สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 78

บทที่78ไม่สงบ 6

เธอยอมเรียกไห่ลี่หมินแบบนั้น ก็ให้เขากลายเป็นเพื่อน แต่เย่เชินหลิน เธอหมดทางที่ปฏิเสธจะให้เขากลายเป็นเพื่อน เธอก็จะให้เขากลายเป็นแฟนหรือคนรักก็ไม่ได้เหมือนกัน

พอนึกถึงตรงนี้ เธอยิ้มบางเบา เอ่ยปฏิเสธรื่นหู “คุณเย่ แบบนั้นไม่ดี ฉันเป็นลูกจ้างของคุณ ต้องเรียกอย่างเคารพ”

ริมฝีปากของเย่เชินหลินกระเพื่อมยกยิ้ม

“ลูกจ้าง? ลูกจ้างป่วย เจ้านายจะคอยเฝ้าทั้งคืนเอง ถ้าลูกจ้างตื่นตกใจ เจ้านายก็คงไม่กล้านอนทั้งคืน คอยดูแลอยู่ข้างๆ ถ้าลูกจ้างทำได้ดีขนาดนี้ งั้นรบกวนให้เธอมาเป็นเจ้านายฉันเถอะ ”

　　“……”

ปากเล็กของเซี่ยซีหรั่นยิ้มบาง พูดอะไรไม่ออก

ที่จริงเป็นเพราะเมื่อคืนเขาคอยดูแลเธอ ถึงไม่ได้นอนทั้งคืน

ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ล่ะ?

เซี่ยซีหรั่นตกใจ ขณะเดียวกันก็ซาบซึ้ง ทั้งยังรู้สึกละอายใจ เวลานี้เขานอนอยู่บนเตียงคนไข้ ถ้าเกิดเธอสามารถทำเหมือนกับที่เขาทำได้ดีสักครึ่งหนึ่งของเขา เขาคงไม่ต้องนอนตรงนั้น รับความลำบากนี้

ไม่ใช่การเรียกหรอกหรอ?ถ้าเกิดทำให้เขาดีใจได้ ก่อนที่เธอจำบรรลุจุดประสงค์ทิ้งเขามาได้สำเร็จ ก็เชื่อฟังเขา ทำให้เขามีความสุข บางทีอาจจะเป็นเธอที่คนเดียวที่ทำเรื่องให้เขา

ในใจเธอคิดแบบนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องเรียกว่า“เชินหลิน”สองคำนี้ เหมือนว่าจะยากมาก ยังไม่ทันเปิดปาก ใจก็เริ่มสั่นไปแล้ว

“เชิน…...เชินหลิน！”เธอกัดริมฝีปาก ราวกับมีกลิ่นอายสมัยเด็กสายที่มีรักแรกออกมา พูดสองคำนี้ด้วยความอายและกระดากใจ

เย่เชินหลินหลับตา หายใจเข้าลึกๆ

พระพุทธเจ้าตรัสว่า คนที่ไม่ให้โอกาสคุณต่อให้พูดอะไรมากมายกับเขาต่างก็เป็นคำพูดที่ไร้ประโยชน์ทั้งนั้น เพราะว่าคนที่ให้โอกาสคนนั้น การเป็นอยู่ของเขาก็สามารถปลุกทุกความรู้สึกของเขาขึ้นมาได้

ผู้หญิงคนนี้ เธอเอ่ยเรียกเบาๆ ดีเลิศว่าพวกผู้หญิงร้ายๆที่คอยมาพูดอะไรสารพัดใกล้หูเขา

เธอขี้อาย เธอฉลาด เธอเหมือนเพชรอันบริสุทธิ์ มักจะทำให้เขารู้สึกอยากจะปกป้องเธอเอาไว้

ทว่ายิ่งเขาเป็นแบบนี้ เขาก็ยิ่งจะต้องใจเย็นๆ

เขาไม่ได้เป็นเด็กหนุ่มที่เชื่อในรักมาตั้งนานแล้ว เขาเคยเจ็บปวด ผู้หญิงทั้งหมด คงจะไม่รู้สึกอะไรกับใครแล้วล่ะ

ยิ่งสถานการณ์จริงมาอยู่ตรงหน้าแล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็ให้เขาเป็นเพียงแค่ไอ้โง่คนหนึ่ง คิดว่าเธอมีเสน่ห์มากพอที่จะให้เขาตกอยู่ภายใต้กระโปรงทับทิมของเธอนั่นได้หรอ

ใจเขาเปลี่ยนไป ทว่าสายตาลึกซึ้งก็ยังจ้องไปที่หน้าเล็กๆของเธอ แล้วพูดด้วยความลุ่มหลง“พูดอีกรอบซิ”

　　“เชินหลิน！”

ครั้งนี้ ราบรื่นไม่น้อย

　　“ทีหลังถามไม่มีคนก็เรียกแบบนี้ น่าฟังกว่า”

　　“อื้ม！คุณรีบพักผ่อนเถอะ ร่างกายจะได้แข็งแรงไวๆ”

แม้ว่าเย่เชินหลินจะบอกเซี่ยซีหรันว่าไม่ต้องยุ่งกับเขา เธอไม่ได้นอนทั้งคืน คอยฟังเสียงท่าทีของเขาอยู่เสมอ

หลังจากฟ้าสางเธอก็ตื่นเช้าขึ้นมา ถามไถ่ว่าเขาอยากกินมื้อเช้าเป็นอะไร เขาก็บอกแค่ว่าผู้จัดการหมินจะมาส่งให้ ไม่ต้องให้เธอมายุ่ง

หลินต้าฮุยมาพร้อมกับอาหารเช้าของพวกเขาทั้งสองคน ทั้งยังยืนตอบแทนอยู่หน้าเย่เชินหลินอีก

　　“ไปเถอะ”

หลังจากที่หลินต้าฮุยไป เซี่ยซีหรั่นก็เดินมาถึงข้างๆเย่เชินหลิน คิดจะเกลี้ยกล่อมเขา

　　“เชินหลิน ขอบคุณ！ฉันรู้ว่าคุณทำเพื่อฉัน แต่จริงๆไม่จำเป็นต้องทำเรื่องแบบนั้นเพื่อฉันก็ได้”

“คนโง่ นี่เป็นเรื่องของผู้ชาย เขาก็รู้ชัดว่าเธอเป็นผู้หญิงของฉัน ยังจะกล้าลงมือ ฉันจะไม่ไว้หน้าเขาสักนิด คิดว่าฉันเป็นผู้ชายยังไงกัน ? ยิ่งไปกว่านั้น มันทำลายผู้หญิงไปตั้งกี่คน ยังจะมาจัดการกับเธออีก.....ที่จริงต้องมีการแลกเปลี่ยน ”

“แล้วพี่ส้งล่ะ? ถ้าเธอรู้ว่าคุณทำแบบนี้กับน้องชายเขา คงจะเสียใจแน่”

แสงวาบออกจากดวงตาของเย่เชินหลิน พูดเสียงเย็นยะเยือก “ไม่ว่าเป็นใคร ทำร้ายคนสำคัญของฉัน จะต้องชดใช้ ฉันเคยเตือนเธอไปแล้ว อย่ามาเล่นตุกติกต่อหน้าฉัน นี่เป็นพวกเขาที่แก่งเท้าหาเสี้ยนเอง”

เซี่ยซีหรั่นรู้สึกใจไม่สงบ ความใส่ใจจากปากเขา เป็นภาระหนักของเธอ

ยังจะต้องพูดอะไรอีก เย่เชินกลับพูดขึ้น“ฉันจะกินข้าวเช้า รีบมาป้อนฉัน”

ยังจะต้องป้อน?

　　ที่ดื่มซุปเมื่อวานไม่ใช่ว่าเขาดื่มเองหรอกหรอ？

ราวกับว่าเห็นความคิดของเธอ เขาจึงเอ่ยแก้ตัวขึ้นเบาๆ“เพราะเมื่อวานฉันไม่อยากให้ส้งหลิงหลิงป้อน ก็เลยถือมาดื่มเองซะเลย แผลตึงไปหมด ยังไม่ได้บอกเธอ ถ้าเกิดว่าเธอไม่กลัวว่าฉันจะเจ็บต่อไป งั้นก็พยุงให้ฉันลุกนั่งแล้วฉันจะกินข้าวเอง ”

เซี่ยซีหรั่นก็ดูไม่ออกว่าจริงหรือแกล้ง เธอรู้แค่ว่าแต่ก่อนผู้ชายคนนี้มักจะสั่งให้เธอทำอะไร ก็ไม่สามารถพูดแย้งต่อต้านขัดขืนได้

ตอนนี้เหมือนว่าเขากำลังอธิบายให้เธอฟัง การเปลี่ยนแปลงนี้ จริงๆแล้วทำให้ในใจเธออบอุ่นขึ้น