สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 80

บทที่ 80ให้เขาเป็นคนอื่น 2

แต่เธอตาสว่างแล้ว

เธอก้มหน้า ใช้เสียงแผ่วเบาแทบไม่ได้ยินพูดขึ้น “เพราะฉันปิดหูปิดตา เห็นว่าเขาเป็นคุณ”

　　“กล้าดีนี่！หรือจะให้ฉันเจ็บปวดหรอ เธอพูดแบบนี้ รู้ถึงข้อแลกเปลี่ยนที่ต้องเจอไหม?？”

เขาเค้นจ้องเธอหน้าเคร่ง ท่าทางทั่วร่างเหมือนเป็นพระราชา

ไม่ผิด ราชา ที่ห้ามให้คนอื่นมาดูถูกเหยียดหยาม

เซี่ยซีหรั่นมองหลับไปย่างไม่เกรงกลัวเขา

“คุณไม่ได้เจ็บปวด ก็คงจะบังคับด้วยร่างกายของฉัน แต่หัวใจของฉัน จะเป็นของคนที่ฉันรักตลอดไป ไม่ว่าจะทำอะไร ก็ไม่ทางเอาไปได้ ”

เย่เชินหลินจ้องไปยังใบหน้าจิ้มลิ้มด้วยสายตาลึกซึ้งยากที่จะสื่อความหมาย จากนั้นก็ยกยิ้มขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ

　　“ผู้คนแข็งแกร่งขึ้นอีกแล้ว ก็จะยิ่งทำต่อไปไม่ได้ เซี่ยซีหรั่น เธอกลัวว่าจะรักฉันเข้าล่ะสิ？”

เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอย่างที่คิดจริงๆ

โชคดีที่เธอยังไม่ทันตอบ ฝู้เฟิ่งหยีก็มา

ฝู้เฟิ่งหยีดูแลลูกชายด้วยตัวเองทั้งวัน ถือเป็นโอกาสดีที่จะไม่ต้องได้อยู่ใกล้เขาทั้งวัน เพียงแต่บางทำเรื่องที่เป็นหน้าที่ของคนใช้เท่านั้น

เวลาสองสามวันนี้ เซี่ยซีหรั่นปฏิบัติตามหน้าที่ตัวเอง อะไรเลี่ยงได้ก็เลี่ยง พยายามไม่เข้าใกล้เย่เชินหลินอย่างเต็มที่

ตั้งแต่การสารทากันตอนนั้นเป็นต้นมา เธอไม่รู้เขาว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เขาก็ไม่ได้จูบเธออีก แม้แต่มือของเธอก็ไม่เคยแตะสักครั้ง

ตั้งแต่ออกโรงพยาบาลกลับมาถึงคฤหาสน์ เซี่ยซีหรั่นก็ไม่เคยเจอประธานเย่อีกเลย

มีครั้งหนึ่งที่เธอเผลอไปได้ยินเย่เชินหลินและฝู้เฟิ่งหยีคุยกันโดยบังเอิญ เขาไม่อยากเจอประธานเย่ ไม่ยอมให้เขาไปเยี่ยม เขาพูดอย่างรุนแรง ถ้าเขามา เขาก็จะไม่รักษาต่อแล้ว แม้ว่าจะให้กำเนิดลูกไม่ได้ ก็ไม่สนแล้ว

ผลสุดท้ายก็คือประธานเย่ยอมประนีประนอม ทว่าบางทีฝู่เฟิ่งหยีก็เอ่ยเรื่องพ่อของเขาเข้าหูบ้าง

เซี่ยซีหรั่นจำสิ่งที่ไห่ลี่หมินพูดขึ้นได้ พ่อยังไงก็คือพ่อ เธอแค่อยากจะดูแล เธอจะต้องได้เจอประธานเย่อีกแน่นอน

ก็เพื่อความเป็นไปได้นั้น เธอจะต้องยืนหยัดอยู่ใจตระกูลเย่ต่อไปให้ได้

เพราะเธอดูแลเย่เชินหลิน ฝู้เฟิ่งหยี ฝู้เฟิ่งหยีกลับไม่ได้บอกก่อนว่าเธอจะไปแล้ว

งานรวมตัวใกล้เข้ามา พลันทั้งตระกูลเย่ก็ยิ่งยุ่งวยิ่งวุ่นกันไปหมด

ไม่ว่าคนอื่นจะยุ่งยังไง เซี่ยซีหรั่นก็จะเอาสุขภาพร่างกายของเย่เชินหลินเป็นอันดับแรกมาโดยตลอด

เธอได้ห่างตัวเขาเลย ทั้งอาหารการกินของเขาต่างก็ดูแลสุดตัว

ฝู้เฟิ่งหยีรู้ว่าเย่เชินหลินยังคงชอบให้เธอดูแลเขา เธอยอมอย่างเงียบๆ ทั้งยังไม่จัดหาคนอื่นไปอยู่ข้างเย่เชินหลินอีก

ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งสัปดาห์ที่เย่ยังอยู่ ผ้าก๊อซพันแผลของเย่เชินหลินถูกแกะออกแล้ว เขาจึงสามารถค่อยๆลุกขึ้นมาขยับเขยื้อนได้

เขาและหลินต้าฮุยร่วมมือกันดีมาก ไม่มีใครเคยสงสัยกับเรื่องที่เขาแกล้งบาดเจ็บนี้เลยสักนิด บางครั้งเขาเพราะโดนใส่แผลแล้วก็จะแกล้งเจ็บออกมา ดังนั้นเซี่ยซีหรั่นจึงคิดว่าเขาเจ็บจริงๆมาโดยตลอด

หลังจากที่เย่เชินหลินแกะผ้าพันแผลออก ก็สั่งเซี่ยซีหรั่นว่าต่อจากนี้ไม่ต้องมานั่งดูแลทุกวันแล้ว กลับไปทำหน้าที่เดิมของตัวเองได้แล้ว

　　“รับทราบ คุณเย่！”

ในเมื่อไม่มีคน เธอก็ยังไม่เรียกเชินหลิน เขาก็ไม่ได้เอ่ยขัดอะไร

เซี่ยซีหรั่นคิดว่า บางทีเขาอาจจะยังโกรธเธออยู่ หรือเป็นไปได้ว่าเขาดูออกแล้ว แล้วรู้สึกว่าเธอไม่ได้พิเศษอะไรอีก ดังนั้นก็เลยปล่อยเธอไป