูที่พักไป เธอจึงเรียกเขาอย่างเสียงดัง เธอพยายามตะโกนออกมาอย่างเสียงดังแล้ว แต่เสียงที่ออกมากลับไม่ดังนัก

คนขับรถลงจากรถ เขาเอื้อมไปเปิดประตูรถให้เย่เชินหลิน

“คุณเย่ ดึกแล้ว คุณจะไปไหน? พรุ่งนี้พอสว่างแล้วค่อยไปไม่ได้หรอ?” เซี่ยชีหรั่นวิ่งเท้าเปล่าไปยังข้างๆเย่เชินหลิน และถามอย่างรีบร้อน

เย่เชินหลินเม้มปากและมองลงไปที่เท้าของเธอ สั่งเธออย่าเย็นชา: “กลับไปที่ห้อง!”

“คุณเย่! มันดึกแล้ว ข้างนอกมันไม่ปลอดภัย”

เย่เชินหลินก็แค่มองไปที่เธอด้วยสายตาเย็นชาอีกครั้ง อะไรก็ไม่พูด แล้วขึ้นไปนั่งลงที่เบาะหลังรถ

รถขับออกไป ถึงเซี่ยชีหรั่นอยากจะตาม แต่ก็ตามไม่ได้แล้ว

กระวนกระวายวิ่งออกมา พื้นก็เย็น ตอนนี้ท้องของเซี่ยชีหรั่นยิ่งปวดหนักกว่าเก่า เธอจำไม่ได้ว่ากลับมาที่ห้องได้ยังไง หลังจากที่นอนลงบนเตียง ทั้งร่างกายก็รู้สึกเหมือนแช่อยู่ในน้ำเย็น

ล้างหน้าบ้วนปากเรียบร้อย จิ่วจิ่วก็ได้ยกอาหารร้อนๆกลับมาให้เซี่ยชีหรั่น เธอบอกว่าเธอตั้งใจถามหมอห่าว อาหารเช้าวันนี้ดีต่อผู้หญิงที่มีประจำเดือน

ในใจเซี่ยชีหรั่นอบอุ่น ไม่ต้องพูดถึงว่าปลื้มใจขนาดไหน

“จิ่วจิ่ว เธอบอกฉันจะตอบแทนเธอยังไงดี?”

“555 ง่ายมาก เธอแค่ไปเป่าหูคุณชายใหญ่ ว่างๆให้ฉันออกไปเที่ยวๆเล่นๆบ้างก็โอเคแล้ว 55”

จิ่วจิ่วนึกขึ้นได้ เธอยังคงเสียดายมากๆ เจ้าชายขี่ม้าดำปรากฏตัวออกมาแล้ว แต่เธอคว้าไว้ไม่ทัน

เซี่ยชีหรั่นยิ้มแบบหุบปาก แต่พอในใจคิดถึงเขา ก็ยังรู้สึกขมขืนอยู่

สรุปแล้วดึกดื่นเขาออกไปไหน ออกไปทำอะไร วันนี้อารมณ์เขาดีขึ้นหรอยังนะ? เมื่อไหร่เขาจะยอมฟังคำอธิบายของเธอนะ เมื่อไหร่เขาจะกลับไปเป็นแบบไม่กี่วันที่ผ่านมากันนะ....

ไม่สิ เธอไม่ได้คาดหวังจะให้เขาอ่อนโยนกับเธอ ถึงแม้เขาจะไม่อ่อนโยน อย่างน้อยก็ปฏิบัติกับเธอ เหมือนตอนที่เธอเพิ่งเข้ามาทำงานในบ้านใหม่ๆ ก็ยังดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้

จากนั้นจิ่วจิ่วก็ยังพึมพำพูดอะไรของเธอต่อ เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ฟัง แต่แค่ไม่อยากให้เธอรู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดไม่น่าสนใจ เซี่ยชีหรั่นจึงทำท่าท่างหน้าตั้งตาตั้งใจฟังเธอ

เซี่ยชีหรั่นเพิ่งกินข้าวเช้าเสร็จ ก็มีคนมาเคาะประตูห้องเธอ

ถึงแม้เย่เชินหลินมา ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเคาะประตูห้องของเธอ แต่เธอก็ยังคงหวังว่าคนที่มาเคาะประตูห้องจะเป็นเขา

“เชิญเข้ามา!” เธอขานตอบรับ หลังจากที่ประตูเปิด คนที่เข้ามาคือหลินหลิง ยังคงเป็นคนสวยผมสั้นเสมอหู พร้อมกับชุดทำงานที่ดูสมาร์ท สีหน้าไม่ดูเย็นชาเท่าแต่ก่อน แต่ว่าก็ไม่ได้ดูเป็นมิตรมากนัก

ไม่ใช่เขา แต่ก็ยังเป็นคนข้างกายเขา ไม่แน่เธออาจจะเอาข่าวของเขามาบอกก็เป็นได้ เซี่ยชีหรั่นลงจากเตียงอย่างลุกลี้ลุกลน พูดกับหลินหลิงอย่างยิ้มแย้ม “ผู้ช่วยหลิน เชิญนั่งก่อน!”

“ไม่เป็นไร ฉันมาหาจิ่วจิ่วคนนี้น่ะ”

จิ่วจิ่วกับเซี่ยชีหรั่นถึงกับงง เซี่ยชีหรั่นสังเกตเห็นในมือของหลินหลิงถือกล่องสี่เหลี่ยมไว้อยู่ บนกล่องมีรูปโทรศัพท์มือถือ

เธอนึกถึงเมื่อคืนที่เย่เชินหลินเคยพูดว่าจะซื้อโทรศัพท์ให้กับจิ่วจิ่ว ดูแล้วคงจะทำตามที่พูดไว้ สำหรับเขาแล้ว เรื่องเล็กๆแบบนี้ เขาก็จำยังได้

ไม่ได้มาหาเธอ เซี่ยชีหรั่นผิดหวังอยู่ในใจน้อยๆ