สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 52

บทที่ 52 จำเป็นต้องรับเป็นน้องสาวของฉัน

ยิ่งเห็นฝู้เฟิ่งหยีโกรธมากขึ้นพ่อบ้านก็ยิ่งได้โอกาสราดน้ำมัน​ลงใน​กองไฟ "กระผมคิดว่าถ้าคุณเย่จะรู้สึกชื่นชอบ​สาวใช้นั้นมันเป็นเรื่องปกติสำหรับของผู้ชาย​ทั่วไป แต่มันสำคัญ​อยู่ที่ว่าคุณเย่ทำเช่นนี้​ จะทำให้คุณหนูส้งรู้สึกอึดอัดได้​  ท่านลองคิดดู​ คุณหนูส้งเป็นถึงลูกสาวของท่านประธานใหญ่​ และดูสูงศักดิ์​มากนะครับ "

ฟู่เฟิ่งอี๋ไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนจริง ๆ เธอต้องการให้พ่อบ้านไปตามเย่เชินหลินมาพบที่นี่​ อยากจะสั่งสอนเขาต่อหน้าสักหน่อย​ และให้เขาขับไล่เซี่ยชีหรั่นออกไปซ่ะ

แต่ในทันใดเธอก็บังคับจิตใจตัวเองให้เย็นลงได้อีกครั้ง เหมือนกับว่าลูกชายของเธอเคยพูดว่าเธอเป็นคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะแล้ว​ ไม่ควรหุนหันพลันแล่น​เกินไป

อย่าเพียงแค่​เห็นความกตัญญูกตเวทีของเขาที่มีต่อแม่ของเขา​มาก เพราะในความเป็นจริงเขาเป็นคนที่มีอุดมการณ์​ที่แน่วแน่และหัวแข็ง​มาก​ และเป็นเรื่องยากที่ใครหน้าไหนจะไปเปลี่ยนความคิดของเขาได้  ยิ่งกว่านั้นดูจากสิ่งที่เขากระทำต่อผู้หญิง​คนนั้นในตอนนี้นั้น เขายังอยู่ในช่วงเวลาที่เขาลุ่มหลงที่สุด  การจัดการโดยใช้อารมณ์​ในตอนนี้นั้นมีจะมีแต่ผลเสียย้อนกลับมา​เปล่าๆ​ และจากบทเรียนที่ผ่านมานั้นก็เพียงพอที่จะทำให้เธอสงบสติอารมณ์​ลงได้

เธอไตร่ตรองอย่างหนักอยู่ครู่หนึ่งและพูดเบา ๆ ว่า "เรื่องที่คุณพูดมาฉันเข้าใจล่ะ​ ต้องรบกวนคุณช่วยฉันอีกสักอย่าง​ หลิงหลิงเพิ่งจะมา​ คุณช่วยให้ความดูแลเธอให้ดีที่สุด​ อย่าให้เธอต้องรู้สึกขาดตกบกพร่องอะไร​ ​คุณไม่สนใจฉันแล้วล่ะ  ตอนนี้​คุณไปดูเธอสักหน่อยและดูว่าเธอต้องการอะไรไหม "

"รับทราบครับนายหญิง!"

แม้ว่าพ่อบ้านจะเป็นกังวลใจอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็ค่อยๆตระหนักได้ว่า เธอนั้นรักลูกชายของเธอ​มาก คงจะไม่ตามสืบดูเขาโดยเปิดเผยเกินไปแน่

ในช่วงเวลานี้เขาคงทำได้​เพียง​กินลมชมวิวอดทนรออยู่ใกล้ๆเธอ​ โดยไม่เชื่อว่าเธอจะอดทนได้ดีขนาดนั้น

พ่อบ้านมาถึงประตู​ ฝู้เฟิ่งหยีเรียกให้เขาหยุดอีกครั้ง​ และบอกเขาว่า "เกี่ยวกับเมื่อคืนที่ผ่านมานั้นไม่ต้องบอกให้หลิงหลิงรู้​ อย่าไปเพิ่มเรื่องวุ่นวาย​ให้เธอเลย"

"ครับนายหญิง​ กระผมเข้าใจ​ล่ะครับ"

พ่อบ้านเดินไปที่ประตูห้องพักแขกด้านตะวันออกสุดของบ้าน​ และยกมือขึ้น​กำลังจะเคาะประตูทันใด​นั้นเขาก็ได้ยินเสียงของหลิงหลิงและผู้ช่วยของเธอสนทนา​กันอยู่​ในห้อง

“พี่หลิงหลิงค่ะ​  เมื่อคืนนี้พี่กับคุณเย่ได้มี....... "

เพื่อให้ผู้คนรู้สึกว่าเธอเข้าถึงได้ง่าย​ ส้งหลิงหลิงจะอนุญาต​ให้คนที่อยู่ใต้บังคับบัญชา​ของเธอ​นั้นเรียกชื่อจริงเธอได้​ ส่วนผู้ช่วยของเธอนั้นอายุน้อยกว่าเธอเล็กน้อย​ ก็เลยเรียกเธอว่าพี่หลิงหลิง

ส้งหลิงหลิงหน้าแดง​ พูดอย่างเย่อหยิ่ง​ว่า​ "ยัยเด็กเมื่อวานซืนทำไมอะไรๆก็ต้องถามไปหมด" แหมๆ พี่หลิงหลิงก็​ พูดแบบ​นี้​งั้นก็แสดง​ว่าพวกคุณเมื่อคืนนี้...... ฮ่าๆๆๆ​  ดูเหมือนว่าหนูคงจะหูฝาดไปเอง​ หนูคิดว่าคุณเย่ออกไปข้างนอกเสียอีกเมื่อคืนนี้"

“ จริงเหรอ!!  เธอได้ยินเขาออกไปข้างนอกงั้นเหรอ..” ใบหน้าของส้งหลิงหลิงเริ่มดูเคร่งเครียดขึ้นมาแวบหนึ่ง

พื้นที่ของบ้านหลังใหญ่ทั้งหมดนั้นกว้างขวางมาก และเธอก็พักอยู่ในห้องด้านในสุด ทำให้ไม่ได้ยินอะไรที่เกิดขึ้นข้างนอกนั่นเลย

“ ดูเหมือนว่าจะใช่นะค่ะพี่หลิงหลิง หนูเองก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ พี่คิดเสียว่าหนูไม่ได้พูดอะไรก็แล้วกันนะค่ะ” ผู้ช่วยเซียวเสี่ยวลี่รีบพูด แต่กลับได้ยินเสียงถอนหายใจมาจากส้งหลิงหลิง

"เห้อออ! ฉันไม่รู้ว่าเวลาดึกขนาดนั้นเขาจะออกไปไหนกัน"

พ่อบ้านเอื้อมมือไปเคาะประตู คิดในใจว่าเวลานี้ไม่มีใครทำไรเซี่ยชีหรั่นได้ แต่ผู้หญิงคนที่อยู่ในห้องนี่สิคือคำตอบ  ฟังจากเสียงการถอนหายใจของเธอแล้วก็รู้ทันทีว่ามีทั้งความอิจฉาริษยา

ไม่มีอะไรที่จะน่ากลัวไปกว่าความริษยาของเพศหญิง รอก่อนนะเซี่ยชีหรั่น รอให้เธอผู้นี้มากำจัดเธอสักวัน

"เข้ามา!" เสียงของส้งหลิงหลิงยังตอบมาอย่างอ่อนหวานเหมือนเดิม

เมื่อพ่อบ้านเดินผ่านประตูเข้ามา เขาก็พูดอย่างเคารพว่า "อรุณสวัสดิ์ครับ, คุณหนูส้ง, นายหญิงใช้ให้กระผมดูว่าคุณมีอะไรจะให้กระผมรับใช้บ้าง โปรดรับสั่งมาได้เลยครับ"

"ต้องรบกวนคุณอีกแล้วค่ะ คุณไปดูแลรับใช้คนอื่นดีกว่าค่ะ เมื่อก่อนปฏิบัติอย่างไรก็อย่างงั้นเถอะค่ะคุณมาดูแลมาฉันเป็นพิเศษแบบนี้ ทำให้ฉันรู้สึกเกรงใจมากเลยค่ะ"

แม้ว่าเธอจะบอกออกไปว่าเธอไม่ต้องการ พ่อบ้านก็ยังเดินเข้าไปหาเธอ ยิ้มแล้วพูดว่า "คุณหนูส้งนี่ช่างเป็นคนที่เข้าใจอะไรดีเสียจริง ๆ ถ้าทุกคนเป็นคนดีเหมือนคุณมันคงจะดีไม่น้อย"

ทันทีที่ส้งหลิงหลิงได้ยิน คำพูดของเขามันมีอะไรบางอย่างแฝงอยู่ในนั้น เธอยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วถามเขาว่า "ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้นละค่ะ"

พ่อบ้านจ้องมองไปยังเซี่ยวเสี่ยวลี่ ส้งหลิงหลิงเข้าใจในทันทีและพูดกับเขาว่า "ไม่ว่าคุณจะพูดอะไรก็พูดออกมาได้เลย เสี่ยวลี่ก็เป็นเหมือนน้องสาวของฉันคนหนึ่งไม่ใช่คนนอก"

พ่อบ้านสังเกตลักษณะท่าทางของส้งหลิงหลิงก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า "กระผมไม่อยากพูดแบบนี้เลยจริงๆ เพราะนายหญิงของผมได้สั่งไว้ว่าไม่ให้กระผมบอกใคร โดยเฉพาะคุณ แต่กระผมเห็นว่าคุณเป็นคนดีมากเหลือเกิน เลยไม่สามารถทนไม่บอกคุณได้จริง ๆ

ท่าทีของส้งหลิงหลิงดูเปลี่ยนไปดูเคร่งเครียดขึ้น และเธอลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้าโต๊ะแต่งตัว แล้วพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า "ขอบคุณคุณมากค่ะ ถ้าหากว่าคุณคิดสะดวกที่จะบอกให้ฉันรู้ก็บอกมาได้เลยค่ะ แต่ถ้าคุณไม่สะดวกละก็ ฉันก็คงต้องรบกวนคุณแล้วล่ะ  ไม่ว่าคุณจะพูดอะไรออกมาก็ตาม ฉันรับรองว่าเสี่ยวลี่และฉันจะไม่พูดในสิ่งที่คุณบอกออกไปให้ใครรู้เลยแม้แต่คำเดียว "

"ครับ อย่างงั้นก็ดีครับ" พ่อบ้านตอบ ช่างเข้าทางเขาพอดี

คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับคุณหนูส้ง เมื่อคืนที่ผ่านมาเซี่ยชีหรั่น บางทีคุณอาจจำไม่ได้ หล่อนที่เป็นแม่บ้านที่ส่งแหวนหมั้นให้คุณและคุณเย่เมื่อวานนี้คนนั้นนะครับ เธอมีไข้แล้วคุณเย่พาฉันกับหมอไปพบเธอกลางดึก และเขาได้นั่งเฝ้าที่ข้างเตียงของเธอทั้งคืน  แล้วเซี่ยชีหรั่นได้จับเอามือของเขาเข้ามากัด เขาก็ไม่โกรธหล่อนเลยแม้แต่น้อย เพื่อหล่อน คุณเย่ได้อารมณ์เสียต่อหมอกับกระผมเอง และหญิงสาวใช้คนอื่น ๆ  ก็พลอยโดนกันถ้วนหน้า และสาวใช้คนที่นำเต้นรำในคืนนั้นก็โดนเขาไล่ออกไปโดยทันที "

ส้งหลิงหลิงต้องการฟังสิ่งนี้ด้วยรอยยิ้ม แต่เมื่อได้ฟังคำพูดเหล่านี้แล้วทำให้เธอไม่สามารถสงบลงได้เลย

หลังจากเขาพูดเสร็จเธอพยายามฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วพูดกับพ่อบ้านว่า "ขอบคุณมากที่บอกเรื่องนี้กับฉัน ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตาม ตราบใดที่เขาทำแล้วมีความสุขฉันก็ยินดี"

"ครับ กระผมรู้ว่าคุณหนูส้งเป็นคนมีคุณธรรมและมีน้ำใจ เห้อ กระผมหวังว่าเซี่ยชีหรั่นคงจะมีความรู้สำนึกในตัวเองสักนิดก็ยังดี ถ้าหากคุณหนูส้งต้องการความช่วยเหลืออะไรจากกระผมได้โปรดบอกกระผมได้ตลอดเวลาครับ"

"อืม เธอสองคนพยายามเข้าหากันให้ดีๆ ฉันจะกลับไปวันนี้แล้ว เมื่อพ่อของเย่เชินหลินเขากลับมาจากปักกิ่ง เราพร้อมที่จะไปสู่ขอให้ถูกต้องตามประเพณีทันที"

ใบหน้าของส้งหลิงหลิงแดงขึ้นด้วยความเขินอาย และรีบพูดขึ้นว่า "คุณป้าค่ะ เมื่อคืนหนูได้คุยกับคุณป้า และเรียนรู้อะไรมากมาย หนูยังไม่ได้คุยถึงเรื่องที่หนูชื่นชอบเลย ดังนั้นคุณป้าควรจะอยู่ให้นานขึ้นสักหน่อยไม่ได้หรือค่ะคุณป้า"

เย่เชินหลินพูดขอขึ้นว่า“ ใช่ครับ คุณแม่กลับไปก็ไม่มีเรื่องอะไรต้องทำ กลับไปก็ไปอยู่แค่บ้านกับนางพยาบาลกันสองคนตามลำพัง อยู่ที่นี่คึกคักมากคนมากมาย และที่นี่อากาศก็ดีกว่าเขตในเมืองอีกครับ”

ฝู้เฟิ่งหยีส่ายหัวแล้วพูดว่า "ไม่หรอก ช่วงนี้พ่อของเธอกลับมากินข้าวที่บ้านบ่อย ๆ ฉันไม่อยู่ไม่ได้

“เชินหลิน ถ้าลูกปล่อยให้หลิงหลิงโดนรังแกละก็ แม่จะไม่ปล่อยลูกไปแน่” เธอพูดกับเย่เชินหลินอย่างจริงจัง

"ไม่มีทางครับ"

หลังจากได้ยินคำตอบจากปากของลูกชายของเธอฝู้เฟิ่งหยีก็รู้สึกโล่งอก และเพื่อเอาใจส้งหลิงหลิงเธอตบเบา ๆ ที่มือเล็กๆของเธออีกครั้ง และพูดด้วยน้ำเสียงอย่างเอ็นดูว่า "หลิงหลิงหนูเป็นลูกสะใภ้ที่ตระกูลเย่ของเราได้เลือกไว้ดีแล้ว พวกเราตระกูลเย่พูดอย่างไรก็ทำอย่างนั้นเสมอ ถ้าเขาทำให้หนูโกรธอีกละก็ หนูสามารถฟ้องกับฉันได้เลย และฉันจะช่วยเหลือหนูเอง"

ได้ฟังคำพูดของฝู้เฟิ่งหยียิ่งทำให้ส้งหลิงหลิงรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย ตราบใดที่เธอถูกระบุไว้แล้วว่าเธอจะได้แต่งงานกับเขาอย่างนี้ก็ดี ตราบใดที่ไม่รีบร้อนเรื่องที่จะพิชิตให้หัวใจของเขานั้น เธอยังมีเวลาเหลืออีกทั้งชีวิต

หลังรับประทานอาหารเสร็จ เย่เชินหลินอาสาว่าเขาจะไปส่งคุณแม่ของเขากลับไปในเมืองด้วยตัวเอง ส้งหลิงหลิงจะตามไปส่งด้วย แต่สองแม่ลูกแนะนำว่าอยากให้เธอพักผ่อนอยู่ที่บ้านดีกว่า

หลังจากที่พวกเขาออกไปได้ประมาณครึ่งชั่วโมงส้งหลิงหลิงก็ได้สั่งพ่อบ้าน "เซี่ยชีหรั่นอยู่ที่ไหนพาฉันไปดูหน่อยสิ"

“ได้ครับ!” ขณะที่พ่อบ้านตอบรับ ในใจเขารู้สึกตื่นเต้นในใจเล็กน้อย และรีบเดินนำทางไปทันที

เมื่อส้งหลิงหลิงและเซียวเสี่ยวลี่ไปถึง เซี่ยชีหรั่นก็กลับมามีไข้อีกครั้ง

การมาถึงของเธอทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกประหลาดใจ

เธอกับหลิวเสี่ยวเจียวและจิ่วจิ่วกล่าวทักทายส้งหลิงหลิงขึ้นอย่างพร้อมเพรียง "สวัสดีค่ะคุณหนูส้ง!"

"พวกเธอไม่ต้องเกรงอกเกรงใจขนาดนี้ก็ได้ นี่มันในบ้านของพวกเธอเองนะค่ะ ไม่ต้องมีกฎอะไรมากมายหรอกค่ะ คุณพ่อบ้านค่ะ ทีหลังไม่ต้องให้พวกเขาถึงกับกล่าวทักทายฉันแบบนี้ก็ได้ค่ะ ฉันยังไม่คู่ควรกับอะไรแบบนี้"

เซี่ยชีหรั่นพยายามจะลุกขึ้นนั่งส้งหลิงหลิงยิ้มอย่างเป็นกันเอง และประคองเธอให้กลับไปนอนลงที่เตียงตามเดิม

"คุณกำลังป่วยอยู่น่ะ คุณจะลุกขึ้นมาทำไมล่ะ นอนลงไปเถอะค่ะ