สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 587

บทที่ 587 มีความคืบหน้าใหม่แล้ว

บทที่ 587 มีความคืบหน้าใหม่แล้ว

ลู่อี้ออกมาจากห้องขังของศาลต้าหลี่

จือเชียนเอ่ยว่า “ข้าน้อยส่งคนไปสอบถามข่าวคราวที่หน่วยลับแล้ว ได้ยินมาว่าสามคนที่อยู่ที่นั่นทนทัณฑ์ทรมานของหน่วยลับไม่ไหวจนตายไปแล้วสอง ส่วนอีกหนึ่งคนกำลังจะตายขอรับ”

“หน่วยลับมีวิธีการที่โหดร้ายจริงๆ” ลู่อี้เอ่ยอย่างใจเย็น “ทว่าบางครั้ง ยิ่งโหดร้ายเพียงใดก็ไม่ได้ทำให้คนหวาดกลัวเพียงนั้น”

“ทางเรา…”

“ไปกันเถอะ” ลู่อี้กล่าว “เซี่ยคุนอยู่ที่ใด? ให้เขามาที่นี่”

“ขอรับ”

เจ้าหน้าที่ทางการของศาลต้าหลี่เคลื่อนกำลังพล ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างหลบหลีก ด้วยกลัวว่าพวกเขาจะพบเจอกับปัญหาใหญ่หากซ่อนตัวไม่ทันการ

“ท่านนั้นคือใต้เท้าลู่เหรอ?” มีคนเอ่ยขึ้นมา “เหตุใดเขาจึงออกไปข้างนอกด้วยตนเอง?”

“วันที่สกุลลู่จัดงานเลี้ยง มีคนไม่กลัวตายเข้าไปลอบสังหารที่บ้านเขาน่ะสิ ท้ายที่สุดก็ตกอยู่ในมือของศาลต้าหลี่และหน่วยลับ ดูจากการเคลื่อนไหวอย่างเอิกเกริกของศาลต้าหลี่ในครั้งนี้แล้ว เกรงว่าคงพบอะไรบางอย่างเข้า”

“นึกไม่ถึงว่าหน่วยลับจะตรวจสอบได้ช้ากว่า”

“หากตกไปอยู่ในเงื้อมมือหน่วยลับ พวกเขาคงหวาดกลัวมาก และชิงตายไปก่อนดีกว่า”

“กลอุบายของศาลต้าหลี่ก็มีไม่น้อยเช่นกัน นับแต่ใต้เท้าลู่มีอำนาจ… ชู่ว มาทางนี้แล้ว รีบไป รีบไป…”

ครึ่งชั่วยามต่อมา โรงพนันแห่งหนึ่งในเมืองหลวงก็ถูกบุกค้น

เจ้าหน้าที่และทหารของศาลต้าหลี่จับกุมตัวทุกคนที่อยู่ข้างใน รวมถึงเหล่านักพนันที่กำลังเล่นการพนันอยู่ด้วย

บนถนนรายล้อมไปด้วยผู้คนมากมายที่มาชมละครฉากนี้

“นั่นไม่ใช่หวังซานหรือ? เหตุใดเขาจึงถูกจับเล่า?”

“โรงพนันแห่งนั้นเกิดเรื่องแล้ว ทุกคนที่อยู่ข้างในล้วนถูกจับ”

“หวังซานเป็นเพียงอันธพาลคนหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรที่ชั่วร้ายหรือเลวร้ายนะ!”

“ได้ทำเรื่องเลวร้ายหรือไม่นั้นไม่ขึ้นอยู่กับคำพูดของเขา มีเพียงใต้เท้าศาลต้าหลี่เท่านั้นที่สามารถตัดสินได้ ครานี้เกรงว่าหวังซานจะมีปัญหาแล้ว เขาจบเห่แน่”

ณ ห้องตรวจสอบคดีของศาลต้าหลี่ ลู่อี้ฟังรายงานจากเซี่ยคุน จากนั้นจึงกล่าวว่า “พวกเราต้องตรวจสอบทะเบียนบ้านของพวกเขาให้แน่ชัด หากไม่สะดวก ข้าจะไปแจ้งที่กรมพระคลังด้วยตนเอง”

“นี่ไม่จำเป็น” เซี่ยคุนกล่าว “นายท่านรองจัดการเรื่องนี้ได้”

หนึ่งชั่วยามต่อมา ลู่เซวียนก็มาหาถึงหน้าประตู

ลู่อี้เห็นจึงเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “เจ้ามาทำอะไรที่นี่”

“เซี่ยคุนมาตรวจสอบทะเบียนบ้านที่กรมพระคลัง ข้าจึงช่วยเขาตรวจดู กลับเจอคนรู้จักเข้าโดยบังเอิญ ข้าคิดว่าพี่ใหญ่คงยังไม่รู้เรื่องนี้ ดังนั้นข้าจึงมาที่นี่เพื่อบอกท่านโดยเฉพาะ”

“ผู้ใด?”

“เฉินหูจง” ลู่เซวียนเอ่ย “พี่ใหญ่ยังจำคนผู้นี้ได้หรือไม่?”

“เฉินหูจง…” ลู่อี้ใคร่ครวญดู “ข้าเหมือนจะนึกออกแล้ว ตอนนั้นที่ท่านพ่อและท่านแม่ทำกิจการ เขาเป็นลูกค้ารายใหญ่ที่สุด พวกเขาไปมาหาสู่กันบ่อยครั้ง อีกทั้งยังเคยมาสังสรรค์ที่บ้านของเราหลายครั้งหลายครา”

“พี่ใหญ่ ไม่เสียแรงที่ท่านเป็นพี่ใหญ่จริง ๆ ความจำดียิ่งนัก” ลู่เซวียนกล่าว “คือเขานั่นเอง คราแรกข้ายังจำไม่ได้ ทว่าเมื่อข้าเห็นทะเบียนบ้านของเขาจึงพบว่าเขามาจากเมืองฮู่เป่ยเช่นเดียวกับเรา เมื่อข้าดูข้อมูลเขาอีกทีก็พบว่าเขาทำกิจการค้าผ้า ข้าจึงจำเขาได้”

“เช่นนั้น เจ้าคงรู้ว่าคราวนี้เราจับผู้ใดมา”

“ข้ารู้” ลู่เซวียนเอ่ย “นึกไม่ถึงว่าคนผู้นั้นเป็นเจ้าของโรงพนันจริง ๆ พี่ใหญ่ ท่านคิดว่าเขาจะรู้สาเหตุการตายของท่านพ่อท่านแม่หรือไม่?”

ลู่อี้กล่าว “วางใจเถอะ ข้าจะตรวจสอบให้กระจ่าง”

“ข้าอยากนั่งด้วยได้หรือไม่?” ลู่เซวียนเอ่ยถาม “ท่านวางใจเถอะ ข้าจะไม่ให้เขาเห็นข้า”

“ได้”

ที่คุมขังศาลต้าหลี่

ผู้คนนับร้อยถูกจับขังคุก ที่คุมขังศาลต้าหลี่เบียดเสียดแน่นขนัด มีทั้งเสียงก่นด่า เสียงร้องขอความยุติธรรม ขอความเมตตา และเสียงร้องไห้ระงมไปทุกที่…

“ข้าเพียงเดิมพันเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ได้กระทำความผิดร้ายแรง เหตุใดต้องจับข้ามาด้วย? ข้าผิดไปแล้ว ข้าจะไม่เล่นการพนันอีก”

“ภรรยาของข้าป่วย ข้าเพียงแค่อยากชนะสักสองสามตาเพื่อหาเงินค่ายา เหตุใดจึงได้พบเจอเรื่องโชคร้ายเช่นนี้? สวรรค์ ท่านมีตาหรือไม่ เมื่อวานไม่จับ พรุ่งนี้ไม่จับ กลับจับมาวันนี้…”

เจ้าหน้าที่ทางการเอาดาบเคาะลูกกรงเหล็ก “เอะอะโวยวายอะไรกัน? หยุดโวยวายได้แล้ว ถ้าหากยังเอะอะมะเทิ่งอยู่อีก เช่นนั้นก็มาลิ้มลองรสชาติของการโดนย่างเนื้อดู”

เฉินหูจงเดินตามเจ้าหน้าที่คนนั้นออกจากที่คุมขัง

เขาก้มหน้าลง ไม่กล้าเหลียวมองไปรอบ ๆ อย่างไรก็ตาม หากสังเกตดี ๆ จะพบว่าเขากำลังลอบมองอยู่ สภาพแวดล้อมทุกอย่างของที่นี่เขารู้ทั้งหมดแล้ว

“เฉินหูจง คนเมืองฮู่เป่ย…” เจี่ยเฉิงผิงอ่านข้อมูลในหนังสือเล่มเล็กที่อยู่ในมือ “จากการที่พวกเราตรวจสอบ พบว่าเจ้าสมรู้ร่วมคิดกับพวกกบฏ โรงพนันของเจ้าคือสถานที่ที่พวกเขาติดต่อกัน เป็นเช่นนี้หรือไม่?”

“ใต้เท้า ข้าถูกปรักปรำ ผู้น้อยเป็นคนทำกิจการตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง กบฏอะไร ผู้น้อยไม่รู้เรื่องเลยนะขอรับ!” เฉินหูจงคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความตื่นตระหนก

“เช่นนั้นหรือ?” เจี่ยเฉิงผิงยังคงอ่านสิ่งที่เฉินหูจงทำตลอดหลายปีที่ผ่านมา

“สามปีก่อน เจ้าสังหารคนคนหนึ่ง”

“ใต้เท้า…”

“ผู้ใดช่วยเจ้าจัดการเรื่องนี้”

“ใต้เท้า ผู้น้อยไม่ได้ทำนะขอรับ ผู้น้อย…”

“พอแล้ว หากตอนนี้เจ้ายังไม่รู้ว่าจะกล่าวสิ่งใด เช่นนั้นมาลองลิ้มรสเครื่องทรมานของศาลต้าหลี่พวกเราก่อนเถอะ” เจี่ยเฉิงผิงมองเขาด้วยสายตาคมกริบ “ทหาร! ทรมานเขา!”

ลู่อี้และลู่เซวียนนั่งอยู่ข้างหลัง

ประตูข้าง ๆ เป็นสถานที่ที่เฉินหูจงถูกทรมาน

เสียงกรีดร้องที่ดังมาจากห้องข้าง ๆ ยิ่งน่าเวทนาขึ้นเรื่อย ๆ ทว่าทั้งสองคนยังคงดื่มชาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น สีหน้าดูผ่อนคลาย

“งานที่กรมพระคลังเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ไม่เลวเลย” ลู่เซวียนเอ่ย “ข้าไม่อาจปล่อยให้พี่ใหญ่ได้เลื่อนขั้นเพียงคนเดียวกระมัง หากไม่มีอะไรผิดพลาด อีกไม่นานก็จะมีข่าวดีของข้าแล้ว”

“เช่นนั้น ถึงเวลาที่ควรขบคิดเรื่องการแต่งงานแล้วใช่หรือไม่?” ลู่อี้กล่าว “เจ้าก็อายุไม่น้อยแล้ว หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าจะถูกมองว่ามีปัญหาทางร่างกาย”

ลู่เซวียนเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง “ข้าจะลองคิดดูอีกครั้ง”

“หนึ่งเดือน” ลู่อี้เอ่ย “หากเจ้าไม่มีทางออก ข้าจะช่วยเตรียมการให้เจ้าเอง”

“พี่ใหญ่…” ลู่เซวียนกล่าวอย่างจนปัญญา “ไม่ใช่ทุกคนที่จะโชคดีเช่นท่าน”

“ฉะนั้นข้าถึงได้ให้เวลาเจ้าหนึ่งเดือนอย่างไรเล่า” ลู่อี้กล่าว “เจ้ามีเวลามากพอที่จะไตร่ตรองเรื่องนี้”