สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 2

เมือง C

งานแต่งของสองตระกูลนับว่าครึกครื้นไม่ธรรมดา สถานที่จัดงานถูกตกแต่งไปด้วยดอกไม้หลากสี ดูแล้วช่างโรแมนติกและมีแขกเหรื่อมาเยือนกันอย่างหนาตา

แขกจากทั้งสองตระกูลต่างมาร่วมงานกันพร้อมหน้า บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขและความรื่นเริง ทุกคนต่างกล่าวคำอวยพรและคำยินดีต่อกัน

ทว่ามีนาที่สวมชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ กลับเพียงมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาเฉยชา ประหนึ่งว่าทุกสิ่งทุกอย่างนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเธอทั้งนั้น

หลังจบงาน เธอที่ดื่มจนเมาเละ ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกับมาร์ชถูกคนพยุงพาเข้าห้องยังไง

เธอทิ้งตัวนอนลงบนเตียง รู้สึกเพียงได้ว่าเตียงนี้ช่างนุ่มและสบาย จำไม่ได้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่เคยได้นอนบนเตียงที่นุ่มสบายขนาดนี้

ชีวิตที่ติดอยู่ในคุกสามปี หลังออกจากคุกก็ไม่เคยมีวันไหนเลยที่ได้หลับสนิท ขณะที่เธอสะลึมสะลือจะหลับไปแล้วนั้น จู่ ๆก็พลันมีคนจับข้อมือเธอทั้งสองข้าง

เธอเมาจนลืมตาไม่ขึ้น มองไม่ชัดว่าคนบนร่างนั้นเป็นใคร ได้กลิ่นของคนคนนั้นก็รู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย

เธอหลับตาแน่น รู้สึกเหมือนถูกพากลับไปยังค่ำคืนอันแสนน่ากลัวเมื่อสี่ปีก่อน ตอนนั้นเองก็มองใบหน้าไม่ชัด บรรยากาศในห้องคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นอายราคะ......

“เจ็บ!” เธอขัดขืนตามสัญชาตญาณ อยากจะผลักคนบนร่างออก “ปล่อยฉัน......”

ทว่าชายคนนั้นกลับไม่สนใจ และล่วงล้ำร่างกายเธออย่างป่าเถื่อน

ตอนที่มีนาลืมตาตื่น เธอขยับตัวเล็กน้อย รู้สึกได้ถึงเพียงความเจ็บปวดทั่วทั้งร่าง ก่อนจะหันไปเจอกับใบหน้าหล่อเหลาเย้ายวน จนเธอต้องชะงัก

มาร์ชหน้าตาดีเกินไปแล้ว ไม่ต่างอะไรจากพวกดาราดังเหล่านั้นเลย

มีนาปัดมือเขาทิ้ง พลันเอาเสื้อที่เก็บขึ้นมาปกปิดตัวเอง และเอ่ยอย่างสั่นเทาว่า “ไปให้ไกลจากฉันซะ อย่ามาแตะตัวฉัน!”

มาร์ชดึงเสื้อผ้าที่ปิดตัวเธอออก เอ่ยเสียงเย็นว่า “ฉันยังไม่รังเกียจเธอเลย เธอจะแสร้างทำเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่อีกทำไม?”

เธอชะงักคำพูด ก็จริงที่ตัวเธอเองก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อะไรแล้ว

“ฉันไม่สนว่าก่อนแต่งงานกับฉันเธอจะสำส่อนขนาดไหน แต่ในเมื่อเธอก้าวเข้ามาในประตูบ้านตระกูลธวัชพลังกร และกลายเป็นภรรยาโดยชอบธรรมของฉันไปแล้ว ก็จะให้เรื่องนี้ตกเป็นเรื่องขำขันของคนอื่นๆในตระกูลธวัชพลังกรอีกไม่ได้”

เธออ้อนวอนอย่างหวาดกลัวว่า “ไม่เอา......ได้โปรด......ปล่อยฉันไปเถอะ......”

“ภรรยาของฉันมาร์ชต้องหยดเลือดในคืนวันแต่งงานให้ได้!” พูดเสร็จเขาก็ผลักร่างเธอลงอย่างไร้ความปราณี......