สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 371

ตอนที่371สาวใช้ตัวแสบ275

เธอมองเขาแวบหนึ่งอย่างอ้างว้าง อยากจะห่วงใยเขาว่าเขายังโกรธอยู่ไหม แต่เสียดายตอนนี้เธอเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ไปห่วงใย และไม่มีแรงไปห่วงใยอีกด้วย

เธอไม่รู้ว่าเธอยังพูดอะไรได้อีกบ้าง ดังนั้นเธอทำได้แค่มองแวบๆ อย่างอ้างว้าง จากนั้นก็หันหัวไปบอกจิ่วจิ่วว่า: “ไปเหอะ ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่เป็นไร ฉันดีมาก”

ฉันไม่แคร์ ไม่เจ็บ ไม่ว่าเขาทำอะไรก็เป็นสิ่งที่เขาควรทำอยู่แล้ว ฉันไม่มีสถานะที่จะไปแคร์

เธอได้แต่คิดแบบนี้ ถึงจะมีความกล้าหาญที่จะอยู่ที่นี่ต่อ ถึงจะรอคอยพ่อลูกสองคนตระกูลหวีถูกลงโทษได้ แค่เธอรอจนถึงพวกเขาถูกลงโทษแล้ว ก็สามารถไปจากที่นี่อย่างสมบูรณ์แล้ว

จิ่วจิ่วไม่อยากยอม แต่ตัวเธอฐานะไม่สูง พูดไปก็ไร้ประโยชน์

เธอดึงเซี่ยชีหรั่นเดินออกไป สองคนนี้ยังไม่ทันถึงประตู ก็ได้ยินคำพูดเย็นชาของเย่เชินหลิน: “เธอออกไป เซี่ยชีหรั่น อยู่ที่นี่”

ทันใดนั้นใจของเซี่ยชีหรั่นรู้สึกหนาวมาก แต่ก็หยุดก้าวเท้าลง

จิ่วจิ่วมองเธอแบบไม่วางใจ เธอยิ้มและพูดว่า: “ไม่เป็นไร เธอออกไปก่อนเลย”

รอจิ่วจิ่วออกไป ประตูถูกปิดอีกรอบ เย่เชินหลินสั่งอย่างกับคุณหมออีกแล้ว: “ขึ้นเตียง!”

เมื่อคืนแบบนั้นเขายังไม่พออีกเหรอ ทำไมต้องให้เธอขึ้นเตียง หลังจากที่เขาขึ้นเตียงกับผู้หญิงคนอื่นเสร็จแล้ว ขณะที่ยังไม่ได้ไปอาบน้ำ ยังไม่ได้ไปแปรงฟัน เขาให้เธอขึ้นเตียง?

“ต้องการให้ฉันทวนคำพูดของเมื่อคืนอีกรอบไหม” ท่าทางของเขาดูเย็นชาขึ้นไปอีก

เมื่อคืนเขาพูดอะไรเหรอ พูดว่าเขาจะปล่อยหวีหงทาวกับหวีซานซานงั้นเหรอ

เซี่ยชีหรั่นกัดฟันและยังหายใจเข้าลึกๆ อีก เดินไปที่ข้างเตียงอย่างเชื่อฟัง

“ขึ้นเตียง!” เขาทำหน้าเย็นชา ออกคำสั่งแบบไร้อารมณ์เลย

เซี่ยชีหรั่นกัดฟันไว้ เจ็บใจจนไม่รู้ว่าจะเจ็บยังไงอีกแล้ว

เธอไม่อยากขึ้นเตียงของเขาแบบนี้ เธอไม่อยากหลังจากที่เขาขึ้นเตียงกับผู้หญิงคนอื่นแล้วเธอก็ขึ้นเตียงของเขาอีก แบบนั้นเธอจะดูถูกตัวเองมากๆ

เธอก็ไม่อยากจะร้องไห้ ก็นึกว่าร้องไห้ไปทั้งคืนน้ำตาแห้งไปหมดตั้งนานแล้ว แต่น้ำตาก็ยังคงค่อยๆ เต็มทั้งดวงตา

เธอมองเขาด้วยน้ำตาซึม พูดต่ำๆ ว่า: “คุณจะไม่เชื่อฉันก็ได้ ฉันก็ไม่มีหลักฐานพิสูจน์ว่าฉันถูกจริงๆ ฉันรู้ว่าฉันควรเชื่อฟังคุณ แต่ตอนนี้ฉันรับไม่ได้จริงๆ ที่จะ…ที่จะขึ้นเตียงกับคุณ ฉันขอคุณเหลือศักดิ์ศรีให้ฉันหน่อย ได้ไหม”

เขาเชยปลายคางของเธอไว้แรงๆ มองตาเธออย่างโหดเหี้ยม

“ตอนที่เธอหลอกฉันไม่เคยคิดถึงผลพวงเหล่านี้เลยหรือไง” เขาถามเธอคำต่อคำ

หรือว่าเธอคิดว่าจะสามารถหลอกเขาได้ฟรีๆ เล่นเขาได้ฟรีๆ ไม่ต้องชดเชยอะไรเลยหรือไง

“ฉันไม่ได้หลอกคุณ! คุณเย่ ฉันไม่กล้าที่จะหลอกคุณ!”

“ไปเลย! อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกเบื่อเธอแล้ว” เขาสลัดคางเธอออก ไม่อยากเห็นหน้าเธออีก

ถ้ายังมองเธออีกสักรอบสองรอบ เขาก็อาจจะถูกเธอหลอกอีกก็ได้ บางทีเธอแค่มองเขาด้วยความบริสุทธิ์ ก็จะทำให้เขารู้สึกว่าเธอใสซื่อบริสุทธิ์ ไม่มีความคิดร้ายใดๆ แต่เสียดายเขาวิเคราะห์ผิดแล้ว ความรู้สึกไม่เคยถูกต้องกว่าความจริงสักนิดเลย!

เบื่อแล้ว…..ใจของเธอมีความรู้สึกขมขื่นขึ้นมาทันที

เบื่อแล้วดี สิ่งที่เธอต้องการก็คือให้เขาหมดความสนใจไม่ใช่เหรอ สิ่งที่เธอต้องการก็คือให้เขาปล่อยเธอไป อย่าให้เธอทำอะไรบนเตียงที่เขาเพิ่งจะมีอะไรกันกับผู้หญิงอีกคนเสร็จ เธอสำเร็จแล้ว เธอควรจะดีใจ แต่ทำไมในใจกลับยิ่งรู้สึกอึดอัดเข้าไปอีก

เธอก้มหน้าก้มตาไม่มองเขาอีก หันหลังเดินออกไปกลับเข้าห้องตัวเอง แต่เธอดันไปเจอส้งหลิงหลิงตรงประตู

ส้งหลิงหลิงอาบน้ำแปรงฟันเรียบร้อยแล้ว มีเครื่องสำอางอยู่บนหน้าบางๆ โดยเฉพาะสีแดงอ่อนบนแก้ม แยกไม่ออกเลยว่าเป็นผลมาจากการแต่งหน้าหรือเนื่องจากความสุขของเมื่อคืนกันแน่ เธอยิ้มอ่อนๆ ให้กับเซี่ยชีหรั่น เหมือนกำลังเยาะเย้ยดวงตาที่ร้องไห้จนแดงบวมของเธอ

เมื่อก่อนเธอไปเห็นเธอจะต้องพูดประชดเธอบ้าง แต่ ณ ขณะนี้ เธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ให้เธออีกแล้ว เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อคืนก็พอที่จะให้เธอทรมานแทบตายแล้ว

เซี่ยชีหรั่นไม่อยากให้เธอดูถูกตัวเอง ไม่อยากให้เธอรู้สึกว่าตัวเองแคร์เย่เชินหลินแค่ไหน แคร์ที่เมื่อคืนพวกเขาขึ้นเตียงแค่ไหน

เธอเงยหน้าขึ้น ท่าทางเย่อหยิ่งกลับเข้าไปในห้องนอนตัวเอง แต่พอปิดประตูลง ความเย่อหยิ่งที่เธอแสร้งทำไม่เหลืออีกแล้ว

ยังไงผู้ชายก็เป็นสัตว์ที่ใช้ร่างกายส่วนล่างในการคิด เมื่อคืนเธอพากเพียรขนาดนั้น สีหน้าของเขาเฉยชา หรือว่าร่างกายของเขาไม่ได้เอ็นจอยจริงๆ เหรอ ดังนั้นเขาก็ควรเอ็นดูเธอขึ้นบ้างหน่อย

รอไปนานมากแล้ว เขาไม่ได้พูดอะไรเลย อยู่ๆ ส้งหลิงหลิงก็รู้สึกดาวน์ขึ้นมาเล็กน้อย

เธอได้แค่หันหลังเดินไปที่ประตู เมื่อใกล้จะเดินไปถึงประตูก็ได้ยินเสียงเขาเอ่ยปากพูดในที่สุด: “รอแปบนึง!”

“เชินหลิน คุณก็รักฉันอยู่ ใช่ไหม อย่างน้อยก็ได้ชอบฉันอยู่หนอ แค่คุณพูดว่าคุณชอบฉัน ฉันยอมอยู่ต่อเพื่อคุณ” ส้งหลิงหลิงหันหลังมาอย่างดีใจ สีหน้าของเย่เชินหลินยังคงเฉยชาเหมือนเดิม

“ผมก็แค่อยากจะบอกคุณว่า คุณอยากออกไป เรื่องยกเลิกการหมั้น ผมจะไปบอกคุณพ่อคุณแม่ของคุณเอง อีกอย่าง ผมจะให้ค่าตอบแทนคุณมากมาย ทำให้ชีวิตในวันข้างหน้าของคุณอุดมสมบูรณ์มาก”

เขาไม่รั้งเธอไว้? ส้งหลิงหลิงยิ้มแห้งๆ อีกครั้งและตอบกลับว่า: “ดูเหมือนว่าฉันคงคิดมากเกินไปแล้ว ไม่ต้อง ฉันไม่เอาสักอย่าง ฉันจะไปแบบนี้แหละ ถ้าคุณยังมีความรู้สึกต่อฉันสักนิดหนึ่ง ฉันหวังว่าคุณสามารถพิจารณาว่ายอมอยู่กับฉันไหม ถ้าคุณไม่เหลืออะไรกับฉันแล้วจริงๆ งั้นก็คิดซะว่าเราไม่เคยเริ่มเลย ฉันไม่เอาเงินของคุณ ไม่เอาอะไรของคุณทั้งนั้น ถ้าจะลืม ฉันก็จะลืมอย่างถี่ถ้วน ไม่อยากเจ็บใจเมื่อทุกครั้งที่คิดถึงคุณ!” พูดจบ เธอไม่อยู่ต่ออีก แต่เป็นหันหลังกลับแล้ววิ่งออกจากห้องนอน

แน่นอนว่าเธอวิ่งได้ไม่เร็ว คือกลัวเกิดว่าถ้าในท้องมีลูกแล้วจะไม่ดีต่อลูก

เย่เชินหลินลงจากเตียง กดปุ่มทางลัดของโทรศัพท์พื้นฐานลง สั่งพ่อบ้านว่า: “คุณส้งจะกลับบ้าน แกไปจัดคนขับรถส่งเธอกลับบ้าน”

“ครับ คุณเย่”

ผ่านไปไม่นาน หลังจากที่พ่อบ้านไปแจ้งเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นทานข้าวเรียบร้อย ก็ไปหาส้งหลิงหลิงบอกเธอว่าเตรียมรถไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เธอไปได้ทุกเมื่อแล้ว

ส้งหลิงหลิงอยากถามมากว่าเย่เชินหลินได้พูดอะไรไหม มีแบบไม่อยากให้เธอไปอะไรประมาณนี้ไหม ในที่สุดเธอก็ไม่ได้ถามอะไรสักอย่าง เธอรู้สึกว่าเธออาจจะคิดมากเกินไปแล้ว แค่มีอะไรกันคืนเดียว ก็คิดปรารถนาว่าเขาจะก้มหัวให้เธอ เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยจริงๆ

เมื่อเขาอยู่ต่อหน้าเธอก็เหมือนกับกษัตริย์ที่หยิ่งยโสตลอด สงสัยก็มีแค่ตอนที่อยู่ต่อหน้าไอ้ผู้หญิงคนนั้นเขาถึงจะทำเรื่องตกต่ำพวกนั้น เธอยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นจริงๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

ได้แต่รอในท้องมีลูกแล้ว เธอก็สามารถกลับมาที่นี่อีกครั้งอย่างเชิดหน้าเชิดตา

ถ้าสมมติว่าครั้งนี้ยังไม่ได้ท้องขึ้นมาอีก เธอก็ต้องคิดอีกหลายๆ วิธีจึงจะสามารถกลับมาได้

ไม่ว่ายังไง ครั้งนี้ก็ต้องไปอยู่ดี ไม่อย่างนั้นถ้าเกิดว่าอยู่ต่อแล้วเย่เชินหลินให้เธอกินยาคุมกำเนิดขึ้นมาก็ลำบากละ