สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 137

บทที่ 137 อวิ๋นเอ๋อร์อยากได้น้องสาวหรือเปล่า

บทที่ 137 อวิ๋นเอ๋อร์อยากได้น้องสาวหรือเปล่า

“เล่มสอง 50 ตำลึง”

มู่ซืออวี่ดันกองเหรียญไปทางลู่เซวียน

ลู่เซวียนเงยหน้าขึ้นมามองนาง “นี่จะไล่ข้าออกไปรึ?”

มู่ซืออวี่หัวเราะคิกคัก ก่อนจะคว้าเงินคืนมา “ไม่ต้องการก็ช่างเถอะ”

เท่านั้นเองสีหน้าของลู่เซวียนจึงกลับมาเป็นปกติ

“เจ้าเก็บเงินไว้กับตัวสักหน่อย” ลู่อี้ที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้นมา “ที่เหลือพี่สะใภ้เจ้าจะเก็บไว้ให้เจ้าก่อน รอเจ้าแต่งงานแล้วค่อยเอาให้ภรรยาของเจ้า”

ลู่เซวียนหน้าแดงก่ำ “ท่านพี่พูดอะไรน่ะ ร่างกายของข้าเป็นแบบนี้ จะเอ่ยเรื่องภรรยาได้อย่างไร ภายหน้าข้าก็ย่อมต้องพึ่งพาพวกท่าน”

“เจ้าคิดอยากจะพึ่ง แต่ข้าไม่ยินดีจะเลี้ยง น้องสามียังหนุ่มยังแน่นไม่แต่งงาน คนอื่นจะคิดว่าพี่สะใภ้รังแกเอา” มู่ซืออวี่กล่าว “แต่ตอนนี้ยังเร็วเกินไป ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน หากโชคชะตาของเจ้ามาแล้ว ดูซิว่าเจ้ายังจะไม่รีบร้อนอีกหรือเปล่า”

ทันใดนั้น ถงซื่อได้ถือไข่เดินออกมา “ลองชิมไข่จากไก่บ้านเราดู”

“ไก่พวกนั้นออกไข่แล้วหรือ?” มู่ซืออวี่ประหลาดใจ “อวิ๋นเอ๋อร์รีบกินเร็วเข้า ไก่ที่เจ้าเลี้ยงมาอย่างยากลำบาก ตอนนี้ถึงเวลาเก็บเกี่ยวแล้ว”

มู่ซืออวี่ปอกไข่ให้ลู่จื่ออวิ๋นเสร็จ ลู่อี้ก็ส่งไข่ที่ปอกแล้วมาให้

มู่ซืออวี่เงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนจะรับไข่มาอย่างเคอะเขินท่ามกลางสายตาจับจ้องของคนอื่น ๆ “ขอบคุณ”

“อวิ๋นเอ๋อร์ อยากได้น้องสาวหรือเปล่า?” ลู่เซวียนถามลู่จื่ออวิ๋น

เด็กน้อยพยักหน้าอย่างตื่นเต้น “อยากเจ้าค่ะ”

ลู่เซวียนคอยกระซิบอยู่ข้าง ๆ “เช่นนั้นก็ให้พ่อแม่ของเจ้าขยันให้มากหน่อย”

“แค่ก!” มู่ซืออวี่เกือบจะสำลักไข่

ลู่อี้ลูบหลังให้นาง แล้วจ้องลู่เซวียนอย่างตำหนิ

ลู่เซวียนเบ้ปาก “ไม่ใช่ว่าไม่เคยทำเสียหน่อย จะตื่นเต้นอะไร”

ลู่จื่ออวิ๋นมองลู่อี้และมู่ซืออวี่ด้วยสายตาคาดหวัง “ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านกำลังจะมีน้องหรือ?”

มู่ซืออวี่เพิ่งจะกลืนไข่แดงลงไป ได้แต่รับน้ำที่ลู่อี้ส่งให้แล้วดื่มเข้าไป สักพักถึงได้สงบลง

“พ่อกับแม่ยุ่ง ๆ น่ะ จะเข้าไปในเมืองแล้ว เจ้าอยู่บ้านก็เชื่อฟังท่านยาย ส่วนอาของเจ้า… เจ้าคอยดูเขา อย่าให้เขาเขียนหนังสือล่ะ”

พูดจบนางก็จับแขนลู่อี้ ดึงเขาไปจากสถานที่น่ากระอักกระอ่วนแห่งนี้

“ท่านพี่ยังไม่ได้กินอะไรเลย!” ลู่เซวียนตะโกนไล่หลังพวกเขาไป

มู่ซืออวี่ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นกลับมาคว้าไข่สองฟองแล้วยัดมันใส่มือของลู่อี้

ลู่อี้กำลังจะบังคับรถม้า แต่มู่ซืออวี่หยุดเขาเอาไว้ “ข้าจะบังคับเอง เจ้ากินก่อน”

เมื่อครู่เขามัวยุ่งอยู่กับการปอกไข่ให้นาง ตนเองจึงยังไม่ได้กิน

นับจากเมื่อคืนก็เป็นเวลามากกว่าสิบชั่วโมงแล้ว ไม่ว่าชายผู้นั้นจะแข็งแรงเพียงใดก็ทนหิวไม่ได้หรอก

ทันทีที่รถม้าเคลื่อนออกจากประตู เงาคนผู้หนึ่งก็พลันโผล่มาขวางหน้า

มู่ซืออวี่รู้สึกเพียงว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหว ยังไม่ทันได้มีเวลาตอบสนอง ลู่อี้ที่อยู่ข้าง ๆ ก็ยึดสายบังเหียนเอาไว้แล้ว

“หยุด!”

“โอ๊ย ข้ากลัวแทบตายแล้ว” อวี๋ซื่อที่กระโดดออกมากะทันหันลูบอกตนเองอย่างอกสั่นขวัญแขวน

“ป้าอวี๋ ท่านจะทำอะไร?” มู่ซืออวี่ถามขึ้น

อวี๋ซื่อก้าวมาข้างหน้า แล้วเอ่ยกับลู่อี้ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ลู่อี้ เช้าขนาดนี้ก็จะไปศาลาว่าการแล้วหรือ?”

ลู่อี้ตอบอืมหนึ่งคำ

“ลู่อี้ คืนนี้เจ้ากลับมาเร็วสักหน่อย ไปกินข้าวเย็นที่บ้านข้าเถอะ” อวี๋ซื่อพูดไปหัวเราะฮ่าฮ่าไป

มู่ซืออวี่มองอวี๋ซื่ออย่างหวาดระแวง

ใจดีขนาดนี้เชียวหรือ?

โครม!

ถงซื่อเปิดประตูออกมาพูดกับอวี๋ซื่อว่า “ถึงแม้จะไม่ได้ช่วยเจ้า ก็ไม่จำเป็นต้องพูดจาหยาบคายเช่นนั้น พวกเขาสองสามีภรรยาจะใช้ชีวิตเช่นไรก็เป็นเรื่องของพวกเขา ไม่ต้องให้เจ้ามายุ่ง”

“แล้วอย่างไร ข้าในฐานะผู้หลักผู้ใหญ่พูดแค่ไม่กี่คำไม่ได้หรือ? ข้าว่านะ แม่เจิ้งหาน เจ้าถูกมู่ต้าซานหย่ามา เหตุใดยังไม่รู้จักชะโงกมองตัวเอง หากเจ้าไม่มีเรื่องให้ตำหนิ ผู้ชายยังจะหย่ากับเจ้าอีกหรือ?”

“งั้นท่านจะบอกว่าสามีท่านตายไปเพราะท่านไม่ดีหรือเจ้าคะ?” ลู่จื่ออวิ๋นโผล่หัวเล็ก ๆ ออกมาจากข้างหลัง กะพริบตากลมโตปริบ ๆ แล้วถามขึ้นมาอย่างไร้เดียงสา

ถงซื่อ “…”

อวี๋ซื่อ “….”

ลู่จื่ออวิ๋นงงงวย “ข้าพูดไม่ถูกหรือ? แม่บอกว่าข้าเฉลียวฉลาด ข้าเข้าใจคำพูดของคนอื่น ท่านหมายถึงเช่นนี้ใช่ไหมเจ้าคะ เป็นเพราะท่านไม่ดี สามีท่านจึงได้จากไปเร็ว”

“นังเด็กดื้อ! ของเสียเงิน*[1]!” อวี๋ซื่อเก็บกิ่งไม้บนพื้นขึ้น หมายจะเข้ามาตีลู่จื่ออวิ๋น

“อ๊าา! เสี่ยวเฮย”

โฮ่ง!

สุนัขเห่าขึ้นมาทันที ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของอวี๋ซื่อ

“อย่าเข้ามานะ! อย่าเข้ามา! ”

นางร้องไปวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนไป

“ฮ่าฮ่า” เมื่อเห็นอวี๋ซื่อวิ่งหนีสุนัขอย่างน่าขบขัน ถงซื่อก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

แต่เมื่อถงซื่อหันมามองลู่จื่ออวิ๋น ก็เห็นเด็กน้อยไม่ค่อยสบายใจเท่าใดนัก ท่าทางดูหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

“ไม่ต้องกลัว อวิ๋นเอ๋อร์ สาสมกับสิ่งที่นางทำแล้ว” ถงซื่อเอ่ยอย่างรักใคร่

“ท่านยาย อวิ๋นเอ๋อร์พูดผิดไปใช่หรือไม่?” ลู่จื่ออวิ๋นเศร้าใจ

“ไม่ เจ้าทำได้ดีมาก” ถงซื่อดึงลู่จื่ออวิ๋นเข้ามากอด รู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก “ปากนางเหม็นโฉ่เช่นนี้ สมควรถูกสุนัขไล่ต้อน ครั้งหน้าจะเป็นพวกเราที่ไล่นาง”

[1] ของเสียเงิน เป็นศัพท์เก่าที่ใช้เรียกเด็กผู้หญิง เนื่องจากทางครอบครัวต้องเตรียมสินเดิมให้เมื่อถึงเวลาต้องแต่งงาน จึงเป็นที่มาของคำเรียกนี้