สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 398

บทที่ 398 พวกเรายังมีคนผู้หนึ่งเป็นเครื่องมือ

บทที่ 398 พวกเรายังมีคนผู้หนึ่งเป็นเครื่องมือ

มู่ซืออวี่เอนซบอ้อมอกลู่อี้ ฟังเสียงหัวใจที่เต้นอย่างมั่นคงของเขา เพียงเท่านี้ใจของนางก็สงบลง

เผชิญหน้ากับเรื่องเช่นนี้มา เขากลับยังคงใจเย็นได้ ความสามารถในการอดทนทางจิตใจของเขาช่างแตกต่างจากคนทั่วไปจริง ๆ

“ท่านรักษาความสัมพันธ์กับเจียงเหล่ามาโดยตลอดไม่ใช่หรือ? เวลานี้เขาควรก้าวออกมาช่วยสิ” มู่ซืออวี่เงยหน้ามองเขา

“อยากให้จิ้งจอกเฒ่าเช่นนั้นออกมาช่วย หากไม่มีเหยื่อล่อที่น่าดึงดูดใจ สิ่งอื่นใดล้วนไร้ประโยชน์ ส่วนเหยื่อล่อที่จะดึงดูดใจเขานั้น เจ้าคงพอคาดเดาได้แล้วกระมัง” ลู่อี้เอ่ย

“ข้ากำลังลังเลใจว่าจะต่อรองกับเขาอย่างไรเพื่อให้เสียน้อยที่สุด แน่นอนว่าลานหรรษาเป็นน้ำพักน้ำแรงของเจ้า หากเจ้าไม่เห็นด้วย ข้าย่อมไม่นำมาแลกอย่างแน่นอน”

ลู่อี้รู้ดีว่าเมื่อโครงการนี้สร้างเสร็จแล้วจะนำประโยชน์มากมายมหาศาลเพียงใดมาให้ ยังไม่ต้องเอ่ยถึงเหล่าผู้ค้า แม้กระทั่งคนธรรมดาทั่วไปย่อมไม่ยินยอมมอบรากฐากที่หาได้ยากเช่นนี้ให้ผู้อื่น

“เบื้องหน้าเรามีเพียงสะพานที่ทำจากไม้ชิ้นเดียว*[1] หากเราไม่จัดการให้เหมาะสม เราอาจตกลงไปในแม่น้ำจนจมน้ำตาย หากเคลื่อนย้ายก้อนหินที่ขวางทางบนสะพานไม้ชิ้นเดียวนั้นจะช่วยให้เรารอดพ้นหายนะได้ เงินมากเพียงใดข้าก็ยินดีจ่าย ท่านตัดสินใจเถอะ ข้าย่อมไม่โทษท่าน อย่างไรเสียพวกเราก็ต้องปลอดภัย ส่วนอย่างอื่น ตราบใดที่เราไม่เป็นไร ต้องการอะไรก็สามารถสร้างใหม่ได้”

ณ ประตูของร้านสาวทอผ้า

ลู่จื่ออวิ๋นมองฉู่เหยี่ยนที่ระบายยิ้มเต็มหน้าแล้วเอ่ยว่า “ข้าเคยบอกท่านแล้วไม่ใช่หรือ? ช่วงนี้พวกเรายุ่งมาก ในเมื่อท่านเป็นผู้เล่าเรียน เช่นนั้นก็หมั่นเล่าเรียน ไม่ต้องมาหาข้าทุกเวลาเช่นนี้”

“เจ้าไม่ดีใจหรือ?” ฉู่เหยี่ยนเผยสีหน้าเศร้าโศก “อวิ๋นเอ๋อร์ ข้าเพียงอยากเป็นสหายกับเจ้า เจ้าเกลียดข้ามากเพียงนี้เชียวหรือ?”

“ไม่ได้” ลู่จื่ออวิ๋นส่ายหัว “ข้าไม่ได้เกลียดท่าน เพียงแต่ช่วงนี้ข้ายุ่งจริง ๆ ข้าไม่มีอารมณ์มาเล่นกับท่าน จริงสิ ข้าไม่ได้อาศัยอยู่ศาลาว่าการแล้ว ท่านไม่ต้องไปหาข้าที่ศาลาว่าการ ที่นั่นมีคนไม่ดีอยู่ หากท่านไปหาข้าแล้วตกไปอยู่ในมือของผู้ร้ายคนนั้น ท่านจะต้องลำบากมากเป็นแน่ ท่านพ่อข้าก็ช่วยอะไรท่านไม่ได้ เข้าใจหรือไม่?”

ฉู่เหยี่ยนกระทำความผิด ถูกท่านอาจารย์เหวินขังไว้สองสามวัน จึงไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างนี้

เมื่อเห็นลู่จื่ออวิ๋นขมวดคิ้วระหว่างที่เอ่ยถึงคนร้ายผู้นี้ เขาก็ฉลาดมากพอที่จะคาดเดาอะไรบางอย่างได้

“เจ้ากลับไปเถอะ หากเจ้ามีเวลาและไม่ยุ่งแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปทานของอร่อย” ฉู่เหยี่ยนเอ่ย “เช่นนั้นข้าไปแล้ว”

ลู่จื่ออวิ๋นเข้าไปในร้านสาวทอผ้าโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมา

ฉู่เหยี่ยนมองตามหลังนาง บ่นด้วยความขุ่นมัว “เจ้าเด็กไร้หัวใจ ไม่แม้กระทั่งหันกลับมามอง ไม่ชอบข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”

“องค์ชาย นางเป็นเพียงบุตรสาวของนายอำเภอคนหนึ่ง นอกจากหน้าตาสะสวยเล็กน้อยแล้วก็ไม่มีอะไรพิเศษ เหตุใดท่านต้องสนอกสนใจนางเพียงนี้เล่าขอรับ?” ผู้ติดตามที่อยู่ข้างหลังเขาบ่นพึมพำ

“หน้าตางดงามนี่ไม่พิเศษหรือ? นี่ยังบอกว่านางสวยเพียงเล็กน้อยอีกหรือ? นางงดงามจะตายไป หากข้ามีน้องสาวน่ารักเพียงนี้ ข้าก็จะไปหาดวงดาวบนฟากฟ้ามาให้นาง เฮ้อ น่าเสียดายที่คนเย็นชาเช่นลู่ฉาวอวี่กลับมีน้องสาวที่น่ารักเช่นนี้ สวรรค์ช่างไม่มีตาเอาเสียเลย” ฉู่เหยี่ยนพึมพำ “จริงสิ ผู้ร้ายที่อวิ๋นเอ๋อร์เอ่ยถึงคือผู้ใดหรือ? เจ้าไปตรวจสอบมา เหตุใดแม้กระทั่งอาศัยอยู่ในที่ว่าการก็อยู่ไม่ได้แล้ว หรือว่าเป็นขุนนางใหญ่อะไรมา?”

ผู้ติดตามคนนี้อายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉู่เหยี่ยน

ด้วยสถานะของฉู่เหยี่ยนแล้ว แม้กระทั่งผู้ติดตามก็ไม่อาจเป็นเด็กจากครอบครัวธรรมดาทั่วไปได้ ทว่าเป็นบุตรหลานตระกูลขุนนาง

ผู้ติดตามเขาชื่อถังจี้อวี่ อายุสิบสี่ปี ร่างกายสูงยาว ดูแล้วทึ่มทื่อเล็กน้อย

“ใต้เท้าหลู่?”

ฉู่เหยี่ยนนั่งอยู่ในโรงน้ำชา ฟังบทเพลงขับขานภาษาอู๋อันนุ่มนวล*[2] คลับคล้ายคลับคลาว่าได้ยินชื่อของหลู่เหยียน จึงหันมาถามด้วยความประหลาดใจ “ใต้เท้าหลู่กลายมาเป็นผู้ร้ายตั้งแต่เมื่อใดกัน?”

“ผู้ใดกล่าว? คนผู้นั้นกล้ากล่าวเช่นนั้น เหตุใดเขาไม่กล้าปรากฏตัวเล่า?”

เมื่อหลู่เหยียนและลู่อี้เข้ามา พวกเขาจึงเห็นฉู่เหยี่ยนและโอวหยางเจี๋ยกำลังสนทนาบางเรื่องพอดี ฉู่เหยี่ยนยิ้มไม่หุบ ราวกับเด็กไม่รู้ประสา ทว่าหว่างคิ้วกลับเผยความน่าเกรงขามออกมา ทำให้คนไม่กล้าดูหมิ่น

ลู่อี้เคยพบฉู่เหยี่ยน เขามักจะตามลู่ฉาวอวี่มาเป็นแขกที่บ้าน ลักษณะท่าทีโดดเด่น ดังนั้นเขาจึงจับตามองเป็นพิเศษ ตอนนี้เห็นเด็กคนนี้เผชิญหน้ากับโอวหยางเจี๋ย จึงพบว่าตัวตนของอีกฝ่ายไม่ธรรมดา

“ใต้เท้า คนผู้นี้…” ลู่อี้เอ่ยถามหลู่เหยียน

“ดูเหมือนว่าข้างกายเจ้าจะรายล้อมไปด้วยผู้สูงศักดิ์มากมาย” หลู่เหยียนกล่าว “เจ้าช่างโชคดีจริง ๆ”

หลู่เหยียนก้าวออกไปสองสามก้าวแล้วเอ่ยว่า “คารวะองค์ชายเก้า”

แววตาของลู่อี้วูบไหว เขาคำนับตามหลู่เหยียน

ฉู่เหยี่ยนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “พวกท่านทั้งสองไม่ต้องมากพิธี ข้าได้ยินว่านายกองโอวหยางมาที่นี่ ข้าจึงอยากมารำลึกความหลังกับเขาเสียหน่อย พวกท่านต้องการตรวจสอบอย่างไรก็ตรวจสอบอย่างนั้น ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับข้า อ้อ หากพวกท่านมีปัญหาใดก็บอกข้าได้ ทุกสิบวันข้าต้องส่งจดหมายเข้าเมืองหลวง ถึงตอนนั้นข้าจะส่งจดหมายไป ย่อมได้รับอนุมัติเร็วขึ้นกว่าเดิมแน่นอน”

[1] มีเพียงสะพานที่ทำจากไม้ชิ้นเดียว หมายถึง เส้นทางที่เต็มไปด้วยความยากลำบาก

[2] ภาษาอู๋ คือภาษาถิ่นในเมืองซูโจว มณฑลเจียงซู เป็นภาษาที่นุ่มนวลอ่อนโยน

[3] ไม่ใช่ตะเกียงประหยัดน้ำมัน คือ เป็นคนที่จัดการด้วยยาก

*ชี้แจงจากทาง EnjoyBook ขออนุญาตแก้ไขชื่อตัวละครจาก ฉูเหยี่ยน เป็น ฉู่เหยี่ยน เพื่อให้ตรงตามต้นฉบับ