สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 6

ตอนที่ 6 พอใจแล้วใช่มั้ย

“เธอกล้ามากที่กล้าทำเรื่องที่น่าละอายแบบนี้ขึ้นมาได้! ฉัน...”

จริงๆแล้วนี่ก็เพื่อให้เธอเก็บข้าวของออกไปจากที่นี่ หรือจะให้เธออยู่ที่นี่ต่อไป ในใจของเขาก็เกิดความสับสนขึ้นมา

ในขณะที่ยังคงสับสน ฟางลี่น่าก้าวเข้ามาข้างหน้าแล้วพูดออกมา “ฉันขอช่วยสั่งสอนมันเองค่ะ!” ในขณะที่พูดก็ง้างมือขึ้นมาแล้วฟาดลงไปบนหน้าของเซี่ยชีหรั่น จนใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นหันไปตามแรง

“เพี้ยะ!” เสียงดังชัด ฝ่ามือของฟางลี่น่าตบลงบนหน้าเธออย่างงรุนแรง จนใบหน้าขาวๆของเซี่ยชีหรั่นปรากฏรอยนิ้วมือทั้งห้านิ้วขึ้นมาอย่างชัดเจน

เธอไม่ได้มองไปที่ฟางลี่น่า แต่หันไปมองเย่เชินหลินโดยตรง

เธอพูดออกมาด้วยสายตาที่สื่อออกมาอย่างชัดเจน “ทีนี้ก็พอใจคุณแล้วหรือยัง?”

คิ้วของเย่เชินหลินขมวดออกมาอย่างไม่รู้ตัว เพียงชั่วพริบตาก็กลับมาเป็นดังปกติ ราวกับไม่รู้ไม่เห็นอะไรซะอย่างนั้น แล้วหันกลับไปวิ่งต่อบนลู่วิ่ง

ท่านพ่อบ้านรีบตวาดใส่ฟางลี่น่าโดยทันที “หล่อนมีหน้าที่สั่งสอนคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน กลับไปยืนรวมกลุ่ม!”

ฟางลี่น่าได้ลงมือตบหน้าเซี่ยชีหรั่นด้วยตัวเอง ไม่ต้องพูดเลยว่าได้ระบายอารมณ์ออกไปเท่าไหร่ จ้าวเทียนอั้ยและซุนเหมิงเหมิงมองไปยังหน้าของเซี่ยชีหรั่นที่ถูกประทับรอยนิ้วมือ ก็รู้สึกสะใจมาก

ใบหน้าที่รู้สึกแสบร้อนของเซี่ยชีหรั่น เธอกัดริมฝีปาก และหายใจเข้าลึกๆสองทีแล้วแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูและถาดแล้วเดินตามคนอื่นๆไปยืนเรียงแถวราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

เย่เชินหลินไม่มองก็รู้ว่าเธอจะต้องแสดงออกมาเป็นปกติ ความนิ่งเงียบและการควบคุมตัวเองไว้เหล่านี้จะทำให้คนอยากท้าทายมากขึ้น เขาอดคิดออกมาไม่ได้ ว่าแท้ที่จริงแล้วอะไรที่ทำให้เธอยอมเป็นหมากในเกมส์นี้

เรียกให้ท่านพ่อบ้านจัดคนไปค้นหาโดยเฉพาะ แต่ก็ไม่ได้ข่าวที่มีประโยชน์มามากนัก เลยยากที่จะคาดเดาแรงจูงใจของเธอ

ไม่ว่าจะเป็นสาเหตุเพราะอะไรก็ตาม การดำรงอยู่ของเธอนั้นได้มีความต้องการที่จะทำลายเขาก็อย่ามาโทษลูกน้องของเขาที่ไร้หัวใจเลย

เย่เชินหลินออกกำลังกายเสร็จแล้ว ยามที่เช็ดเหงื่อก็ยังคงใช้ผ้าขนหนูของฟางลี่น่า การกระทำเล็กๆน้อยๆของเขาก็ทำให้ท่านพ่อบ้านและสาวใช้คนอื่นๆล้วนคิดว่าทุกอย่างที่คุณชายใหญ่ทำต่อฟางลี่น่าเป็นสิ่งยืนยัน

ผู้หญิงขี้อิจฉาหลายคนก็ดูเหมือนว่าจะเจอที่พึ่งแล้ว ในใจก็เริ่มวางแผนว่าจะทำอย่างไรให้เซี่ยชีหรั่นรีบออกไปจากที่นี่

คอยอยู่รับใช้เย่เชินหลินทานอาหารเช้า เขายังไม่ออกจากบ้านไปก็หันไปบอกท่านพ่อบ้านว่าวันนี้จะมีแขกคนสำคัญมา

“พวกเธอเรียกเขาว่าคุณไห่ก็ได้ ให้เกียรติเขาด้วย”

“ครับ!” ท่านพ่อบ้านเอ่ยรับทราบออกมาอย่างนอบน้อม

เย่เชินหลินพูดจบ ก็เข้าห้องทำงานไป

เมื่อช่างตัดเสื้อเอาชุดที่ตัดเสร็จมาส่ง ท่านพ่อบ้านก็ให้ทุกคนมารวมตัวกัน แล้วแจกจ่ายขุดตามชื่อที่ปักไว้ด้านในเสื้อ คนละสองชุด

“เสื้อผ้าสองชุดนี้ ซักเอาไว้ตัวนึงแล้วเอาไปเปลี่ยนตัวนึง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นก็ตาม พวกเธอจะต้องใส่ชุดเครื่องแบบ ใครที่ไม่อยากใส่ หรือใส่แล้วชุดเกิดสกปรกหรือชำรุดออกมา จะต้องโดนทำโทษ ฉันที่เข้มงวดอาจทำให้พวกเธอต้องลาออกไป ได้ยินแล้วหรือยัง?” ท่านพ่อบ้านถามเสียงสูง

“เข้าใจแล้วค่ะ!” ทุกคนตอบออกมาพร้อมกัน

“ตอนนี้ก็กลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อีกสิบนาทีก็กลับมารวมตัว!”

ระหว่างทางเดินกลับห้อง ฟางลี่น่า จ้าวเทียนอั้ยและซุนเหมิงเหมิงยืนกลุ่มซุบซิบวางแผนกันอยู่ครู่หนึ่ง

“โอเค งั้นเธอก็ใส่ชุดฉันไปก่อน ตามฉันมาเลย”

ก่อนที่เซี่ยชีหรั่นจะไปเปลี่ยนชุด ก็พูดกับหลิวเสี่ยวเจียวว่า “เธอรีบไปเถอะ เดี๋ยวท่านพ่อบ้านจะโกรธเอา”

“ไม่ ชีหรั่น ฉันกับจิ่วจิ่วจะรอเธอ ถ้าพวกเราไปสายกันทั้งสามคน ท่านพ่อบ้านคงไม่พุ่งเป้ามาที่เธอคนเดียวแน่” หลิวเสี่ยวเจียวพูดด้วยรักในความยุติธรรม

และแล้วก็ยังมีสองคนที่ช่วยเหลือเธอ เซี่ยชีหรั่นก็คิดว่าหัวใจยังคงไม่ด้านชา

ยามทั้งสามคนวิ่งมาถึงที่ที่รวมตัวกัน สีหน้าของท่านพ่อบ้านโกรธทะมึนไปทั้งหน้าอย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด

ฟางลี่น่าที่มองไปยังเซี่ยชีหรั่นที่อยู่ในชุดแม่บ้าน ก็กวาดตามองไปยังจ้าวเทียนอั้ย แล้วคิดในใจว่า ที่จริงก็ตัดไปแล้ว ทำไมมันยังเหลือชุดให้ใส่อีกกัน?

จ้าวเทียนอั้ยก็รู้สึกแปลกใจเช่นเดียวกัน เป็นเธอที่ลงมือตัดมันด้วยตัวเอง ตัดหมดทั้งสองชิ้นแล้วด้วย

เพ่งมองไปดีๆถึงจะพบว่าชุดที่เธอใส่ชุดนั้นดูไม่ค่อยพอดีตัวเท่าไหร่ ฟางลี่น่ามองออกเช่นเดียวกัน เธอกระแอมออกมาเบาๆ เรียกสติท่านพ่อบ้าน

“นี่ ทำไมชุดของพวกเราทุกคนใส่แล้วมันพอดี แต่ของเซี่ยชีหรั่นกลับใหญ่ซะขนาดนั้นล่ะ?”

ท่านพ่อบ้านโกรธจนหน้าเปลี่ยนสี แล้วถามขึ้นมา “เซี่ยชีหรั่น เกิดอะไรขึ้นกับกระโปรงของหล่อน?”

เซี่ยชีหรั่นตอบกลับมาเสียงนิ่ง “กระโปรงของหนูทั้งสองตัวถูกคนตัดจนขาดไปแล้ว ใส่ไม่ได้แล้ว ส่วนตัวนี้หนูยืมมาค่ะ”

ท่านพ่อบ้านมองเธอ แล้วกลับไปมองพวกผู้หญิงที่เหลือ แล้วเดินเข้าไปถาม “พวกเธอทั้งหมดใครเป็นคนตัดกระโปรงของหล่อนกัน?”