สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 27

มีนาได้สติกลับมาจากการย้อนความทรงจำในอดีต ตัวสั่นอย่างรุนแรง วันเวลาเหล่านั้นที่ไม่มีแสงสว่าง เป็นสิ่งที่เธอไม่อยากนึกถึงอีกมากที่สุด

“ป้าเค้ก ฉันเสร็จแล้วค่ะ จะลงไปเดี๋ยวนี้” เธอพูดขณะสวมรองเท้าส้นสูงสีขาวพระจันทร์ แล้วรีบลงไปชั้นล่าง

เธอวิ่งผ่านสวนดอกไม้ และไปถึงประตูบ้านหลังใหญ่ เมื่อเห็นมาร์ชก็รีบพูดขึ้น “มาร์ช ขอโทษนะ ที่ให้คุณรอนาน”

มาร์ชยืนอยู่หน้ารถหรูสีแชมเปญคันหนึ่ง เห็นเธอสวมชุดกระโปรงยาวฝังเพชรสีฟ้าอ่อน ผมยาวพลิ้วไหวขึ้นมาสายตาก็หยุดนิ่งทันที ความสวยอันดื้อด้านของเธอช่างสวยน่าทึ่งจริงๆ

มีนาหายใจหอบเล็กน้อย เห็นมาร์ชจ้องเธอตลอดเวลาเหมือนโดนฝังเข็ม ก็คิดว่านี่เขากำลังแกล้งโง่ จึงกระแอมไอเบาๆ “เป็นอะไร? ฉันมีตรงไหนผิดปกติเหรอ? เราออกเดินทางกันได้หรือยัง?”

“ไม่มี ดีมาก ขึ้นรถ” มาร์ชแสร้งโง่ตะลึงงันต่อไป ช่วยเธอเปิดประตูอย่างงุ่มง่าม

“โอ้ น้องชายทึ่มของฉันพาภรรยากลับบ้านเป็นด้วย”

พวกเขากำลังขึ้นรถ เสียงหัวเราะเยาะของธารณ์ก็ดังขึ้น

มีนาแข็งทื่อไปทั้งร่าง หันไปจ้องมองธารณ์ด้วยความเป็นศัตรูเต็มเปี่ยม แล้วถามขึ้น “คุณคิดจะทำอะไรอีก?”

มาร์ชแกล้งทำเป็นไร้เดียงสา แล้วพูดกับเขาว่า “พี่ใหญ่……สวัสดีครับ”

ธารณ์ทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่สนใจเขา ยิ้มจางๆ มองมีนา “ฉันอยากทำอะไร……บางอย่างกับเธอ แต่เธออยากแสร้งเป็นมีคุณธรรมเพื่อไอ้โง่นี่ ไม่ยินยอมน่ะ”

“คุณเลิกเรียกมาร์ชว่าไอ้โง่ได้แล้ว เขาเป็นน้องชายคุณนะ พูดให้ความเคารพหน่อย” มีนาจ้องเขม็งเขาอย่างไม่เกรงใจ

ธารณ์ไม่โกรธ กลับหัวเราะ “ถ้าฉันบอกว่ามันเป็นไอ้โง่ เธอจะทำอะไรฉันได้?” ขณะที่เขาพูดก็ร้องเพลงใส่มาร์ชเหมือนเด็กๆ

“ไอ้โง่พาเมียกลับบ้านเมีย มือซ้ายมีไก่ มือขวามีเป็ด แบกเด็กจ้ำม่ำบนหลัง กลับไปบ้านเมีย……”

มีนาพูดขึ้นอย่างดูถูก “น่าเบื่อ! มาร์ช เราอย่าไปสนใจเขา”

“เด็กจ้ำม่ำล่ะ?” ธารณ์หัวเราะคิกคัก “ถ้าเธอมีลูกกับไอ้โง่ จะไม่เป็นไอ้โง่เหมือนกันเหรอ?”

มาร์ชแอบกำหมัดเงียบๆ อยู่ด้านข้าง เมื่อครู่ได้ยินเขาพูดแบบนั้นกับมีนา ก็อยากจะทุ่มเขาลงพื้นแล้วซัดสักหนึ่งที แต่สติบอกเขาว่า ยังไม่ถึงเวลาเปิดเผยตัวเอง อดทนไว้ ต้องอดทนไว้

ธารณ์กำหมัดต่อยหน้าอกมาร์ชอย่างไม่สนใจ แล้วถามขึ้น “มาร์ช พี่ร้องเพลงเพราะไหม? อยากเรียนร้องเพลงกับพี่ไหม มาเรามาร้องด้วยกัน”

มาร์ชในใจเกลียดเขาสุดขีด แต่ใบหน้าเผยรอยยิ้มโง่เขลา “เพราะครับ ผมก็อยากเรียน”

มีนากลอกตาใส่ธารณ์ ดึงมาร์ชมา ผลักเขาเข้าไปในรถหรู “สายแล้ว พ่อแม่ฉันรอเราอยู่ มาร์ชอย่าไปสนใจเขา เขากำลังแหย่คุณ เราขึ้นรถกัน!”

มาร์ชเข้าไปนั่งในรถตามแรงผลักของเธอ ยังคงถามอีกว่า “ภรรยา อะไรคือแหย่?”

มีนาไม่ตอบมาร์ช ปิดประตูรถดังปัง แล้วสั่งคนขับรถ “ขับรถ!”

หลังจากรถหรูขับออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ตระกูลธวัชพลังกร สีหน้าของมาร์ชก็ไม่แกล้งโง่อีกต่อไป แต่เคร่งขรึมไม่พูดอะไรสักคำ

มีนานั่งข้างๆ เขา รู้สึกได้ถึงความโกรธและความโหดเหี้ยมรอบๆ ตัวเขาที่น่าอึดอัด

คำพูดและการกระทำธารณ์เมื่อครู่นี้ทำให้มาร์ชโกรธอย่างแท้จริง

มีนานึกถึงพี่ชายแท้ๆ ของตัวเอง แล้วดูพี่ชายต่างแม่ของมาร์ช อันนี้ทำเกินกว่าอีก เธอสามารถเข้าใจอารมณ์เขาในตอนนี้ แต่ไม่รู้ว่าควรปลอบเขาอย่างไร

ครีมก็ตะลึงงันเช่นกัน ไอ้โง่ที่เขาลือกันมีหน้าตาหล่อขนาดนี้ มีนาได้เปรียบเกินไปแล้ว

“แม่ น้องครีม” มาร์ชเรียกตามมีนา

น้ำตอบสนอง ผลักครีมเบาๆ รู้ว่าเสียมารยาทไม่ได้ จึงตอบอย่างดีใจ “ดี ดีจัง มาร์ชดูดีมากอ่า”

ครีมก็ได้สติกลับมา แสร้งทำท่าทางมีสัมพันธ์ที่ดีกับมีนา ขอบตาแดงก่ำ จับมือมีนาเอาไว้ “พี่ พอคิดว่าพี่แต่งงานไปแล้ว ในใจฉันไม่อยากเลย”

ในใจมีนารู้สึกละอายใจกับครีมอย่างมาก แค่ยิ้มจางๆ เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปในบ้านตระกูลจรัลพรไพศาลด้วยกัน เธอก็ชักมือตัวเองกลับเงียบๆ

ครีมหันไปทักทายมาร์ชอย่างไม่รังเกียจ “สวัสดีค่ะพี่เขย”

เมื่อมาร์ชเข้าประตูมา ก็จงใจสะดุดบันได มีนารีบประคองเขาไว้ ไม่ให้คนตัวใหญ่อย่างเขาล้มลงกับพื้น

เขายิ้มอย่างโง่เขลา “ขอบคุณครับภรรยา”

ในใจครีมก็พอจะเข้าใจในที่สุด ไอ้โง่ก็คือไอ้โง่ คนอายุจะสามสิบแล้วยังเดินทรงตัวไม่ได้ ดีแต่เปลือกเท่านั้น

มีนานั่งในรถก็เริ่มเตรียมใจไว้แล้ว รวบรวมความกล้ามหาศาลก่อนจะก้าวเข้าไปในบ้านที่มอบสิ่งเลวร้ายให้เธอมานับครั้งไม่ถ้วน

ปริญและเจย์รออยู่ในห้องโถงใหญ่ ชุดน้ำชาจำนวนหนึ่งวางบนโต๊ะรับแขกเรียบร้อยแล้ว

มีนาทำได้แค่ฝืนยิ้มพูดขึ้น “พ่อ พี่ พวกคุณอยู่กันหมดเลยเหรอเนี่ย”

แต่ปริญเมินเฉยเธอ ลุกขึ้นเดินไปหามาร์ช จับมือมาร์ชด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสดใส “มาร์ชอ่า ช่างเป็นลูกเขยที่ดีของฉันจริงๆ”