สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 1

“ฉันไม่แต่ง!”

ห้องโถงคฤหาสต์ตระกูลจรัลพรไพศาล มีนาเอ่ยเสียงดังลั่น

“ไม่แต่งก็ต้องแต่ง ฉันบอกแกเลยนะ มีนา เรื่องที่แกต้องแต่งเข้าบ้านตระกูลธวัชพลังกรแทนครีม แกไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรทั้งนั้น”

หลังสิ้นเสียงมีนา พ่อของเธอปริญก็เอ่ยสั่งเสียงแข็ง

“นานา หนูยอมตอบตกลงแต่งเข้าบ้านตระกูลธวัชพลังกรแทนครีมเถอะนะ หนูก็รู้ว่ามาร์ชนั่นเป็นคนปัญญาอ่อน ถ้าครีมต้องแต่งกับคนปัญญาอ่อนจริงๆ ชีวิตนี้หนูจะให้หล่อนอยู่ยังไง?” น้ำแม่ของเธอเดินมาไกล่เกลี่ยที่ข้างกายเธอ

พี่ชายเธอเจย์ที่นั่งไขวห้างบนโซฟาหนังแท้สีขาวนวล เอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดว่า “พ่อกับแม่จะไปพูดพล่ามกับมันมากทำไม มัดตัวมันไปที่บ้านตระกูลธวัชพลังกรทีเดียวก็สิ้นเรื่อง ยังไงซะคนบ้านนอกคอกนาอย่างมัน แค่ได้แต่งเข้าบ้านตระกูลธวัชพลังกรแทนครีมก็นับว่าโชคดีมากแล้ว”

มีนายืนฟังทั้งสามคนพูดเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย รู้สึกเพียงเลือดในร่างกายเย็นเยียบไปทั้งร่าง

“ครีมๆ นี่ชอบครีมกันขนาดนี้เลยเหรอ? ลืมไปแล้วหรือเปล่า ว่าฉันต่างหากที่เป็นลูกสาวแท้ๆของพ่อกับแม่? ครีมเธอก็เป็นแค่ลูกบุญธรรม ลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าถ้าไม่ใช่เพราะพ่อแม่ของครีมจงใจอุ้มลูกผิด ฉันต่างหากที่เป็นลูกสาวคนโตของตระกูลจรัลพรไพศาล ส่วนครีมก็เป็นแค่คนบ้านนอกคอกนาอย่างที่พี่ว่า”

นั่นสินะ เธอ มีนา เธอต่างหากที่เป็นลูกสาวแท้ๆของตระกูลจรัลพรไพศาล

เธอเป็นเด็กกำพร้าที่บ้านนอกมาสิบแปดปี ตอนที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยในปีนั้น มีนาถึงจะรู้ว่าที่แท้ตัวเองไม่ใช่เด็กกำพร้า

ที่แท้เธอเองก็มีพ่อแม่ เพียงแต่ตอนที่เพิ่งเกิดกลับถูกสามีภรรยาจากบ้านนอกคู่หนึ่งจงใจอุ้มลูกผิด อีกทั้งยังถูกพวกเขาเอาไปทิ้งไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ปีนั้นตอนที่เธออายุสิบแปดปี สามีภรรยาคู่นั้นประสบอุบัติเหตุรถยนต์จนเสียชีวิตกะทันหัน ตอนที่ตำรวจตรวจทะเบียนบ้านของพวกเขา ก็พบเจอความลับที่พวกเขาจงใจอุ้มเด็กผิดเข้าโดยบังเอิญ แล้วหาเธอกับพ่อแม่แท้ๆของเธอจนพบ

จากนั้นเธอก็ถูกตระกูลจรัลพรไพศาลรับกลับมาที่บ้าน ส่วนครีม ด้วยความที่สามีภรรยาคู่นั้นประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิตไปทั้งคู่ อีกทั้งตระกูลจรัลพรไพศาลเองก็บอกว่าผูกพันกับเด็กคนนี้ไปแล้ว ดังนั้นจึงให้เธออยู่ในตระกูลจรัลพรไพศาลต่อไป

อาจเป็นเพราะว่าคนที่เคยกำพร้ามาก่อนต่างคาดหวังที่จะมีครอบครัว

หลังรู้ว่าตัวเองจะถูกส่งกลับไปยังตระกูลจรัลพรไพศาล มีนาก็คาดหวังอย่างเต็มอกว่าจะได้ใช้ชีวิตกับพ่อแม่และพี่ชายของตัวเองอย่างมีความสุข กระทั่งนับครีมเป็นพี่น้องแท้ๆอย่างจริงใจ รู้สึกว่าครีมเองก็เป็นผู้บริสุทธิ์ เรื่องที่สามีภรรยาคู่นั้นจงใจอุ้มเด็กผิดโทษครีมไม่ได้

ทว่าเธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน ว่าหลังจากที่เธอกลับมาที่ตระกูลจรัลพรไพศาล พ่อเธอไม่เพียงแค่ไม่เปลี่ยนนามสกุลเธอกลับมา กลับให้เธอใช้นามสกุลของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าต่อไป เพราะรู้สึกว่าเธอเป็นคนบ้านนอก ไม่มีมารยาท กระทั่งไม่ยอมบอกคนนอกว่าเธอคือลูกสาวของตระกูลจรัลพรไพศาล ซ้ำยังนับครีมเป็นลูกสาวแท้ๆต่อไป

แม่เธอเอาแต่บอกให้เธอยอมครีม บอกว่าครีมไม่มีพ่อแม่แท้ๆ พวกเขาต้องดีกับครีม จะให้ครีมรู้สึกน้อยใจไม่ได้ สุดท้ายความน้อยใจทั้งหมดก็ให้เธอที่เป็นลูกสาวแท้ๆมาแบกรับ

พี่ชายแท้ๆของเธอก็เอาแต่ด่าว่าเธอเป็นคนบ้านนอก ด่าว่าเธอฉกฉวยสถานะลูกสาวแท้ๆของตระกูลจรัลพรไพศาลไป ด้อยค่าเธอที่เป็นน้องสาวแท้ๆจนเธอกลายเป็นคนที่ชั่วช้าที่สุดบนโลกใบนี้

ส่วนครีม เหอะ น้องสาวคนนี้ที่ครอบครองตัวตนเธอมาสิบแปดปี เพื่อจะจบออกจากมหาวิทยาลัยด้วยผลการเรียนยอดเยี่ยม เพื่อจะสนองความโลภของตัวเอง เพื่อจะครองใจครอบครัวตระกูลจรัลพรไพศาลตลอดไป

ครีมบังอาจหลอกล่อให้เธอไปอยู่กับอาจารย์ที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์ ทำให้เธอต้องท้อง เอาตัวเข้าไปพัวพันกับคดีฆาตกรรม จนสุดท้ายต้องติดคุกสามปีเพราะฆ่าคนตาย

หนึ่งปีในตระกูลจรัลพรไพศาลที่ต้องใช้ชีวิตอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ สามปีที่ต้องติดอยู่ในคุกอย่างทุกข์ทนทรมาน ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ ได้สลายความคาดหวังต่อครอบครัวอันแสนน่าขันของมีนาจนหมดสิ้นไปนานแล้ว

ตอนนี้เธอออกจากคุกแล้ว มีนาแค่อยากจะพาลูกที่เธอคลอดในคุกออกไปจากตระกูลจรัลพรไพศาลได้ยิ่งไกลยิ่งดี

ทว่า ความเลือดเย็นของตระกูลจรัลพรไพศาล กลับล้ำเส้นอีกครั้ง พวกเขาคิดจะให้เธอแต่งงานกับคนปัญญาอ่อนแทนครีม

“ฉันไม่มีทางแต่งงานกับคนปัญญาอ่อนแทนครีมเด็ดขาด จากนี้ไปก็ไม่ต้องมาหาฉันอีก ฉับกับตระกูลจรัลพรไพศาลตัดขาดความสัมพันธ์กันนานแล้ว!”

มีนาเอ่ยด้วยแววตาเยือกเย็น เธอไม่ใช่หญิงสาวที่ต้องการความรักจากครอบครัว เพื่อให้พ่อแม่ยอมรับในตัวเธอก็เลยไม่สนสี่สนแปดอะไรอีกต่อไปแล้ว

“ให้คุณหนูอุ้มเด็กลงมา”

ทันทีที่สิ้นเสียงมีนา ใบหน้าที่สงบเคร่งขรึมของปริญก็พลันบิดเบี้ยว ก่อนจะเอ่ยสั่งกับคนใช้

“คุณพ่อคะ ดูเจ้าเด็กเหลือขอนี่สิ มันบังอาจมากัดหนู! ไร้มารยาทเหมือนพี่ไม่มีผิด!” ครีมชิงฟ้องตัดหน้า พลางยื่นแขนที่ถูกกัดให้ปริญดู

ปริญทำเสียงเย็นขึ้นจมูก ก่อนจะดึงแขนอธิแยกออกจากมีนา พลันตวาดสั่งคนใช้ว่า “ยังไม่เข้ามากันอีกหรือไง อุ้มเด็กไปซะ! จากนี้ไปห้ามให้พวกเขาเจอกันอีก!”

แม้ว่าอธิจะไม่เข้าใจที่ผู้ใหญ่พูดกัน แต่เขารู้ว่าพวกเขากำลังจะให้เขาแยกกับแม่ พลันร้องไห้เสียงลั่นเหมือนใจจะขาด จับมือมีนาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

มีนาเองก็อยากจับเขาไว้ให้แน่น ไม่ให้เขาถูกคนอื่นแย่งไป

ทว่าลำพังแค่เธอคนเดียวไม่อาจสู้แรงคนหลายคนที่กำลังแย่งตัวอธิกับเธอได้ มือของเธอกับเด็กน้อยที่จับกันไว้แน่นถูกแยกออกจากกันอย่างไร้ความปราณี

เห็นเด็กน้อยถูกพี่ผึ้งคนใช้ที่เข็มงวดที่สุดในตระกูลจรัลพรไพศาลอุ้มไปต่อหน้าต่อหน้า เธออยากจะไล่ตามไป ทว่ากลับถูกพ่อแม่ พี่ชาย และครีมขวางไว้

ได้ยินเสียงตะโกนร้องไห้ของเด็กน้อยยิ่งอยู่ยิ่งไกลออกไป น้ำตาของเธอก็พลันไหลลงมาทันที ก่อนจะคุกเข่าเอ่ยว่า “พวกคุณคิดจะทำอะไรกันแน่? ขอร้องล่ะ เอาลูกฉันคืนมาเถอะ......”

“แต่งงานกับมาร์ชแทนครีมซะ แล้วจะให้เธอเจอกับเด็กได้เดือนละครั้ง” ปริญเอ่ยกับเธอด้วยสีหน้ารังเกียจ

มีนาอ้อนวอนอย่างไร้ทางเลือกว่า “คุณพ่อ ให้หนูเจอกับอธิสัปดาห์ละครั้งได้ไหม?”

“พ่อคะ สัปดาห์ละครั้งไม่ได้เด็ดขาด ถ้าให้ตระกูลธวัชพลังกรรู้เข้าว่าเธอเป็นคนยังไง ก็จะยุ่งยากเอานะคะ”

มีนาจ้องครีมเขม็ง อยากจะสู้กับเธอสุดชีวิตให้รู้แล้วรู้รอด “ถ้าไม่ใช่เพราะความโลภของเธอ ฉันจะกลายเป็นแบบนี้......”

เธอพูดยังไม่ทันจบ ปริญก็เผยสีหน้าเหี้ยม ก่อนจะง้างมือตบหน้าเธอเต็มแรง “แกก็คือความอัปยศของตระกูลจรัลพรไพศาล ห้ามแกพูดแบบนี้กับครีมเด็ดขาด! เจอได้เดือนละครั้ง ตกลงแกจะแต่งไม่แต่ง? ไม่แต่งฉันจะฆ่าเจ้าเด็กเวรนี่ให้ตายไปซะ!”

“ฉันแต่ง” เธอเอามือปิดหน้าตัวเองอย่างหวาดกลัว และทรุดตัวลงกับพื้นด้วยตัวสั่นเทา