สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 32

มีนาอึ้งเล็กน้อย ในใจรู้ว่าวันนี้ที่ตระกูลจรัลพรไพศาลเขามองอะไรบางอย่างออกจริงๆ เธอกับครีมไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ กันจริง คนในตระกูลจรัลพรไพศาลปฏิบัติดีกับเธอก็เป็นการเสแสร้งทั้งหมด และเสแสร้งได้ปลอมมาก

คาดไม่ถึงว่ามาร์ชจะคิดว่าเธอเป็นคนใช้ตระกูลจรัลพรไพศาล นี่แสดงให้เห็นว่าแม้แต่มาร์ชก็มองออกว่าในสายตาคนในตระกูลจรัลพรไพศาลเธอไม่ต่างอะไรกับคนใช้เลย คนใช้ดีกว่าด้วยซ้ำ

“จินตนาการคุณโคตรล้ำเลิศเลย! เป็นจ้าวจุนออกจากป้อมปราการงั้นเหรอ? จักรพรรดิปิดบังสถานะเจ้าหญิง แล้วมาแต่งงานกับตระกูลธวัชพลังกรพวกคุณได้?” มีนายิ้มสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง “ฉันจะบอกให้คุณเข้าใจหนึ่งรอบ ฉันเป็นลูกสาวแท้ๆ ของปริญ น้ำก็เป็นแม่แท้ๆ ของฉัน เป็นความจริงทั้งหมด! ขอร้องอย่าหวาดระแวงอีก”

มาร์ชยังคงไม่เชื่อ ถ้าบอกว่าครีมเป็นลูกสาวแท้ๆ ของพวกเขา เขาจะไม่สงสัยเลยสักนิด แค่เห็นวิธีการปฏิสัมพันธ์ของครีม ปริญและน้ำแล้ว ก็รู้ว่าให้กำเนิดเองอย่างไม่ต้องสงสัย

ตระกูลจรัลพรไพศาลนอกจากเจย์มีท่าทางแปลกๆ แล้ว สายตาตอนมองครีมก็ไม่เหมือนสายตาที่พี่ชายแท้ควรจะมี ไม่มีความรู้สึกกับมีนาเลย

พูดตามตรงหน้าตาของมีนากับน้ำก็คล้ายคลึงกัน มองแค่หน้าตาบอกว่าเป็นแม่ลูกกันแท้ๆ ก็พอยอมรับได้ แต่แค่ความรู้สึกระหว่างพวกเขา ดูยังไงก็ไม่เหมือนแม่ลูก หรือว่าเขาเข้าใจผิด?

มาร์ชพูดอย่างดูถูก “ปริญไม่เหมาะจะเป็นจักรพรรดิหรอก เขาไม่มีค่าอะไร!”

“ใช่ เขาไม่มีค่าอะไรเลยจริงๆ นั่นแหละ!” มีนารู้สึกว่าจะถูกเขาบีบกรามใกล้แตกแล้ว “ปล่อยฉัน คุณบีบกรามฉันเจ็บมาก!”

“คุณรู้จักเจ็บเหมือนกันนี่!” มาร์ชปล่อยกรามเธอ แล้วพูดอย่างโมโห “ของที่ฉันให้คุณ เอาไปให้คนอื่นง่ายๆ โดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน! มีนา! ในใจคุณของที่……ของที่ฉันให้ คุณไม่เห็นค่ามันเลย! คุณทำงานทั้งชีวิตก็จ่ายคืนไม่ได้หรอก คุณต้องไปเอาชุดกระโปรงตัวนั้น เครื่องประดับชุดนั้นกลับมาให้ฉัน……”

มีนาแค่เห็นเพชรบนชุดกระโปรงตัวนั้นก็รู้แล้วว่ามีมูลค่ามาก เพื่อได้เจออธิสักครั้ง เพื่อให้ครีมปฏิบัติกับอธิดีๆ เธอต้องสัญญากับข้อตกลงอันไร้เหตุผลของครีม

คิดดูอีกทีการเอาของพวกนั้นกลับมาจากครีมมันยากกว่าการขึ้นสวรรค์อีก นอกจากในอนาคตหาเงินมาคืนมาร์ช เธอก็นึกวิธีการอื่นไม่ออก “ของที่ฉันให้ไปแล้ว ฉันไม่มีทางเอากลับมาได้ รอฉันหาเงินได้มากพอ แล้วซื้อของแบบเดียวกันคืนให้คุณดีกว่า”

“ไม่ได้!” มาร์ชยังคงบังคับเธออย่างไม่สนใจ “คุณออกไปทำงานทั้งชีวิตหาเงินซื้อชุดกระโปรงตัวนั้นไม่ได้หรอก……”

มีนาออกตัวเขย่งเท้า คว้าคอเขาไว้ จูบปากเขา ไม่ให้เขาพูดอีกต่อไป

แต่เพิ่งแตะริมฝีปากเขา เขาก็แข็งทื่อไปหนึ่งวินาทีเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต ผลักเธอออกทันที “คุณกำลังยั่วฉันเหรอ?”

“คืนคุณแบบนี้ไหม?” มีนาทนต่อไปไม่ไหวแล้ว น้ำตาไหลออกมา “คุณจะบังคับฉันยังไงก็ไม่มีประโยชน์ ฉันไม่มีอะไรเลย นอกจากความสามารถตัวเองในการออกไปทำงาน ก็เหลือแค่ร่างกาย……”

มาร์ชยิ้มเยาะ “คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ร่างกายมีค่าขนาดนั้นเชียว? ตอนแรกไม่คิดจะให้ฉันแตะต้องคุณด้วย แต่จะถวายตัวเพื่อครีมคนจอมปลอมแบบนั้น ช่างไม่มีความละอายใจเลย”

คำพูดบาดหูของเขา ทำให้มีนารู้สึกจะพังทลาย มองไปทางเขาแล้วพูดขึ้น “คุณเดาถูก ฉันไม่ได้เต็มใจให้ชุดกระโปรงและเครื่องประดับกับครีม แต่สิ่งที่เธอต้องการ ฉันต้องให้ ฉันไม่มีทางเลือก……”

เธอสะอื้นหนักมากพูดต่อไปไม่ไหว เธอบอกตัวเองอีกครั้งว่าต้องเข้มแข็ง! เข้มแข็ง!

แต่พอคิดดูอีกที ถ้าพูดออกไปจริงๆ เขาจะยอมรับได้ไหม จะช่วยเธอแก้ไขไหม?

เป็นไปไม่ได้หรอก ไม่มีผู้ชายคนไหนยอมรับที่ตัวเองแต่งงานกับหญิงที่เคยติดคุก และมีลูกแล้ว เธอจะกลายเป็นเพียงขยะที่สกปรกที่สุดในสายตาเขา

“บอกคุณหลายรอบแล้ว ฉันเป็นลูกสาวแท้ๆ ในตระกูลจรัลพรไพศาล ไม่ได้โกหกคุณ! ครีมเป็นคนเล็กสุด ได้รับการปรนเปรอจากคนในครอบครัวมากที่สุดเสมอมา ชุดกระโปรงและเครื่องประดับฉันยอมให้เอง เพราะตั้งแต่เด็กๆ ไม่ได้อยู่กับพวกเขา ความสัมพันธ์กับคนในครอบครัวไม่ค่อยดี มีอะไรแปลกล่ะ ในตระกูลธวัชพลังกรคุณกับพ่อแท้ๆ ของตัวเองก็มีความสัมพันธ์แบบนั้นไม่ใช่เหรอ ทุกครอบครัวมีปัญหาของตัวเอง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเกิดมาในครอบครัวร่ำรวยแบบเรา ระหว่างคนในครอบครัวมีทั้งสนิท ไม่สนิทกันบ้างเป็นเรื่องปกติ คุณไม่ต้องคิดมาก……”

ไม่รอให้เธอพูดจบ หน้าตามาร์ชก็โกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด ยื่นมือไปบีบแก้มเธอที่เคยถูกครีมตบ ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ดีมาก อยากชดใช้ด้วยร่างกายใช่ไหม? ฉันจะทำให้คุณสมปรารถนา!”

ขณะที่พูดเขาก็ออกแรงผลักเธอลงบนเตียง ไม่สนบาดแผลที่ยังไม่หายบนแขนเธอ ใช้หน้าอกแข็งแกร่งของเขากดเธอ ทำท่าเหมือนจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ ทั้งเป็น

เขากำลังจะเริ่มรุกรานหยาบคายบนตัวเธออีกครั้ง แต่คืนนี้ในใจเธอรู้สึกแย่มาก ต่อต้านเขาอย่างเต็มที่ ต่อต้านดิ้นรนสุดความสามารถ แต่ไม่ได้สั่นคลอนเขาเลยแม้แต่นิด

ขณะที่เธอใกล้ไม่มีเรี่ยวแรงต่อต้านแล้ว เธอก็ร้องไห้ออกมา “หยุด! คุณเคยสัญญากับฉันหนึ่งข้อ ยังใช้ได้อยู่ไหม?”

“ใช้ได้” มาร์ชตอบกลับอย่างคลุมเครือ ยังคงจูบเธอไปมา

“คืนนี้ปล่อยฉันไป คืนนี้ห้ามแตะต้องตัวฉันได้ไหม?” เธอกล่าวทั้งน้ำตา “นี่คือสิ่งที่ฉันขอกับคุณ แค่คืนนี้ คำขอไม่ได้มากเกินไป เป็นสิ่งที่คุณทำได้”