สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 297

บทที่ 297 เขาเป็นผู้ที่เหมาะสมที่สุด

บทที่ 297 เขาเป็นผู้ที่เหมาะสมที่สุด

ณ สำนักบัณฑิตเขาเขียว ฉู่หนิงจูเดินผ่านเฉลียงทางเดินยาว แล้วเอ่ยถามบ่าวที่กำลังทำความสะอาดลาน “เห็นลู่เซวียนหรือไม่?”

บ่าวคนนั้นชี้ไปยังเส้นทางด้านขวา “เมื่อครู่เพิ่งเห็นเขาไปทางนั้นขอรับ”

“ลู่เซวียน เจ้าคนนิสัยไม่ดี ทิ้งข้าอีกแล้ว”

ฉู่หนิงจูเศร้าใจเล็กน้อย นางชอบอยู่กับเขา แต่ไม่ได้รบกวนเขาสักหน่อย เหตุใดเขาจึงต้องสะบัดนางทิ้งด้วยเล่า?

“สหายโจว เหตุใดที่สิทธิ์นี้จึงตกไปอยู่ในมือของลู่เซวียนได้เล่า? ลู่เซวียนมีความสามารถอะไร ถึงได้ติดตามท่านเจ้าสำนักเข้าร่วมงานชุมนุมผู้มีความสามารถด้านวรรณศิลป์ครั้งนี้ได้?”

“นั่นสิ สหายโจว แต่ก่อนมีลู่อี้ ตอนนี้มีลู่เซวียน คนแซ่ลู่ที่เป็นศัตรูท่านคนนั้นใช่หรือไม่? ท่านแต่งงานกับคุณหนูตระกูลหลี่แล้วไม่ใช่หรือ พ่อตาของท่านไม่ได้หาตำแหน่งขุนนางให้ท่านหรือไร”

ฟางโจวอวี่สะบัดพัดในมือแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ “สหายท่านนี้อย่าได้พูดจาส่งเดช ข้าแต่งงานกับคุณหนูตระกูลหลี่เพราะคำสั่งของบิดามารดาและคำพูดของแม่สื่อ ไม่มีส่วนใดเกี่ยวข้องกับพ่อตาของข้า ส่วนตำแหน่งขุนนางนั้น ตราบใดที่ข้าเข้าสอบขุนนาง ไฉนข้าจะไม่ได้ตำแหน่งขุนนาง บุรุษที่แท้จริงจะอาศัยชายกระโปรงภรรยาได้อย่างไร?”

“พูดถูก ๆ พวกเรากล่าวผิดพลั้งไปแล้ว”

“ทว่าลู่เซวียนผู้นี้ ช่างทำให้คนรู้สึกขวางหูขวางตาจริง ๆ” คนข้าง ๆ เอ่ยขึ้น “ทำให้คนรำคาญเหมือนลู่อี้ผู้นั้นไม่มีผิด พวกเราสั่งสอนบทเรียนให้เขาสักหน่อยดีหรือไม่?”

ฉู่หนิงจูเดินข้ามมาจากเส้นทางด้านข้าง เผชิญหน้ากับบุรุษที่เอ่ยถ้อยคำพิลึกพิลั่นอย่างโจ่งแจ้ง ไม่ว่าสิ่งใดนางล้วนได้ยินหมดแล้ว

“แค่ลู่เซวียนโดดเด่น พวกเจ้าก็คิดว่าเขาขวางหูขวางตา ในโลกนี้มีคนที่ยอดเยี่ยมอยู่มากมาย พวกเจ้าจะริษยาทุกคนเลยงั้นหรือ?”

“เจ้าเด็กเหม็นโฉ่นี่มาจากที่ใด?”

“ข้ารู้จักเขา เป็นคนมาใหม่ คนรับใช้ของลู่เซวียน”

“ที่แท้ก็เป็นเขานี่เอง! ผิวขาวเนื้อเนียนนุ่ม คงไม่ใช่…”

ชายหนุ่มหลายคนมองฉู่หนิงจูด้วยรอยยิ้มแปลกพิกล

“เจ้าเด็กคนนี้ยังหน้าตาน่ามองกว่าสตรีเสียอีก”

ฉู่หนิงจูมองคนหลายคนเดินเข้ามาหานางด้วยสายตาเยียบเย็น “ก็เหมือนพวกเจ้า ยังคิดจะสอบขุนนางมีลาภยศชื่อเสียงอีกหรือ? เจ้าคิดว่าราชสำนักไม่รู้จักเลือกหรือไร”

“เจ้าเด็กเหม็นโฉ่ เจ้าว่าอย่างไรนะ”

ฉู่หนิงจูเผยสีหน้าดูถูกเหยียดหยามออกมา “หูหนวกหรือไร ราชสำนักมีคำสั่ง ผู้พิการเป็นขุนนางไม่ได้ ดูสิ ไม่เพียงแต่หูของพวกเจ้าจะใช้การไม่ได้ ดวงตาของพวกเจ้ายังมืดบอดอีกด้วย ชั่วชีวิตนี้เป็นขุนนางไม่ได้แน่”

“พวกเราลงมือกับลู่เซวียนไม่ได้ หรือจะลงมือกับคนรับใช้เล็ก ๆ อย่างเจ้าไม่ได้อีก? สหายโจว ท่านอย่าได้ห้ามพวกเรา วันนี้พวกเราต้องกำจัดเด็กคนนี้ให้ได้”

ฟางโจวอวี่ไม่ได้สนใจ เขาเพียงถอยออกไปสองสามเก้า

คนเหล่านั้นตรงเข้าไปหาฉู่หนิงจูด้วยแววตามุ่งร้าย

ฉู่หนิงจูก้าวถอยหลังช้า ๆ มองพวกเขาอย่างระแวดระวัง “พวกเจ้าคิดจะทำอะไร? นี่เป็นสำนักบัณฑิตนะ พวกเจ้าไม่กลัวว่าเจ้าสำนักจะลงโทษหรือ?”

“พวกเรายังต้องกลัวถูกลงโทษด้วยหรือ?”

“จัดการซะ”

ฉู่หนิงจูวิ่งหนีทันที

“ตามไป!”

“ฆ่าเขาซะ!”

ฉู่หนิงจูตะโกนดังลั่น “จะฆ่าคนแล้ว! ช่วยด้วย!

“เจ้าเด็กเหม็นโฉ่ อย่าให้พวกเราจับเจ้าได้แล้วกัน”

สองสามคนนั้นเห็นฉู่หนิงจูตะโกนเช่นนั้น ก็กังวลว่าเรื่องจะไปถึงท่านอาจารย์ในสำนักบัณฑิต โดยเฉพาะผู้อาวุโสอวิ๋นที่คุมกฎระเบียบ ซึ่งรับคำสั่งจากท่านเจ้าสำนักโดยตรงให้เข้มงวดกับลูกศิษย์เป็นพิเศษ

“ตอนนี้จะทำอย่างไรดี?”

“ถอนตัวก่อนเถอะ ค่อย ๆ ปล่อยให้เขาสร้างปัญหา เดี๋ยวท่านอาจารย์คนอื่นก็ได้ยินเอง”

“มองไม่ออกเลยว่าเจ้าเด็กคนนี้จะวิ่งหนีได้เร็วถึงเพียงนี้ พวกเราหลายคนยังตามเขาไม่ทัน”

ฉู่หนิงจูวิ่งไปสักพักหนึ่ง ทว่าเมื่อนางหันกลับไปก็ไม่เห็นผู้ใดแล้ว นางจึงผ่อนฝีเท้าลง

อย่างไรก็ตาม นางมองไม่เห็นทางข้างหน้า จึงเดินชนเข้ากับอันอี้หาง

“อ๊ะ…” ฉู่หนิงจูข้อเท้าพลิก

“ไม่เป็นไรใช่หรือไม่?” อันอี้หางพยุงนางไว้

ณ ห้องตำราเจ้าสำนัก

ไป๋เหวยคังจิบชา ฟังผู้อาวุโสอวิ๋นอบรมสั่งสอนลูกศิษย์ ทว่าเขาไม่มีความตั้งใจจะเข้าไปยุ่งแม้แต่น้อย

“ผู้อาวุโสอวิ๋น พวกเราแค่อยอกล้อเขาเล่นเองนะขอรับ” หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นมา

“ผู้อาวุโสอวิ๋น พวกเขาตีข้า ด่าทอข้า ทั้งยังกล่าวว่าสำนักบัณฑิตไม่ยุติธรรม เห็นได้ชัดว่าพวกเขามีพรสวรรค์มากกว่า กลับให้ลู่เซวียนไปงานชุมนุมผู้มีความสามารถด้านวรรณศิลป์” ฉู่หนิงจูเอ่ยด้วยความโมโห “แน่นอนว่าข้าย่อมไม่ยอมให้พวกเขากล่าวหาสำนักบัณฑิต สำนักบัณฑิตของพวกเรายุติธรรม ไร้ความลำเอียงที่สุดแล้ว ท่านเจ้าสำนักและผู้อาวุโสอวิ๋นย่อมจัดแจงตามความสามารถของทุกคน พวกเขาจะใส่ร้ายสำนักบัณฑิต ใส่ร้ายท่านเจ้าสำนัก ใส่ร้ายผู้อาวุโสอวิ๋นอย่างนี้ได้อย่างไร?

“พวกเราเอ่ยตั้งแต่เมื่อไหร่…”

“พวกเจ้าบอกไม่ใช่หรือว่าลู่เซวียนไม่ควรได้สิทธิ์นั้นไป?”

“นั่นเป็นเพราะ…” พวกเขาแค่รู้สึกว่าฟางโจวอวี่เหมาะสมยิ่งกว่า

“พวกเขายอมรับแล้ว” ฉู่หนิงจูฟ้องขึ้นมาทันที “พวกเขายังบอกอีกว่า ข้าหน้าตาเหมือนสตรี มิสู้อยู่กับพวกเขา….”

สีหน้าของลู่เซวียนมืดครึ้มลงทันที

ถ้วยชาในมือของไป๋เหวยคังถูกวางลงบนโต๊ะดัง ‘ตึง’

เขาเงยหน้าขึ้นมองลูกศิษย์เหล่านั้น

“พวกเจ้าพูดหรือ?”

“ท่านเจ้าสำนักนัก พวกเราไม่ได้…”

“พวกเขาพูด พวกเขายังกล่าวอีกว่า ลู่เซวียนเป็นคนโปรดข้างกายท่านเจ้าสำนัก พวกเขาไม่กล้ารังแก ข้าเป็นแค่เพียงคนรับใช้เล็ก ๆ ที่ลู่เซวียนไม่สนใจ อยากรังแกข้าอย่างไรก็จะรังแกอย่างนั้น”

ขณะที่ฉู่หนิงจูเอ่ยนั้น ดวงตาของนางก็หลุบลงต่ำ

“พวกเจ้า ต่อไปไม่ต้องมาที่สำนักบัณฑิตเขาเขียวแล้ว” ไป๋เหวยคังเอ่ยขึ้นนิ่ง ๆ “คนนิสัยใจคอเช่นนี้ ถึงแม้ต่อไปพวกเจ้าจะกลายเป็นขุนนาง ก็เป็นได้เพียงขุนนางโฉดชั่วคดโกง รังแต่ทำลายชื่อเสียงของสำนักบัณฑิตจนป่นปี้ไม่มีชิ้นดี”

“ท่านเจ้าสำนัก อย่านะขอรับ พวกเราไม่อาจออกไปจากสำนักบัณฑิตได้”

“ท่านเจ้าสำนัก พวกเราเพียงแค่ล้อเขาเล่นเองนะขอรับ”

“ฉู่หลิง เจ้าอธิบายกับท่านเจ้าสำนักสักหน่อย พวกเราเพียงแค่หยอกล้อกันเท่านั้น เจ้าก็ไม่ได้รับอันตรายใด ๆ เลยนี่”

ลู่เซวียนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ขาของเขาบาดเจ็บแล้ว จิตใจของเขาก็ไม่สู้ดี นี่หรือเรียกว่าเขาไม่บาดเจ็บ? เช่นนั้นพวกเจ้าคิดว่าอย่างไรจึงจะบาดเจ็บ? ต้องรอให้เจ้าทำเรื่องหยาบช้ากับเขาก่อนงั้นหรือ?”