สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 427

ตอนที่ 427 สาวใช้ตัวแสบ 331

“อากาศหนาวแบบนี้ ใส่ชุดทำงานบางแบบนี้ แล้ววิ่งอยู่ข้างนอก อยากเป็นหวัดหรือไง ? อย่าลืมว่าร่างกายเธอ ....” เขาหยุดคำพูดไว้ คนอื่นอาจจะคิดว่าคำพูดต่อจากนี้ของเขาคือ ร่างกายเธอไม่ดีอยู่แล้ว

เซี่ยชีหรั่นกลับรู้ความหมายนี้ เขาอยากบอกว่าร่างกายของเธอเป็นของเขา

เป็นห่วงแท้แท้ ยังออกมาจากบริษัท มาส่งเสื้อกันหนาวให้เธอเป็นพิเศษ กลับทำหน้าเหมือนแค้นใคร

เย่เชินหลิน เขาเป็นผู้ชายที่น่ารักที่สุดบนโลก และเป็นผู้ชายที่ชอบมีปัญหา และดื้อที่สุด

คำถามนั้นของเซี่ยชีหรั่นวนอยู่ในหัวเธอหลายรอบ ตอนนี้ได้เจอเขาแล้ว ยังมาไกลขนาดนี้เพื่อมามอบความอบอุ่นให้เธอ เธอทนไม่ไหวที่จะถามหาคำตอบจากเขา

เธอเงยหน้ามองเขา พูดเบาเสียง :“ ได้ยินว่าท่าน .... ท่านยกเลิกสัญญาหมั้นกับเธอแล้ว จริงใช่ไหม?“

ยัยตัวเล็ก เธอรู้ได้ยังไง ?

ทุกคนยังคงมองพวกเขา สองคนนี้เหมือนชายหญิงที่เดินออกมาจากนิยาย ไม่อยากสนใจ ก็คงทำไม่ได้

พวกเขาตอนนี้ไม่สนว่าคนอื่นจะมองอะไรคิดอะไร แค่เธอมองฉัน ฉันมองเธอ ต่างมองกัน

“ เธอคาดหวังให้เป็นจริงไหม ? “ เขาถาม

“ หวัง ! “ เซี่ยชีหรั่นดึงเสื้อแล้วลุกขึ้น พูดออกมาตามความจริง

แม้คนทั้งโลกจะบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไปแย่งผู้ชายจากคนอื่น เธอก็ไม่อยากเก็บความรู้สึกเธอไว้แล้ว เธอคาดหวังให้เขาโสด เธอหวังว่าจะเป็นเธอที่มารักเขา ดูแลเขาทั้งชีวิต เธอไม่อยากให้เขาอยู่กับส้งหลิงหลิงที่มีแต่แผนอยู่ตลอดเวลา

“ ความหวังของเธอเป็นจริงแล้ว “ เย่เชินหลินพูด

เซี่ยชีหรั่นไม่รู้เพราะเหตุใด น้ำตาก็กลั้นไม่ไหวแล้ว หลังจากที่คำพูดเขาจบลง น้ำตาก็ไหลลง

เธอจับเสื้อกันหนาวไว้ มือไม่หยุดที่จับแน่นมากขึ้น

ความหวังของเธอเป็นจริงแล้ว ! เธอไม่เป็นเมียน้อยแล้วหรอ ? เธอกับเขาเป็นคู่รักกันสองคนใช่ไหม ?

“ ฉันรักท่าน ! เย่เชินหลิน ! คราวหลังห้ามท่านมีผู้หญิงคนอื่น ห้ามเด็ดขาด ! “เซี่ยชีหรั่นไม่รู้เอาความกล้าที่ไหนมา พูดตะโกนออกไปหาเขา

ใจเย่เชินหลินบีบแน่น ดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น ใช้แรงกอดเธอไว้แน่น ปล่อยให้ น้ำตาเธอชุ่มไปทั่วเสื้อเขา

“ ยังร้องไห้อยู่ไหม ? อยากให้พ่อแม่ฉันคิดว่าฉันรังแกเธองั้นหรอ ? “ สักพัก เสียงเยาะเย้ยของเย่เชินหลินพูดผ่านบนหัวเธอ เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“ หมายความว่ายังไง ? “ เธอถามเบาๆ

“ คืนนี้ฉันจะกลับบ้านไปทานข้าว แม่ฉันบอกว่า ไม่ให้ฉันกลับไปคนเดียว เธอกลับไปกับฉันเถอะ ! “ ที่จริงเป็นเขาที่คุยกับแม่ไว้แล้ว ว่าจะพาเซี่ยชีหรั่นกลับบ้านทานมื้อเย็น แต่คนชื่อเย่บางคน กลัวเสียหน้า อยากพูดว่าเขาไม่มีทางเลือกจริงๆ

เซี่ยชีหรั่นยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใจเขาแล้ว รู้ว่าคนนี้เขากลัวเสียหน้า ตั้งใจไม่พูดดีๆ เธอหัวเราะออกมาเบาๆเข้าใกล้เขาแล้วพูด :“ ไม่ให้ท่านกลับไปคนเดียว ท่านมีบอดี้การ์ดอยู่ไม่ใช่หรอ ? ท่านก็หามาคนหนึ่ง กลับไปด้วยกันก็ได้แล้วไม่ใช่หรือไง ? “

ยิ่งอยู่ยิ่งกล้าแล้ว !

ทันใดนั้น เย่เชินหลินก็ย่อตัว อุ้มเธอขึ้นมา

“ โอ๊ย ท่านปล่อยฉันลงมานะ คนตั้งเยอะมองอยู่ อีกอย่างของฉันยังอยู่บนโต๊ะ “ เซี่ยชีหรั่นพูดเบาเสียง

ใครชอบมอง ใครมอง เขาไม่สนหรอก อุ้มผู้หญิงของเขา กลัวอะไร

“ เย่เชินหลิน ท่านปล่อยฉันลงมา ของฉันยังอยู่บนโต๊ะ “ จนถึงหน้าประตู เซี่ยชีหรั่นยังพูดเรื่องนี้กับเย่เชินหลิน นั่นเป็นบันทึกที่เธอพยายามมาทั้งเย็นเลยนะ

สายตาเย่เชินหลินกวาดมอง จากนั้นก็มีคนขึ้นมาพูดอย่างเคารพ : “ คุณเซี่ย ไม่ต้องห่วง พวกเราจะไปช่วยเก็บของของท่านให้เรียบร้อย “

“ ยังไม่กอดไว้แน่นอีก ระวังจะโดนผู้ชายคนอื่นแย่งไป “ เย่เชินหลินพูดออกมา

“ ไม่กลัวหรอก ยังไงก็เป็นผู้ชายหลายใจ “ เซี่ยชีหรั่นบ่นเบาๆ แต่ก็ยังยื่นแขนออกมา โอบคอเขาไว้

เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ยัยตัวเล็กดื้อนี้ รู้ได้ยังไงว่าเขาพูดอะไรในงานวันเกิดรองประธานส้ง? อีกอย่างยังกล้าหัวเราะในสิ่งที่เขาพูด

“ แน่ใจนะว่าไม่กลัว ? “

“ ไม่กลัว ก็คือไม่กลัว “ ยังไงเขาอยู่ท่ามกลางคนแบบนี้ ก็คงไม่กล้าทำอะไรเธอหรอก ในใจเซี่ยชีหรั่นดีใจ อยากเถียงกับเขา

แต่ไม่นาน การเถียงก็กลายเป็นการกัดปาก คนชื่อเย่บางคนก้มหัวลง จูบไปที่ริมฝีปากเล็กอย่างแรง เธอที่โดนทั้งจูบและกัดปาก ก็ไม่กล้าพูดอะไรแล้ว

หลังจากเรื่องนี้ ทุกครั้งที่นึกถึงจูบนี้ หน้าของเซี่ยชีหรั่นก็จะแดงขึ้นมาทุกเมื่อ ไม่ใช่เพราะอะไร หลังจากที่เธอโดนจูบแล้ว ถึงพึ่งรู้ว่ามีคนกำลังกางร่มให้พวกเขาอยู่ ....

คิดดูเถอะ อยู่ในที่แบบนี้ มีคนคนหนึ่งกางร่มให้คู่รักคู่หนึ่ง คู่รักได้จูบอย่างเร่าร้อนภายใต้ร่ม บนทางถนนคนเดิน จะมีคนมากขนาดไหนที่ให้ความสนใจ

หน้าเซี่ยชีหรั่นระเบิดความแดง คนชื่อเย่บางคนยิ้มอย่างได้ใจ หน้าไม่มีความแดง

เขาหยุดฝีเท้า มองเธออย่างจริงจัง พูดอย่างอ่อนโยน : “ แค่กลับบ้าน ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้น “

กลับบ้าน ....... สองคำนี้สำหรับคนอื่นอาจจะไม่มีความรู้สึกแบบนี้ แต่สำหรับเซี่ยชีหรั่น คำนี้เป็นคำที่หาได้ยากขนาดไหน

เขายอมที่จะแบ่งบ้านของเขาให้เธอไหม ? บ้านเขาสามารถรับเธอได้จริงหรอ ให้เธอเป็นส่วนหนึ่งหรือเปล่า ?

ตั้งแต่นี้ไป เธอสามารถมีบ้านเป็นของตัวเอง ไม่ต้องไปเป็นลูกเลี้ยงของคนอื่นแล้ว และไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไปในบ้านของเขา?

ไม่นาน น้ำตาของไหลลงอย่างเร็ว

“ เย่เชินหลิน ฉัน ท่าน ท่านเห็นว่าฉันเป็นครอบครัวของท่านแล้วจริงหรอ ? “ เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างตื่นเต้นใจของเย่เชินหลินกลับค่อยๆเจ็บขึ้นมา

ผู้หญิงที่ชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงนี้ ทำไมเขาไม่ทำแบบนี้กับเธอเร็วกว่านี้ เขาควรยกเลิกการแต่งงานกับส้งหลิงหลิงเร็วกว่านี้จริงๆ ให้เธอเป็นแฟนสาวของเขาอย่างเป็นทางการ และ คู่หมั้น

เขาไม่พูดอะไร แต่สายตาเขากำลังมองเธออยู่แน่นอน น้ำตาเซี่ยชีหรั่นก็ไม่หยุดที่ไหลลงมา

เธอรู้สึกว่า ตั้งแต่ที่เธอรู้จักเขา เธอก็ไม่เคยกลั้นน้ำตาตัวเองได้อีกเลย โกรธก็ร้องไห้ ซาบซึ้งก็ต้องร้องไห้ ตอนรักเขาก็จะร้องไห้ ดีใจก็จะร้องไห้ เหมือนว่าความรู้สึกทุกอย่างสามารถใช้ได้แค่น้ำตามาบ่งบอก

เขาก้มหัว ยกใบหน้าเล็กที่เหมือนมีหยดน้ำบนดอก จูบลงไปอย่างอ่อนโยน ดูดน้ำตาเธอให้แห้ง

เซี่ยชีหรั่นอยากจะกอดเขาแล้วร้องออกมาอย่างหนัก นำความลำบากของยี่สิบปีที่ผ่าน ร้องออกมาให้หมด เธอก็ทนไว้แล้ว ใกล้จะเข้าประตูแล้ว ถ้าเห็นว่าเธอร้องไห้ เธอจะอึดอัด

“ ไปเถอะ ! “ เย่เชินหลินจับมือเล็กของเธอ กดกริ่งประตู

แม่บ้านเสี่ยวหลันมาเปิดประตู ทักทายทั้งสองอย่างเคารพ ให้พวกเขาเข้าไป

เย่เห้าหรันอยู่ในห้องสมุด ดื่มชา ได้ยินทั้งสองเข้ามา ท่าทางบนมือก็นิ่งไป เขาไม่ใช่ไม่อยากออกไปต้อนรับ แต่แค่เขาไม่ใช่เป็นเพียงประธาน ยังเป็นพ่อที่ เข้มงวดอีก เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่ขยับ

ฝู้เฟิ่งหยีกำลังสนทนากับเหยนชิงเหยียน อยู่ในห้อง ได้ยินเสียงเสี่ยวหลัน ทั้งสองก็ออกจากห้องพร้อมกัน

“เสี่ยวหลัน ไปเรียกท่านเย่มาทานข้าวเถอะ “ ข้าวเย็นเตรียมไว้นานแล้ว ฝู้เฟิ่งหยีออกมา ก็สั่งแม่บ้านทันที

เย่เชินหลินบีบมือเซี่ยชีหรั่น สื่อให้เธอผ่อนคลาย

เขาจับมือเล็กของเธอ ไปที่ห้องอาหารโดยตรง ประธานเย่กับฝู้เฟิ่งหยี และเหยนชิงเหยียน ก็เข้าไปในห้องอาหาร