สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 26

มีนานั่งข้างเตียงอย่างประหลาดใจ ยังไม่กล้าเชื่อ นี่ตัวเองกำลังฝันหรือเปล่า?

คืนนี้มาร์ชปล่อยเธอไป ตอนแรกเธอคิดหาข้อโต้แย้งมากมายปฏิเสธเขา หรือไม่ก็วิงวอนเขา

เธอนั่งอยู่ตลอด ไม่ได้นอนบนเตียงทันที ไม่ชินที่นอนเตียงสบายแบบนี้ เขาสงสารเธอเหรอ? เกิดมาเพิ่งเจอคนสงสารเธอเป็นครั้งแรก?

เธอปิดไฟในห้องเบาๆ ไม่รู้นั่งแบบนี้ไปนานแค่ไหน คิดว่าเขาน่าจะหลับสนิทแล้ว จึงช่วยเขาดึงผ้าห่มที่คลุมศีรษะออก แล้วห่มผ้าให้เขาดีๆ

แต่เขาสูงเกินไป ผ้าห่มนี้คลุมไม่ถึงเท้าเขา และเท้าเขาเหยียดตรงบนโซฟาไม่ได้ มันลำบากเขาจริงๆ ที่ให้เขานอนโซฟาตัวนี้

มีนาขยับเท้าเขาอย่างระมัดระวัง ช่วยเขาปรับท่านอนให้ดี ให้เขารู้สึกสบายมากที่สุด ก่อนจะไปนอนบนเตียงเงียบๆ

เมื่อเธอตื่นขึ้นมา พบว่าในห้องว่างเปล่า เหลือเธอคนเดียว หน้าต่างเปิดอยู่ ผ้าม่านสวยงามนั้นถูกลมในฤดูใบไม้ร่วงพัดจนพลิ้วไหวขึ้นมา

มาร์ชไปไหน? เธอดูโทรศัพท์บนเตียงใกล้จะเก้าโมงแล้ว ทำไมเขาไม่ปลุกเธอ?

เธอไม่เคยมีนิสัยนอนตื่นสายเลย ตื่นเช้าได้ไม่ต้องตั้งนาฬิกาปลุก แต่เมื่อคืนนอนหลับสนิทเกินไป ไม่คิดว่าจะนอนเลยเวลา

เธอลุกขึ้นรีบจัดเตียง พับผ้าห่มให้เหมือนก้อนเต้าหู้ แล้วไปจัดโซฟาที่มาร์ชนอน

“คุณเคยอยู่ในกองทัพเหรอ?”

เสียงที่ดังขึ้นฉับพลันทำให้เธอตกใจสะดุ้ง เธอหอบผ้าห่มบนโซฟาหันหลังไปมอง พบว่ามาร์ชพิงตรงประตูทางเข้าตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ในมือหิ้วถุงใบใหญ่หนึ่งใบ

มีนาตอบกลับ “เปล่า แค่ชอบจัดของ” ไม่ใช่กองทัพ แต่เป็นชีวิตในคุกสามปีต่างหากที่ทำให้เธอเรียนรู้ในการเก็บของให้เป็นระเบียบ

แต่ในสายตามาร์ชเธอเหมือนพนักงานบริการด้านแม่บ้านในโรงแรม ยิ่งทำให้เดาว่าเธอคือสาวรับใช้

เขาโยนถุงในมือลงบนเตียง แล้วพูดขึ้น “เตรียมให้คุณเรียบร้อยแล้ว สวมใส่เอง รถที่จะไปส่งเราที่ตระกูลจรัลพรไพศาลก็เตรียมพร้อมแล้ว ฉันจะรอคุณข้างล่าง”

เธอยังไม่ได้เอ่ยปาก มาร์ชก็ปิดประตูลงไปข้างล่างแล้ว

มีนาอึ้งไปไม่กี่วินาที ก็รีบเปิดถุงสวยใบใหญ่ ด้านในมีกล่องใบเล็กใบใหญ่ไม่กี่กล่อง บนนั้นผูกโบสีชมพูสวยงาม

มองกล่องที่แพ็คอย่างสวยงาม เธอไม่สนว่าด้านในบรรจุอะไร แค่รู้สึกไม่อยากแกะโบ

ได้รับของขวัญมากมายแบบนี้ แถมแพ็คอย่างสวยงาม เป็นความฝันที่เธอเคยมี ไม่คิดว่าวันนี้ฝันจะเป็นจริง

แต่ถึงแม้ไม่อยากแค่ไหน เธอก็ต้องเปิดกล่องของขวัญเหล่านี้

ชุดกระโปรงสวยงามวิบวับ เครื่องประดับแบรนด์เนมแฟชั่น หลังจากมีนาสวมมันแล้ว ก็เกือบไม่รู้จักตัวเองในกระจก

มีงานเต้นรำรับน้องที่มหาวิทยาลัย ครีมบอกอย่างหวังดีว่าให้เธอยืมชุดกระโปรงได้

แต่จนกระทั่งใกล้พลบค่ำงานเต้นรำวันนั้น ครีมก็ไม่เอาชุดกระโปรงของตัวเองให้เธอยืม

เธอทำได้เพียงออกตัวติดต่อครีมก่อน หลังจากโทรศัพท์เชื่อมต่อได้แล้ว ครีมก็บอกว่าตัวเองมีธุระในมหาลัยไม่สามารถกลับไปได้ ให้เธอไปเลือกที่ห้องตัวเอง ชอบชุดกระโปรงตัวไหนก็ได้ทั้งนั้น

มีนาพยายามปกป้องชุดกระโปรงบนร่างตัวเองด้วยความดิ้นรน ร้องไห้พูดขึ้น “พี่ ปล่อยฉัน พี่ออกไป ฉันจะถอดเอง”

น้ำเห็นเจย์ลงมือขึ้นมา ก็รีบเดินเข้าไปห้ามเขา “เจย์ นี่เจย์ทำอะไร ปล่อยมือ มีแม่อยู่นี่ ลูกออกไปซะ แม่จะให้นานาถอดชุดกระโปรงครีมออก”

เธอพยายามอย่างมากในการดึงเจย์ออกมา แล้วดันเขาออกไป

มีนาน้ำตาคลอเบ้า สองมือกุมศีรษะ หนังศีรษะเจ็บจนชา พี่ชายแท้ๆ ของตัวเองปฏิบัติกับตัวเองแย่ยิ่งกว่าคนนอกอีก ในสายตาเจย์เธอเหมือนขอทานที่จู่ๆ ก็บุกเข้ามาในตระกูลจรัลพรไพศาล

น้ำอยากให้ผู้หญิงที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงและประพฤติตนไม่เหมาะสมตรงหน้าไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของเธอ ถ้าใบรับรองตรวจDNAสามฉบับนั้นตรวจผิดจะดีแค่ไหน

แต่ความจริงก็คือความจริง มีนาคือลูกสาวแท้ๆ ของเธอ แต่เธอไม่ได้เลี้ยงจนโต เกิดมาก็เร่ร่อนอยู่ข้างนอกเรียนรู้อะไรผิดๆ มาตั้งนานแล้ว กลับมารู้จักพวกเขาก็ไม่รู้ว่ามีแผนร้ายอะไร

เธอเดินไปข้างๆ มีนา มือที่คิดจะยื่นไปตบบ่าเธอก็ชักกลับมาอีกครั้ง ในใจยังคงยอมรับลูกสาวแท้ๆ ที่จู่ๆ ก็โผล่มาไม่ได้ “ถอดชุดกระโปรงครีมออกสิ ชุดกระโปรงตัวนี้เป็นของขวัญวันเกิดที่เจย์ใช้เงินจากการทำงานซื้อให้เธอตอนวันเกิดอายุสิบหก เธออย่าโทษเจย์ เลย แม่จะไปเอาชุดกระโปรงให้เธอ ใส่ไปงานเต้นรำได้เหมือนกัน”

มีนาเช็ดน้ำตา รีบถอดชุดกระโปรงชีฟองบนร่าง แล้วสวมชุดเดิมของตัวเอง

น้ำไปที่ห้องตัวเองเลือกชุดกระโปรงมามั่วๆ แล้วยัดใส่เธอ “อย่าเข้าห้องครีมตามใจชอบอีก ไปเปลี่ยนที่ห้องตัวเอง”

มีนาหอบชุดกระโปรงที่น้ำมอบให้ แล้วรีบออกจากห้องครีมไป

จำได้ว่าในงานเต้นรำรับน้องมหาวิทยาลัย เธอสวมชุดกระโปรงขนาดไม่พอดีตัวและล้าสมัยที่น้ำมอบให้ นั่งอยู่ที่มุมเงียบๆ ตลอดเวลา เหมือนตัวตลก

“นายหญิงเสร็จหรือยังคะ? คุณชายมาร์ชรอจนกังวลแล้ว” ป้าเค้กเคาะประตูเบาๆ ที่ประตู