สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 472

ตอนที่ 472 สาวใช้ตัวแสบ376

วันนี้เธอยิ่งสวยงดงามน่าประทับใจคนขึ้นเรื่อยๆ ปกติไม่ค่อยได้แต่งหน้า แต่จะสวยแบบธรรมชาติ วันนี้มัดผมไว้ด้านหลังอย่างสบายๆ ดูไฮโซยังแสดงถึงความเขินอายเล็กน้อย ทำให้พวกวัยรุ่นที่หล่อเหลาเห็นใบหน้าเธอแล้วอดไม่ได้ที่จะละสายตาหันมามอง

สมควรตาย จ้องมองมาที่ผู้หญิงของเขาอีกแล้ว มือใหญ่ๆของเย่เชินหลินที่ มือใบใหญ่ที่กอดอยู่ที่เอวยิ่งแน่นขึ้น พูดอย่างเย็นชาว่า “ไปเถอะ ตรงนี้สว่างเกินไป พวกเราไปทักทายลุงไห่กับคุณน้าเถอะ

หัวคิ้วของไห่ลี่หมินขยับขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ตรงนี้สว่างเกินไป เขาก็ไม่ใช่หมาป่า สายตาเขาคงไม่สว่างขนาดนั้นหรอก?

“ลุงไห่ คุณน้า ยินดีด้วยครับ! ผมกับชีหรั่นขอตัวเข้าไปก่อนนะ”

ไห่ลี่หมินมองที่ภาพด้านหลังของเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่น เขาไม่ยอมรับไม่ได้ แซ่เย่นับวันยิ่งรู้จักทะนุถนอมผู้หญิงแล้ว ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ไห่ลี่หมินอย่างฉันคงไม่มีโอกาสอีกแล้ว

พลาดกับคนสวยเป็นเรื่องที่น่าเสียดายของชีวิต แต่เขาจะไม่ให้ความสัมพันธ์ของพี่น้องมาถูกทำลายเพราะผู้หญิง เขาจะไม่เป็นคนฉวยโอกาส

“คุณไห่ คนเดินไปไกลแล้ว!” จิ่วจิ่วยิ้มเตือน ยื่นมือส่งของขวัญที่อยู่ในมือให้เขา

“ยินดีด้วย! นี่คือของขวัญของคุณเย่กับชีหรั่น” เธอพูดจบ ไห่ลี่หมินถึงจะดึงสายตากลับมามองที่รอยยิ้มของจิ่วจิ่ว

ลักยิ้มของเด็กคนนี้ใหญ่กว่าเมื่อก่อน ยิ้มขึ้นมาแล้วดูหวานแหวว

เมื่อก่อนไม่ได้สนใจเธอเท่าไร วันนี้พอได้เจอ เด็กคนนี้แต่งตัวหน่อยก็ดูสวยมีรสนิยมนะ

“ขอบคุณ!” ไห่ลี่หมินรับกล่องของขวัญมา กำลังจะพูดอะไรสักอย่างกับจิ่วจิ่ว แต่เห็นเธอมองผ่านเขาไป รอยยิ้มบนใบหน้าทั้งหมดหุบลงทันที การเปลี่ยนแปลงนั้นอย่างรวดเร็ว

ตามแววตาของเธอ ไห่ลี่หมินเห็นเธอจ้องมองโม่เสี่ยวจุนที่ยืนอยู่ข้างๆน้องสาวเขา

ขาของจิ่วจิ่วเหมือนกำหนดให้ยืนอยู่กับที่ เธอเหมือนคนโง่มองโม่เสี่ยวจุน ในแววตาค่อยๆมีน้ำตาซึมออกมา

ตอนนี้เธอแค้นตัวเองมาก ทำไมฐานะเธอถึงไม่เหมือนไห่ฉิงฉิง ที่งดงามเหมือนเขา โม่เสี่ยวจุนค่อยๆ จับผมที่ยุ่งเหยิงบนหน้าผากทัดหูไว้ การดูแลแบบนั้น เป็นสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนใฝ่ฝัน

มองอย่างงมงายแบบนั้น ใครๆก็ดูออกถึงความรักที่จิ่วจิ่วมีต่อโม่เสี่ยวจุน

“เขาเป็นผู้ชายของน้องสาวผม ต่อไปอย่ามองเขาแบบนี้อีก” ไห่ลี่หมินเดินขึ้นมาหนึ่งก้าว พูดข้างๆหูของจิ่วจิ่วอย่างหนักแน่น หลังจากนั้นพูดต่อว่า “เข้าไปข้างในกับผม!”

จิ่วจิ่วถึงกลับสะดุ้งตั้งสติได้ หน้าแดงก่ำด้วยความอึดอัด

โม่เสี่ยวจุนกับไห่ฉิงฉิงเวลานี้ก็สังเกตเห็นจิ่วจิ่วอยู่ด้วย พวกเรากำลังจะไปคุยกับเธอสักสองประโยค แต่จิ่วจิ่วไล่ตามไห่ลี่หมินไปแล้ว

“เธอชอบคุณ!” ไห่ฉิงฉิงพูดอย่างแน่วแน่

โม่เสี่ยวจุนรู้สึกผิดต่อจิ่วจิ่ว ถึงแม้เขาจะไม่เคยขอให้เธอชอบเขา แต่ยังไงเขาก็เป็นเพื่อนที่ดีของเซี่ยชีหรั่น จิตใจที่เธอมีต่อเขานั้นบริสุทธิ์ อีกอย่างเธอกับไห่ฉิงฉิงก็เหมือนกัน ที่ต่างก็เป็นเด็กผู้หญิงที่มีจิตใจดีงาม เขาทำร้ายเธอไม่ลงจริงๆ

“คนที่ผมชอบคือคุณ” โม่เสี่ยวจุนจับมือไห่ฉิงฉิง พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ แต่สามารถทำให้จิตใจที่อิจฉาของเธอค่อยๆสงบลง

คนของตระกูลเย่เขามาในงานเลี้ยงกันทั้งครอบครัว เวลานี้ใกล้ถึงเวลามื้อเที่ยงเข้ามาทุกที

คนทั้งครอบครัวพึ่งเข้ามาอยู่ภายใต้การนำพาของไห่ลี่หมินที่มากับพวกเขา และเห็นจ้าวเหวินอิงค่อยๆเดินเข้ามาจากที่ไม่ไกล มีรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเธอ ดวงตาของเธอจ้องไปที่ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่น

แม่! เซี่ยชีหรั่นเรียกแม่ในใจ ดวงตานั้นเหมือนอยากร้องไห้ อยากจะก้าวเดินไปข้างหน้า

แต่เธอหวังว่าเธอจะมองผิด แม่คงไม่ใช่จะเดินมาทางเธอ เขาเดินมาถึงข้างหน้าของเธอ คนอื่นคงต้องจ้องมองพวกเขา พวกเขาหน้าตาเหมือนกันขนาดนั้น คนอื่นต้องวิพากษ์วิจารณ์แม่เขาแน่

เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินโดยไม่รู้จะทำตัวยังไง เขาจับมือเธอไว้แน่น พูดเป็นนัยๆเพื่อให้เธอผ่อนคลาย

การมาของจ้าวเหวินอิงก็แสดงให้เห็นว่าเธอไม่กลัวที่จะถูกคนวิพากษ์วิจารณ์

เสนาธิการหลี่กลับปักกิ่งแล้ว ประธานจงไม่เคยคิดเลยว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น ภรรยาของเขาจะมาคนเดียวเพื่อร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของท่านปู่ไห่หลายปีมานี้ จ้าวเหวินอิงไม่เคยออกหน้าออกตา ได้ออกสักครั้งก็จะเป็นงานการกุศล และส่วนใหญ่จะมาพร้อมกับเสนาธิการหลี่ วันนี้มันเกิดอะไรขึ้น?

เธอไม่เพียงแต่มา แล้วก็ไม่คิดจะหลบ ไม่กลัวคนอื่นวิพากษ์วิจารณ์ แถมยังไปตระกูลเย่อีก

ด้วยหน้าตาของเธอ แค่ไปยืนข้างๆเซี่ยชีหรั่น ใครจะดูไม่ออกว่าเป็นแม่ลูกกันหล่ะ?

เธอไม่รู้ว่าเธอเป็นแม่ของเซี่ยชีหรั่น เขากลับรู้ เธอทำอย่างนี้เหมือนจงใจอยากให้เขาตาย?

คิ้วของประธานจงสองข้างค่อยๆขมวดขึ้น ด้วยประสบการณ์อย่างเป็นทางการหลายปี ทำให้เขาสงบลงอย่างรวดเร็ว เขากลับลืมไปว่า เซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินไม่พูดอะไร ถึงแม้ทำให้คนอื่นเข้าใจว่าพวกเขาเป็นแม่ลูกกัน แต่ก็คิดไม่ถึงว่าพ่อบังเกิดเกล้าของเซี่ยชีหรั่นคือเขา

ในปีนั้นเรื่องที่เขาสมหวังกับสาวงามคนนี้ ทำได้แนบเนียนพอสมควร ไม่มีใครรู้เรื่องเลย

คุณนางจงกับ จงหยุนซางสองแม่ลูกมองไปที่จ้าวเหวินอิงที่กำลังเดินเข้าใกล้เซี่ยชีหรั่นโดยไม่ได้นัดหมาย จงหยุนซางรู้สึกมาสักพักแล้วว่าสองคนนี้หน้าตาเหมือนพิมพ์เดียวกันเลย

วันนี้ที่ตงเจียงเป็นวันที่ยิ่งใหญ่สำหรับสังคมชั้นสูง และแม้แต่ประธานหอการค้าจังหวัดก็มาพร้อมกับภรรยาและลูกสาวของเขา ครอบครัวของพวกเขาถูก คุณพ่อไห่พาเข้ามาด้วยตัวเอง พอดีเห็นจ้าวเหวินอิงกำลังเดินมาทางตระกูลเย่

ด้านจงหวีฉวนพยายามไม่มองไปทางการทักทายของฝั่งนู้นคุณนางจงหันมาพูดกับลูกสาวทันที “หยุนซาง แม่รู้สึกปวดกระเพาะ หนูช่วยแม่ไปถามพนักงานเอาน้ำร้อนมาให้แม่สักแก้วหน่อยนะ”

จงหยุนซางไม่รู้เจตนาของแม่ แต่ก็เชื่อฟังแล้วลุกขึ้นไปหาพนักงาน

พอเธอเดินไปไกล สีหน้าของคุณนางจงก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา จ้องจงหวีฉวนกัดฟันพูดทีละคำทีละคำ “คิดไม่ถึง คุณกับผู้หญิงคนนั้น ถึงกับคลอดลูกออกมา!”

เธอรู้?

จงหวีฉวนชะงัก ถึงจะนึกออกว่าหลายปีก่อนที่จ้าวเหวินอิงลาออกจากงานกะทันหัน เขาเดาว่าเธอน่าจะบังเอิญได้ยินข่าวว่าเขาแต่งงานแล้ว ดังนั้นจึงเสียใจอย่างสุดขีด ตัดสินใจจากเขาไป หรือว่าทางบ้านเขาบีบบังคับให้แต่งงาน ให้เธอไปนัดบอด เธอตัดใจจากเขาไม่ลง ยังถูกบังคับจนหมดหนทาง จึงเลือกที่จะไปจากเขา

ในตอนนั้นเขาไม่ได้ตามหาถามไถ่ ไม่อยากจะรื้อฟื้นจนถอนตัวไม่ได้

เขาคิดถึงหลายอย่างที่อาจเป็นไปได้ แต่ไม่ได้ถึงว่าอาจเป็นเมียเขาที่รู้เรื่อง แล้วไปคุยกับจ้าวเหวินอิง

ด้วยนิสัยของคุณผู้หญิงไม่ได้เป็นคนง่ายๆ ถ้าหากตอนนั้นเธอรู้เรื่อง เธอน่าจะอาละวาดออกมา ดังนั้นเขาเลยไม่ได้คิดถึงด้านนี้

“เป็นไง ไม่ไปทักทายลูกนอกสมรสกับคนรักเก่าของคุณหรอ ดื่มสักแก้วมั้ย?” น้ำเสียงของคุณนางจงยิ่งเย็นชาขึ้น แต่ต้องรักษาหน้าไว้ เลยไม่กล้าเสียงดังคนรอบข้างกลับรู้สึกว่า ความสัมพันธ์ของสองสามีภรรยาคู่นี้ดีจัง พูดคุยกะหนุงกะหนิง

นอกจากแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ก็ไม่มีวิธีอื่นอีก

“คุณพูดอะไรนะ? ผมฟังไม่เข้าใจ” เขาค่อยๆขมวดคิ้ว

“ต้องการให้ฉันพูดให้กระจ่างกว่านี้ใช่มั้ย? เมื่อคืนคุณไปทำอะไรที่บ้านพักตากอากาศตระกูลเย่ล่ะ?” คุณนางจงถามอย่างเบาๆจงหวีฉวนที่หน้าผากเริ่มมีเหงื่อไหลลงมา

เขาไม่รู้เลยว่าเมียเขายังมีงานอดิเรกคือให้คนสะกดรอยตามเขา หลายปีมานี้ ตั้งแต่เกิดเรื่อง จ้าวเหวินอิงเขาก็มองเรื่องระหว่างชายหญิงได้ทะลุปรุโปร่ง เพื่อหน้าที่การงาน เขาไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนอีก

ขณะที่เขาใช้ทุกวิธีเพื่อได้ทำงานราชการ คุณผู้หญิงของเขาก็รู้ เขาไม่ได้หลบหน้าเธอ ดังนั้นเขาแทบจะไม่ได้ระมัดระวังเธอ แต่กลับละเลยจุดนี้

ตั้งแต่เมื่อยี่สิบปีก่อนที่คุณนางจงรู้ว่าสามีอยู่ข้างนอกรักกับจ้าวเหวินอิงความสัมพันธ์ของสองคนไม่ชัดเจน เธอเพื่อที่จะปกป้องครอบครัว ก็เลยไปคุยกับจ้าวเหวินอิง

เธอจำได้ว่าพอจ้าวเหวินอิงรู้ว่าจงหวีฉวนแต่งงานแล้ว ตอนนั้นเหมือนสติหลุด พอตั้งสติได้ เธอจึงขอโทษคุณนางจงไม่หยุด

คุณนางจงไม่ได้อภัยให้เธอ เธอรู้สึกว่าเป็นใครใครก็ไม่อาจอภัยให้กับมือที่สามได้ ตอนนั้นคำพูดของเธอแรงมาก ด่าจ้าวเหวินอิงหน้าไม่อาย เป็นสุนัขจิ้งจอก และยังให้เธอลาออกจากงาน

จ้าวเหวินอิงรับปากตกลงทันที ในใจเธอรู้สึกละอาย รู้สึกว่าตัวเองนั้นเข้าใจสถานการณ์อย่างชัดเจน จึงตกลงอยู่กับเขา ถึงจะไม่รู้เรื่องแต่ก็เป็นการทำลายครอบครัวของเขา ในช่วงนั้นลูกของคุณนางจงกับจงหวีฉวนพึ่งจะไม่กี่เดือน เธอจึงสัญญาว่าต่อไปจะไม่ให้จงหวีฉวนเห็นหน้าอีก