สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 51

บทที่ 51 ไล่ออกไปแล้ว

เย่เชินหลินหยุดนิ่งกระทัน​หัน​ แล้วจ้องมองไปที่ใบหน้าของพ่อบ้านและถามเขาด้วยน้ำเสียงที่ปกติว่า​"ถอนหญ้าตอนเที่ยงทุกวันนั้นมันเอื้อต่อการเติบโตของดอกไม้มั้ย"

พ่อบ้านชะงัก​ไป​ครู่หนึ่งไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

ถ้าบอกไปว่าไม่เอื้อ​ ก็เท่ากับ​หมายความว่าเขาตั้งใจจะกลั่นแกล้ง​เซี่ยชีหรั่น

ดูแล้วก็ยังพูดได้อยู่​นะว่ามันมีส่วนเอื้ออยู่บ้าง

จากนั้นพ่อบ้านก็กระแอมในลำคอของเขาแล้วตอบว่า "ใช่กำจัดวัชพืชตอนเที่ยงจะทำให้หญ้าเล็ก ๆ บางส่วนยิ่งร่วงโรยได้ง่ายขึ้นจากการโดนแสงแดดเผา​ และพวกมันก็จะไม่งอกใหม่อีก"

เย่เชินหลินดูเหมือนจะฟังเขาพูดอย่างตั้งใจ​ และเมื่อพ่อบ้าน​พูดจบ​ เขาก็ชื่นชมอย่างนุ่มนวลว่า "ใช่มันฟังดูสมเหตุสมผลดี​ แล้วดูเหมือนว่าคุณจะรู้จักดอกไม้และใบหญ้าเป็นอย่างดี  งั้นเริ่มจากวันนี้เป็นต้นไป​คุณไปที่สวนและรดน้ำถอนหญ้าหลังเที่ยงทุกวัน "

"เอ่อ" สีหน้าของพ่อบ้านดูเกร็งขึ้นมาทันที

เย่เชินหลินพูดเย้ยหยันออกมาว่า "มีอะไร​ ไม่เต็มใจ​หรือ"

"ไม่​ ไม่ครับคุณเย่ ผมหมายความว่ามันเป็นความโชคดี​ของผมเหลือเกินครับ" พ่อบ้านตอบด้วยรอยยิ้ม

"ก็ดี! ส่วนเรื่องเวลาก็เป็นไปตามเวลาเดิมเหมือนที่คุณจัดให้กับเซี่ยชีหรั่น"

"ครับคุณ​เย่!"

พ่อบ้านซ่อนความเกลียดชังไว้ในใจของเขาและเขาไม่กล้าที่จะ​แสดงความไม่พอใจใด ๆออกมาแม้แต่เศษเสี้ยว​เดียว

สมควร​ตายๆไปซะทีนังเซี่ยชีหรั่น​ ทำไมเธอถึงมักจะโชคดีและรอดพ้น​ทุกครั้งที่เขาต้องการจะจัดการเธอ  เขาไม่เชื่อว่าหรอกว่าคนอย่าง​เย่เชินหลินจะสนใจเธอไปตลอด

เย่เชินหลินเหลือบมองไปที่ประตูห้องของเซี่ยชีหรั่น​ พ่อบ้านทำความสะอาดทันทีและสัญญาว่า: "คุณ​เย่วางใจได้เลยเดี๋ยวกระผมจะให้จิ่วจิ่วและหลิวเสี่ยวเจียวมาดูแลเธอในทันที"

"ฉันพูดแล้วหรือว่ารู้สึกไม่วางใจ!! " เขาถามเขาด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

"เปล่าครับ! "

ใช่คุณไม่ได้พูด แต่ใครบ้างจะไม่รู้​ความหมายของคุณ  ถ้าฉันรู้แต่แรก​ว่าคุณจะโกรธ​มากขนาด​นี้​ และแคร์นังขี้ข้าคนนี้มากเหลือเกิน​อย่างนี้​ ฉันจะคงจะ​ไม่ลงมือวันนี้​หรอก​ พ่อบ้าน​พึมพำอยู่ใน​ใจ​

“ ให้จิ่วจิ่วและหลิวเสี่ยวเจียวดูแลเซี่ยชีหรั่นให้ดี ๆ​ และอย่าให้เรื่องนี้แพร่งพราย​ไปข้างนอก​ คนอื่นจะพูดเอาได้ว่าบ้านตระกูล​เย่นั้นเข้มงวดกับคนรับใช้มากเกินไปและเรื่อง​อื่น ๆก็ดูแล​กันตามเดิม” เย่เชินหลินพูดจบโดยไร้อารมณ์​ใด ๆ​ แล้วเดินกลับไปบ้านใหญ่​

เขาให้คำสั่งที่ชัดเจนออกมาเช่นนี้​ และยังระบุอีกด้วยว่าใครเป็น​ผู้​ดูแล พ่อบ้านไม่มีช่องว่างที่จะทำอะไรได้​ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงต้องตามคำรับสั่งของเขาแค่นั้น​

บทสนทนา​ระหว่าง​เย่เชินหลินกับพ่อบ้านข้างนอกนั้นเซี่ยชีหรั่นได้ยินทุกอย่าง

นี่อาจเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่​เธอเข้ามาอยู่ที่บ้าน​ตระกูล​เย่แห่งนี้ ที่เย่เชินหลินได้ลงโทษผู้ที่ทำร้ายเธออย่างชัดเจนเช่นนี้​

มุมปากของเธอยกขึ้นอย่างขมขื่น​ ขณะที่​ยิ้มนั้นดวงตาของเธอก็เปียกชื้นขึ้นมา

เย่เชินหลิน​ แท้จริง​แล้วคุณ​เป็นคนแบบไหนกันแน่​  ถ้าหากไม่ใช่เพราะความต้องการ​ของคุณแล้วพวกเขาคงจะไม่ทำกับฉันตลอดทั้งวันอย่างนี้

ในเมื่อคุณยินยอมให้พวกเขาเล่นงานฉัน​ แล้วทำไมต้องมาลงโทษ​พวกเขาลับหลัง​ คุณกำลัง​คิดอะไร​อยู่​กันแน่

ในขณะที่เธอกำลัง​ครุ่นคิดอยู่นั้น​  จิ่วจิ่วและหลิวเสี่ยวเจียวก็ผลักและเข้ามาพอดี

จิ่ว​จิ่วมองดู​เซี่ยชีหรั่นถึงไข้จะลดแล้วแต่ก็ยังดูอ่อนแรงอยู่​ แต่ดูไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อคืน​ แล้วคำพูดมากมายก็ดังขึ้น​มา​

"ฉันขอพูดไรหน่อย​นะชีหรั่น​ ตกลง​เธอรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้ ฉันบอกเธอเลยว่าคุณ​ชายเย่นี่คือโคตร​หล่อเลย​ เขาอ่อนโยนต่อเธอมากเลยนะ​ คือแบบนี้​ เขานั่งซับน้ำตา​ให้เธอแบบนี้เลย"  เธอนั่งลงข้างๆเตียงของ​เซี่ยชีหรั่น​ แล้วอธิบาย​อย่างสมจริง​สมจัง​ เพื่อแสดงให้เห็นความจริง​ เธอค่อยๆเช็ดใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นด้วยมือของเธอ

"ไม่จริง​ใช่มั้ย" เซี่ยชีหรั่น​ถามเธอ​ น้ำเสียงยังคงมีความแหบอยู่เล็กน้อย​

"จริง!! " หลิวเสี่ยวเจียวอมยิ้มแล้วนำน้ำมาให้กับเซี่ยชีหรั่น

“ ฉันจะบอกเธอไว้เลยนะว่า​ ตอนที่เขาเช็ดน้ำตาให้เธอนั้นก็ทำให้พวกเราเองก็รู้สึก​ตกใจมากแล้ว แต่ก็กลับมีสิ่งที่คาดไม่ถึงหลังจากนั้นอีกนะสิ​ ก็คือเมื่อคืนเธอไข้ขึ้นสูงมากจนถึงกับเพ้อออกมา​ และเธอได้เผลอพูดออกมาว่าจะฆ่าคุณ​ชายเย่  แล้วเธอยังจับข้อมือของเขามากัดเต็มแรง​อีก​ จนเลือดไหลหยดจากแขนของเขาเลย​ พ่อบ้านจะเข้ามาห้ามแต่คุณ​เย่โบกมือห้ามเขาเข้ามายุ่ง "

ถ้าบอกว่าโม่เสี่ยวจุนทำเพื่อเธออย่างมากอย่างนี้​ เธอคงจะเชื่ออย่างแน่นอน  แต่บุคคล​ที่พวกเขาพูดถึงอยู่นั้นคือเย่เชินหลิน​ จะให้เธอเชื่อได้อย่างไร

เขาคือเย่เชินหลินผู้ที่พูดอย่างจองหองเสมอ​ต้น​เสมอ​ปลาย เธอจะยอมปล่อยให้เธอทำเรื่อง​บังอาจ​เช่นนั้น​ได้อย่างไร

เธอพยายาม​จะหาเหตุผลทุกอย่างที่จะปฏิเสธสิ่งที่พวกหล่อนพูด  แต่เธอก็ค่อยๆตระหนักได้ว่ามันเป็นการพยายาม​หลอกลวงตนเอง  ตอนเช้าเห็นได้ชัดว่าเธอเห็นเย่เชินหลิน นั่งอยู่ข้างเตียงของเธอ และมองหน้าเธอเหมือนมองหน้าผู้หญิงที่เขารัก​ ซึ่งเธอก็เห็นด้วยตาของตัวเธอเอง

นอกเหนือจากผู้ชายคนนึงรักผู้หญิง​คนนึง ยังจะมีเหตุผล​อะไรอีกจะอธิบายได้อย่างไรว่าทำไมเย่เชินหลินถึงทำเช่นนี้

เกิดความรู้สึกที่แสนหวานและแสนสวยงาม เหมือนน้ำพุใส ๆ ที่หลั่งไหลเข้ามาในหัวใจของเธอ จากนั้นก็กลายเป็นรสเปรี้ยว​อย่างฉับพลัน​ แล้วก็กลายเป็นรสขม​ จากนั้นค่อยๆเปลี่ยน​เป็นรสชาติหนึ่งที่ซับซ้อน

เธอรู้สึกเหมือนจะอยากร้องไห้​  อีกทั้งเธอต้องการใช้แรงทั้งหมดที่มียิ้มออกมาเหลือ​เกิน

จ้าวเทียนอั้ยมองย้อนกลับไปหาฟางลี่น่าและซุนเหมิงเหมิง ใครจะคิดว่าเธอไม่ทันได้รอให้เธอได้พูด​ ฟางลี่น่าก็พูดอย่างแปลกมีท่าทีที่แปลกไปว่า "นี่!! ทำไมเธอถึงยังไม่รีบออกไปอีก​ หรือจะรอให้พ่อบ้านเรียกให้คนมากลากเธอออกไป เกิดเป็นคนต้องมีเมตตา​ ผู้หญิงเลวทรามต่ำช้าอย่างเธอ​ ไม่คู่ควรที่จะ ... "

"พอกันได้แล้ว! เธอจำเป็นต้องพูดมากขนาดนี้มั้ย​ อย่ารบกวนคุณเย่" พ่อบ้านตะคอก

พ่อบ้านคิดในใจยังจะมาทำเป็น​ปากดี​อีก คิวต่อไปก็คือเธอละ​ ช่างโตแต่ตัวแต่ไม่มีสมองจริงๆ

ไม่มีใครสนใจจ้าวเทียนอั้ยอีกต่อไป​ เธออ้อนวอนขอความช่วยเหลือแต่ไร้ประโยชน์​ และไม่มีทางเลือกนอกจากยืนขึ้นและเดินออกไปด้วยตัวเอง​ พ่อบ้านตามเธอมาและมอบข้าวของส่วนตัวของเธอให้เธอไป

จ้าวเทียนอั้ยก็เพิ่งจะคิดขึ้นได้ว่าเมื่อกี้ตอนเองตอนอยู่ในห้องออก​กําลัง​กาย​นั้นรีบร้อนมากเกินไป​ และได้ทำให้พ่อบ้านนั้นขุ่นเคือง ด้วยความหวังสุดท้ายของเธอ​ เธอจึงขอโทษเขาและขอให้เขาให้โอกาสเธออีกครั้ง

"ไม่ใช่ว่าฉันไม่ช่วยเธอนะเทียนอั้ย​ ในวันเกิดของฉันได้จัดให้เธอสองสามคนนั้นเต้นรำ​ และจัดให้พวกเธออยู่ในตำแหน่งที่โดดเด่นที่สุด แต่ลองคิดดูคุณเย่ไม่แม้แต่​จะ​มองพวกเธอเลยสักนิดเดียว​ นอกจากนี้  เมื่อคืนนี้เธอไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง​ให้ดีเลยพูดมั่วๆออกไปต่อให้ฉันอยากจะช่วยแต่ก็ช่วยไรเธอไม่ได้แล้ว​  รีบออกไปซะ! "

"พ่อบ้าน​ ขอร้องท่านละค่ะ"

"ฉันไม่สามารถช่วยอะไรได้​ ที่นี่ตระกูล​เย่​ และฉันทำได้เพียงต้องทำตามรับคำสั่ง​  ถ้าเธอต้องการที่จะโทษใครก็ให้โทษนังนามสกุลเซี่ยนั่น​  รีบออกไปเถอะ!"

แม่บ้านยืนมองจ้าวเทียนอั้ยก้าวออกจากประตูด้วยสายตาของเขาเองแล้วจึงหันหลังกลับ

"จัดการไล่ออกไปเรียบร้อย​แล้วครับคุณ​เย่"

"อืม"

"คุณ​เย่คุณผู้หญิง​น่าจะตื่นแล้ว​ และคุณ​ส้งก็ต้องการความดูแล​ กระผมขอตัว​ไปที่บ้านหลังใหญ่ก่อน"

"อืม"

พ่อบ้านไปที่ห้องของคุณผู้หญิง​ คุณผู้หญิง​ถามเขาว่า "เย่เชินหลินนอนค้างที่ไหนเมื่อคืนนี้"

พ่อบ้านกังวลว่าจะไม่มีใครทำอะไรกับเซี่ยชีหรั่นได้​ ในเมื่อคุณ​ผู้หญิง​เป็นผ่านถามเองเช่นนี้​ นับว่าเป็นโอกาสที่ดี  เขาเดินไปหาคุณผู้หญิง​ของบ้านทันทีและรายงานด้วยเสียงที่แผ่วเบา "คุณเย่ใช้เวลาทั้งคืนอยู่ในห้องนอนของสาวใช้คนหนึ่งครับ​ และเมื่อคืนนี้เซี่ยชีหรั่นใช้ข้ออ้างที่ว่าเธอป่วยทำเรื่องวุ่นวายขึ้น​ หล่อนดึงมือของคุณเย่มากัด แต่คุณ​เย่ไม่เพียงจะไม่โกรธ​ และยังลงโทษ​ให้กระผมไปดูแลสวนหลังบ้านทุกวันเพื่อเอาใจให้เซี่ยชีหรั่นหายโกรธ​ "

คุณ​ผู้หญิง​ขมวดคิ้วถาม

"มีเรื่องอะไรแบบนี้เกิดขึ้น​ด้วยเหรอ... "

“ ใช่แล้วคุณผู้หญิง​ไม่เพียงเท่านั้น​ สาเหตุเพราะมีสาวใช้คนหนึ่งซึ่งเป็นสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างหน้าสุดตอนที่เต้นรำคนนั้น​ เธอได้ต่อว่ากับเซี่ยชีหรั่นเพียงสองสามคำเท่านั้น​ และเธอได้ถูกคุณเย่ไล่ออกไปแล้วเมื่อเช้านี้”