สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 79

บทที่ 79ให้เขาเป็นคนอื่น 1

“คุณอย่าลุกขึ้นมาเลย ฉันเอง”

เธอเดินไปข้างหน้า หยิบข้าวต้มโจ๊กที่ผู้จัดการหลินให้ขึ้นมา แล้วเป่าลมอุ่นๆที่ปาก ส่งป้อนเข้าปากให้เข้า

เซี่ยซีหรั่นดูแลน้องสาวโม่เสี่ยวหนงมาตั้งแต่เล็ก ที่ดูแลเย่เชินหลินนี้ก็เพราะคุ้นชินและถือว่าช่วยเขา

เพียงแต่ตอนที่เขากินนั้น ก็มักจะจ้องมาที่ใบหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังตั้งอกตั้งใจด้วยแววตาร้อนแรง ยังก็รู้สึกว่าเขาไม่ได้กินของ แต่กลับเหมือนกำลังกินเธอ ทำเอาซะจนเธออยู่ไม่สุข

พอป้อนเขาเสร็จ เธอก็เอาทิชชูยื่นให้เขา ให้เขาเช็ดปาก

ทว่าเขากลับเชิดคางขึ้นมาด้วยความหยิ่งยโส เธอจึงต้องจำใจเช็ดให้เขาจนสะอาด

ในสถานการณ์ที่ได้เปรียบนี้ เขาก็โอบเอวของเธอเอาไว้ จุมพิตลงบนริมฝีปากเธอเบาสมองครั้ง ตอนที่ส้งหลิงหลิงเข้ามา ก็เจอเข้ากับฉากจูบอันร้อนแรงของทั้งสองคนพอดิบพอดี

ความเกลียดก่อตัวขึ้นในใจของส้งหลิงหลิง รีบปรับสีหน้าและยกยิ้มสวยขึ้นมาประดับ ก้าวไปข้างหน้าโดยไม่หลบหลีก

　　“เชินหลิน น้องหรั่น อรุณสวัสดิ์”

เซี่ยซีหรั่นรีบผลักตัวหันออกมาจากเย่เชินหลินด้วยความกระดากอาย เอ่ยขอโทษส้งหลิงปากคอสั่น “ขอโทษ ขอโทษ ฉัน.........”

“น้องหรั่น ขอโทษอะไรกัน เธอดูแลเย่เชินหลินลำบากมากแล้ว เขาอยู่ในห้องผู้ป่วย ไม่มีอะไรน่าสนใจ....หึหึ ฉันเข้าใจ”

ในความหมายของเธอ คือเป็นของเล่นแก้เบื่อให้เย่เชินหลินต่างหากล่ะ

หน้าของเซี่ยซีหรั่นทั้งแดงทั้งชา กับริมฝีปากไว้แน่น ไม่รู้ว่าควรจะตอบต่อคำพูดของส้งหลิงหลิงยังไง

เธอเป็นคู่หมั้นของเขา จริงๆแล้วเธอพูดอะไรก็เป็นส่วนเกินจึงยืนต่อไปไม่ไหว

ส้งหลิงหลิงรีบร้อนคว้ามือเธอเอาไว้ แล้วเอ่ยเสียงนุ่มนวล “ไม่ต้องกระดากใจ ผู้ชายอย่างกับเย่เชินหลิน ชอบผู้หญิงเยอะแยะ และก็ถูกผู้หญิงมากมายมาชอบ นี่ไม่ใช่ตอนปกติ ถ้าเขาแตะต้องฝ่ายตรงข้ามที่เป็นคนอื่น ฉันก็ยังจะกังวล นี่เป็นเธอ แน่นอนว่ายังดีกว่าเห็นเขาไปแตะต้องพวกผู้หญิงน่าวุ่นวายพวกนั้นอีก ”

เซี่ยซีหรั่นไม่รู้ว่าเธอจะทำยังไงกับเรื่องใหญ่แบบนี้ แน่นอนว่าในใจเธอจะต้องไม่ได้คิดแบบนี้แน่นอน

แต่ถ้าเปลี่ยนให้เป็นเธอ ก็คงแสดงทำผิวเผินแบบนี้ไม่ได้หรอก

เวลานี้ เธอยืนตรงนี้ ถูกส้งหลิงหลิงมองว่าเป็นเมียน้อยของเย่เชินหลิน จู่ๆเธอก็นึกถึงคำที่ไห่ลี่หมินเคยพูดไว้กับเธอ

เขาบอกว่า ในใจของเขาเธอเป็นอะไรกัน? ถ้าเขาคิดว่าเธอสำคัญจริงๆ แล้วจะยังไปหมั้นกับผู้หญิงคนอื่นหรอ?

ทันใดนั้น ในที่สุดเธอก็ตาสว่าง

แรกสุด เธอทำเพื่อที่จะอยู่กับตระกูลเย่ พอเจอกับประธานเย่ เย่เชินหลินก็รังแกเธอ เธอก็ยังทนอยู่

แต่ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เธอไม่ได้ถูกกระทำ ก็ค่อยๆเริ่มไม่เกลียดเวลาอยู่ใกล้เขาแล้ว

ช่วงเวลานี้เกิดเรื่องขึ้น ก็ทำให้ความรู้สึกที่มีต่อผู้ชายคนนี้นับวันยิ่งมากขึ้นก่อเกิดเป็นความรู้สึกอยากพึ่งพาขึ้นลึกๆ แม้กระทั่ง เธอคงจะลุ่มหลง ไม่เคยสนว่าจูบของเขาหรืออ้อมกอดของเขาทั้งยังท่าทางอ่อนโยนที่เขาแสดงออกมาให้เป็นบางครั้ง รู้ชัดอยู่แล้วว่าเขามีคู่หมั้นแต่ก็ยังคุมตัวเองไม่ได้ ละเลยตัวเอง

เธอเข้าใจ เขาไม่เคยมีใจกับผู้หญิง

พอได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอ เย่เชินหลินก็วางโทรศัพท์ แล้วจ้องเธอ

“มานั่งนี่！”

เซี่ยวีหรั่นก้มหน้าก้มตายืนห่างจากเขาไประยะหนึ่ง แล้วเอ่ยเสียงแผ่ว“ฉันจะเริ่มงานแล้ว สักพักประธานเย่กับคุณหญิงก็จะมาแล้ว ถ้าพวกเขาเห็นฉันนั่งคงไม่ดีแน่”

　　“เมื่อกี้รู้สึกกระดากอาย ใช่ไหม？”เขาถามเสียงอบอุ่น

　　“ไม่ใช่”

　　“จะให้ฉันทิ้งงานหมั้นแล้วให้ฉันมีเธอแค่คนเดียวไหม？”

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างลืมตัว จู่ๆก็รู้สึกประหลาดใจ

ท่าทางของเขาดูไม่แน่นอน ดูไม่ออกว่าเขาจริงจังอยู่หรือแค่แกล้งถามลองเชิงไปเท่านั้นเอง

เธอเก็บอารมณ์สุขใจพลางประหลาดใจเอาไว้ แล้วพูดกับตัวเองในใจ ในเมื่อเขาพูดจริง แล้วจะยังไงได้ล่ะ? เธอยังเคยกล้าทิ้งเสี่ยวจุนคนที่ใส่ใจเธอที่สุดเลย หลังจากที่เขาจ้องมาด้วยสายตาเย็นชา ให้เธอหนีไปกับผู้ชายคนอื่นหรอ? เธอทำไม่ได้！

เธอส่ายหัวอย่างหนักแน่น

“ฉันไม่หวัง ในใจฉันมีคนเดียว ไม่ใช่คุณไห่ แต่มีคนเดียวจริงๆ คนคนนั้นไม่มีใครมาแทนที่ได้ ดังนั้น.....”

“ทำไมเมื่อวานจะต้องบอกฉันมาเธอมีความสุข ฉันกอดเธอไว้ เธอไม่ได้มีความสุขมากหรอกหรอ?”สายตาของเย่เชินหลินจ้องมาที่เธอตรงๆ เหมือนผู้พิพากษาที่กำลังจับจ้องตัวผู้ต้องสงสัย ทำให้เธอรู้สึกว่าหลีกเลี่ยงได้ยากมาก