สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 5

ตอนที่ 5 ฉันก็มีลิมิตความอดทนเหมือนกัน

อยากจะหนีจากความเป็นจริงแต่ก็หนีไม่พ้น เธอจะต้องเผชิญหน้าไปกับมันเท่านั้น เธอหลับตาลงครู่นึง ในทันใดนั้นเธอก็พูดออกไปราวกับปล่อยวาง “คุณเย่ ฉันรักงานนี้มาก แต่ฉันก็มีลิมิตของฉัน ถ้าคุณทำแบบนั้น ฉันคงต้องออกจากที่นี่”

ตอนแรกเธอคิดว่าเขาจะโกรธซะอีก คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเพียงแค่ยิ้มเยาะออกมา แล้วปล่อยคางของเธอเป็นอิสระ พูดเสียงเย็นออกมา “คิดจริงหรอ? อยากขึ้นเตียงฉัน? เกรงว่าเธอคงไม่มีคุณสมบัติอะไรคู่ควรเลย”

เซี่ยชีหรั่นแทบจะไม่มีหวัง ถ้าเขายืนหยัดที่จะทำต่อ เธอก็ไม่มีทางสละร่างกายของเธอ แต่เธอทำได้เพียงออกจากที่นี่

ประโยคที่ว่าเธอไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ ยังทำให้เธอรู้ซึ้งเลยจริงๆ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เธอจะต้องได้อยู่ที่นี่ต่อไป

เพียงหวังว่าคนที่เธออยากเจอจะมาเร็วขึ้นอีกสักนิด เธอก็ไม่ต้องอยู่รับใช้ข้างๆคุณเย่อย่างต้องระแวดระวังอีกแล้ว

เซี่ยชีหรั่นเดินตามเขาไป เดินตามไปตามทางเดินจนถึงหน้าประตูของห้องสุดท้าย เขายืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง รอเธอเปิดประตูให้เขา

เธอก้มหน้าลงบิดลูกบิดประตู พูดเบาๆออกมา “คุณเย่ เชิญค่ะ!”

เขาเดินห้องด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ เซี่ยชีหรั่นพกความกังวลมากมายแล้วเดินตามเข้าไป

ห้องนอนของเขาตกแต่งหรูหราคนละสไตล์กับด้านนอกที่เป็นสไตล์ยุโรปโดยใช้สีทองเป็นหลัก แสงไฟในห้องที่ขมุกขมัว ผนังสีม่วงเข้ม มองดูหม่นหมอง

พื้นที่ในห้องใหญ่โต เตียงก็ใหญ่ อย่างน้อยก็น่าจะกว้างประมาณสองเมตร สีเครื่องนอนก็มีสีดำเป็นหลัก

แสงสว่างเดียวในห้องก็คือมาจากโคมระย้าคริสทัลเหนือเตียง เพียงแต่ฐานโคมไฟระย้าก็เป็นสีดำ

มองห้องนอนที่ดูมืดมน เซี่ยชีหรั่นราวกับเจอสาเหตุการทำเรื่องที่ยากจะเข้าใจของคนตระกูลเย่

“ปิดประตู!” เขาออกคำสั่งเสียงดัง เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปากออกมาโดยไม่รู้ตัว แล้วหันกลับไปปิดประตู

เย่เชินหลินเอามือไปปลดเข็มขัดหนังบนเอวออก คล้ายกับตอนที่อยู่ในห้องน้ำครั้งที่แล้ว ถอดกางเกงออกอย่างธรรมชาติ เหลือไว้เพียงกางเกงชั้นในสีดำ

เซี่ยชีหรั่นไม่กล้ามองเขา เขาเองก็ไม่ได้เปิดโชว์อะไรมากกว่าเดิม ถอดเสร็จแล้ว ก็เดินไปยังประตูที่อยู่มุมห้อง

เธอคิดว่าเขาจะต้องไปอาบน้ำแน่ และคิดว่าเธอก็ต้องเข้าไปรับใช้เขาในนั้นด้วย แล้วเดินตามก้าวของเขาเงียบๆ เขากลับสาดคำพูดเย็นๆออกมา “ไม่ต้องตามเข้ามา”

คำขอที่ไม่อาจเกิดขึ้นได้ของเธอ หยุดฝีเท้าโดยทันที

ในขณะที่เขากำลังอาบน้ำอยู่ เธอไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไรบ้าง และก็ไม่รู้ว่าการอยู่ทำงานกลางค่ำกลางคืนที่ห้องของคนอื่นมันคุ้มยังไง หรือจะเป็นเหมือนนางกำนัลในวังหลวงที่ต้องคอยเฝ้ายามน่ะหรอ?

เธอยืนอยู่ตรงนั้น สายตาถูกภาพถ่ายกลุ่มสองภาพบนโต๊ะข้างเตียงของเขาดึงดูดเข้าไป

เดินเข้าไปดูใกล้ๆ ภาพหมู่ภาพนั้นที่ถ่ายจากที่พระราชวังต้องห้าม เป็นภาพที่ดูเก่าหลายปี ขอบรูปมีสีเหลืองเล็กน้อย เด็กผู้ชายในรูปคงจะเป็นคนตระกูลเย่ รอยยิ้มที่ไร้เดียงสาบนใบหน้าของเขา และมีผู้หญิงคนนึงกำลังโอบเขาอย่างรักใคร่ นั่นคงจะเป็นแม่ของเขา

อีกภาพที่อยู่ใกล้กัน กับคนกลุ่มเดิม เบื้องหลังเป็นจัตุรัสเมืองเก่าของกรุงปราก เป็นที่ที่เซี่ยชีหรั่นอยากไปมาโดยตลอด

ในรูปนี้เขากำลังเม้มริมฝีปากแน่น บนใบหน้าไม่มีร่องรอยการยิ้มอยู่เลย แม่ของเขายังคงมองเขาด้วยสายตารักใคร่

เซี่ยชีหรั่นมองรูปอย่างเหม่อลอย ในใจคิดว่า ทำไมถึงมีแค่รูปเขากับแม่ หรือว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพ่อไม่ดีหรอ?”

ถ้าอย่างนั้น เธอ....

เขาจงใจ! ท่านพ่อบ้านหนุ่มคนนี้ทำไมถึงได้โหดร้ายแบบนี้กัน?

เธอทำได้เพียงทำตามเขา รอเขาล้างหน้าแปรงฟันจนเสร็จ แล้วตามเขาไปห้องออกกำลังกาย

เมื่อถึงหกโมงตรง หน้าประตูในเขตของคนงานสาวใช้ทุกคนก็ได้มารวมตัวกัน

ท่านพ่อบ้านเงยหน้าถามออกมาว่าเซี่ยชีหรั่นไปไหน จ้าวเทียนอั้ยพูดเสียงหลง “ไม่ทราบค่ะ ท่านพ่อบ้าน เมื่อคืนทั้งคืนก็ไม่กลับมา ไม่รู้ว่าไปนอนบนเตียงผู้ชายคนไหนไปซะแล้วค่ะ”

ไม่ได้กลับไปทั้งคืน นี่จะเป็นข่าวที่จะกระจายกันไปทั่ว ฟางลี่น่าและซุนเหมิงเหมิงแอบคิดในใจว่าอย่าเป็นเตียงของคุณชายใหญ่ก็แล้วกัน

ภายใต้การนำของท่านพ่อบ้าน กับพวกเธอก็ยังเป็นกฎเดิม เมื่อเรียงแถวเสร็จแล้วก็มุ่งหน้าไปห้องออกกำลังกาย

คนกลุ่มหนึ่งกำลังก้าวเข้าประตูไป ได้ยินเย่เชินหลินพูดกับเซี่ยชีหรั่นพอดี เสียงไม่ดังไม่เบา แต่ก็ทำให้คนทุกคนสามารถได้ยินได้พอดี

“เมื่อคืนบริการของเธอยังพอใช้ได้ แต่ต่อไปถ้าไม่มีคำสั่งของฉัน ก็ไม่ต้องเข้าไปในห้องนอนของฉันตามอำเภอใจอีก ฉันไม่ชอบผู้หญิงที่ชอบจู่โจมเข้าหา”

พระเจ้า แท้ที่จริงแล้วเธอก็นอนกับคุณชายใหญ่แล้วจริงๆหรอ?

ในใจของผู้หญิงทั้งสามคนก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมา จึงเกิดจุดประกายความเกลียดชังขึ้นมาทันที อดไม่ไหวที่อยากจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ

แม้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะคาดการณ์เอาไว้แล้ว เขาก็ทิ้งเธอแบบนี้เอาไว้กับสิงโตหิวโซเหล่านี้ หูก็แง่ฟังสิ่งที่เขาพูดออกมา ภายในใจของเธอก็ยังมีความไม่พอใจและไม่เศร้าใจจนพูดไม่ออก

โทนเสียงของเย่เชินหลินเย็นยะเยือก ฟังดูเหมือนคนกำลังโกรธ ท่านพ่อบ้านรีบเข้ามาต่อว่าเซี่ยชีหรั่น เพื่อลดแรงโกรธของเขาลง