สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 424

ตอนที่424 สาวใช้ตัวแสบ 328

หลังจากเซี่ยชีหรั่นมาถึงหลังประตู ผู้เฝ้าประตู ได้ดูชื่อบัตรทำงาน ที่ติดอยู่บนหน้าอกเธอ ก็พูดขึ้นมาอย่างมีมารยาท “ ขอโทษครับ ผู้ช่วยเซี่ย พวกฉันได้รับคำสั่งจากข้างบน ว่าท่านห้ามออกจากประตูนี้ “

คำสั่งจากข้างบน ! เย่เชินหลินนะเย่เชินหลิน ฉันก็แค่เคยวิ่งจากประตูหลังครั้งเดียว ท่านก็ปิดประตูนี้แล้ว ?

เซี่ยชีหรั่นกัดฟัน และทำอะไรไม่ได้

เธอจึงได้แค่ไปถึงประตูหน้า มองไปข้างนอกอย่างระมัดระวัง ไม่เห็นเงาของคนขับรถคนนั้น

เธอมีความคิดที่โชคดีขึ้นมา ไม่แน่คนนั้น อาจจะไปทานข้าวแล้ว กลางวันจะมาเฝ้าเธอได้ยังไง

เซี่ยชีหรั่นรีบออกจากประตู ไม่กล้าเดินสวนทางถนนโดยตรง แต่เดินไปทางข้างตึกสูง ยังไม่ถึงกี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงคนจากข้างหลัง : “ คุณเซี่ย ท่านจะไปไหน ? “

ตกใจหมดเลย !

โตมาขนาดนี้ เซี่ยชีหรั่นไม่เคยทำเรื่องไม่ดีเลย คนขับรถที่ต้องปกป้องเธอ ถามจากข้างหลังแบบนี้ วิญญาณเธอเกือบจะหายไปแล้ว

เธอรีบหันหัว ลูบหน้าอกเบาๆ บีบรอยยิ้มออกมา แล้วพูด “ ฉันก็แค่อยากไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตข้างนี้ ไม่ต้องการให้คุณขับรถให้แล้ว “

“ ผมไปกับท่านเถอะ “

เซี่ยชีหรั่นยกมือปฏิเสธ พูด : “ ไม่ต้องไม่ต้อง คุณก็ไปทานอาหารกลางวันเถอะ ฉันต้องซื้อพวกของใช้ส่วนตัว มีผู้ชายอยู่ข้างคนหนึ่ง ไม่สะดวก “

“ ขอโทษนะครับ มันเป็นหน้าที่ของผม ท่านตามสบายเลย คิดเอาว่าไม่มีผมอยู่ ผมก็จะเว้นระยะห่างจากท่านไม่รบกวนท่านซื้อของ “ คนขับรถคนนั้นหรือบอดี้การ์ด พูดกับเธออย่างเกรงใจ ใจเซี่ยชีหรั่นกลับผิดหวังอย่างมาก

เย่เชินหลินไม่อนุญาตให้เธอออกจากประตูหลัง นั่นหมายความว่า ในเวลาที่อยู่บริษัท กับ บ้านวิวล่า เธอก็จะไม่ได้รับอิสระเลยใช่ไหม ?

ไม่มีอิสระก็ช่างเถอะ แต่ตอนนี้ไม่ได้ ถ้าโม่เสี่ยวหนงไม่ได้เห็นเธอ ก็ต้องโกรธแน่นอน

ตอนนี้เธอก็อยู่ในช่วงหลังคลอด เธอให้เธอโกรธไม่ได้

เซี่ยชีหรั่นทั้งที่รู้ว่า คนนั้นฟังแต่คำสั่งของเย่เชินหลิน ยังคงไม่ตายใจ ถามเขาเบาเสียง : “ ฉันมีเรื่องที่ส่วนตัวอย่างมากต้องไปทำ คุณไปกับฉันได้ แต่เก็บความลับให้ฉันได้ไหม ? “

“ ไม่ได้ ! ผมฟังแค่คุณเย่ ! “ บอดี้การ์ดพูดเน้นเป็นคำ

“ เหอเหอ ฉันล้อเล่นกับคุณเอง “ เซี่ยชีหรั่นรีบเก็บคำพูด เธอคิดในใจ ไม่ใช่แค่เธอไปไม่สำเร็จ ถ้าถึงเวลายังโดนคนนี้ฟ้องให้เย่เชินหลิน ว่าเธอตั้งใจจะหนีไป นั่นก็คงโชคร้ายมาก

ยังไม่รอบอดี้การ์ดตอบเธอ หูฟังเขาก็มีคำสั่งของเย่เชินหลินขึ้นมา “ เชิญเซี่ยชีหรั่นมาที่รถฉัน ฉันอยู่ข้างสี่แยกซ้ายของบริษัท “

“ ครับ คุณเย่ ! “

“ คุณเซี่ย คุณเย่เชิญท่านไป “ บอดี้การ์ดพูดอย่างเคารพ

เขาหาเธอ ? เวลาทำงานเขาไม่เคยหาเธอ หรือว่าเขารู้แล้วว่า เธอจะหนี ?

ถ้าเขารู้แล้ว ก็จะโกรธอีกแน่นอน เธอรู้สึกไม่สบายใจ หลังจากเดินตามฝีเท้าของบอดี้การ์ดไปห้านาที ก็เห็น รถยนต์เบนท์ลีย์ของเย่เชินหลิน จอดอยู่ข้างทาง

บอดี้การ์ดขึ้นไป เปิดประตูนั่งด้านหลังให้เธอ : “ คุณเซี่ย เชิญครับ ! “

“ ขอบคุณ ! “ เซี่ยชีหรั่นตอบขอบคุณเสร็จ ก็นั่งเข้าไปในรถ เย่เชินหลินเมมปากไว้แน่น พิงอยู่ที่หมอนเบาะนั่ง ในมือจับสมุดบันทึกหนึ่งไว้ กำลังตั้งใจดู

บอดี้การ์ดปิดประตูให้เรียบร้อย แล้วจากไป เซี่ยชีหรั่นยิ้มออกมาแล้วมองเย่เชินหลิน พูดเบาเสียง : “ คุณเย่ท่านหาฉัน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ? “

“ เธอดูอันนี้ ! “ เย่เชินหลินพูดจบ นำสมุดบันทึกบนมือเปิดไปทางเซี่ยชีหรั่น สีหน้าเธอเปลี่ยนไปทันที

บนคอมพิวเตอร์ของเย่เชินหลิน มีหลักฐานที่เธอตั้งใจจะหนีออกทั้งหมด โดยเฉพาะเธอออกมาจากทางออกหน้า ของตึกสูง ท่าทางที่อยากเดินไปทางอีกฝั่งอย่างน่าสงสัย ดูยังไงก็รู้สึกว่าในใจเธอมีแผนอะไร

เขารู้แล้วจริงด้วย !

เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจในใจ ทีนี้จบแล้ว เขาต้องคิดว่า เธอหนีออกไป ก็เพื่ออยากจะไปเจอโม่เสี่ยวจุนแน่นอน

เธอก็ยังกลัวเขารู้เรื่องของโม่เสี่ยวหนง ฉะนั้นเธอจึงสูดหายใจ แล้วทำตัวปกติ ยิ้มแล้วพูด “ คุณเย่ ท่านดูสิ ตอนนี้เทคโนโลยีก้าวหน้าแค่ไหน อยากรู้ว่าใครทำอะไร ก็รู้ว่าใครทำอะไรได้ .... “

ยัยตัวเล็ก ! ยังมาแกล้งทำตัว ใส่เขาอีก

“ ถ้าเทคโนโลยีไม่ก้าวหน้าขนาดนี้ เธอคิดว่าจะไปไหน ? “ สีหน้าเย่เชินหลินมืดหมอง เซี่ยชีหรั่นยิ่งมองยิ่งรู้สึกกังวลใจ

“ ฉันก็ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเมื่อคืนที่พวกฉันกินหมดแล้ว เพราะฉะนั้นฉันอยากไปซื้อมาอีกลัง” เซี่ยชีหรั่นบีบรอยยิ้มออก พูดโกหก

การกระทำที่อ่อนโยนแบบนี้ ทำให้สีหน้าของเย่เชินหลินดีขึ้นมาหน่อย ทั้งสองเดินไปหน้าลิฟต์

เซี่ยชีหรั่นคิด ว่าถ้าจะถึงโรงพยาบาลจะโทรหาโม่เสี่ยวจุน ให้เขาออกไปสักพัก ตอนนี้มากับเย่เชินหลิน เธอก็โทรไม่ได้แล้ว

แต่เธอคิด ในเมื่อเย่เชินหลินก็รู้แล้ว คงไม่โกรธเธอแล้ว

“ หลิน ตอนนี้ไปไหน ? เสี่ยวหนงไม่อยู่ชั้นนี้ “

“ เดินตามฉันก็ได้แล้ว ทำไมยุ่งยากขนาดนี้ ? “

เซี่ยชีหรั่นได้แค่ตามฝีเท้าของคนชื่อเย่บางคน ถึงชั้นของแม่และเด็ก พอเดินเข้าทางเดินฉนวน ก็ไม่เหมือนชั้นอื่น การตกแต่งมีความประณีตมาก บนทางเดินก็ดูไม่ออกว่านี่คือโรงพยาบาล

“ ท่านคงไม่ย้ายเธอไปห้องพิเศษใช่ไหม ? “ เซี่ยชีหรั่นถามเบาเสียง

เย่เชินหลินก็ไม่ตอบ พาเธอไปถึงห้องของโม่เสี่ยวหนงอย่างเร็ว ตอนนี้เธอกำลังทานอาหารที่นักโภชนากรเตรียมให้เธออย่างดี

เห็นเซี่ยชีหรั่นมาแล้ว โม่เสี่ยวหนงวางอาหารบนมือลง เรียกออกมาด้วยความยิ้มและความหวาน : “พี่เขย!“

เสียงคำว่าพี่เขยนี้ เรียกเอาเย่เชินหลินและโม่เสี่ยวจุนที่นั่งอยู่บนเตียง ขมวดคิ้วในเวลาเดียวกัน สีหน้าแบบนั้นถ้ามีคนตั้งใจดู ก็ต้องรู้สึกว่าพวกเขาคล้ายกันมากแน่นอน

โม่เสี่ยวจุนกระแอมไอ มองไปทางโม่เสี่ยวหนงอย่างเย็นชา เธอถึงพึ่งรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงเรียกออกมาอย่างไม่เต็มใจ : “ พี่ “

เซี่ยชีหรั่นไม่รอช้าที่จะจ้องไปที่โม่เสี่ยวจุน เธออยากเตือนเขา โม่เสี่ยวหนงยังอยู่ในช่วงหลังคลอด เรียกไม่เรียกเธอ ก็ไม่เป็นไร ให้เขาดีกับเธอหน่อย

เธอพึ่งมองไปแบบนี้ ก็ถึงคราวคนชื่อเย่บางคนกระแอมไอแล้ว

พยาบาลที่พึ่งเข้ามาไม่เข้าใจเหตุการณ์ เข้ามาก็ได้ยินทั้งสองกระแอมไอ เพราะฉะนั้นจึงเตือนออกมาอย่างเบาเสียง : “ ถ้าทั้งสองท่านเป็นหวัด ก็รบกวนใส่หน้ากากอนามัยด้วยค่ะ ป้องกันจะติดใส่คนไข้ “

เย่เชินหลินกับโม่เสี่ยวจุนขมวดคิ้ว เซี่ยชีหรั่นทนไม่ไหวที่จะหัวเราะเบาๆ

ยัยตัวเล็กนี้ ยังกล้าหัวเราะเขา ไม่ใช่เพราะว่าเธอกับคนแซ่โม่ สื่อไปสื่อมา เขาถึงเตือนเธอ คอยดูว่ากลับไปเขาจะจัดการเธอยังไง

“ ฉันแค่พาเธอมาดู ตอนนี้อาการเสี่ยวหนงดีหมด พี่เลี้ยงและนักโภชนากรก็อยู่ ยังมีคนดูแลเป็นพิเศษ คราวหลังเธอก็ไม่จำเป็นต้องมาแล้ว “ เย่เชินหลินพูดจบด้วยความเย็นชา โอบไหล่เซี่ยชีหรั่น แล้วบอกกับโม่เสี่ยวหนง : “ ถ้าต้องการอะไรก็ติดต่อเลขาฉันเถอะ เดี๋ยวเธอจะติดต่อมา “